ΤΟ ΑΓΙΟ ΚΡΑΣΑΚΙ

Όταν λοιπόν κατάλαβα, 

το τέλος μου ότι φτάνει,

απ' την πολύ μου την χαρά,  

πήδηξα στο ταβάνι...  

 

Αγόρασα ένα μπαγλαμά,  

και βγήκα στο καντούνι,  

τραγούδι δες, και το κρασί,  

με κάνανε κουδούνι...  

 

Ζήλεψε ο χάρος την χαρά,  

και κάθισε να πιούμε,  

και μόλις τού 'πα, φεύγουμε,  

άστο μωρέ, θα δούμε..  

 

Απάντησε, και ρούφηξε,  

το πήγε άσπρο πάτο,  

του άρεσε και ο μεζές,  

έγλυψε και το πιάτο...  

 

Σε θέλω λέει, μα δεν μπορώ,  

μαζί μου να σε πάρω,  

την ανθρωπότητα σκέφτομαι,  

θα μείνει χωρίς φάρο...  

 

Διότι, φάρος είσαι εσύ,  

τις γνώσεις σου μοιράζεις,  

κι' ότι σε βρίσκει, αμάσητο,  

εσύ το κατεβάζεις...  

 

Μα, τι ναι τούτα που μου λες,  

τι γνώση και τι φάροι,  

δεν πιάνω πλέον χαρτωσιά,  

με πήρανε χαμπάρι...  

 

Είμαι και ανεμβολίαστος,  

και με σερβίρουν έξω,  

μονάχος πίνω το κρασί,  

κοντεύω να τα παίξω...  

 

Εγώ μονάχα με παλιούς,  

την βρίσκω για παρέα,  

να πίνουμε κάνα κρασί,  

να τα περνάμε ωραία...  

 

Μα πήγανε και κάνανε,  

εμβόλιο τα λαμόγια,  

και στις ταβέρνες χώνονται,  

φοβούνται και τον μπόγια...  

 

Γι αυτό σου λέω κάτσε εδώ,  

παρέα να μου κάνεις,  

γιατί σαν πίνεις το κρασί,  

ποτέ δεν θα πεθάνεις...  

 

Να κάτσω μάγκα δεν μπορώ,  

πολύ έχω τρεχάλα,  

από την κούραση έφτυσα,  

της μάνας μου το γάλα...  

 

Μ' ακόμα ένα μισόκιλο,  

θα κάτσω να το πιούμε,  

αλλά να ξέρεις σίγουρα,  

πως θα τα ξαναπούμε...  

 

Φεύγω, σε αφήνω τώρα, γειά,  

χάρηκα που με είδες,  

πάω με περιμένουνε,  

γύρω κι άλλοι μπεκρήδες... 

 

Χ.Κ.