Νεκροί ἐν τοῖς μνήμασι...

Τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα 

Διδάκτορος Ἱστορίας

 

Κοπάδια ἀτέλειωτα ἀπό πανικόβλητους φιμωτράκηδες, ὑστερικούς μενουμευρώπηδες, τρομοκρατημένους ἐμβολιάκηδες, νανουρισμένους ψευταγαπούληδες, ἀποτρελαμένους μενουμασφαλίτες. Κοπάδια ἀπό κάθε λογῆς καθυποταγμένους δεσμῶτες τοῦ τρόμου καί τῆς χαυνωτικῆς τυφλῆς ὑπακοῆς. Ὑπακοής στίς ἀρχές καί ἐξουσίες, σέ ἄνομα συνέδρια καί ζοφερά διευθυντήρια, πολιτικά καί ἐκκλησιαστικά, σέ τόσους καί τόσους προβατόσχημους λύκους, γιά τούς ὁποίους τά δύσμοιρα μέλλοντα σφάγια ὅχι ἀπλῶς ἀδυνατοῦν νά πιστέψουν ὅτι δέν νοιάζονται γιά τό καλό τους, ἀλλά και κατακεραυνώνουν ὡς τρελλό καί συνωμοσιολάτρη ὅποιον τολμᾶ νά τους προειδοποιήσει. Ἀγέλες ἀπό ἄπνοους σκλάβους, χρόνια και χρόνια τώρα, μέ διαφορετική ἀφορμή κάθε φορά, ἀλλά πάντα ἀγέλες. Καί ὅσο περνᾶ ὁ καιρός, ὄλο καί πιό τυφλές καί ἄπνοες.  

 

Ὅμως, δέν φταῖνε οἱ λύκοι πού γίναμε πρόβατα. Οὔτε ὁ χασάπης πού πέφτουμε μόνοι μας στή μηχανή τοῦ κιμᾶ. Φταίει τό πεταμένο στά σκουπίδια αὐτεξούσιον καί ἐθελότρεπτόν μας. Φταίει καί τό ξοδεμένο πρωτεύθυνόν μας, πού - μαζί μέ τά ἅγια - τό πετάξαμε καί αὐτό βορά τοῖς κυσί. Ἤ γιά νά τσαλαπατηθεῖ ἔμπροσθεν τῶν χοίρων.  

 

«Θέλει ἀρετήν καί τόλμην ἡ ἐλευθερία» ἐξάλλου. Δέν εἶναι αὐτονόητη, οὔτε καί θά σοῦ χαριστεῖ. Ἄν επιλέγεις νά ζεῖς στά σκοτάδια, τά σκοτάδια εἶναι πού σοῦ πρέπουν. Κι ἄν ἐπιλέγεις νά πλέεις πάντοτε μέ τό ρεῦμα, ἕνα σοῦ ἀξίζει: ὁ φονικός καταρράκτης στό τέλος τῆς διαδρομής.  

 

Μά πῶς τ’ ἀντέχουμε ἄραγε ἐμεῖς, γόνοι μιᾶς Ρωμηοσύνης μ’ ἄναρχη περπατηξιά, κυήματα ἑνός Τόπου πυρίδαπτου κι ἑνός Τρόπου ἐπί πτερύγων ανέμων, γονή καπεταναίων καί πνευματική σπορά ἁγίων, πῶς τ’ ἀντέχουμε νά ζοῦμε σκλάβοι αὐτοπροαίρετοι κι ἐπίορκοι ἀμνησιακοί τόσων αἰώνων;  

 

Χριστός ἀνέστη. Καί νεκρός οὐδείς ἐν τοῖς μνήμασι.  

Ἐμεῖς ὥς πότε ἄραγε θά μένουμε κλεισμένοι ἐκεῖ μέσα;