ΟΙ ΕΠΙΟΡΚΟΙ

Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Ταρασλιάς 

 

(«Η πράξη του ατόμου δεσμεύει την ανθρωπότητα στο σύνολό της… Είμαι υπεύθυνος για μένα και για όλους γιατί δημιουργώ μια καθορισμένη εικόνα του ανθρώπου που εκλέγω. Αυτοεκλεγόμενος εκλέγω τον άνθρωπο» – Ζαν Πωλ Σαρτρ, Γάλλος φιλόσοφος, 1905 – 1980)

 

(«Να θεραπεύω τους πάσχοντες κατά τη δύναμή μου και την κρίση μου χωρίς ποτέ, εκουσίως, να τους βλάψω ή να τους αδικήσω. Και να μη δώσω ποτέ σε κανένα, έστω κι αν μου το ζητήσει, θανατηφόρο φάρμακο, ούτε να δώσω ποτέ τέτοια συμβουλή» – Απόσπασμα από τον Όρκο του Ιπποκράτη).  

 

(«Σα να μην υπήρξαμε ποτέ / κι όμως πονέσαμε απ’ τα βάθη. / Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση / για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.» – Νίκος Καρούζος, Ποιητής, 1926 – 1990) 

 

1.Περί ατομικής (ποινικής) ευθύνης  

 

Στην πολυδιάστατη – και αμφιλεγόμενη – Συνθήκη των Βερσαλλιών (υπογεγραμμένη το 1919 από νικητές και ηττημένους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου), ένα από τα σημαντικά ζητήματα που τέθηκαν υπό συζήτηση και απόπειρα διευθέτησης ήταν και αυτό της ατομικής ευθύνης των φυσικών προσώπων που λειτουργούν για λογαριασμό ενός κράτους. Η σημασία του γεγονότος έγκειται στο ότι μέχρι τότε, υποκείμενα στο Διεθνές Δίκαιο ήταν μόνο τα κράτη και όχι τα άτομα. Ήταν η πρώτη απόπειρα θεσμοθέτησης της Διεθνούς Ποινικής Ευθύνης του Ατόμου. Αποτέλεσμα αυτής της καινοτομίας ήταν η απαίτηση των συμμαχικών δυνάμεων από την Γερμανία να παραδώσει τους εγκληματίες πολέμου. Η Γερμανία αρνήθηκε και απλώς παρέπεμψε ελάχιστους από αυτούς σε ειδικό δικαστήριο στη Λειψία από το οποίο κρίθηκαν όλοι ένοχοι.  

 

Δεκαέξι χρόνια αργότερα, η κύρια Δίκη της Νυρεμβέργης (ακολούθησε και μια σειρά από 11 δίκες γνωστές ως «Δίκες της Νυρεμβέργης», 1946 – 1949) συνέβαλε σημαντικά στην εξέλιξη του Διεθνούς Ποινικού Δικαίου. Παρά τα θεσμικά της προβλήματα (μεροληπτική σύνθεση δικαστηρίου, απουσία γραπτού δικαίου για εγκλήματα διεθνούς ενδιαφέροντος) η ιστορική της αξία υπήρξε σημαντική. Η κύρια Δίκη (Νοέμβριος 1945 – Οκτώβριος 1946), στην οποία δικάστηκαν μόνο 24 εγκληματίες πολέμου από τις δεκάδες χιλιάδες στελέχη των Ναζί και των Ες-Ες, ανέδειξε και πάλι το ζήτημα της ατομικής ευθύνης και οδήγησε στην καθιέρωση της αρχής «της ατομικής ποινικής ευθύνης για εγκλήματα διεθνούς δικαίου».  

 

(Στην επακόλουθη δίκη που έμεινε γνωστή ως «Δίκη των Ιατρών» (Δεκέμβριος 1946 – Αύγουστος 1947) καθιερώθηκε ο γνωστός «Κώδικας της Νυρεμβέργης». Πρόκειται για ένα σύνολο δέκα αρχών (κανόνων) έρευνας για τα ζητήματα ηθικής που θίγουν το θέμα των επιστημονικών πειραμάτων με υποκείμενο το ανθρώπινο είδος. Παρά τις ενστάσεις που έχουν διατυπωθεί και παρά το γεγονός ότι δεν είναι νομικά δεσμευτικός, ο Κώδικας της Νυρεμβέργης είναι το πιο σημαντικό κείμενο στην ιστορία της ηθικής δεοντολογίας της κλινικής έρευνας και είχε καταλυτική επιρροή στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η πρώτη αρχή (κανόνας) είναι: «Η εθελοντική συναίνεση του εξεταζόμενου είναι απολύτως απαραίτητη.»)  

 

Μέχρι τη Δίκη της Νυρεμβέργης η επικρατούσα άποψη ήταν πως το άτομο παύει να είναι νομικά υπεύθυνο για εγκληματικές πράξεις αν λειτουργεί με επίσημη εξουσιοδότηση ή με ανάληψη ευθύνης από το κράτος για το οποίο εργάζεται. Οι Γερμανοί αξιωματούχοι επικαλέστηκαν και ισχυρίστηκαν ότι εκτελούσαν κρατικές εντολές και ως εκ τούτου έπρεπε να απαλλαγούν από τυχόν ποινικές ευθύνες οι οποίες προέκυπταν ως συνέπεια άσκησης των καθηκόντων τους. Το δικαστήριο απέρριψε το επιχείρημά τους. Η δικαιολογία των δολοφόνων ότι «εγώ απλώς εκτελούσα διαταγές» δεν έγινε αποδεκτή. Και καμιά διαταγή που οδηγεί σε πρόκληση πόνου και θανάτου δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή. Είναι μια προδοσία ανθρώπου προς άνθρωπο. Σε έναν κόσμο παραδομένο στο θάνατο, το να προσθέτεις θάνατο και να δίνεις ή να εκτελείς εντολές θανάτου είναι η μέγιστη προδοσία και το έσχατο έγκλημα. (Δεν πρόκειται για ζήτημα απλώς νομικό αλλά εξόχως ηθικό με βαθιές οντολογικές και μεταφυσικές διαστάσεις.)  

 

2. Συμβόλαια θανάτου  

 

Δυο χρόνια τώρα ζούμε σε ένα καθεστώς γενικευμένης και ασυγχώρητης προδοσίας. Άνθρωποι καταπατούν όρκους ζωής και εκτελούν εντολές θανάτου. «Τρυπηθείτε για να σωθείτε!» φωνάζουν κάθε λογής επίορκοι. Όλοι τους υποκρίνονται. Κανένας τους δεν αναφέρει τα επίσημα στοιχεία από τους επίσημους υγειονομικούς οργανισμούς για τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς από τις ενέσεις. Κανένας τους δεν μιλά για τις χιλιάδες μελέτες που αποδεικνύουν τις θανατηφόρες βλάβες των ενέσεων και τα αναρίθμητα θύματα των τελευταίων 14 μηνών. 

 

Το αποτέλεσμα: σπίτια αδειάζουν, τάφοι γεμίζουν. Πολύτιμες ζωές κατρακυλούν πρόωρα σε «αιθέριους» τάφους. Πολύτιμοι νέοι άνθρωποι που δεν πρόλαβαν να «εξηγήσουν το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον» έκλεισαν για πάντα τα μάτια τους. Τόσος πόνος, τόσος θάνατος! Δόλιες υποσχέσεις ζωής, προσχεδιασμένα συμβόλαια θανάτου! Που να στραφεί κανείς; Μέσα σε τόση προδοσία, από ποιον να ζητήσει εξηγήσεις; Που είναι ο Νόμος; «Πώς είναι δυνατόν μια ανομία να υπάγεται στην έννομη τάξη;» (Τζόρτζιο Αγκάμπεν). Αρκεί να διαθέτει κανείς μια στοιχειώδη ηθική συνείδηση για να μείνει συγκλονισμένος και αμήχανος μπροστά στο έγκλημα που συντελείται. Και τον ίδιο κλονισμό – αν όχι μεγαλύτερο – νοιώθει ακούγοντας όλους αυτούς τους επίορκους «ειδικούς» να παίζουν με τόση άνεση τον διπλό ρόλο του ηθικού αυτουργού και του ψυχρού νεκροθάφτη.  

 

Στη χώρα μας, δυο χρόνια τώρα, ένα ρεσιτάλ υποκρισίας εξελίσσεται στις οθόνες και στη ζωή μας και μια διαρκής κακοποίηση της κοινής λογικής, της ηθικής, της επιστήμης, της θρησκείας, του σώματος και της ψυχής μας. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο, αλλά η έκταση και η έντασή του είναι πρωτόγνωρες, αμείωτες, τρομαχτικές.  

 

Πολιτικοί ψεύδονται ασύστολα μέρα νύχτα. Εκλεγμένοι εκπρόσωποι όλων των αποχρώσεων παρακολουθούν υποταγμένοι και αμέτοχοι, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι», την καταστροφή εκατομμυρίων Ελλήνων από μια απάνθρωπη υγειονομική και πολιτική τυραννία που εκτελεί άνομες εντολές σε βάρος του λαού μας.  

 

Γιατροί και κάθε λογής επιστήμονες, με μια αδιανόητη αντιστροφή των ρόλων, καταπατώντας κάθε έννοια επιστημονικής δεοντολογίας, ωθούν ανυποψίαστους ανθρώπους σε επικίνδυνα και θανατηφόρα σκευάσματα, βαφτίζουν το ψέμα αλήθεια, προφητεύουν σαν Πυθίες τα μελλούμενα και επινοούν μια νέα μορφή ψευδοεπιστήμης που θα την ζήλευαν και οι πιο φανατικοί τσαρλατάνοι. (Που βρίσκουν τόση σαδιστική άνεση; Σε ποια βάθη λουφάζει τόση μισανθρωπία; Πόσο χαλασμένη μπορεί να είναι μια ψυχή ώστε να βγαίνει κάθε μέρα σε οθόνες, να υποκρίνεται και να προτρέπει τους ανθρώπους στην καταστροφή και στο θάνατο με κάθε λογής τεχνάσματα και απάτες; Ρητορικά τα ερωτήματα. «Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ» – Σαίξπηρ).  

 

Δουλόφρονες δημοσιογράφοι και σχολιαστές στα συστημικά μέσα εξαπάτησης, μπουκωμένοι με δημόσιο χρήμα, ξεφτιλίζονται καθημερινά μπροστά στα αμήχανα μάτια μας εξαπολύοντας προσβολές, χλεύη, ειρωνεία ακόμα και απειλές εναντίον όσων έχουν το θάρρος μιας άλλης γνώμης και μιας άλλης αξιοπρέπειας.  

 

Υπέρβαροι εκπρόσωποι της θρησκείας, παπαγαλίζοντας το κυβερνητικό αφήγημα, αναγκάζουν τους σκεπτόμενους πιστούς να οργίζονται και να αναρωτιούνται αν όλοι αυτοί οι ρασοφόροι εκπροσωπούν τον Θεό ή τον άρχοντα του σκότους.  

 

Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ο νομικός κόσμος, μπροστά στην κατάργηση της έννομης και της συνταγματικής τάξης, σιωπά προκαλώντας οργή και κάνοντας και τον πιο καλοπροαίρετο πολίτη να αναθεωρήσει την αφελή εμπιστοσύνη του στο κράτος και να υποψιαστεί τους καφκικούς μηχανισμούς του.  

 

Διανοούμενοι και καλλιτέχνες στην πλειοψηφία τους σιωπούν εκκωφαντικά και όταν μιλάνε θυμίζουν αξιοθρήνητες μαριονέτες και αυλοκόλακες όλων των λαοκτόνων τυράννων της ιστορίας.  

 

Άνδρες και γυναίκες των σωμάτων ασφαλείας εκτελούν «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ» τις παράνομες εντολές της εκτελεστικής εξουσίας με μοναδικό επιχείρημα το «αυτές τις εντολές έχουμε».  

 

Εκπαιδευτικοί σε όλες τις βαθμίδες, έχοντας χάσει κάθε επαφή με τον παιδαγωγικό τους ρόλο, εκπαιδεύουν αδιαμαρτύρητα τους αυριανούς πειθήνιους σκλάβους αποδεχόμενοι να φορούν και να επιβάλλουν στους μαθητές την άχρηστη και επικίνδυνη μάσκα – άθλιο σύμβολο φίμωσης, υποταγής και ταπείνωσης.  

 

Πολίτες που πίστεψαν και εξακολουθούν να πιστεύουν το κρατικό αφήγημα τηρούν κατά γράμμα τα παράλογα και απάνθρωπα μέτρα δίνοντας μάλιστα το τρυφερό πρόσταγμα, ειδικά σε χώρους εργασίας, «παρακαλώ, τη μασκούλα σας».  

 

Στα χέρια αδίστακτων τυράννων η χώρα μας καταστρέφεται και ο λαός μας οδηγείται μαζικά στον πάγκο του χασάπη. Πώς αποδεχτήκαμε έναν τέτοιο εξευτελισμό; Πώς παραδώσαμε τόσο τρομαχτικά εύκολα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες μας; Πώς δεχτήκαμε με τόση άνεση τον ρόλο του σκλάβου;  

 

Πώς είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να μην βλέπουν το μοχθηρό χαμόγελο του δήμιου και το αίμα που στάζει από τα ανίερα χέρια του;  

 

Πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι έγιναν ξαφνικά πρόβατα όλοι αυτοί οι λύκοι με τα δεκάδες σκάνδαλα στο ποινικό μητρώο τους;  

 

Πώς είναι ποτέ δυνατόν να μεταμορφωθούν σε σωτήρες οι δήμιοι και σε αγίους οι επαγγελματίες της διαφθοράς και της υποκρισίας;  

 

Και πώς είναι δυνατόν να καταστρέφουν τη ζωή μας δήθεν για το καλό μας και εμείς να στεκόμαστε «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» προσμένοντας «ίσως κάποιο θάμα;».  

 

3. Για πάντα ασυγχώρητοι  

 

Μια πανδημία προδοσίας σαρώνει ψυχές και σώματα. Χιλιάδες άνθρωποι σε διάφορους χώρους, ξεχνώντας τον όρκο που έχουν δώσει, εκτελούν παράνομες και ανήθικες διαταγές προκαλώντας πόνο και αγωνία σε συνανθρώπους τους. «Εκτελώ εντολές» απαντούν σταθερά σε όποιον τους θυμίσει ότι αυτό που κάνουν είναι άνομο και απάνθρωπο και ότι όλη αυτή η υγειονομική παράνοια δεν έχει στόχο την προστασία της υγείας μας αλλά την διάλυση της ζωής και των δικαιωμάτων μας.  

 

Οι όρκοι καταπατήθηκαν, οι καλοί νόμοι περιφρονήθηκαν και τόσοι πολλοί άνθρωποι είτε αναγκάστηκαν είτε διάλεξαν να γίνουν προδότες και Εφιάλτες. Όσοι αρχικά αντιστάθηκαν αλλά τελικά λύγισαν έχουν το άλλοθι μιας ηθικής συνείδησης που δεν έπεσε αμαχητί: πάλεψαν αλλά δεν άντεξαν. Οι άλλοι, όμως, που πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο για τριάκοντα αργύρια, στη συνείδηση πολλών ανθρώπων θα μείνουν για πάντα ασυγχώρητοι: η επιλογή τους δημιούργησε την πιο ανάξια και αξιοκαταφρόνητη εικόνα του ανθρώπου και της ανθρωπότητας.  

 

Οι νεκροί δεν γυρίζουν πίσω. Οι τάφοι έκλεισαν. Οι ψυχές ζητούν εξηγήσεις. Χρέος των ζωντανών: να αποδώσουν δικαιοσύνη και να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα ποινικής δίωξης των εγκληματιών σε παγκόσμια κλίμακα. Οι δήμιοι με τη στολή του «σωτήρα» πρέπει να υποστούν τις συνέπειες των εγκλημάτων τους. Είναι το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε για να βρουν ανάπαυση οι ψυχές των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας, για να μην χάσουμε τελείως την πίστη μας στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου και για να μην αφήσουμε το κακό να κυριαρχήσει απόλυτα πάνω στην ανθρωπότητα.  

 

4. Υστερόγραφο  

 

Ποιος θα γράψει τη νέα «Φούγκα του θανάτου»;- διάσημο ποίημα γραμμένο από τον γερμανόφωνο Ρουμάνο ποιητή Πάουλ Τσέλαν. Χαρακτηρίστηκε ως το «ποίημα του αιώνα» σύμφωνα με τον Βόλφγκανγκ Έμεριχ και «η Γκουέρνικα της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής λογοτεχνίας» κατά τον Τζον Φέλστινερ. Γράφτηκε μεταξύ 1944 – 1947 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1947. Έγινε διάσημο από την συλλογή «Μήκων και μνήμη» που δημοσιεύτηκε το 1952. Αποτελεί ένα ποιητικό μνημόσυνο για τα θύματα στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.  

 

Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Είναι πτυχιούχος της Οικονομικής Επιστήμης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Ζει με την οικογένεια του στη Ρόδο.  

 

Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και στοχαστών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη κ.α.  

 

Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.  

 

Δημοσιεύσεις  

 

1. 2016. Άρχισε να δημοσιεύει το 2016, διηγήματα στους συλλογικούς τόμους «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» 2016, 2017, 2018 – Εκδόσεις Βερέττα 

2. 2018. Συμμετοχή με ένα διήγημα στο συλλογικό έργο «Ρόδος, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών», 2018 – Εκδόσεις iwrite.gr. 

3. 2019. Δημοσίευσε την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα. 

4. 2020. Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νησίδες» 21ο τεύχος: «Πέντε μικρές προσωπογραφίες». 

5. 2021. Δημοσίευσε την συλλογή δοκιμίων και αφηγήσεων «Μανιφέστο αγωνίας» – το χαρακτηρίζει ως έργο «έργο εκτάκτου ανάγκης», μια συλλογή από δοκίμια και αφηγήσεις με βασικό θέμα το φαινόμενο «κόβιντ19» ως ένα σχέδιο ριζικής και πολυεπίπεδης μετάλλαξης της ανθρωπότητας (ιδιωτική έκδοση, 100 αντίτυπα). 

6. 2021. Από τον Αύγουστο του 2021 αρθρογραφεί στο news12.gr (60 δημοσιεύσεις). 

7. 2021. Από τον Δεκέμβριο του 2021 αρθρογραφεί στο triklopodia.gr (11 δημοσιεύσεις)

 

πηγή