Και «καθυστερήσεις» και εσωτερική υπονόμευση!

Γράφει ο Θανάσης Κ. 

 

Μερικά σχόλια για όσα δραματικά συμβαίνουν τελευταία – σε Ελλάδα και υπόλοιπη Ευρώπη:

 

— Με μεγάλη καθυστέρηση (6 ετών περίπου) η Ευρώπη καταλαβαίνει σήμερα, ότι έχει υποχρέωση να προστατέψει τα σύνορά της από “εργαλειοποιημένους” παράνομους μετανάστες.  

 

— Η καθυστέρηση αυτή υπήρξε πολιτική – όχι “θεσμική”. Το Σύνταγμα για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (που απορρέει από τη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2009), προβλέπει ρητώς:  

 

” Άρθρο 79  

(πρώην άρθρο 63, σημεία 3 και 4, της ΣΕΚ)  

 

1. Η Ένωση αναπτύσσει κοινή μεταναστευτική πολιτική, η οποία έχει ως στόχο να εξασφαλίζει, σε όλα τα στάδια, την αποτελεσματική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών, τη δίκαιη μεταχείριση των υπηκόων τρίτων χωρών που διαμένουν νόμιμα στα κράτη μέλη καθώς και την πρόληψη της παράνομης μετανάστευσης και της εμπορίας ανθρώπων και την ενισχυμένη καταπολέμησή της.  

 

2. Για τους σκοπούς της παραγράφου 1, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο (…) λαμβάνουν μέτρα σχετικά με τους ακόλουθους τομείς: (…..)  

 

γ) λαθρομετανάστευση και παράνομη διαμονή, καθώς και απομάκρυνση και επαναπατρισμός των παρανόμως διαμενόντων,  

 

δ) καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων, ιδίως γυναικών και παιδιών.”  

 

Σημείωση: ο ελληνικός όρος “λαθρομετανάστευση” είναι από την επίσημη μετάφραση της ΕΕ.  

 

– Συμπέρασμα πρώτο: το Ευρωσύνταγμα σαφώς αναφέρεται στην “παράνομη μετανάστευση” και στην “ενισχυμένη καταπολέμησή” της!  

 

– Συμπέρασμα δεύτερο: Το Ευρωσύνταγμα σαφώς προβλέπει πολιτική απομάκρυνσης και επαναπατρισμού των παράνομων μεταναστών.  

 

Η Ευρώπη δεν είχε “θεσμικούς” – δηλαδή συνταγματικούς – περιορισμούς” ως τώρα, να αντιμετωπίσει τις ροές “εργαλειοποιημένω”. Αντίθετα, τα συνταγματικά της κείμενα το προέβλεπαν και το επέβαλαν.  

 

Ως τώρα έδειξε απλώς ολιγωρία.  

Τώρα αποφασίζει να κινηθεί…  

 

* Γιατί το αποφασίζει μόλις τώρα;  

 

Διότι μέχρι πρόσφατα την απειλή από τους εργαλειοποιημένους την αντιμετώπιζαν στο νότο, τα μεσογειακά κράτη-μέλη: Ιταλία και κυρίως Ελλάδα (εσχάτως και Ισπανία)  

 

Τώρα η απειλή έρχεται πολύ πιο κοντά, στον “ασφαλή” πυρήνα της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης (Γερμανία κλπ.) Τώρα η απειλή έρχεται και από τη Λευκορωσία, δίπλα στην Πολωνία και στις Βαλτικές χώρες.  

 

Η οποία, Λευκορωσία, από την Τουρκία τους φέρνει…  

 

Μέχρι τώρα τις εισροές των “εργαλειοποιημένων” μπορούσαν να τις αναχαιτίζουν κλείνοντας τον Βαλκανικό διάδρομο. Τώρα παρακάμπτεται ο “Βαλκανικός διάδρομος” μέσω Λευκορωσίας…  

 

Τώρα λοιπόν, ξύπνησαν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Κι αποφάσισαν ότι όχι μόνον οι χώρες-μέλη μπορούν να υψώνουν τείχη στα σύνορά τους, για να σταματάνε τις ροές. Αλλά προθυμοποιούνται να τα χτίζουν με κοινοτικά κονδύλια. (Αυτό το τελευταίο δεν το αποφάσισαν ακόμα, αλλά το πρότεινε ο εκπρόσωπος του Λαϊκού Κόμματος, δηλαδή του μεγαλύτερου στο Ευρωκοινοβούλιο, Μανφρεντ Βέμπερ. Κάτι είναι κι αυτό…)  

 

Σημείωση: Το αίτημα της από κοινού αντιμετώπισης των “εργαλαιοποιημένων” το υπέβαλαν δώδεκα χώρες-μέλη της Ένωσης. Όλες οι ανατολικοευρωπαϊκές (πρώην κομμουνιστικές) – και η Ελλάδα.  

 

* Ας δούμε τώρα λίγο τα δικά μας:  

 

– Η πρώτη παρατήρηση – για να είμαστε δίκαιοι – είναι ότι η κυβέρνηση καταλαβαίνει το σωστό και αντιδρά ανάλογα. Αυτό φάνηκε κι από την αποστομωτική απάντηση που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ιταμή ερώτηση της Ολλανδέζας δημοσιογράφου στου Μαξίμου…  

 

– Η δεύτερη παρατήρηση – για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι – είναι ότι η κυβέρνηση αντιδρά σωστά, αλλά με.. χρονοκαθυστέρηση! Ενώ ταυτόχρονα διατηρεί δίπλα της συμβούλους που πρέσβευαν άλλα και την ωθούσαν να κάνει τα ακριβώς αντίθετα!  

 

Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους “εργαλειοποιημένους”. Ισχύει για το σύνολο της πολιτικής της: Διστάζει, ταλαντεύεται, χάνει χρόνο, τελικά κάνει το σωστό, αλλά διατηρεί δίπλα της ανθρώπους που διαφωνούν με την πολιτική της και την υπονομεύουν στην πράξη..  

 

– Το είδαμε με την Ελληνογαλλική Συμφωνία Αμυντικής Συνδρομής. Υπάρχουν σύμβουλοί της που εισηγούνταν να ΜΗΝ υπογράψουμε την Ελληνογαλλική Συμφωνία! (Και το διέρρεαν στο τύπο).  

 

Να παραμείνουμε στο άρμα της Γερμανίας, διακήρυσσαν με νόημα.  

Η κυβέρνηση δεν τους άκουσε τελικά. Αλλά τους διατηρεί δίπλα της…  

 

– Υπάρχουν σύμβουλοί της που επέμεναν ότι δεν μπορούμε να φτιάξουμε φράχτη στον Έβρο. Ότι αυτό λέει ήταν “παράνομο” με βάση το “Ευρωπαϊκό κεκτημένο”. Όπως αποδείχθηκε έλεγαν ανοησίες…  

 

Το ΥΠΕΞ απομάκρυνε πέρσι μία τουλάχιστον σύμβουλο με τέτοιες απόψεις. Ο φράχτης προχώρησε (ευτυχώς), αν και με καθυστέρηση (δυστυχώς)…  

 

Όμως τη σύμβουλο που απομακρύνθηκε από το ΥΠΕΞ, την προσέλαβαν στο Μαξίμου! Όπου λέει (πιο ευγενικά, υποθέτω) αυτά ακριβώς που είπε με ιταμό ύφος προχθές η Ολλανδέζα δημοσιογράφος…  

 

— Η κυβέρνηση προσυπέγραψε το αίτημα των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών-μελών της Ένωσης για κοινή προστασία των συνόρων από τους “εργαλειοποιημένους”. Και πολύ σωστά…  

 

Υπήρξαν όμως και φωνές μέσα στην Ελλάδα, που κατήγγειλαν την κυβέρνηση ότι ταυτίστηκε (λέει) με τους… “ακροδεξιούς” ανατολικοευρωπαίους! Όχι μόνο φωνές από το ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και από κύκλους που περιλαμβάνουν και συμβούλους της κυβέρνησης. Οι οποίοι παραμένουν στη θέση τους…  

 

Είναι προφανές πως, ακόμα και η πιο σωστή Πολιτική, όταν εφαρμόζεται με δισταγμούς, με καθυστερήσεις και με εσωτερική υπονόμευση συνεχώς, δεν αποδίδει…  

 

* Οι καθυστερήσεις αυτές στοίχισαν πολύ: Από τον Ιούλιο του 2019 όταν ανέλαβε η σημερινή κυβέρνηση, ως τον Φεβρουάριο του 2020, οι εργαλειοποιημένοι έμπαιναν μαζικά από τα ελληνικά σύνορα, κυρίως από τα νησιά.  

 

Όποιος έλεγε τότε να τους σταματήσουμε ήταν… “ακροδεξιός”! Τελικά αναγκάστηκε η κυβέρνηση να τους σταματήσει όταν άρχισαν να περνάνε μαζικά και από τον Έβρο. Τότε ανακάλυψε ότι ήταν “εργαλειοποιημένοι”. Ως τότε δεν το ήξερε.  

 

Και τότε ανακάλυψαν όλοι ότι αυτό δεν μας “απομόνωσε” από την Ευρώπη! Γιατί είναι απόλυτα σύμφωνο με το Ευρωσύνταγμα. Αντίθετα, η Ευρώπη μας έδωσε εύσημα που καταγγείλαμε τους εργαλειοποιημένους στα σύνορα και – επιτέλους! – κάναμε κάτι να τους σταματήσουμε.  

 

(Συνέχισαν βέβαια να περνάνε, αλλά με πολύ-πολύ χαμηλότερους ρυθμούς. Κι αυτοί που ήταν ήδη μέσα δεν “επαναπροωθήθηκαν” ακόμα – όμως αυτό είναι άλλο θέμα. Όχι άσχετο, βέβαια, με όσα συζητάμε…)  

 

* Κι ύστερα η κυβέρνηση χρειάστηκε ενάμιση χρόνο για να φτιάξει ένα μερικό φράχτη στον Έβρο! Ενώ άλλες χώρες, όπως η Βουλγαρία και τα Σκόπια στα βόρεια σύνορά μας και η Τουρκία (στα νότια σύνορά της προς τη Συρία) χρειάστηκαν μόνο λίγες μέρες – ή λίγες εβδομάδες! Και μιλάμε εκεί για πλήρεις φράχτες, μεγαλύτερους από τη δική μας συνορο-γραμμή. (Αν είχε φτιαχτεί και στον Έβρο αυτό που κατασκεύασαν άλλες χώρες, δεν θα πέρναγαν στο μεταξύ ούτε και οι λίγοι που εξακολουθούν να περνάνε. Οι οποίοι όμως, σε βάθος χρόνου, μπορούν να επιδεινώσουν το πρόβλημα που ήδη υπάρχει).  

 

Οι καθυστερήσεις μπορούν να αποβούν μοιραίες ακόμα κι όταν – επιτέλους – υιοθετείς τη σωστή πολιτική. Και η εσωτερική υπονόμευση είναι ασυγχώρητη! (Εκτός του ότι συχνά αποδεικνύεται ολέθρια…)  

 

Απαντώντας στην αυθάδη Ολλανδή δημοσιογράφο, ο Πρωθυπουργός προχθές έδωσε την εντύπωση, ότι εμμέσως απαντά και σε κάποιους δικούς του.  

 

Καλώς απάντησε όπως απάντησε. Αλλά κακώς έχει ακόμα δίπλα του “συμβούλους” που πιστεύουν τα ίδια.  

 

* Να σημειωθεί ακόμα ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) αποφάσισε πριν ενάμιση χρόνο ότι όποιος μπαίνει παράνομα από ασφαλή χώρα (η Τουρκία θεωρείται “ασφαλής χώρα” για τους εργαλειοποιημένους – όπως σωστά τόνισε ο Πρωθυπουργός προχθές) ΔΕΝ έχει καν το δικαίωμα να ζητήσει άσυλο.  

 

Έχει εξαλειφθεί λοιπόν, και η τελευταία γκρίζα περιοχή δικαίου: Όχι μόνο δεν έχει η Ελλάδα υποχρέωση να δίνει άσυλο σε όσους μπαίνουν παράνομα (αυτό το ξέραμε από τα ίδια τα κείμενα του Διεθνούς Δικαίου για τους πρόσφυγες, του 1951 της Γενεύης και του 1967 της Νέας Υόρκης), αλλά κάτι παραπάνω: Δεν έχουν δικαίωμα οι παρανόμως εισελθόντες να κάνουν αίτημα ασύλου! Δηλαδή είναι αυτόματα προς απέλασιν…  

 

Να σημειωθεί ότι με την ομόφωνη αυτή απόφασή του το ΕΣΔΑ ανέτρεψε προηγούμενη αντίθετη απόφαση. Ούτε εδώ λοιπόν, υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία να επιμένουν κάποιοι (σύμβουλοι και μη)…  

 

* Να σημειωθεί τέλος, πως όταν λέμε ότι μια χώρα έχει δικαίωμα να φυλάει τα σύνορά της, αυτό σημαίνει ότι έχει δικαίωμα και “φράχτες” να στήνει και “απωθήσεις” να κάνει. Πώς αλλιώς μπορείς να φυλάς τα σύνορά σου;  

 

Εκείνο που δεν έχει δικαίωμα να κάνει είναι να τους σκοτώνει εν ψυχρώ ή να τους πνίγει. Ασφαλώς…  

 

Αλλά όταν οι δουλέμποροι που τους φέρνουν βουλιάζουν τις βάρκες και τους ρίχνουν στη θάλασσα, εμείς έχουμε υποχρέωση να τους σώσουμε, έχουμε υποχρέωση αφού τους σώσουμε να τους επαναπατρίσουμε και έχουμε τη μεγαλύτερη υποχρέωση – να καταγγείλουμε τους δουλεμπόρους-διακινητές – και τις χώρες που συνεργάζονται μαζί τους.  

 

Η Τουρκία πρέπει να καταγγελθεί ως “χώρα ταραξίας” – που πέραν όλων των άλλων που κάνει – συνεργάζεται με τα κυκλώματα των δουλεμπόρων.  

 

Αυτό πρέπει να γίνει άμεσα! Και θα είναι η καλύτερη απάντηση στις νέες προκλήσεις του Ερντογάν, ο οποίος ανοικτά πλέον ομολογεί ότι συνεργάζεται με τα κυκλώματα αυτά, απειλώντας μας ότι “θα ανοίξει τις κάνουλες”…  

Άρα αυτός τις ελέγχει!  

 

ΥΓ.1 Οφείλουμε ακόμα να επισημάνουμε – και να το λέμε προς όλες τις κατευθύνσεις – ότι η μεγάλη πλειονότητα όσων έχουν έλθει από την Τουρκία (και τώρα κατευθύνονται από την Τουρκία μέσω Λευκορωσίας προς Πολωνία και Βαλτικές χώρες), ΔΕΝ είναι “πρόσφυγες” από τη Συρία πλέον. Ούτε έχουν φτάσει στην Τουρκία ως “πρόσφυγες” από αλλού. Είναι κατά μέγα μέρος άτομα που τα φέρνουν τα κυκλώματα των δουλεμπόρων αεροπορικώς από χώρες τις Αφρικής και της Άπω Ανατολής, με επιδοτούμενα εισιτήρια!  

 

Δηλαδή ο Ερντογάν έχει ανοίξει κανονική “φάμπρικα”: τους επιδοτεί να έλθουν στην Τουρκία, κι ύστερα τους χρησιμοποιεί ως “οιονεί αιχμαλώτους” – είτε για να εξασφαλίσει πολιτικά ανταλλάγματα είτε για να πάρει χρήματα από την ΕΕ…  

 

ΥΓ.2 Και κάτι τελευταίο, όταν εμείς οι ίδιοι καταγγέλλουμε (και όλοι σχεδόν οι Ευρωπαίοι παραδέχονται) ότι πρόκειται για “εργαλειοποιμένους”, αυτό σημαίνει ότι παύουν να θεωρούνται – και πρέπει να πάψουμε να τους αποκαλούμε – “πρόσφυγες” Γιατί αν όντως ήταν πρόσφυγες (που δεν είναι) θα οφείλαμε να τους συνδράμουμε. Όταν τους αποκαλούμε κάτι που μόνοι μας καταγγέλλουμε ότι ΔΕΝ είναι, δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα! Αντίθετα τους ενθαρρύνουμε να έρχονται…  

 

Οι άνθρωποι αυτοί θα πάψουν να έρχονται όταν πειστούν ότι δεν πρόκειται να περάσουν. Όσο εμείς του αποκαλούμε “πρόσφυγες” είναι σαν να τους κλείνουμε το μάτι, να το προσπαθήσουν και στην πορεία μπορούν να τα καταφέρουν…  

 

Ουσιαστικά με τον να τους αποκαλούμε έτσι, παίζουμε το παιγνίδι των δουλεμπόρων – διακινητών. Κι όσων κρατών συνεργάζονται ανοικτά μαζί τους. Δηλαδή της Τουρκίας – τώρα πια και της Λευκορωσίας.  

Που κατά τα άλλα τους… καταγγέλλουμε!  

 

Πηγή: Daily Post

ΑΒΕΡΩΦ