ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ

Γράφει ο Νότης Μαυρουδής

 

Το περιμέναμε όλοι! Το σώμα, πτοημένο, γερασμένο, έδειχνε πως ήταν έτοιμο να φύγει. Ενενήντα έξη χρόνια είναι πολλά για να αντέξουν το βάρος μιας ζωής δραστήριας, με δράσεις ακατάπαυστες, κοπιαστικές, αγώνες αγωνιώδεις· έπαιξε σπουδαίο δημιουργικό, πνευματικό, πατριωτικό ρόλο κι ακόμα περισσότερο, ανθρωπιστικό!

 

Το σώμα του Μίκη Θεοδωράκη δε θα υπάρχει πλέον ανάμεσά μας. Έστω εκείνο το κουρασμένο κι αδύναμο, πάνω στο καροτσάκι τής τελευταίας περιόδου· αποκαμωμένο πλέον από τον αδυσώπητο χρόνο. Βλέπαμε όμως πως ήταν εκεί, πως υπήρχε. Ήταν ανάμεσά μας. Ήταν παρών. Μαζί με τους ξεχωριστούς αυτού του πλανήτη. 

 

Ο Μίκης (και ο Μάνος) μάς εισήγαγαν στην προνομιούχα θέση να γνωρίσουμε βαθύτερα τη δυνατότητα και την τέχνη να ακούμε και να τραγουδάμε τον ποιητικό λόγο, να νιώθουμε την ανθρώπινη διάσταση των τραγουδιών και των νοημάτων, την ενσωματωμένη φιλοσοφία των ποιητών, την τέχνη των λέξεων, τα ουμανιστικά μηνύματα που υπήρχαν βαθιά μέσα στις λέξεις. Ήταν ο θεμελιωτής του νεότερου μεταπολεμικού τραγουδιού και για να το διορθώσω· του νεότερου πολιτισμού! 

 

Θα γραφτούν και θα ειπωθούν πολλά στα μίντια, στις εφημερίδες, στο διαδίκτυο. Οι στιγμές αυτές μετά τον θάνατό του, αυτές οι συγκινητικές στιγμές, μάς υποχρεώνουν στην εσωτερική αναζήτηση και στη δημιουργική Σιωπή!  

 

Το σώμα έφυγε· το πνεύμα και το πολύπλευρο έργο του θα παραμείνει ως αέναο λίπασμα για να γονιμοποιήσει τις γενιές. Είναι ο πνευματικός Πατέρας όλων μας· τουλάχιστον όσων μπόρεσαν να διεισδύσουν βαθιά μέσα στον μελωδικό και ποιητικό του λόγο, τον οποίο μάς άφησε παρακαταθήκη για πάντα…