Ο, τι προαιρείσθε ή ό,τι υποχρεούσθε;

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

 

Πρέπει να είναι: Υποχρεωτικός ή προαιρετικός ο εμβολιασμός για τον covid 19; 

Είναι ζήτημα εκπλήρωσης καθήκοντος /χρέους ή ελεύθερης βούλησης, δικαιώματος του καθενός μας;  

Υπάρχει ή όχι συνταγματικό, νομικό, ηθικό, πολιτικό, δημοκρατικό δικαίωμα επιβολής του μέτρου; 

Ακόμη τίθεται ζήτημα: κομματικό, επιστημονικό, ή προσωπικό;  

 

Τέλος ποιος (πρέπει να) αποφασίζει; Ο ατομικός προσανατολισμός /βούληση κάθε ατόμου ή η Πολιτεία, το Κράτος , η Κυβέρνηση, ή η Επιστημονική Κοινότητα, τον τρόπο αντιμετώπισης της «πανδημίας»;

 

Έθεσα (εισαγωγικά) τα βασικά ερωτήματα, επειδή θεωρώ πως αν δεν συνυπολογιστούν και απαντηθούν, δεν υπάρχει περίπτωση συνεννόησης.  

 

Στο μεταξύ χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν, νοσηλεύονται, διασωληνώνονται, υποφέρουν. Ορισμένοι, πιστεύουν πως ακόμη και η (διασωστική) διασωλήνωση, είναι μέσον εξόντωσης τους και το αρνούνται!.... 

 

Προσωπικά εκτιμώ πως αργήσαμε. Όχι μόνον εμείς, αλλά και η παγκόσμια κοινότητα να πάρουμε μέτρα περιοριστικά και εμβολιασμού προς αντιμετώπιση της λαίλαπας του κορωνοιού.  

 

Πολιτικά κόστη, εγγενείς αναβλητικότητες, «βλέποντας και κάνοντας», κομματικές αντιπαλότητες, καιροσκοπισμοί κ.α συνέβαλαν στην εξάπλωση του φαινομένου.  

 

Όμως αυτά δεν πρέπει να … διαιωνιστούν. Μέτρα –ουσιαστικά και σκληρά – επιβάλλεται να ληφθούν … εχθές!. 

 

Η κοινωνική συνύπαρξη προϋποθέτει και υποχρεώσεις, όχι μόνον προαιρέσεις και δικαιώματα.  

 

Δεν λειτουργούν, ούτε προστατεύονται οι κοινωνίες «κατά προαίρεση» των διαφόρων ατόμων. Ιδίως για θέματα ζωτικής σημασίας.  

 

Δεν γίνεται να ισχύσει το: «ό,τι προαιρείσθε», «ό,τι και όποτε έχετε ευχαρίστηση /διάθεση» «εμβολιαστείτε». 

 

Όταν το κοινωνικό σύνολο κινδυνεύει, η πολιτεία υποχρεούται να υποχρεώσει τους πολίτες να συμμορφωθούν με επώδυνα ενίοτε μέτρα. Ακόμη και αν αυτό αντιβαίνει στα συνταγματικά τους δικαιώματα.  

 

Αρκετοί φαντάζονται πως αποστερούνται τις ελευθερίες, τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, την αυτοδιάθεση τους, πως τα περιοριστικά μέτρα καθώς και η υποχρέωση εμβολιασμού στραγγαλίζουν την βούληση και τα κεκτημένα (αναφαίρετα;) δικαιώματά τους.  

 

Πλάνη πολυεπίπεδη! Στις κοινωνίες /πολιτείες υπάρχουν υποχρεώσεις, νόμοι, κανόνες.  

Δεν κατόρθωσα να κατανοήσω πως οι ίδιοι πολίτες (από) δέχονται διαφορετικά τα υποχρεωτικά μέτρα που επιβάλλει η πολιτεία.  

 

Πως γίνεται αποδεκτή η υποχρεωτικότητα της ζώνης ασφαλείας στο αυτοκίνητο, καθώς και η επιβολή προστίμου;  

 

Ενοχλεί ή διακινδυνεύει ο οδηγός ή ο επιβάτης (πλην του εαυτού τους) κανέναν άλλον, αν δεν φορέσει ζώνη; Όχι βέβαια.  

 

Η πολιτεία επιβάλλει την ζώνη για να σώσει – υποχρεωτικά- τη ζωή ή την αρτιμέλεια των εποχούμενων – χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την δική τους προαίρεση, βούληση.  

 

Με τον κορωνοιό υπάρχει επιπρόσθετος, γενικευμένος, ολέθριος κίνδυνος: όχι μόνον επειδή κινδυνεύει άμεσα η ζωή του ανεμβολίαστου, αν προσβληθεί, αλλά γίνεται και πρόξενος διασποράς, άρα και θανάτου συμπολιτών του!. 

 

Τα μεγέθη, στις παραπάνω περιπτώσεις δεν είναι προφανώς συγκρίσιμα.  

Περιέργως όμως μερίδα συνανθρώπων μας αγανακτεί και κινητοποιείται εναντίον του υποχρεωτικού εμβολιασμού (!!!....). 

 

Οι κομματικές αντιπαραθέσεις μας απομακρύνουν από την λύση του προβλήματος.  

 

ΥΓ (Το είχα υποδείξει πριν 1 ½ χρόνο περίπου): Δεν χρειάζονται έριδες, κομματικές αντιπαλότητες «κόμματα αγανακτισμένων», διχασμοί σε εμβολιασμένους και αντιεμβολιαστές.  

Απλώς: Αποκλεισμοί (εργασιακοί, μεταφοράς κ.ο.κ) όσων δεν έχουν εμβολιαστεί. 

Επιπρόσθετα: Γενικό –βραχυπρόθεσμο lockdown αν πρέπει. 

Με ημίμετρα, πισωγυρίσματα, βλέποντας και κάνοντας, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα κορωνοαπαλλαγής!.