Πώς η Βρετανία έκλεψε 45 τρισεκατομμύρια δολάρια από την Ινδία.

Γράφει ο Jason Hickel 

Μετάφραση: Φώτης Κατσιρούμπας

 

Υπάρχει μια ιστορία που λέγεται συνήθως στη Βρετανία ότι ο αποικισμός της Ινδίας –όσο φρικτός κι αν ήταν– δεν είχε κανένα σημαντικό οικονομικό όφελος για την ίδια τη Βρετανία. Αν μη τι άλλο, η διοίκηση της Ινδίας ήταν ένα κόστος για τη Βρετανία. Έτσι, το γεγονός ότι η αυτοκρατορία διατηρήθηκε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα – η ιστορία λέει – ήταν μια χειρονομία της καλοσύνης της Βρετανίας.  

 

Νέα έρευνα από τη διάσημη οικονομολόγο Utsa Patnaik – που μόλις δημοσιεύτηκε από το Columbia University Press – δίνει ένα συντριπτικό πλήγμα σε αυτό το αφήγημα. Βασιζόμενη σε λεπτομερή στοιχεία σχεδόν δύο αιώνων για τους φόρους και το εμπόριο, η Patnaik υπολόγισε ότι η Βρετανία αποστράγγισε συνολικά σχεδόν 45 τρισεκατομμύρια δολάρια από την Ινδία κατά την περίοδο 1765-1938.  

 

Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ποσό. Για λόγους προοπτικής, 45 τρισεκατομμύρια δολάρια είναι 17 φορές περισσότερα από το συνολικό ετήσιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν του Ηνωμένου Βασιλείου σήμερα.  

 

Πώς προέκυψε αυτό; 

Συνέβη μέσω του συστήματος εμπορίου. Πριν από την περίοδο της αποικιοκρατίας, η Βρετανία αγόραζε αγαθά όπως κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα και ρύζι από Ινδούς παραγωγούς και τα πλήρωνε με τον κανονικό τρόπο –κυρίως με ασήμι– όπως έκανε με οποιαδήποτε άλλη χώρα. Αλλά κάτι άλλαξε το 1765, λίγο αφότου η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών πήρε τον έλεγχο της υποήπειρου και καθιέρωσε το μονοπώλιο στο ινδικό εμπόριο. 

 

Να πώς λειτούργησε. Η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών άρχισε να συλλέγει φόρους στην Ινδία και στη συνέχεια χρησιμοποίησε έξυπνα ένα μέρος αυτών των εσόδων (περίπου το ένα τρίτο) για να χρηματοδοτήσει την αγορά ινδικών αγαθών για βρετανική χρήση. Με άλλα λόγια, αντί να πληρώνουν για τα ινδικά αγαθά από την τσέπη τους, οι Βρετανοί έμποροι τα απέκτησαν δωρεάν, «αγοράζοντας» από αγρότες και υφαντές χρησιμοποιώντας χρήματα που μόλις τους είχαν αφαιρεθεί. 

 

Ήταν μια απάτη – κλοπή σε μεγάλη κλίμακα. Ωστόσο, οι περισσότεροι Ινδοί δεν γνώριζαν τι συνέβαινε, επειδή ο πράκτορας που εισέπραττε τους φόρους δεν ήταν ο ίδιος με αυτόν που εμφανιζόταν για να αγοράσει τα προϊόντα τους. Αν ήταν το ίδιο πρόσωπο, σίγουρα θα είχαν μυριστεί τον χαφιέ.  

 

Κάποια από τα κλοπιμαία καταναλώθηκαν στη Βρετανία και τα υπόλοιπα επανεξήχθησαν αλλού. Το σύστημα επανεξαγωγής επέτρεψε στη Βρετανία να χρηματοδοτήσει μια ροή εισαγωγών από την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών υλικών όπως ο σίδηρος, η πίσσα και η ξυλεία, τα οποία ήταν απαραίτητα για την εκβιομηχάνιση της Βρετανίας.  

 

Πράγματι, η Βιομηχανική Επανάσταση εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από αυτή τη συστηματική κλοπή από την Ινδία. 

 

Συν τοις άλλοις, οι Βρετανοί ήταν σε θέση να πουλήσουν τα κλεμμένα αγαθά σε άλλες χώρες πολύ ακριβότερα από ό,τι τα «αγόρασαν» αρχικά, τσεπώνοντας όχι μόνο το 100% της αρχικής αξίας των αγαθών, αλλά και την προσαύξηση.  

 

Μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Βρετανικό Ρατζ το 1858, οι αποικιοκράτες πρόσθεσαν μια ιδιαίτερη νέα πτυχή στο σύστημα «φόρος και αγορά». Καθώς το μονοπώλιο της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών κατέρρευσε, οι Ινδοί παραγωγοί είχαν τη δυνατότητα να εξάγουν τα προϊόντα τους απευθείας σε άλλες χώρες. Αλλά η Βρετανία φρόντισε ώστε οι πληρωμές για τα εν λόγω αγαθά να καταλήγουν παρ’ όλα αυτά στο Λονδίνο.  

 

Πώς λειτούργησε αυτό; Βασικά, όποιος ήθελε να αγοράσει αγαθά από την Ινδία το έκανε χρησιμοποιώντας ειδικά γραμμάτια του Συμβουλίου – ένα μοναδικό χάρτινο νόμισμα που εκδίδονταν μόνο από το βρετανικό στέμμα. Και ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει κανείς αυτά τα γραμμάτια ήταν να τα αγοράσει από το Λονδίνο με χρυσό ή ασήμι. Έτσι, οι έμποροι πλήρωναν το Λονδίνο με χρυσό για να πάρουν τα χαρτονομίσματα και στη συνέχεια χρησιμοποιούσαν τα χαρτονομίσματα για να πληρώσουν τους Ινδούς παραγωγούς. Όταν οι Ινδοί εξαργύρωναν τα χαρτονομίσματα στο τοπικό αποικιακό γραφείο, «πληρώνονταν» σε ρουπίες από τα φορολογικά έσοδα – χρήματα που μόλις είχαν εισπραχθεί από αυτούς. Έτσι, για άλλη μια φορά, στην πραγματικότητα δεν πληρώθηκαν καθόλου- εξαπατήθηκαν.  

 

Εν τω μεταξύ, το Λονδίνο κατέληξε με όλο το χρυσό και το ασήμι που θα έπρεπε να είχαν πάει απευθείας στους Ινδούς με αντάλλαγμα τις εξαγωγές τους. 

 

Αυτό το διεφθαρμένο σύστημα σήμαινε ότι ακόμη και ενώ η Ινδία είχε ένα εντυπωσιακό εμπορικό πλεόνασμα με τον υπόλοιπο κόσμο -ένα πλεόνασμα που διήρκεσε για τρεις δεκαετίες στις αρχές του 20ού αιώνα- εμφανιζόταν ως έλλειμμα στους εθνικούς λογαριασμούς, επειδή το πραγματικό εισόδημα από τις εξαγωγές της Ινδίας ιδιοποιούνταν στο σύνολό του από τη Βρετανία.  

 

Κάποιοι επισημαίνουν αυτό το φανταστικό «έλλειμμα» ως απόδειξη ότι η Ινδία ήταν βάρος για τη Βρετανία. Όμως ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Η Βρετανία υπέκλεψε τεράστιες ποσότητες εισοδήματος που δικαιωματικά ανήκαν στους Ινδούς παραγωγούς. Η Ινδία ήταν η χήνα που έκανε το χρυσό αυγό. Εν τω μεταξύ, το «έλλειμμα» σήμαινε ότι η Ινδία δεν είχε άλλη επιλογή από το να δανειστεί από τη Βρετανία για να χρηματοδοτήσει τις εισαγωγές της. Έτσι, ολόκληρος ο ινδικός πληθυσμός υποχρεώθηκε σε εντελώς περιττά χρέη προς τους αποικιοκράτες επικυρίαρχους τους, εδραιώνοντας περαιτέρω τον βρετανικό έλεγχο.  

 

Η Βρετανία χρησιμοποίησε τα κέρδη από αυτό το απατηλό σύστημα για να τροφοδοτήσει τις μηχανές της αυτοκρατορικής βίας – χρηματοδοτώντας την εισβολή στην Κίνα τη δεκαετία του 1840 και την καταστολή της ινδικής εξέγερσης το 1857. Και αυτό ήταν επιπλέον των όσων το Στέμμα έπαιρνε απευθείας από τους Ινδούς φορολογούμενους για να πληρώσει τους πολέμους του. Όπως επισημαίνει η Patnaik, «το κόστος όλων των κατακτητικών πολέμων της Βρετανίας εκτός των ινδικών συνόρων επιβάρυνε πάντα εξ ολοκλήρου ή κυρίως τα ινδικά έσοδα».  

 

Και δεν είναι μόνο αυτό. Η Βρετανία χρησιμοποίησε αυτή τη ροή φόρου τιμής από την Ινδία για να χρηματοδοτήσει την επέκταση του καπιταλισμού στην Ευρώπη και σε περιοχές ευρωπαϊκών εγκαταστάσεων, όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία. Έτσι, όχι μόνο η εκβιομηχάνιση της Βρετανίας αλλά και η εκβιομηχάνιση μεγάλου μέρους του δυτικού κόσμου διευκολύνθηκε από την εξόρυξη από τις αποικίες. 

 

Η Patnaik προσδιορίζει τέσσερις διακριτές οικονομικές περιόδους στην αποικιακή Ινδία από το 1765 έως το 1938, υπολογίζει την εξόρυξη για καθεμία και στη συνέχεια συνθέτει με ένα μέτριο επιτόκιο (περίπου 5 τοις εκατό, το οποίο είναι χαμηλότερο από το επιτόκιο της αγοράς) από τα μέσα κάθε περιόδου έως το παρόν. Προσθέτοντας τα όλα, διαπιστώνει ότι η συνολική αποστράγγιση ανέρχεται σε 44,6 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτός ο αριθμός είναι συντηρητικός, λέει, και δεν περιλαμβάνει τα χρέη που επέβαλε η Βρετανία στην Ινδία κατά τη διάρκεια του Ρατζ. 

 

Πρόκειται για ποσά που βγάζουν μάτι. Αλλά το πραγματικό κόστος αυτής της αποχέτευσης δεν μπορεί να υπολογιστεί. Αν η Ινδία είχε τη δυνατότητα να επενδύσει τα δικά της φορολογικά έσοδα και τα έσοδα από το συνάλλαγμα στην ανάπτυξη – όπως έκανε η Ιαπωνία – δεν μπορούμε να πούμε πώς θα είχε εξελιχθεί διαφορετικά η ιστορία. Η Ινδία θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει μια οικονομική δύναμη. Θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αιώνες φτώχειας και δυστυχίας.  

 

Όλα αυτά είναι ένα αποθαρρυντικό αντίδοτο στη ρόδινη αφήγηση που προωθείται από ορισμένες ισχυρές φωνές στη Βρετανία. Ο συντηρητικός ιστορικός Niall Ferguson ισχυρίστηκε ότι η βρετανική κυριαρχία βοήθησε στην «ανάπτυξη» της Ινδίας. Όσο ήταν πρωθυπουργός, ο Ντέιβιντ Κάμερον υποστήριξε ότι η βρετανική κυριαρχία ήταν καθαρή βοήθεια για την Ινδία.

 

Αυτό το αφήγημα έχει βρει μεγάλη έλξη στη λαϊκή φαντασία: σύμφωνα με μια δημοσκόπηση του YouGov το 2014 , το 50 τοις εκατό των ανθρώπων στη Βρετανία πιστεύουν ότι η αποικιοκρατία ήταν επωφελής για τις αποικίες.  

 

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια ολόκληρης της 200χρονης ιστορίας της βρετανικής κυριαρχίας στην Ινδία, δεν υπήρξε σχεδόν καμία αύξηση στο κατά κεφαλήν εισόδημα. Στην πραγματικότητα, κατά το τελευταίο μισό του 19ου αιώνα –την περίοδο ακμής της βρετανικής παρέμβασης– το εισόδημα στην Ινδία κατέρρευσε κατά το ήμισυ. Το μέσο προσδόκιμο ζωής των Ινδών μειώθηκε κατά ένα πέμπτο από το 1870 έως το 1920. Δεκάδες εκατομμύρια πέθαναν άσκοπα από την πείνα που προκλήθηκε από την πολιτική.  

 

Η Βρετανία δεν ανέπτυξε την Ινδία. Το αντίθετο –όπως καθιστά σαφές το έργο της Patnaik– η Ινδία ανέπτυξε τη Βρετανία. 

 

Τι απαιτεί αυτό από τη Βρετανία σήμερα; Μια συγγνώμη; Οπωσδήποτε. Αποζημιώσεις; Ίσως – αν και δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα σε όλη τη Βρετανία για να καλύψουν τα ποσά που προσδιορίζει η Patnaik. Εν τω μεταξύ, μπορούμε να ξεκινήσουμε με την αποκατάσταση της ιστορίας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η Βρετανία διατήρησε τον έλεγχο της Ινδίας όχι από καλοσύνη αλλά για χάρη της λεηλασίας και ότι η βιομηχανική άνοδος της Βρετανίας δεν προέκυψε sui generis από την ατμομηχανή και τους ισχυρούς θεσμούς, όπως θέλουν τα σχολικά μας βιβλία, αλλά εξαρτήθηκε από τη βίαιη κλοπή από άλλες χώρες και άλλους λαούς.  

 

Πηγή: Al-Jazeera

το είδαμε ΕΔΩ