Γράφει ο Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
Είχαμε πολύ καιρό να πάμε στον Άγιο Δημήτριο στον Βύρωνα για να προσκυνήσουμε την Εφέστεια Εικόνα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑΣ. Απλώς μαθαίναμε για τα ΘΑΥΜΑΣΙΑ της και Δοξάζαμε τον ΑΓΙΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ για την έκτακτη αυτή Παρηγοριά και Παραμυθία των θλιβερών ημερών μας.
Έτσι παραμονή του Νεοφανούς ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ πήγαμε για να προσκυνήσουμε την ΧΑΡΗ ΤΗΣ.
Το ότι η ευωδία της Μυροβλησίας ΤΗΣ διαχέεται ακόμα και έξωθεν του Ιερού Ναού και γίνεται σε πάρα πολλούς αντιληπτό, είναι μια άλλη ΘΕΟΣΗΜΕΙΑ, ότι η Φιλανθρωπία της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εξέρχεται σωστικά στους δρόμους των Αθηνών που κατακλύστηκαν με οξυμμένα κοινωνικά προβλήματα.
Αλλά ετούτη την φορά και ενώ ζήσαμε και ζούμε τόσα θλιβερά με φωτιές, καταστροφές και λοιμούς (πανδημίες) και ακαταστασίες εθνών, σταθήκαμε σεβαστικά και με σκυμμένο το πρόσωπο μας ενώπιον ΤΗΣ και όταν ντροπαλά το ανασηκώσαμε, αντικρύσαμε το ΠΑΝΑΓΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ να είναι λουσμένο με δάκρυα.
Εκείνη την στιγμή σταματάει ο νους και δεν μπορείς να αρθρώσεις λέξεις παρακλήσεως, απλώς εισέρχεσαι στην διάσταση της καρδιακής σιγής, όπου σταματούν όλα γύρω σου, ενώ εσύ βλέπεις τα Πανάγια Δάκρυα και απορείς για το ΘΕΙΟ ΕΛΕΟΣ και για τα χάλια σου.
Σε αυτήν την κατάσταση μια φράση που ακούστηκε δίπλα μας, μας συνέφερε:
"για να κλαίει τόσο πολύ ακόμα η ΠΑΝΑΓΙΑ μέχρι σήμερα, σκέψου τι μας περιμένει; " μας είπε μια προσκυνήτρια δίπλα στην ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑ.
Και δεν είχε άδικο.
Η σιωπή είναι χρυσός και καθαρή προσευχή, όμως τα ΘΑΥΜΑΣΙΑ της ΠΑΝΑΓΙΑΣ της ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑΣ που είναι πλέον δεκάδες σε όλη την υφήλιο δεν μπορούν να σωπάσουν γιατί δείχνουν το ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ της στον αναγκεμένο άνθρωπο των ημερών μας στον οποίο προσφέρει δωρεάν το ΘΑΥΜΑ και μόνο με την επίκληση της ονόματος ΤΗΣ ως ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΡΙΑΣ.
Τα ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΑΚΡΥΑ και η ΟΥΡΑΝΙΑ ΕΥΩΔΙΑ της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ τόσους μήνες (σε 11 μέρες συμπληρώνεται ένας ολάκερος χρόνος) δείχνουν την επίμονη ΠΡΟΣΕΥΧΗ της και ΙΚΕΣΙΑ να γλυτώσουμε από την Δικαία Οργή του ΥΙΟΥ ΤΗΣ για την καρδιακή μας πώρωση και αμετανοησία.
ΑΥΤΟ το ΔΩΡΟ του ΟΥΡΑΝΟΥ δόθηκε από αγάπη άνωθεν στους χαλεπούς καιρούς μας που δοκιμάζεται η ΠΙΣΤΗ και ταρακουνιέται το σκάφος της Εκκλησίας λόγω της ολιγοπιστίας του πληρώματος της.
Αλλά ας κλείσουμε με μια φράση του Θείου Κηρύγματος ότι αυτά τα Δάκρυα της ΠΑΝΑΓΙΑΣ ανήμερα του ΑΓΙΟΥ ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ να φανερώσουν την ΕΛΠΙΔΑ σε όλους μας για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να στηρίξουμε τους εαυτούς μας εν ΧΡΙΣΤΩ και τους άλλους.
Με ΠΊΣΤΗ και Ελπίδα ότι θα βγούμε από το δαιμονικό τούνελ.
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
(σημείωση δείτε και σχετικό βίντεο στην πηγή)
Γεώργιος Δροσίνης
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εικονοστάσι
Κυνηγημένο από το γέρακα
φτερούγισε να ξαποστάση
το περιστέρι το χιονόφτερο
στης Παναγιάς το εικονοστάσι.
Της Παναγιάς η όψη ρόδισε:
θυμάται εν' άλλο περιστέρι,
που του Θεού το πρώτο μήνυμα
στη Ναζαρέτ της είχε φέρει..
Κωνσταντίνος Καβάφης
Δέησις
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ' έναν ναύτη-
Η μάνα του, ανήξερη, πιαίνει κι ανάφτει
Στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και ναν' καλοί οι καιροί-
Και όλο προς τον άνεμο στήνει τ' αυτί.
Αλλ' ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή
Η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
Νίκος Καζαντζάκης
Ύμνος στην Παναγία
- Παρθένα Μάνα, που σαν πνέμα επιάστη ο σπόρος
στο αφίλητο κορμί, κι' ο Λόγος εσαρκώθη
το αμόλευτο τρυγώντας σπλάχνο σου σα βρέφος!
Ω Δέσποινά μου Υποταγή, τον πόνο δέξου τον
και συ, σαν το σταυρό, και γείρε το κεφάλι
με υπομονή, κατά γης χαμογελώντας –
να μην πνιγεί, Κυρά, στα κλάματά σου ο κόσμος!
Εσύ 'σαι η κιβωτός, που σαν αυγό στην άβυσσο
λάμπεις και στου Θεού τη σκοτεινιά αρμενίζεις,
βαθιά τα σπέρματα όλα μέσα σου φρουρώντας,
Το πράσινο δρεπανωτό πατάς φεγγάρι,
κι όλες στα χέρια σου κρατώντας τις ελπίδες μας
στον άγριον ουρανό κατάφορτη ανεβαίνεις.
κι αχνογελώντας στέκεσαι δεξά στο γιό σου,
Εσύ 'σαι το ανθισμένο κλαρί στην άβυσσο
της δύναμής του. εσύ 'σαι ο στοχασμός ο πράος
μες στο φλεγόμενο καμίνι της οργής του.
Αναμεσός στης Ζωής το δέντρο και της γνώσης,
στον κήπο του Θεού συ φύτεψες, Κυρά μου,
το αφράτο, της Καλοσύνης δέντρο.
κι ως πότιζές το με το κλάμα, επήρε μπόι,
πετάει κλαριά, σκεπάζει τ' άλλα δέντρα, ανθίζει
ρίχνει καρπό, σαν την καλή ελιά, και φέγγει-
Κι ο Παντοδύναμος στον ίσκιο του αναπαύεται.
Κι η Δεύτερη φριχτή σαν έρθει Παρουσία
κι οι αρχάγγελοι άσπλαχνα τα ερίφια θα χωρίζουν
απ' τ' αρνιά, θα σκύψεις τότε εσύ στο γιό σου,
παρακλητικά, να μεσιτέψεις, Ελεούσα!
Τ' αδάμαστα μεμιάς θα του μερώσουν φρένα
Κι οι τάξες θα χαλάσουν οι διπλές, και δίκαιοι
θ' αγκαλιαστούν με αμαρτωλούς, κι αγνές παρθένες
με τις γυναίκες που πολύ στη γη αγάπησαν.
Νικάς τη Δικαιοσύνη Εσύ με την αγάπη.
κι όλοι μαζί θα σύρουμε χορό, και θα' σαι
στον κάβο του χορού, Κυρά, και θα χορεύεις
στον αβασίλευτο ήλιο του Θεού χαρούμενη
και ταπεινή πολύ, σαν την καρδιά του ανθρώπου!