Σελίδες

9 Αυγούστου 2021

Στάχτη ο αρχαίος και ιερός ελαιώνας των Ροβιών – Αρχαίων Οροβίων. Παντού ο πύρινος όλεθρος, κατέκαψε τα πάντα στο διάβα του.

Ότι απέμεινε από την ιερή ελιά «νύμφη» της Θεάς Αθηνάς (12 άτομα μπορούσαν να την αγκαλιάσουν) και τον αρχαίο ιερό Ελαιώνα, που κουβαλούσε μια ένδοξη Ελληνική ιστορία 2,500 όπως και το πανέμορφο χωριό. Ούτε οι χείμαρροι δακρύων της Θεάς δεν ήταν αρκετά για να σταματήσουν αυτή την εθνική ολική καταστροφή. Αυτή την ιερή φλόγα, που σιωπηλά έκαιγε και που προστατεύαμε και την τιμούσαμε χιλιάδες χρόνια, την άφησε η ασέβεια και αδιαφορία κάποιων ιερόσυλων να ξεφύγει και κατακάψει τα πάντα … Δεν είναι κρανίου τόπος πλέον, αφού ούτε στον καμένο αυτό τόπο δεν μπορείς πια για να πατήσεις.. Είναι το άπειρο της καταστροφής …. Σε καταπίνει ψυχή τε και σώματι … Παύεις να υπάρχεις …. Το είναι σου χάνεται, καίγεται εξαερώνεται αφού σμίγει με την καρβουνιασμένη μας ιερή γη …. Αυτή την ιερή γη που οι πρόγονοι μας την παρέδωσαν ακέραιη, μοναδικής ομορφιάς σε όλο τον κόσμο την σύλησαν ασεβείς … ΦΕΥ!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΑΛΚΙΔΟΣ, ΙΣΤΙΑΙΑΣ ΚΑΙ Β. ΣΠΟΡΑΔΩΝ.
 
ΡΟΒΙΕΣ ΕΥΒΟΙΑΣ 
 
Η ιστορία του χωριού µας 
 
Της αείμνηστης Άννας Παπαδοπούλου 
 
Αρχαία χρόνια. 
 
Στίς βόρειες Ευβοϊκές ακτές που βρέχονται από τόν Ευβοϊκό κόλπο, βρισκόταν η πόλη των αρχαίων Οροβιών, στή θέση περίπου που βρίσκονται καί οι σηµερινές Ροβιές, µεταξύ του σηµερινού «Ηράκλη» και του σηµερινού Πύργου Ροβιών. Η πόλη ήταν γνωστή κατά τον Στράβωνα για το µαντείο του Σελινούντιου Απόλλωνα (µε στεφάνι από σέλινο). Οι Οροβίες καταστράφηκαν από µεγάλο σεισµό καί παλιρροϊκό κύµα τό 425 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέµου. Ο ιστορικός Θουκυδίδης περιγράφει πως σαν συνέπεια του σεισµού τότε, µεγάλο µέρος της πόλης βυθίστηκε και κατάφεραν να σωθούν µόνο όσοι κάτοικοι ανέβηκαν στά υψώµατα. 
 
Οι κάτοικοι άργησαν πάρα πολύ να ξανακατέβουν στην παραλία µετά τον σεισµό, µια και τα βουνά τους πρόσφεραν προστασία και τροφή (κτηνοτροφία, ρετσίνα, ελιές). Οταν πολύ αργότερα κατέβηκαν πάλι στην παραλία, οι επιδροµές των Σαρακηνών πειρατών τους ανάγκασαν να καταφύγουν πάλι στα βουνά. 
 
Βυζαντινά χρόνια. 
 
Μετά την τέταρτη Σταυροφορία τό 1204 µ.Χ. οι Φράγκοι Σταυροφόροι από την βόρειο Ευρώπη, κυριάρχησαν στην Εύβοια µέχρι το τέλος του 13ου αιώνα. Τον 14ο αιώνα την πήραν οι Ενετοί. Το βασίλειο του Νεγρεπόντε (νέγρο=µαύρο καί πόντε=γέφυρα έλεγαν τον Ευβοϊκό κόλπο στα στενά της Χαλκίδας, και από κει πήρε το όνοµα όλη η Εύβοια) όπως ονοµάστηκε η Εύβοια, είχε ανάγκη προστασίας από τούς Τούρκους και τους κουρσάρους επιδροµείς (πειρατές). Εγιναν γι' αυτό τον λόγο πολλά οχυρωµατικά έργα (Χαλκίδα, Κάρυστος, Ωρεοί), και κάστρα (Αλιβέρι, Φύλλα) καθώς καί πύργοι - παρατηρητήρια (Αυλωνάρι, Ροβιές). 
 
Ο Πύργος των Ροβιών ήταν παρατηρητήριο και συγχρόνως σπίτι του ιδιοκτήτη της γύρω περιοχής. Τον 15ο αιώνα, µετά την άλωση της Κωσταντινούπολης, ο Μωάµεθ ο Β΄ (τό 1470) κατάφερε να καταλάβει την Εύβοια και κατέστρεψε τους περισσότερους πύργους - παρατηρητήρια του νησιού. Στις Ροβιές, ο πύργος παρέµεινε κατοικία του τοπικού Τούρκου ιδιοκτήτη της γης και έτσι σώθηκε. Ο πύργος αυτός στέκει µέχρι τώρα ορθός, αν και πληγωµένος από το πέρασµα του χρόνου. Ένα µέρος του κτίσθηκε τον 19ο αιώνα από τον Έλληνα τσιφλικά Απόστολο Δούµα, που αγόρασε όλη την περιοχή από τον Τούρκο ιδιοκτήτη στις αρχές της δεκαετίας του 1830. Οι παρεµβάσεις µε τσιµεντένιες πλάκες που έγιναν στην δεκαετία του 1930 από τον τότε ιδιοκτήτη Αντώνη Παπαδόπουλο, µετά από έναν µεγάλο σεισµό που έσπασε τον τοίχο του προς την θάλασσα, έχουν εµποδίσει µεγαλύτερες φθορές του χρόνου από τότε έως τώρα. 
 
Τουρκοκρατία 
 
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας αρχηγός του επαναστατικού αγώνα της Εύβοιας ήταν ο Λιµνιώτης οπλαρχηγός Αγγελής Γοβιός, σύντροφος και συµπολεµιστής του Οδ. Ανδρούτσου στο χάνι της Γραβιάς. 
 
Η επανάσταση αντιµετώπισε µεγάλες δυσκολίες στην Εύβοια. Ο Γοβιός (ή Γοβγίνας), συγκέντρωσε στρατό και νίκησε τον Ιούλιο 1821 τον Οµέρ Βρυώνη στα Βρυσάκια. Οι Τούρκοι όµως εξαπέλυσαν αντεπίθεση και νίκησαν τον Ιανουάριο του 1822 στα Στύρα. Η επανάσταση δέχεται δεύτερο πλήγµα µε τον θάνατο του Γοβγίνα σε ενέδρα, τον Μάρτιο του 1822. 
 
Δυστυχώς οι διαµάχες µεταξύ των οπλαρχηγών Διαµαντή Νικολάου, Νικολάου Κριεζιώτη και Οδυσσέα Ανδρούτσου για την αρχηγία, οδήγησαν στην πλήρη καταστολή της επανάστασης στα µέσα του 1824. Η Εύβοια παρέµεινε υπό Τουρκική κυριαρχία ουσιαστικά µέχρι τον Μάρτιο 1833 (δηλαδή και µετά την ανακήρυξη ανεξάρτητου ελληνικoύ κράτους). 
 
Μια παράγραφος του πρωτοκόλλου του Λονδίνου το 1830, που αναγνωρίζει την Ελλάδα σαν ανεξάρτητο κράτος, αναφέρει ότι οι Τούρκοι είναι νόµιµοι ιδιοκτήτες των εδαφών της Ευβοίας και δικαιούνται να πουλήσουν τις ατοµικές ιδιοκτησίες τους πριν την αναχώρησή τους. Έτσι η Εύβοια δεν απελευθερώθηκε από τους Τούρκους, αλλά αγοράστηκε! 
 
Νεότερα χρόνια 
 
Στην Εύβοια δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου δηµόσια γή. Ο Καποδίστριας µαταίως έψαχνε απεγνωσµένα να βρεί χρήµατα για να αγοράσει το Ελληνικό δηµόσιο τις δασικές εκτάσεις που πουλούσαν οι Τούρκοι. Κατάφερε όµως να πείσει πολλούς οµογενείς να επενδύσουν στα τσιφλίκια της Εύβοιας. Έτσι τα δάση της Εύβοιας είναι σχεδόν καθ' ολοκληρίαν ιδιωτικά, και κατά συνέπεια αποκλείουν τους κατοίκους από την χρήση τους. Γενικά η κοινωνική δοµή έµεινε ουσιαστικά η ίδια φεουδαρχική κατάσταση που υπήρχε και υπό τους Τούρκους ιδιοκτήτες. Ο ιδιοκτήτης του «τσιφλικιού» κατοικούσε στον Φράγκικο Πύργο των Ροβιών και όλα τά ακίνητα (χωράφια, δάση, σπίτια), του ανήκαν. 
 
Μετά την Μικρασιατική καταστροφή του 1922, πρόσφυγες κυρίως από τον Μαρµαρά, εγκαταστάθηκαν στη Λίµνη, στις Ροβιές και στη Xρόvια. Οι πρόσφυγες έφεραν την οικονοµική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής. 
 
Με την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών του Βενιζέλου, το 1926, πάρθηκαν από τον ιδιοκτήτη τά σπίτια και περιβόλια του χωριού και δηµιουργήθηκαν δύο οικισµοί µέσα στο χωριό, των παλαιών κατοίκων («γηγενών») και των προσφύγων (‘’συνοικισµός’’). Τους δόθηκαν και πολλά από τα χωράφια του τσιφλικιού και δικαιώµατα βοσκής και ξύλευσης στα δάση του τσιφλικιού. 
 
Στο µεταξύ, από το 1905, δηµιουργήθηκε µία βιοµηχανία χάρτου (Οροβίαι ΑΕ) βασισµένη επάνω στο νερό του χειµάρου Γερανιά, έξω από το χωριό προς την κατεύθυνση των Ηλίων. Το «εργοστάσιο» όπως έγινε γνωστό στην περιοχή, έδωσε δουλειά σε πάρα πολλές οικογένειες των Ροβιών από τότε έως το 2007, που δυστυχώς πια έκλεισε. 
 
Επίσης, το 1913, ο Αντώνης Παπαδόπουλος, δεκαεξάχρονος γιός του τότε ιδιοκτήτη, άρχισε µια δουλειά που κράτησε ως τον θάνατό του, πενήντα χρόνια αργότερα: Εκχέρσωσε το δάσος που υπήρχε τότε σε όλο σχεδόν τον κάµπο του σηµερινού ελαιώνα Ροβιών, και δηµιούργησε τον ποτιστικό ελαιώνα των περίπου 2.500 στρεµµάτων πού ακόµα υπάρχει. Έτσι ανέβασε πάρα πολύ την παραγωγικότητα της περιοχής. Επίσης έτσι στον ελαιώνα αυτό βρήκαν δουλειά όλα αυτά τα χρόνια, πάρα πολλοί κάτοικοι των Ροβιών αλλά και της ευρύτερης περιοχής. 
 
Λόγω της δυνατότητας δουλειάς στο εργοστάσιο και στον ελαιώνα, ήρθαν πολλοί κάτοικοι των ορεινών χωριών της περιοχής και εγκαταστάθηκαν στις Ροβιές. Έτσι ο πληθυσµός των Ροβιών εµπλουτίσθηκε όχι µόνο από τους πρόσφυγες που έφερναν πολιτισµό όπου πήγαιναν, αλλά και από την ζωντάνια των χωρικών των ορεινών µας χωριών. 
 
Η φρίκη του Β΄ παγκόσµιου πολέµου, η Ιταλική εισβολή και αργότερα η Γερµανική κατοχή, έπληξε και την περιοχή µας, µε αρκετούς να δίνουν την ζωή τους στον αγώνα. Η πιο γνωστή είναι η λεβέντισσα Λιµνιώτισα Λέλα Καραγιάννη. Το 1944 οι Γερµανοί έκαψαν όλα τα σπίτια των Ροβιών αφήνοντας πίσω τους ερήµωση και φτώχεια ανείπωτη. 
 
Η φρίκη συνεχίστηκε µε τον Εµφύλιο σπαραγµό. Οι µνήµες εκείνης της εποχής χώρισαν και την κοινωνία των Ροβιών όπως και της υπόλοιπης Ελλάδας. Οι µνήµες αυτές άρχισαν να χάνουν την σκληρότητά τους µετά την µεταπολίτευση του 1974. 
 
Την δεκαετία 1974 - 1984 η χήρα του Αντώνη Παπαδόπουλου, Αλεξάνδρα, και η κόρη του Άννα, δώρισαν τα 1600 από τά 2000 στρέµµατα ελαιώνα που είχαν κληρονοµήσει, σε ακτήµονες πρώην εργαζόµενους στο κτήµα τους. Δώρισαν και τά δάση του τσιφλικιού στον Αγροτικό Συνεταιρισµό Ροβιών. 
 
Επίσης, την δεκαετία του 1970 οί ίδιες γυναίκες δηµιούργησαν το σηµερινό Ιατρείο των Ροβιών σε ένα µεγάλο οικόπεδο, στην είσοδο του χωριού, που ο Αντώνης Παπαδόπουλος είχε, παλαιότερα, δωρήσει στην Κοινότητα Ροβιών. 
 
Ο Αγροτικός Συνεταιρισµός Ροβιών ιδρύθηκε το 1978 από αγρότες των Ροβιών. Μετά το 1984 ενισχύθηκε οικονοµικά από τους νέους αγρότες που έγιναν κτηµατίες στον ελαιώνα Παπαδοπούλου την δεκαετία 1974-1984. 
 
Τέλος, από το 1984 έως σήµερα χρησιµοποίησε τις σχετικές κτιριακές εγκαταστάσεις του Αντώνη Παπαδόπουλου, που παραχωρήθηκαν δωρεάν από τα εγγόνια του και µε την δραστήρια διοίκηση του επί σειρά ετών προέδρου Νίκου Βαλλή, συζύγου της εγγονής του Αντώνη Παπαδόπουλου, έχει επεκτείνει το εξαγωγικό εµπόριο ελαιών µε συσκευασίες µικρού σχήµατος και έχει δώσει εργασία σε πολλές οικογένειες του χωριού. 
************************* 
 
Κοινωνιολογικά οι Ροβιές χαρακτηρίζονται από τον ιστορικό τους διαχωρισµό µεταξύ των κατοίκων και του µεγαλοϊδιοκτήτου της γης. Φράγκος, Ενετός, Τούρκος και Έλληνας ήταν µε την οικογένειά του από την µια µεριά του χάσµατος, και οι κάτοικοι από την άλλη. 
 
Αυτό το χάσµα προσπάθησε ο Αντώνης Παπαδόπουλος και η οικογένειά του να το εξαφανίσουν µε το έργο της ζωής τους. Εκείνος ανέβασε πολύ την αποδοτικότητα της γης των Ροβιών και έδωσε δουλειά σε µια εποχή πού η φτώχεια και η ανεργία ήταν η πραγµατικότητα στην Ελλάδα. Η οικογένειά του µεταβίβασε, σύµφωνα και µε την δική του επιθυµία, το µεγαλύτερο µέρος της περιουσίας τους στους κατοίκους. 
 
Η οικογένεια του πρώην ιδιοκτήτη και δηµιουργού του ελαιώνα και όλων των εγκαταστάσεών του, του Αντώνη Παπαδόπουλου, έχει προγόνους φιλελεύθερους (την Πηνελόπη Δέλτα και την Άννα Μελά- Παπαδοπούλου, αδελφή του Παύλου Μελά) πού την έβαλαν στον δρόµο της κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής. 
 
Οι απόγονοι της οικογενείας αυτής έχουν υποχρέωση να συνεχίσουν να προσφέρουν στην κοινωνική συνοχή των Ροβιών µε όποιον τρόπο µπορούν. 
 
ΠΡΟΣΘΕΤΟ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ. 
 
ΡΟΒΙΕΣ. Το πανέμορφο χωριό με ιστορία χιλιάδων ετών που χάθηκε μαζί με όλη την απαράμιλλη φυσική ομορφιά της Β. Ευβοίας. 
 
Το χωριό είναι χτισμένο μέσα στο τόξο που σχηματίζουν τα πευκόφυτα βουνά Τελέθριο και Καβαλάρης μέσα σε έναν τεράστιο ελαιώνα που ενώνει τους πρόποδες του βουνού με τη θάλασσα. Είναι από τα ωραιότερα παραθαλάσσια χωριά της Εύβοιας με ατέλειωτη, σε μήκος παραλία και καθαρά βαθυγάλανα νερά. Βρίσκεται πάνω στο νέο δρόμο Λίμνης-Αιδηψού, 95 χλμ. βορειοδυτικά της Χαλκίδας. Ο πληθυσμός του υπερβαίνει σήμερα τους 2.000 κατοίκους.
 
Τα σπίτια του χωριού είναι πολύ περιποιημένα, με μεγάλους κήπους, γεμάτους λουλούδια και οπωροφόρα δέντρα. Πασίγνωστη είναι η βρώσιμη, νοστιμότατη ελιά των Ροβιών. 
 
Στη μέση του χωριού, δεσπόζει το βενετσιάνικο πυργοκάστελο, που στέκει εκεί αιώνες τώρα, αγναντεύοντας το βόρειο Ευβοϊκό. Κοντά στο χωριό, στην τοποθεσία "Αράκλης" ή "Ηράκλειο" σχηματίζεται γραφικότατος κόλπος με πευκόφυτη εκτεταμένη και πανέμορφη παραλία. 
 
Η κατοίκηση στην περιοχή των Ροβιών αρχίζει την παλαιολιθική περίοδο. Στις θέσεις Παλαιοχώρι και Κοκορέτσια έχουν εντοπιστεί παλαιολιθικά εργαλεία και άφθονες ποσότητες πυριτόλιθου. Κατά την αρχαιότερη νεολιθική περίοδο υπήρχαν μικροί αγροτικοί οικισμοί στο Παλαιοχώρι και τα Κοκορέτσια ενώ στο Κρεμάσι έχει εντοπιστεί οικισμός της πρωτοελλαδικής και μεσοελλαδικής περιόδου. Αυτές τις περιόδους αναπτύσσονται οικισμοί τόσο στο Παλαιοχώρι όσο και μέσα στο σημερινό χωριό των Ροβιών. 
 
Οι Ροβιές ταυτίζονται με την αρχαία πόλη Οροβιαί. Οπως αναφέρεται από τον Θουκυδίδη και τον Στράβωνα στα αρχαία χρόνια υπήρχε η πόλη Οροβιαί κοντά στην πόλη των Αιγών (Λίμνη), όπου λατρευόταν ο Ηρακλής και ο Απόλλωνας. Προς τιμή του τελευταίου υπήρχε ονομαστό μαντείο που ήταν γνωστό σαν Μαντείο του Σελινουντίου Απόλλωνος, το οποίο βρισκόταν, σύμφωνα με τις γραπτές μαρτυρίες του Στράβωνα, πάνω στο όρος Τελέθριο εκεί που σήμερα βρίσκεται η ιστορική μονή του Αγίου Γεωργίου των Ηλίων. Η πόλη των Οροβιών κατεστράφη από φοβερούς σεισμούς και παλιρροϊκό κύμα που προκλήθηκε απ' αυτούς, κατά το έκτο έτος του Πελοποννησιακού πολέμου (426π.Χ.), σύμφωνα με την αφήγηση του Θουκιδίδη (ΙΙΙ, 89). Λίγοι μόνο από τους κατοίκους σώθηκαν από τον πνιγμό αλλά και τα άλλα οδυνηρά επακόλουθα των σεισμών. 
 
Η εγκατάσταση μεταφέρθηκε στη θέση Παλαιοχώρι και Αράκλης όπως μαρτυρούν τα αρχαιολογικά ευρήματα. Στη θέση Παλαιοχώρι υπάρχουν ίχνη οχυρωματικού περιβόλου τις κλασικής περιόδου, που χρησιμοποιούνταν, αφού έγιναν οι απαιτούμενες μετατροπές έως την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Στην περιοχή των σημερινών Ροβιών ο οικισμός ανασυστήνεται κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων και συνεχίζεται την περίοδο της Φραγκοκρατίας, δείγμα της οποίας είναι ο πύργος που προαναφέραμε. Σύμφωνα με κάποιους μελετητές το πυργοκάστελο των Ροβιών κτίστηκε από τον Γουλιέλμο Β΄τον Βιλλαρδούϊνο, πρίγκιπα της Αχαϊας κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον των Ενετών του νησιού ανάμεσα στο 1255 και 1258. Επεμβάσεις με τσιμέντο που έγιναν λίγο παλιότερα, στέρησαν το μνημείο από την αισθητική και αρχιτεκτονική ομορφιά του. 
 
Στα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Ροβιές υπήρξαν διοικητικό κέντρο της περιοχής (ναχιγιές) με 87 φορολογούμενες οικογένειες (500 περίπου κάτοικοι). Το 1925 μετά τη συμφωνία για την ανταλλαγή πληθυσμών, το χωριό συμπλήρωσαν Ελληνες πρόσφυγες που ήλθαν κυρίως από τα μέρη της Κωνσταντινούπολης. 
 
Στις Ροβιές υπάγονται οι οικισμοί Μαρούλι, Αγιαννάκος, Καλαμούδι, Κούλουρος, Παλιοχώρι, Δαμιά και Δρυμώνα, καθώς και φημισμένη Μονή Οσίου Δαυίδ του Γέροντος. Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρουμε την ύπαρξη στην περιοχή των Ροβιών της γυναικείας μονής της Αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλλάντου. Η μονή αυτή βρίσκεται κτισμένη σε μια πανέμορφη τοποθεσία πολύ κοντά στο δρόμο Λίμνης-Ροβιών-Αιδηψού, στη θέση παλιότερης μονής "Ταξιάρχης". 
 
Το κείμενο ερανισθήκαμε από τουριστικό φυλλάδιο του δήμου Ελυμνίων. 
 
Δεν θα καταχωρήσω φώτο από την καμμένη γη των Ροβιών και όλης της Β. Ευβοίας για αυτονόητους λόγους. Στέρεψαν πια τα δάκρυα μας. Ας θυμόμαστε την παρθένα αυτή περιοχή όπως ήταν και όπως πρέπει να ξαναγίνει …ΘΑΡΡΟΣ, ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΠΕΙΣΜΑ ΑΔΕΛΦΙΑ. 





 

 
 
 

 
ΔΟΡΥΦΟΡΙΚΗ ΛΗΨΗ, ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΝΕΙ ΤΗΝ ΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ Β. ΕΥΒΟΙΑ. 
 
Με το πιο πάνω αφιέρωμα-πόνημα, αυτονόητο είναι ότι εκφράζω την λύπη μου και την αμέριστη συμπαράσταση σε όλους τους πληγέντες αδελφούς Έλληνες, που είδαν τις πατρογονικές τους εστίες και περιουσίες, που με ιδρώτα και αίμα δημιούργησαν να γίνονται στάχτες και αποκαϊδια, στον βωμό συμφερόντων, από χέρι επίδοξων ολετήρων εμπρηστών της πανέμορφης μας Ελλάδας. Η ΕΛΛΑΣ ΕΑΛΩ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ.  
 
Οδυσσέας Ελύτης. 
 
ΕΝ ΘΥΜΩ, ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ Η ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ.

5 σχόλια:

  1. Μεταξύ άλλων συγκινητικών σχολίων συμπαράστασης και αγάπης ο φίλτατος διαπρεπής συγγραφέας Γιώργος Παπαθανασόπουλος προσθέτει....

    PAPATHANASOPOULOS AGELIKI
    5:51 PM (2 hours ago)
    to me

    Επίκαιρος ο Δημοσθένης και ο Αντωνάς, που "δεν ξεχνά". Μπράβο σου Αντώνη. Ελπίζω και πιστεύω ότι η αγωνιστικότητα σου εμπνέει και καθοδηγεί όλους τους Έλληνες.

    Γιώργος Παπαθανασόπουλος.

    ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΓΙΩΡΓΟ ΕΡΑΝΙΖΟΜΑΙ ΙΕΡΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΣΟΥ. ΤΙΜΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ. ΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ....
    ΤΟ ΠΡΑΒΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΝΥΧΙΑ ΚΑΙ ΔΟΝΤΙΑ ΕΡΗΜΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣΟΥΝ ΤΙΣ ΠΑΤΡΟΓΟΝΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΕΣΤΙΕΣ. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΝΑ ΞΑΝΑΚΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ ΣΑΝ ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΘΑ ΑΝΑΝΕΩΘΕΙ... Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΟΛΗ Η ΘΛΙΨΗ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΑ, ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ , ΠΑΤΑΝΕ ΤΗΝ ΣΚΑΝΔΑΛΗ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ Κ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΗΣ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ,ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΧΡΗΣΤΑ ΔΙΠΟΔΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.
    ΚΑΙ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΑ ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ Κ ΝΕΟΤΕΡΩΝ ΜΑΣ ΣΟΦΩΝ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα αντέξουμε για ακόμη μια φορά φίλοι Δαναέ και Θάνο, που έμπρακτα συμπαραστέκεσθε στους πληγέντες αδελφούς. Φοίνικας η Ελλάδα μας, ανά τους αιώνες από τις στάχτες της θα ξεπηδά.

    Ας βάλουμε την δύναμη και το πείσμα πάνω από τους θρήνους μας.

    Όταν η Δήμητρα μοιρολογούσε καθήμενη στην αγέλαστη πέτρα στην Ελευσίνα, για τον χαμό της κόρης της Περσεφόνης.... η πέτρα βρεγμένη από δάκρυα, ούτε συγκινήθηκε, ούτε έκλαψε από λύπη ... Οι "πέτρινες καρδιές" που εκ του μακρόθεν βλέπουν σήμερα ασυγκίνητες, δεν έχουν δάκρυα, μόνο λόγια ... Ο φτωχός μας λαός, ο υπερήφανος ας πάρει την τύχη του στα χέρια του ... Αυτά τα ροζιασμένα χέρια, που με αίμα και ιδρώτα έκτισαν τις πατρογονικές τους εστίες και που χάθηκαν εν μια νυκτί, ας κάνουν μια νέα αρχή και πάλι... Κοπιαστικά ας ψάξουμε να βρούμε τον δρόμο μας και πάλι, τον δρόμο νέας ευημερίας και νέας ζωής.. ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΟΥ ΟΙ ΕΝΔΟΞΟΙ ΠΡΟΠΑΤΕΡΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΑΚΕΡΑΙΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ...ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΕΠΙΔΟΞΟΙ ΟΛΕΤΗΡΕΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΤΗΝ ΜΕΤΕΤΡΕΨΑΝ ΣΕ ΣΤΑΧΤΕΣ ....
    ΘΑΡΡΟΣ, ΔΥΝΑΜΗ ΑΔΕΛΦΙΑ...

    Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι δεν αντέχουν. Ο άνθρωπος αντέχει.
    Νίκος Καζαντζάκης

    Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό.
    Φρήντριχ Νίτσε

    Aut viam inveniam aut faciam.
    – Είτε θα τον βρούμε το δρόμο είτε θα τον φτιάξουμε.

    Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ’ έτλης.
    Κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο.— Οδύσσεια υ’ 18

    Οι απανταχού Έλληνες και Κύπριοι, δίπλα να είναι στους πληγέντες αδελφούς, για να ξαναρχίσουν την ζωή τους. ΕΜΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!
    "Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε."
    Απόστολος Παύλος
    Α.Α.

    Υ.Γ. Ίσως κάποιοι φίλοι αναγνώστες να θεωρήσουν ότι και εγώ εκ του μακρόθεν βλέπω... Όχι φίλοι μου, δυστυχώς η οικογένεια μας και πάλι θρηνεί επί ερειπίων στις Ροβιές Β. Εύβοιας. Είναι η δεύτερη φορά ... Η προηγούμενη ήταν το 1974 στην αλωμένη κατακαμένη Κύπρο, όταν εκτός από τις πατρογονικές εστίες χάσαμε και ανθρώπινες ζωές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημενε φιλε Αντωνη με μεγαλη λυπη ακουσα τα ασχημα μαντατα για το ομορφο ακινητο σας στις Ροβιες. Δοξα τω Θεω που σε αυτην την τρομερη καταστροφη δεν υπηρξαν ανθρωπινες απωλειες και ευχομαι απο καρδιας να ξαναφτιαχτουν ολα οπως πρωτα...

    Δυστυχως παρομοια θεματα προδοσίας μας κατεστρεψαν κι αυτην την φορα, οπως και τοτε το 1974. Κρατικη αδιαφορια ετων και κυβερνητικη ανικανοτητα μαζι με τα ανθελληνικα συμφεροντα της πρασινης ενεργειας κατεκαυσαν την υπαιθρό μας και ωθουν πλεον την νεα γενια μας προς τις αχαρες και πολυπολιτισμικες οπως καταντησαν, πολεις...

    Τελος να πω κι ενα που διαβασα στο διαδικτυο για την πανεμορφη αρχαια ελια μας...
    Φυτευτηκες τα χρονια Περικλη και καταστραφηκες τα χρονια του Μητσοτακη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Θάνο μου πόσο δίκηο έχεις ... Δυστυχώς οι ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ της πατρίδας μας έχουν και προηγούμενο ... Κανένας ταγός μας και "εθνάρχης" δεν είναι άμοιρος ευθυνών και για το σημερινό μας κατάντημα... αλλά το χείριστο είναι ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας και συνεχίζουμε να εκλέγουμε "ανθρώπους" που μας οδηγούν πάντα σε όλεθρο και καταστροφή ...

    Κακά μαντάτα όντως από Β. Εύβοια και όλες τις πληγείσες περιοχές....Τα καλά μαντάτα... Με πείσμα και με δύναμη θα ξανακτίσουμε την νέα Ελλάδα... Θα πονέσουμε, θα κλάψουμε, αλλά δεν θα τα παρατήσουμε ...δεν θα λυγίσουμε. Θα είναι ασέβεια προς τους προπατέρες μας, που μας παρέδωσαν μια ακέραιη και πανέμορφη χώρα...Το στολίδι όλου του κόσμου, κόσμημα θα γίνει ξανά. ΕΜΠΡΟΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΟΙ....Εμπρός! Ολόρθοι, ατρόμαχτοι...

    Επαναλαμβάνω δύο εύστοχα συμβολικά γνωμικά του μεγάλου Παπαδιαμάντη ..Όταν κάποιος διαβάσει τα άπαντα του .... θα γίνει πραγματικός ΕΛΛΗΝΑΣ.

    Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

    Και ...

    Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκεν την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου.

    ΑΥΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΜΑΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΥΡΙΑ, ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΝΟΥΘΕΤΟΥΝ. ΦΕΥ!

    ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΒΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ. ΤΟ ΑΠΕΥΧΟΜΑΣΤΕ.
    Α.Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).

Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.