Φασισμός παντός καιρού…

Θα έχετε προσέξει ασφαλώς, ότι οι νεοέλληνες είναι πολύ εύκολοι στους χαρακτηρισμούς. Με μεγάλη άνεση απονέμονται ταμπέλλες επί δικαίων και αδίκων, διότι «έτσι μας αρέσει» που λέει και η σχετική διαφήμιση.

 

Από τον Χρήστο Μπολώση

 

Έτσι χαρακτηρίζονται «δημοκρατικοί», άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις «τι είναι δημοκρατία», κινδυνεύεις να εισπράξεις απάντηση, που θα σε καταστήσει ανάπηρο για το υπόλοιπο του βίου σου. 

 

Διάβαζα μια μέρα, ότι γνωστός παλιός ποδοσφαιριστής, στον οποίο κάποτε έτεινε χείρα βοηθείας ο Θεός για να πετύχει κάποιο καθοριστικό γκολ, έλεγε σε μια συνέντευξή του ότι το 1982 στην φανέλα του είχε γραμμένη την λέξη «δημοκρατία», σε αντίδραση προς το δικτατορικό καθεστώς της πατρίδας του. Ως εδώ θα ήταν όλα καλά και το μέλι γλυκύτατο, που έλεγε και ο μεγάλος μας Ν. Τσιφόρος. Όμως ο, μακαρίτης πλέον, σταρ συνεχίζει και μας πληροφορεί ότι σε ένα από τα τέσσερα παιδιά του έχει δώσει το όνομα «Φιντέλ», προς τιμή του (δημοκράτη προφανώς) Φιντέλ Κάστρο. Από την ημέρα που διάβασα την συνέντευξη αυτή, άρχισαν και τα προβλήματα με τα αυτιά μου. Κοινώς με κούφανε. 

 

Μια μέρα, εκεί που ξεφύλλιζα βαριεστημένα την εφημερίδα μου, πέφτει το μάτι μου σε μια φωτογραφία κάποιας επώνυμης, της οποίας τα κιλά είναι όχι απλώς παραπανίσια, αλλά αν αποφασίσει να κάνει λιποαναρρόφηση θα βγάλει ίσα με 50 κιλά λίπος πρώτης ποιότητος. «Ας διαβάσω να δω τι λένε και οι διάδοχοι του Όλιβερ Χάρντι (του γνωστού ‘’χοντρού’’ του σινεμά), σκέφθηκα, μην είμαστε και ντιπ καταντίπ εκτός εποχής». 

 

Το διάβασμα πήγαινε σχεδόν ομαλά και έμαθα ότι λατρεύει τον Μπρεχτ και τον Κούντερα (αισθάνθηκα πολύ άσχημα που λατρεύω τον Τσιφόρο, τον Σακελλάριο και τον Ψαθά) και το όνειρό της είναι να παίξει στην Επίδαυρο, στο «Ολυμπιά» των Παρισίων, στο Γουέμπλεϊ, στο «Ελ Πάσο» της Καλλιθέας κ.λπ. κ.λπ. Ξαφνικά παθαίνω κάτι σαν σοκ. «Κοίτα να δεις σκέφθηκα. Να γιατί πεθαίνουν ξαφνικά οι άνθρωποι και μετά οι άλλοι αναρωτιούνται ‘’μα καλά χθες ήταν καλά’’ και κανένας δεν σκέφτεται ότι μέχρι να πεθάνουμε, όλοι είμαστε καλά». Τι είχα όμως διαβάσει; Διαβάστε το κι’ εσείς: 

 

– Είναι φασισμός και ωμός ρατσισμός να έχουν καταδικάσει εμάς τις εύσωμες (τι εύσωμη δηλαδή, που ήταν σαν ιπποπόταμος με τάσεις περαιτέρω πάχους και καραχοντρή του κερατά). 

Όμως εμένα μου την είχε ανάψει. 

 

Κατέβασα λοιπόν λεξικά και εγκυκλοπαίδειες και έψαξα στο λήμμα «Φασισμός», να δω πού αναφέρει κάτι σχετικό. Τίποτα. Διάβασα πολλά κείμενα του Γκαμπριέλε Ντ’ Ανούτσιο, αλλά πουθενά δεν βρήκα ότι το να αποκαλέσεις κάποιον «κεφτέ» ή «μπυροκοιλιά» ή «πατσοκοιλιά» ή «φαλαινάκι πάνω στην ανάπτυξη», αναφέρεσαι ακριβώς στην καρδιά της ιδεολογίας του Φασισμού. 

 

Ακόμη, ως πιστός και φιλότιμος ερευνητής, έψαξα στα γραπτά του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ. Ούτε αυτός έγραψε κάπου ότι το «τέρας και το κήτον» του μακαρίτη του Αυλωνίτη, αποτελούν ρατσιστικό προσδιορισμό. Άλλο όνειρο είχε ο Μ. Λ. Κινγκ. Όχι να προστατεύει τα απανταχού της γης παιδοβούβαλα. Να γράψω και κάτι καλό για τον μαυρούκο τον Μ.Λ.Κ. να τόχω για καβάτζα τώρα που σούρνεται και το αντιρατσιστικό. 

 

Τέλος, ανέσυρα από την βιβλιοθήκη μου το βιβλίο του Ρόμπερτ Πάξτον «Η Ανατομία του Φασισμού» για να ξαναθυμηθώ τι επί τέλους είναι ο Φασισμός. Διαβάζω λοιπόν: «Ο Φασισμός μπορεί να ορισθεί ως μία μορφή πολιτικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζεται από μονομανή ενασχόληση με την κοινωνική παρακμή, την ταπείνωση ή τον κατατρεγμό και από μια αντισταθμιστική προσήλωση στην ενότητα, στην ενεργητικότητα και στον εξαγνισμό. Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της στάσης, ένα κόμμα μαζικής απήχησης που αποτελείται από αποφασισμένους εθνικιστές ακτιβιστές, οι οποίοι βρίσκονται σε ταραχώδη αλλά αποτελεσματική συνεργασία με παραδοσιακές ελίτ, εγκαταλείπει τις δημοκρατικές ελευθερίες και, χωρίς ηθικούς ή νομικούς περιορισμούς, επιδιώκει να πραγματοποιήσει εσωτερικές εκκαθαρίσεις και να επεκταθεί εξωτερικά». 

 

Εν τάξει. Δεν μπορώ να πω ότι τα κατάλαβα όλα, άλλωστε και ο ίδιος ο Πάξτον ζορίστηκε για να δώσει τον ορισμό, από τον οποίο όμως σίγουρα δεν τεκμαίρεται, ότι ο Φασισμός έχει στρώσει στο κυνήγι τις τροφαντές υπάρξεις. 

 

Και κάτι ακόμη. Οι διάφοροι ξερόλες και προοδευτικοί πάσης φύσεως πολλές φορές αναφέρουν και τον «Κόκκινο φασισμό», είναι όμως αστοιχείωτοι, διότι αυτό που προσδιορίζουν έτσι, έχει όνομα και δεν χρειάζεται άλλο, το οποίο πάντως ουδόλως το προσδιορίζει. Και το όνομα αυτού: «Διεθνισμός ή Κομμουνισμός». Μια χαρά!… 

 

Όμως και για να επανέλθουμε στη στρουμπούλω, με είχε επηρεάσει πολύ ο καημός της μεγάλης μας (λέμε τώρα) διασημότητος. Έπρεπε κάπως να την βοηθήσω. Η λύση δεν άργησε να δημιουργηθεί από την φαιά μου ουσία. «Βρε κοίτα να δεις που θα το λησμονούσα», σκέφτηκα. «Θα γράφω ένα γράμμα σε κάθε αρμόδιο, ώστε ν΄ αναθεωρηθεί ο αντιρατσιστικός νόμος και να προβλεφθεί διάταξη ώστε αν κάποιος αποκαλέσει χοντρό έναν χοντρό να εκτελείται αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες. Τι διάολο μόνο για τους gay (αλλιώς τους λέγαμε στα νιάτα μου…) θα νοιαζόμαστε;… 

 

Και να ήταν μόνο αυτό; Ο «φασισμός» έχει γίνει καραμέλα. Θέλεις να δεις τον αγώνα στην τηλεόραση; Αμέσως εισπράττεις το «Είναι φασισμός να μη μας αφήνεις να δούμε τις αντιχουντικές μέλισσες». Δεν σου αρέσει το πολύ αλάτι στο φαγητό; Είναι φασισμός, όπως φασισμός είναι και δεν δέχεσαι να εμβολιαστείς (έχω κάνει και τα τρία…), αν δεν σου αρέσουν οι μπάμιες, αν ροχαλίζεις στον ύπνο σου, αν κοιμάσαι από την δεξιά πλευρά, αν, αν, αν…. 

 

Αυτά σκεφτόμουν, όταν το στεφάνι μου με ξύπνησε από τους διαλογισμούς μου περί του τι ακριβώς είναι ο φασισμός και με ρώτησε: 

- Τι θα φάμε αύριο; 

- Ξέρω ‘γω. Φτιάξε μακαρόνια με κιμά.
- Ε, όχι πια, εξανέστη. Συνέχεια μακαρόνια ζητάς. Αυτό είναι φασισμός. 

 

Και η απορία μου λύθηκε αμέσως. Φασισμός είναι τα μακαρόνια με κιμά… 

 

Καλημέρα σας…