Η νεοτερη Ελληνικη Ιστορια ειναι γεματη απο ηρωικες μαχες, πολλες απο αυτες ηταν νικηφορες, αλλα επισης πολλες κατέληγαν σε μεγαλες σφαγες, εκεινο ομως που εκανε την διαφορα ηταν ο ηρωισμος και η θεληση για την απελευθερωση της Πατριδας με οποιοδηποτε κοστος.
Στο ευρυ κοινο εχουν μεινει γνωστα το Ηρωικο Ζαλογγο στο Σουλι και η Αραπιτσα της Ηρωικης Ναουσας για την αυτοθυσια των γυναικων που προτιμησαν τον θανατο πηδωντας αυτες με τα παιδια τους στον γκρεμο παρα την ατίμωση απο τους τουρκαλβανους.
Μια αγνωστη πτυχη της ιστοριας μας ειναι η Μαχη στην Ιερα Μονη Κοιμησεως της Θεοτοκου μας στο Σελτσο που έλαβε χώρα την 23 Απριλιου 1804.
Το Μοναστηρι αυτο βρισκεται κοντα στο χωριο Πηγες Αρτας (παλια ονομασια Βρεστενιτσα) ακριβως στον γκρεμο καθιστωντας το ενα φυσικο οχυρο καθως οι αμυνομενοι Σουλιωτες ειχαν να υπερασπιστούν τους 1140 ανθρωπους τους εναντι των πολυαριθμων (10000 περιπου) στρατιωτων του αλη πασα.
Ας δουμε ομως πως ξεκινησε αυτη η Μαχη, τον Δεκέμβριο του 1803 οι Σουλιωτες εγκαταλειπουν το Σουλι μετα απο "συμφωνια" με τον πανουργο αλη πασα κατα ομαδες, η πιο "τυχερη" ομαδα του Φωτου Τζαβελλα θα κατορθώσει να φτασει στην Παργα μετα απο πολλες δυσκολιες απο οπου εκει θα επιβιβαστεί σε πλοια για τα Ιονια νησια.
Η δεύτερη ομάδα όμως θα κατευθυνθεί στο Ζαλογγο με τα γνωστα σε ολους αποτελεσματα οταν θα χτυπηθεί από τα στρατεύματα του Αλή Πασά (που παραβίασε τους όρους της συνθήκης και άρχισε να κυνηγάει τους Σουλιώτες με σκοπό να τους εξοντώσει).
Η τρίτη από τις ομάδες που δημιουργήθηκαν, αυτή με αρχηγό τον Νότη Μπότσαρη αν και κατάφερε να φτάσει με ασφάλεια στο χωριό Βουργαρελι (χωριό στο οποίο είχαν αποφασίσει να κατοικήσουν μόνιμα) μόλις έμαθαν την παραβίαση των όρων της συνθήκης από τον Αλή Πασά και τις επιθέσεις των στρατιωτών του στους Σουλιώτες, αποφάσισε να φύγει από το χωριό.
Έτσι γύρω στα τέλη Δεκεμβρίου του 1803 οι 1140 Σουλιωτες ξεκίνησαν, για να πάνε στο χωριό Βρεστενίτσα (παλια ονομασια του χωριου Πηγες Αρτας) με σκοπό να περάσουν στο αρματολίκι των Αγράφων όμως οι αρματολοι των Αγραφων δεν τους άφησαν να περάσουν φοβούμενοι την οργή του Αλή Πασά, και έτσι η ομάδα γύρισε και πάλι πίσω στη Βρεστενίτσα. Όταν έμαθαν ότι καταφθάνουν οι στρατιώτες του πασά των Ιωαννίνων αποφάσισαν να πολεμήσουν αμυνόμενοι στο μοναστήρι του Σέλτσου, το οποίο απέχει 5 χλμ από το χωριό Βρεστενίτσα. Η τοποθεσία αυτή ηταν ιδανικό σημείο άμυνας καθώς είναι σχεδόν απροσπέλαστη ωστόσο δεν έχει καμία έξοδο διαφυγής. Οι Σουλιώτες αποφάσισαν ή να νικήσουν τους στρατιώτες και να φύγουν από εκεί ή να πεθάνουν.
Τον Ιανουάριο του 1804 πολλες χιλιαδες τουρκαλβανων (που καποιες πηγες μιλανε για 5000 και καποιες αλλες ανεβαζουν το νουμερο στις 10000) με πολλους μισθοφορους "ελληνες" στις ταξεις τους (ο Δημητρης Καραισκος πατερας του Γεωργιου Καραισκακη ηταν αρχηγος σε ενα απο αυτα τα σωματα, γεγονος που ο Καραισκακης το θεωρουσε μεγαλη ντροπη για αυτο και πολεμησε με τοση μανια τους τουρκους για να ξεπλυνει αυτην την ντροπη) πολιορκουν την περιοχη του Μοναστηριου που στο μεταξυ οι Σουλιωτες ειχαν προλαβει να δημιουργησουν οχυρωματικα εργα με σκοπο να τους εξαναγκάσουν η να παραδοθούν η να πεθανουν απο την πεινα.
Οι Σουλιωτες εχοντας την βοηθεια των γειτονικων χωριων του Λασκοβου, της Βρεστενιτσας καθως και αλλων, αντεχουν την πολιορκια για τρεις μήνες, οταν με προδοσια σπανε οι γραμμες αμυνας, τοτε οι ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ Σουλιωτισσες στηνουν ενα δευτερο Ζαλογγο πηδωντας απο τον Πετακα προς το απυθμενο φαραγγι της Γκουρας, γραφοντας νεες χρυσες σελιδες στην Ιστορια του Ελληνικου Εθνους.
Μόνο 65 Σουλιώτες κατάφεραν να σωθούν περνώντας τον Ασπροπόταμο (Αχελώο) που τα άσπρα βότσαλα στην κοίτη του βάφτηκαν κατακόκκινα από το αιμα των Σουλιώτισσων.
Μέσα στους αιχμαλώτους που κατάφεραν να συλλάβουν οι στρατιώτες του Αλή Πασά ήταν ο Νότης Μπότσαρης και η γυναίκα του Χριστίνα, και τα παιδιά του Κιτσου Μποτσαρη, Κώστας, Δέσποινα και Αγγελική. Από τις γυναίκες που έπεσαν στο γκρεμό αναφέρεται η Λενώ Μπότσαρη κόρη του Κίτσου. Οι Κίτσος και ο Μαρκος Μποτσαρης (πατέρας και γιος) κατάφεραν να επιβιώσουν κρυμμένοι σε μια σπηλιά και τελικά να φτάσουν στην Πάργα.
Ο Γάλλος ιστορικός Πουκεβίλ αναφέρει:
«Η ΦΑΛΑΓΞ [1148] ΤΩΝ ΑΡΧΗΓΩΝ ΚΙΤΣΟΥ ΚΑΙ ΝΟΤΗ ΜΠΟΤΣΑΡΗ -ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΩ- ΒΑΔΙΖΕΙ ΠΡΟΣ ΣΕΛΤΣΟ. ΑΠΙΣΤΙΑΝ ΑΛΗ ΤΡΙΜΗΝΟΝ ΑΝΙΣΟΝ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΘΥΣΙΑ. ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΦΟΔΙΑ ΑΣΙΤΟΙ ΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΕΞΟΔΟΝ Η ΘΑΝΑΤΟΝ ΗΡΩΟΣ.
ΞΙΦΗΡΕΙΣ 300 ΑΚΑΛΥΠΤΟΙ ΣΑΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΝ ΠΛΗΝ ΓΕΦΥΡΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ. Ο ΝΟΤΗΣ ΠΙΠΤΕΙ ΜΕ 5 ΠΛΗΓΑΣ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΦΟΝΕΥΟΝΤΑΙ. ΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΑΧΟΜΕΝΑΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟΣ.
ΥΠΕΡΔΙΑΚΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΗΔΟΥΝ ΚΑΙ ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΧΕΛΩΟ.ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΜΟΝΟ 10 ΚΑΙ Ο ΚΙΤΣΟΣ ΣΩΖΟΝΤΑΙ»
[ΠΟΥΚΕΒΙΛ 1824 Τ. Ι. ΣΕΛ. 207-212]
βίντεο από το κανάλι του Fotis Passos
ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ Κ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΥΛΙΚΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ Κ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΜΑΣ ΞΕΝΑΓΗΣΕΣ ΦΙΛΕ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΑΚΙ ΣΟΥ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ
Να εισαι παντα καλα αδερφε μου Γιωρικα με τα υπεροχα και χιουμοριστικα αρθρα σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη ΠΑΝΑΓΙΑ και ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ στην πονεμενη Πατριδα μας.