Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.

Τιμή σ’ εκείνους όπου στη ζωή των
Ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες,
Δίκαιοι και ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις.
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ: «ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ»

 

Τιμητικά αποσπάσματα με πρόσθετα σχόλια.  

 

Επιμέλεια Α. Αντωνά, αδελφού Εθνομάρτυρα, από ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ. 

 

Με αυτούς τους στίχους ο Αλεξανδρινός ποιητής μας, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο πιο παγκόσμιος και πολυμεταφρασμένος Έλληνας ποιητής, τιμά τη θυσία των αρχαίων Σπαρτιατών αλλά και όλων των ηρώων μας που φυλάνε Θερμοπύλες,, δίνοντάς της συμβολικές και διαχρονικές διαστάσεις. 

 

Τιμούμε αυτούς που φύλαξαν Θερμοπύλες εδώ, στα ακριτικά νησιά και βραχονησίδες του Αιγαίου, στους ακριτικούς αιθέρες της πατρίδας μας, απέναντι από τις ακτές της πάλαι ποτέ αρχαίας Ιωνίας και της Δωρικής Εξάπολης, της Ελληνικής Κύπρου, προασπίζοντας τα πατρώα εδάφη από τους βαρβάρους, με τίμημα την ίδια τη ζωή τους.  

 

Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει 

Όταν προβλέπουν  

Πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, 

Κι οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε… 

 

Έμειναν λοιπόν οι τρεις ήρωες πιστοί και προσηλωμένοι στο καθήκον τους μέχρι τέλους. Χωρίς να δειλιάσουν στιγμή, «σαν έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι», ξεκίνησαν εκείνο το πρωί σε πολύ δύσκολες κι αντίξοες καιρικές συνθήκες και πήγαν ακλόνητοι να συναντήσουν το πεπρωμένο τους: 

 

Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, 

Σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι 

Πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, 

Κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι 

Με των δειλών τα παρακάλια και τα παράπονα 

Κι αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις. 

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ: 

«ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ» 

 

Εθνική υποχρέωση ΟΛΟΙ έχουμε, να τιμήσουμε τους ήρωες αυτούς της νεότερης ελληνικής ιστορίας, τους σύγχρονους Λεωνίδες: Τον αντιπλοίαρχο του Πολεμικού Ναυτικού ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ, τον αντιπλοίαρχο του Πολεμικού Ναυτικού ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΛΑΧΑΚΟ και το Σημαιοφόρο του Πολεμικού Ναυτικού ΕΚΤΟΡΑ ΓΙΑΛΟΨΟ, τους πεσόντες αξιωματικούς στα Ίμια, στις 31 Ιανουαρίου 1996. 

 

Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε, όταν τους λησμονάνε!  

 

Non omnis moriar. Exegi monumentum aere perennius quod non posit diruire innumerabilis series et fuga temporum. Δηλαδή: «Δεν πεθαίνω εξ ολοκλήρου, γιατί με το έργο μου έστησα μνημείο αιώνιο, που δεν θα μπορέσει να καταστρέψει το αέναο πέρασμα των ετών και η πάροδος του χρόνου». 

 

Ευλαβικά κλίνοντας το γόνυ, εμείς οι αδελφοί πονεμένοι ΕΛΛΗΝΕΣ της Κύπρου, που χάσαμε μητέρες, πατέρες, αδελφούς, στενούς συγγενείς και φίλους, την πατρώα μας γη και τα πύρρεια δάκρυα μας, μέχρι σήμερα σμίγουν και αχνίζουν στα ματωμένα μας χώματα, Χριστόδουλε Καραθανάση, Παναγιώτη Βλαχάκο, Έκτορα Γιαλοψέ, σας διαβεβαιώνουμε ότι η θυσία σας θα μείνει για πάντα περήφανα χαραγμένη στη μνήμη των μελλοντικών γενεών, στην καρδιά και στο μυαλό μας, όπως έμεινε εκείνη των αρχαίων Σπαρτιατών, όπως τόσες άλλες στην πολύπαθη ιστορία της φυλής μας. (Στη μνήμη σας, άλλωστε, δόθηκαν τα ονόματά σας σε τρία παιδιά της Καλύμνου, τρία Καλυμνάκια που βαφτίστηκαν τότε «Έκτορας», «Παναγιώτης» και «Χριστόδουλος» και μεγαλώνουν σήμερα έχοντας συναίσθηση ότι κουβαλούν μια βαριά κληρονομιά, ονόματα ένδοξα, με ιστορία.) 

 

Ας είναι αιώνια η μνήμη σας κι ελαφρύ το χώμα που σας σκεπάζει. Όσο για τους συγγενείς, το ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς κάτι για να ανακουφίσει τον πόνο τους. Ας είναι όμως, όπως λέει ο Θουκυδίδης, παρηγοριά για εκείνους η δόξα των παιδιών τους ή στην περίπτωση των τέκνων, ας είναι παρηγοριά η δόξα των πατέρων τους, τους οποίους στερήθηκαν τόσο νωρίς. Έχουν όμως κάθε λόγο να νιώθουν περήφανοι για εκείνους.  

 

Αλήθεια ποιοι εύτολμοι πήγαν στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΙΜΙΑ, να καταθέσουν ένα στεφάνι τιμής και δόξας για τους ήρωες; Ποιοι; 

 

Και η Θεία Δίκη … για τους εισβολείς βαρβάρους, επίδοξους ολετήρες τιμημένων ιερών εδαφών μας, ιερών και οσίων … 

 

Από μια μυστήρια διαρροή υγραερίου στο σπίτι του, στο προάστιο Tuzla της Κωνσταντινούπολης, απεβίωσε το πρωί της 7 Ιανουαρίου του 2013, ενώ κοιμόταν, ο Engin Erkman, 44 ετών από το Balıkesir, ο τελευταίος επιζών Τούρκος κομάντος των Ιμίων 17 χρόνια μετά. 

 

Μετά την βραδιά εκείνη που η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν βρεθεί στα πρόθυρα ενός ολοκληρωτικού πολέμου. Ο Engin Erkman τα τελευταία χρόνια υπηρετούσε σαν αξιωματικός του τουρκικού ναυτικού και μόλις το 2011 είχε συνταξιοδοτηθεί. 

 

Σύμφωνα με αποκαλυπτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Türkiye, ήταν ο τελευταίος επιζών κομάντος της επιχείρησης των Ίμια και μετά την αποστράτευση του ασχολούνταν με διάφορες επιχειρήσεις ενώ είχε ανοίξει και γραφείο στο Τουρκμενιστάν. Ο θάνατος του κλίνει ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο που αφορά την τύχη όλης της τουρκικής ομάδας των κομάντο που είχαν αποβιβαστεί στην δυτική Ίμια, καθώς όλοι βρήκαν τον θάνατο κάτω από πολύ μυστήριες συνθήκες. 

 

Ο ίδιος ο αρχηγός αυτής της ομάδας των κομάντο, όπως ανέφεραν οι ίδιοι οι Τούρκοι, δολοφονήθηκε επτά χρόνια μετά την κρίση των Ίμια με πολύ «περίεργο» τρόπο μέσα στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Συγκεριμένα σύμφωνα με τον ίδιο τον τουρκικό τύπο, ( εφημερίδα Sabah), τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης, 7/5/2003, βρέθηκε νεκρός σε κεντρικό μέρος της Κωνσταντινούπολης, ο Τούρκος αξιωματικός των καταδρομών, Ζεκί Σεν, ο οποίος ήταν ένα από τους πρωταγωνιστές στην γνωστή επιχείρηση κατάληψης της δεύτερης νήσου των Ιμια, το 1996. 

 

Ο Ζεκί Σεν, 34 χρονών, γύρω στις 03.30 μετά τα μεσάνυχτα και ενώ βρίσκονταν έξω από το κατάστημα McDonald’s, στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, δέχτηκε επίθεση από τρεις νεαρούς που χαρακτηρίστηκαν σαν… ναρκομανείς. Οι νεαροί τον επιτέθηκαν με μαχαίρια και τον τραυμάτισαν θανάσιμα. Ο Τούρκος αξιωματικός γιόρτασε την προηγούμενη τα γενέθλια του και για τον λόγο αυτό είχε ξενυχτήσει και είχε πάει εκείνη την ώρα στην πλατεία Ταξίμ όπου δέχτηκε και την επίθεση. 

 

Το επεισόδιο ξεκίνησε, όπως υποστήριξε ο τουρκικός τύπος, όταν οι τρεις νεαροί πλησίασαν τον Τούρκο κομάντο και του ζήτησαν τσιγάρα. Ο Ζεκί Σεν όμως βλέποντας τους τρεις νέους φαίνεται πως κάτι είχε υποψιαστεί και αρνήθηκε να τους δώσει τσιγάρα. Επακολούθησε λογομαχία μεταξύ του Ζεκί και των τριών νεαρών. Τότε ο ένας από αυτούς έβγαλε μαχαίρι και τον μαχαίρωσε ενώ το ίδιο έκαναν και οι άλλοι δυο. 

 

Ο Ζεκί τραυματισμένος άσχημα κατάφερε και πήγε στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών της πλατείας Ταξίμ. Εκεί οι γιατροί κατάλαβαν την κρίσιμη κατάσταση του γιατί οι μαχαιριές ήταν προς την πλευρά της καρδιάς. Παρά όμως τις απεγνωσμένες προσπάθειες τους δεν κατάφεραν τελικά να τον σώσουν και μετά από λίγη ώρα ο Τούρκος λοχαγός των Κομάντο, Ζεκί Σεν, που είχε πάρει μέρος και μάλιστα είχε διακριθεί, όπως αναφέρεται, στην επιχείρηση κατάληψης της δεύτερης νησίδας των Ίμια, ξεψύχησε. 

 

Ο περίεργος θάνατος του Ζεκί Σεν, καθώς πολλοί αναρωτηθήκαν πως δεν μπόρεσε ένας παλαίμαχος κομάντος να εξουδετερώσει τρεις ναρκομανείς, είχε πάρει ξεχωριστή διάσταση, γιατί έρχεται να προστεθεί σε εκείνο το πολύ «περίεργο» επεισόδιο που είχε γίνει μετά την κρίση των Ίμια. Συγκεκριμένα πάλι σύμφωνα με τις πληροφορίες του τουρκικού τύπου, στις 13 Νοεμβρίου του 1996, λίγους μήνες δηλαδή μετά την κρίση των Ίμια, ένας αριθμός Τούρκων κομάντος που είχε πάρει μέρος σε εκείνη την επιχείρηση, είχε βρει τον θάνατο όταν το ελικόπτερο που επέβαιναν έπεσε στην περιοχή της Μαρμαριδας, από «άγνωστη» μέχρι σήμερα αιτία. Οι Τούρκοι κομάντος, που σκοτώθηκαν τότε στο «περίεργο» αυτό ατύχημα, σύντροφοι του Ζεκί Σεν στην επιχείρηση των Ίμια, ήταν οι: Kadir Şener, Selçuk Esedoğlu, Ahmet Sezgin και Tevfik Özdemir. 

 

Τώρα μετά και τον θάνατο του Engin Erkman, φαίνεται πως ο κύκλος έκλεισε και όλοι οι μάρτυρες εκείνης της βραδιάς δεν υπάρχουν πια, ένα γεγονός που γεννά πολλά ερωτηματικά για το τι πραγματικά είχε γίνει από τουρκικής πλευράς στην μεγάλη εκείνη κρίση των Ίμια …. 

 

«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ', ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νυν υπέρ πάντων αγών». 

 

Και όρμησε ηρωϊκά προς τα εμπρός όλη η ελληνική παράταξη. Αλλά αφού προχώρησε λίγο, και αντήχησε ο αλαλαγμός των βαρβάρων, και βγήκαν τα περσικά πλοία, οι Έλληνες, για να επιτύχουν τον αρχικό τους σκοπό, να παρασύρουν δηλαδή τους εχθρούς εντός του λιμανιού της Σαλαμίνας, άρχισαν να υποχωρούν βάσει σχεδίου, όχι στρέφοντας τα νώτα, αλλά όπως έλεγαν παλιά, ανακρουόμενοι τις πρύμνες, δηλαδή κωπηλατώντας προς τα πίσω, μέχρι που ακούστηκε ισχυρή φωνή σε όλο το ελληνικό στρατόπεδο: 

 

«Ω δαιμόνιοι, μέχρι τίνος πρύμνην ανακρούεσθε;» 

Και κατατρόπωσαν τους βαρβάρους! 

 

Ο φίλτατος μου αείμνηστος εύτολμος Στρατηγός Γεώργιος Καρούσος ανέφερε: «Σας βεβαιώνουμε, νεκροί συμπολίτες μας, ότι είμαστε έτοιμοι να λογοδοτήσουμε για τον απρόσφορο θάνατο σας. Έτοιμοι για όλα, όταν σε λίγο εκμετρώντας τον βίο μας, βρεθούμε απέναντι σας. Αλίμονο στους ανέτοιμους που ζουν με τις ψευδαισθήσεις ότι θα αποφύγουν το κολαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, που επέρχεται ως καταλύτης και κριτής αδυσώπητος, για όσα έπραξαν εις βάρος αυτών που τους εμπιστεύτηκαν». 

 

Επιμέλεια Αντώνη Αντωνά, αδελφό εθνομάρτυρα, ο οποίος την υστάτη ώρα βροντοφώναξε στους μυρίους εισβολείς, «ΕΓΩ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ» και έπεσε μαχόμενος υπέρ Πίστεως και Πατρίδος. 

 

Απόσπασμα από συμβολικό επικό και λυρικό ποίημα του Α. Αντωνά. 

 

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ ΗΡΩΕΣ.  

 

Τα τούρκικα τανκς τους κανονιοβολούν,  

μ΄ αυτοί μένουν στις θέσεις τους ακλόνητοι,  

που η πατρίδα, τους όρκισε, να υπερασπιστούν,  

ποτέ μην κάνουν πίσω, οι ριζωμένοι βράχοι.  

«Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδόσω»,  

ορκιστήκανε και τον όρκο τον τιμήσανε.  

Πληγωμένα κατακαμένα, τα ουρανόφταστα,  

παλληκάρια, πεισματικά όρθια συνεχίζουν νάναι. 

Ηρωικά να πολεμούν, τα τιμημένα,  

σκαλοπάτια ανεβαίνοντας της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ και της ΤΙΜΗΣ! 

 

www.ledrastory.com