Η Παγκοσμιοποίηση του Τέταρτου Ράιχ

Herland Report: Writes author and scholar Steve Brown*, 4-2-22

 

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

 

Το Παγκόσμιο Τέταρτο Ράιχ: Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα κενό εξουσίας έπρεπε να καλυφθεί γρήγορα όπου ένας κόσμος που βρισκόταν σε πόλεμο θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να επιστρέψει στην ειρήνη. 

 

Υπό το φως των διδαγμάτων που αντλήθηκαν, αναπτύχθηκε μια κατανόηση ότι η στρατιωτική ισχύς δεν ήταν προαιρετική για το κράτος – να χρησιμοποιείται μόνο για άμυνα – αλλά υποχρεωτική για τη διατήρηση της εξουσίας, μερικές φορές επιθετικά.  

 

Με άλλα λόγια, ο επιθετικός μιλιταριστικός ρόλος του κράτους του δόθηκε μετά τον Β’ Π.Π. γράφει ο συγγραφέας και λόγιος Στιβ Μπράουν, τακτικός συνεργάτης της Herland Report. 

 

Πριν από αυτό, ορισμένοι ισχυροί ιδεαλιστές πίστευαν ότι ο κόσμος θα μπορούσε να είναι σε ειρήνη με τον ανταγωνισμό που δεν αντιπροσωπεύεται από τον πόλεμο, αλλά από τις συναλλαγές, το εμπόριο, χωρίς επιστροφή στον μερκαντιλισμό δηλαδή στην εκκολαπτόμενη ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης.   

 

Εκείνη την εποχή, οι καπιταλιστικές θεωρίες για το εμπόριο επικρατούσαν στη Δύση (με σοσιαλιστική ιδεολογία με τη μορφή κρατικού ελέγχου του καπιταλισμού). 

 

Στην Ανατολή μια πιο ριζοσπαστική σοσιαλιστική ιδεολογία – ίσως κατάλληλη για την ανατολική σκέψη και εμπειρία – ευνόησε την κρατική ιδιοκτησία και τον έλεγχο όλης της παραγωγής με ισότητα στη στέγαση, την εκπαίδευση και την υγεία, που επιβλήθηκε από το κράτος. Ως εκ τούτου, ο αμερικανικός καπιταλισμός, ο ευρωπαϊκός κοινωνικός καπιταλισμός και ο ανατολικός κομμουνισμός έγιναν η ιδεολογική τριανδρία δύναμης μετά τον Β’ Ευρωπαϊκό πόλεμο. 

 

Το Παγκοσμιοποιό Τέταρτο Ράιχ: Ιδεολογικά στρατόπεδα είχαν στηθεί από όλες τις πλευρές, σε ανταγωνισμό. Παρόλο που η κρατική ιδιοκτησία της παραγωγής ήταν ανάθεμα στις (περισσότερες) ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ, ισχυρά πολιτικά στοιχεία στην πραγματικότητα ευνοούσαν τη ριζοσπαστική σοσιαλιστική σκέψη ειδικά στην Ευρώπη. 

 

Εν τω μεταξύ, οι Ηνωμένες Πολιτείες αισθάνθηκαν την ανάγκη να εμποδίσουν οποιαδήποτε τέτοια ριζοσπαστική σοσιαλιστική ιδεολογία και θεώρησαν τους ριζοσπάστες σοσιαλιστές (κομμουνιστές) στην Ασία (Ρωσία-Κίνα) υπαρξιακή απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

 

Ο Άλεν Ντάλες ( αδελφός του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, επικεφαλής της αμερικανικής κατασκοπείας στον Β΄Π.Π. και ιδρυτής αργότερα της C.I.A.) ήξερε ότι το 3ο Ράιχ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από δικτατορική διακυβέρνηση από έναν μανιακό – αποκαλύψεις από την Έκθεση του Κόκκινου Οίκου (1944) του το είπαν. Ο Dulles κατάλαβε σιωπηρά την Έκθεση του Κόκκινου Οίκου και τις πληροφορίες που γνώριζε ότι ενέπνευσε μια αμερικανική εκδοχή του κορπορατισμού IG Farben ως πολιτική, μια κρατική συμπαιγνία με τη βιομηχανία για να τροφοδοτήσει τις δυτικές εταιρείες και να αντιμετωπίσει τη ρωσική δύναμη. 

 

Ο Άλεν Ντάλες είχε στενούς δεσμούς με τους Ναζί, και πολλοί ήταν προσωπικοί του φίλοι. Οι προσπάθειες του Ντάλες έσωσαν αρκετούς Ναζί από την κράτηση, ακόμα και την εκτέλεση. Ο Dulles και ο McCloy πήραν τα SS Gehlen στη CIA και αξιοποίησαν τις γνώσεις τους για τις πληροφορίες της Ανατολής (μέσω Gehlen) προς μεγάλο όφελος. 

 

ΣΧΕΤΙΚΆ ΆΡΘΡΑ: 

 

Οι ΗΠΑ πολέμησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εναντίον της Μεγάλης Βρετανίας για να τερματίσουν τη Βρετανική Αυτοκρατορία
Η ατζέντα του Ρούσβελτ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν να αντικαταστήσει τη Βρετανική Αυτοκρατορία με μια Αμερικανική;
Ομιλία από το 1933 δίνει ψυχρή υπενθύμιση ποιος κυβερνά πολέμους και τον κόσμο
Hanne Nabintu Herland RT Κόσμοι Χώρια: Στον Αραβικό Χειμώνα, τη Λιβύη και τους ατελείωτους πολέμους 

 

Ομοίως, η ναζιστική επιστήμη ήταν πολύ πιο προηγμένη από ό, τι απεικονίζει η ιστορία, και ο Dulles εκτίμησε αυτή τη βιομηχανική μόχλευση. Ενώ ο Dulles δεν ήταν απαραίτητα ιδεολόγος Ναζί ο ίδιος -οι ιστορικοί προβληματίζονται για αυτό επί πολλά χρόνια. 

 

Τώρα, θυμηθείτε ότι η γερμανική συνθηκολόγηση ήταν αρκετά περίεργη, όπου μόνο η Βέρμαχτ και ο στρατός παραδόθηκαν. Ο κορυφαίος (τότε) Ναζί Καρλ Ντένιτς δεν παραδόθηκε. 

 

Πράγματι, κανένας αξιωματούχος του ναζιστικού κόμματος οποιασδήποτε βαθμίδας δεν υπέγραψε ποτέ κανένα έγγραφο παράδοσης ή δεν υπέγραψε επίσημο κώδικα συνθηκολόγησης. Ούτε στη Ρεμς, ούτε στο Βερολίνο, ή οπουδήποτε αλλού. Αυτό ήταν είτε μια γκάφα είτε μια ευκαιρία για τον Ντάλες, ένα άνοιγμα που ο Ντάλες θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Κατά κάποιο τρόπο, ο Allen Dulles ήταν ένας νέος διεθνιστής, αν και όχι με τον τρόπο που συνήθως σκεφτόμαστε έναν. 

 

Συμπερασματικά, ο Ντάλες είδε ότι μια ενωμένη Ευρώπη ευθυγραμμισμένη με τις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσε να αντιταχθεί σθεναρά στην κομμουνιστική και ανατολική επιρροή μετά τον πόλεμο, με έναν περαιτέρω στόχο να νικήσει και να υποτάξει την ανατολική εξουσία. Αυτή η ευθυγράμμιση παρέχει μια ακατέργαστη βάση για το διάδοχο του 3ου Ράιχ, με τη βοήθεια της Τράπεζας Διεθνών διακανονισμών και του τραπεζικού συστήματος μέχρι σήμερα. 

 

Εν συντομία, το 4ο Ράϊχ της Παγκοσμιοποίησης είναι μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη σύμμαχος των ΗΠΑ, σε σθεναρή αντίθεση προς την Ανατολή… Στην πραγματικότητα, με στόχο να νικήσουμε και να υποτάξουμε τις ανατολικές δυνάμεις στη δυτική κυριαρχία. Με άλλα λόγια, για την παγκόσμια κυριαρχία. (Ακριβώς όπως ήλπιζε το 3ο Ράιχ, ακόμα και αν η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν συνεργάστηκαν τότε!) 

 

Το ιδεολογικό παιχνίδι εδώ είναι αρκετά ενδιαφέρον, διότι η Δύση δεν ήταν απολύτως ιδεολογικά καθολικά αντίθετη με τον σοσιαλισμό ή τον κομμουνισμό, ή την Κίνα· όπως απέδειξε ο Νίξον το 1972. Στοιχεία της δυτικής δομής εξουσίας είχαν υιοθετήσει σοσιαλιστική σκέψη*. 

 

Η πρώτη ομιλία εγκαινίων του Ρούσβελτ για τους «Οικονομικούς Βασιλόφρονες» παρέχει έντονη εικόνα σε σοσιαλιστικά ιδεώδη και ειδοποιεί ότι η κεντρική κυβέρνηση θα παρέμβει στις τραπεζικές και εγκληματικές δραστηριότητες της Wall Street, όποτε είναι προς το συμφέρον της κεντρικής κυβέρνησης να το πράξει. 

 

Επίσης, υπενθυμίζουμε ότι ορισμένοι θεωρητικοί πίστευαν ότι οι δυτικές δυνάμεις ευνοούσαν την πτώση του Τσάρου και υποστήριζαν τους Μπολσεβίκους, σε αυτό το αρχικό σενάριο Ανατολής εναντίον Δύσης / Δύσης εναντίον Ανατολής. Συνοπτικά, ο ιδεολογικός πόλεμος διεξήχθη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την καπιταλιστική ιδεολογία εναντίον του κομμουνιστικού δόγματος ως βασικά συστατικά στοιχεία, όπου η ιδέα ήταν να δοκιμαστούν θεωρίες μιλιταριστικής και κοινωνικής δύναμης και ελέγχου. 

 

Καθώς αυτός ο πόλεμος εκτυλισσόταν για πολλά χρόνια, οι ριζοσπαστικοί σοσιαλιστές ιδεολόγοι στη Δύση επισκιάστηκαν από καπιταλιστές διεθνιστές, από τη στιγμή που η Wall Street και οι δυτικές νομισματικές δυνάμεις κυριάρχησαν στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα. 

 

Αυτό επιτεύχθηκε, με την πάροδο των ετών, με τη στρατολόγηση και το χρέος των περισσότερων εθνών στο σύστημα δολαρίου ΗΠΑ. Κάπως ανεπίσημα, καθώς η πρώτη τάση εξελισσόταν, είδαμε κομμουνιστές ιδεολόγους όπως ο Κιμ Φίλμπι, ο Ντόναλντ Μακλίν και ο Γκάι Μπέρτζες, (στελέχη της Ιντέλιτζεν Σέρβις), τελικά να διαφεύγουν στη Σοβιετική Ένωση και υπήρχαν πολλοί περισσότεροι. 

 

Ο Joe McCarthy έκανε το έργο της ζωής του να καλλιεργεί την «κόκκινη φοβία» και τα πήγε αρκετά καλά (οικονομικά) από αυτό. Μέχρι το 1962, ακόμα και ο Λι Όσβαλντ ντρεπόταν να αυτοαποκαλείται κομμουνιστής. 

 

Με άλλα λόγια, ο Allen Dulles σωστά υπέθεσε, ή με τη λογική υποπτεύθηκε ότι, ο «δυτικός καπιταλισμός» θα επισκίαζε τον ανατολικό κομμουνισμό, ίσως σε μεγάλο βαθμό με βάση το χρόνο και την εμπειρία του με τις Μεγάλες Τράπεζες, την Ομοσπονδιακή Τράπεζα και την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών… (Η BIS, σε ορισμένους κύκλους, εξακολουθεί να ονομάζεται και σήμερα “η ναζιστική τράπεζα”.) 

 

Έτσι, ο Άλεν Ντάλες κέρδισε. Αντί για την Τέταρτη Διεθνή έχουμε το Παγκοσμιοποιό Τέταρτο Ράιχ που ο Ντάλες ίσως δεν οραματιζόταν πλήρως τότε, αλλά σίγουρα το διευκόλυνε, με απώτερο στόχο να νικήσει τελικά το ανατολικό μπλοκ. Όπως και μετά τον Β’ 2… Ωστόσο, ο Allen Dulles δεν εκτίμησε πλήρως ότι οι δυτικές δημοκρατίες εμπαίζονταν από ό, τι απέμεινε από το Τρίτο Ράιχ για να εξασφαλιστεί η επιβίωσή του. 

 

Τα προεκτεθέντα είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, με το οποίο κανένας πολιτικός επιστήμονας (ή οποιοσδήποτε άλλος!) δεν θα ασχοληθεί σε αυτό το διττό-ψεύτικο δίλημμα εμμονής της ιστορίας. 

 

Εν ολίγοις, μέχρι το 1950 έχουμε τρεις ιδεολογίες με ανταγωνιστικές δομές εξουσίας: 1, “δημοκρατίες” ΗΠΑ-ευρώ (ή αυτό που ήταν κάποτε) 2, ολοκληρωτικός φασισμός που ονομάζουμε ναζισμό και 3, κομμουνιστική κυβέρνηση.  

 

Το Παγκοσμιοποιό Τέταρτο Ράιχ: Αυτό που αγνοείται παγκοσμίως, δεν συνειδητοποιείται ή δεν εκτιμάται, είναι ότι οι ιδεαλιστές του Τρίτου Ράιχ που επέζησαν από τον πόλεμο (και υπήρχαν πολλοί!) εργάζονταν και χειραγωγούσαν τον Dulles και τον McCloy κλπ – και όχι το αντίθετο. Στον ναζιστικό ζήλο τους για παγκόσμια επικράτηση –όπως καθημερινά το βλέπουμε σήμερα- οι διεθνιστές Ναζί πέτυχαν να πραγματοποιήσουν το Οικουμενικό 4ο Ράϊχ με μυστικότητα και μεγάλη πονηριά. 

 

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι οι Ελίτ του Παγκοσμιοποιού Τέταρτου Ράιχ δεν έχουν Χίτλερ — δεν ενδιαφέρονται για τέτοια. Οι Ελίτ του 4ου Ράιχ δεν έχουν πνευματική θρησκεία ή πίστη. Δεν είναι κατάφωρα ρατσιστές, ούτε αντισημιτικοί… Κατά την άποψή τους, η φυλή, η τιμή και όλα τα συμπαρομαρτούντα ενός Ναζί που περπατάει με το βήμα της χήνας είναι εντελώς άχρηστα. 

 

Τελικά, αυτές οι Ελίτ είναι οι πλούσιοι Δυτικοί Ολιγάρχες και πλουτοκράτες με κοστούμια επιχειρηματιών, παθιασμένοι για την ολοκληρωτική δύναμη και τον έλεγχο… που θεωρούν την Ανατολή υπαρξιακή απειλή για το σύστημα ελέγχου και διακυβέρνησής τους. Κατέκτησαν την εξουσία αγκαλιάζοντας τα φασιστικά ολοκληρωτικά ιδεώδη για τα οποία έχει γράψει και ο Σέλντον Βόλιν, σε αυτό που περιγράφεται ως το αντίστροφο των ΗΠΑ.. ολοκληρωτικό κράτος 

 

Τα δυτικά μεγάλα μέσα ενημέρωσης συγχέουν το ζήτημα, παρουσιάζοντας το Τέταρτο Ράιχ ως ένα κίνημα λευκών ρατσιστών, όταν η δυτική ατζέντα παγκοσμιοποίησης δεν είναι πραγματικά τίποτα τέτοιο. 

 

Σημειώστε ότι ενώ αυτοί οι νεοναζιστές ιδεολόγοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ιδεολογία ως εργαλείο, ο τελικός έλεγχός τους δεν κινείται από καμία ιδεολογία, αλλά από τεχνικά, πολιτικά, δογματικά και προπαγανδιστικά μέσα. 

 

Επίσης, ο ναζιστικός φασισμός τους διασταυρώνεται με τον Εθνικοσοσιαλισμό, ως μέσο κρατικού καπιταλισμού. Αυτό το βλέπουμε εν μέρει, μέσω του αρπακτικού και διεφθαρμένου τραπεζικού και νομισματικού συστήματος της Wall Street. 

 

Εν συντομία, μέσω αυτής της οιονεί-Allen Dulles παγκόσμιας θεώρησης, η παγκόσμια ειρήνη, ο καλοπροαίρετος καπιταλισμός, ή οποιοδήποτε ιδεολογικό ή νομισματικό σύστημα που αντιπροσωπεύει είτε μια πραγματικά ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά – είτε, για παράδειγμα, ένα λειτουργικό σοσιάλ-καπιταλιστικό σύστημα όπως αυτό στην Κίνα – είναι ο πιο θανάσιμος εχθρός του Παγκοσμιοποιημένου Τέταρτου Ράιχ. 

 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο — όπως επεσήμανε ο Δρ Joseph Farrell στο βιβλίο του Ο Τρίτος Τρόπος — ο Σεργκέι Γκλαζίεφ το 2014 δήλωσε ότι, «οι πραγματικοί Ναζί βρίσκονται στην Ουάσιγκτον». 

 

Φυσικά, τα παραπάνω είναι όλα θαυμάσια θεωρητικά… αλλά τι στοιχεία έχουμε ότι το Παγκόσμιο Τέταρτο Ράιχ υπάρχει πραγματικά; 

Το βλέπουμε κάθε μέρα. 

 

Η Δύση δεν ενδιαφέρεται για την ειρήνη. Κανένας δυτικός ηγέτης δεν μιλάει ποτέ για παγκόσμια ειρήνη: Ούτε σε καμία περίπτωση ούτε υπό οιεσδήποτε συνθήκες..
 

Η Δύση είναι περίπου, πόλεμος, τρόμος, φρίκη, θάνατος, καταστροφή, και κέρδος από αυτά. Πώς μπορούμε να το ξέρουμε; Όχι μόνο με την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας ή της Λιβύης από το ΝΑΤΟ, ούτε και μόνο από το γεγονός ότι υπάρχει το ΝΑΤΟ. Όχι, το ξέρουμε γιατί αυτή είναι η πολεμική κρατική ιδεολογία που μας βομβαρδίζει κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και ειδικά από τους “ηγέτες” των ΗΠΑ. 

 

Τουλάχιστον είκοσι χρόνια τώρα. (Αλλά στην πραγματικότητα περισσότερο.) Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο πρόεδρος της Ρωσίας σηκώνει τα χέρια του και αναρωτιέται γιατί η Δύση είναι τόσο τρελή …. όπως έκανε και σήμερα. Πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η πρόθεση των Ναζί να υποδουλώσουν την Ανατολή δεν ηττήθηκε το 1945, ή οποιαδήποτε στιγμή μετά, όπως βλέπουμε με την υπόσχεση δυτικής επίθεσης εναντίον της Κίνας, της Ρωσίας και του Ιράν σήμερα. 

 

Το Παγκοσμιοποιημένο Τέταρτο Ράιχ: 

 

Αυτή είναι τώρα μια πολύ μεγαλύτερη πρόκληση από ό,τι μπορεί να φανταστούν οι Νεοσυντηρητικοί-νέο-φιλελεύθεροι και οι συνδεδεμένοι εταίροι τους στο Τέταρτο Ράιχ, στην Ουάσιγκτον. Εν τω μεταξύ, η Αμερική, η Ευρώπη, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ θα συνεχίσουν να κάνουν έναν ναζιστικό πόλεμο στον κόσμο…. χωρίς να ακουστεί μια δημόσια λέξη για την ειρήνη. 

 

Υπάρχει ένα ακόμα γεγονός. Υποστηρίζεται ότι η Σοβιετική Ένωση έχασε τον Ψυχρό Πόλεμο. Γεγονός, αλλά και ούτε οι ΗΠΑ τον κέρδισαν εντελώς. Απλά δεν τον έχασαν τόσο άσχημα όσο η Σοβιετική ΄Ενωση. Και υπάρχει και μια περαιτέρω αλήθεια. Ότι ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες νίκησαν τους Ναζί. Και ότι η Δύση έχει βυθιστεί σταδιακά σε αυτή την ιδεολογία, όπου η παρούσα εποχή είναι τέλεια απόδειξη αυτού του γεγονότος… 

 

Τώρα, εναπόκειται στην Κίνα και τη Ρωσία να τους νικήσουν – αυτή τη φορά για πάντα. 

 

*Σε κάποιο βαθμό από ανάγκη (για άλλη μια φορά).  

** Για λίγη διασκέδαση, διαβάστε για το νησί Big Diomede (Ρέιγκαν, Γκορμπατσόφ) στη βικιπαίδεια 

 

* Σχετικά με τον αρθρογράφο: 

Ο John Steve Brown είναι ο συγγραφέας του “Ιράκ: ο δρόμος προς τον πόλεμο”, συντάκτης του “Εγκλήματα πολέμου της κυβέρνησης Μπους στο Ιράκ”, “Το περιορισμένο στέκι του Τραμπ” και “Ομοσπονδιακή Τράπεζα: Υπερχρεώνει το νομισματικό σύστημα υπέρ των Ολιγαρχών από το 1913” 

Ο Steve Brown είναι ένας αντιπολεμικός ακτιβιστής, ένας δημοσιευόμενος μελετητής για το αμερικανικό νομισματικό σύστημα, και αρθρογράφος Στο Duran, Fort Russ News, Strategika51, Έκθεση Herland, και Ίδρυμα Ron Paul. 

 

The Globalist Fourth Reich – The Herland Report (hannenabintuherland.com) 

τοι είδαμε ΕΔΩ