Ἡ ἀλαζονεία τῆς Εὐρώπης.

Πρὶν ἀπὸ δυόμισι περίπου χιλιά­δες χρόνια ἕνας κουτσὸς δοῦ­λος, σοφὸς καὶ ἐφευρετικός, περιέγραψε ἐκφραστικότατα τὰ πάθη καὶ τὰ λάθη τῶν ἀνθρώπων μὲ πρωτότυπα καὶ ἐμπνευσμένα παραμύθια. Τὸ ὄ­­­­νομά του ἦταν Αἴσωπος καὶ τὰ παραμύθια του οἱ γνωστοὶ «μύθοι τοῦ Αἰσώπου».

 

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς μύθους εἶναι καὶ ἐκεῖνος μὲ τὸ ἀρνὶ καὶ τὸν λύκο: Ἕνα ἀρνάκι ἔπινε νερὸ ἀπὸ ἕνα ποταμάκι. Τὸ εἶδε ὁ λύκος καὶ ὀρέχτηκε νὰ τὸ φάει, ἀλλὰ θέλησε νὰ τὸ κάνει «μετά τινος εὐλόγου αἰτίας»· μὲ κάποια δικαιολογημένη ἀφορμή. Κατηγόρησε λοιπὸν τὸ ἀρνάκι ὅτι τοῦ θολώνει τὸ νερό. Ἐκεῖνο δικαιολογήθηκε λέγοντας ὅτι κά­τι τέτοιο ἦταν ἀδύνατο, ἀφοῦ τὸ ἴδιο βρισκόταν σὲ πιὸ χαμηλὸ σημεῖο ἀπὸ τὸν λύκο.

– Ναί, ἀλλὰ πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου, συνέχισε ὁ λύκος. 

– Μὰ πέρυσι δὲν εἶχα ἀκόμη ­γεννηθεῖ, ἀπάντησε τρέμοντας τὸ ἀρνάκι. 

– Ἂν ἐσὺ ξέρεις νὰ φέρνεις πειστικὲς δι­καιολογίες, δὲν σημαίνει ὅτι ἐγὼ θὰ στερηθῶ τὸ δεῖπνο μου, εἶπε ὁ λύκος καὶ τὸ κατασπάραξε.  

 

Ὁ αἰσώπειος μύθος περιγράφει ἐκ­φραστικότατα μιὰ διαχρονικὴ κατάσταση, αὐτὴ ποὺ συμπυκνώνεται στὴ φράση: «τὸ δίκαιο τοῦ ἰσχυροτέρου». Αὐ­τὸ τὸ ἄδικο «δίκαιο» τοῦ ἰσχυροτέρου πολλὲς φορὲς ἐπιβάλλεται ὠμὰ καὶ δυναστικά. Ἄλλες φορὲς ὅμως, κι αὐτὲς εἶ­­ναι οἱ περισσότερες, ἀναζητοῦνται κά­­ποια προσχήματα, γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ἐντύπωση ὅτι ἡ τυραννική του ἐπιβολὴ εἶναι δίκαιη καὶ ἀναγκαία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ συ­χνά, ὅταν ἀπουσιάζει κάποιο ψευδο­επιχείρημα, οἱ ἰσχυρότεροι δὲν διστά­ζουν νὰ σκηνοθετήσουν διάφορα προκλητικὰ περιστατικά, δῆθεν ἔργα τῶν λαῶν ποὺ ἐπιβουλεύονται – αὐτὰ ποὺ σήμερα περιγράφονται μὲ τὸν ξενικὸ ὅρο «προβοκάτσια» – προκειμένου νὰ ἐπέμβουν στρατιωτικά. Αὐτὸ ἔγινε ἀναρίθμητες φορὲς στὴ διάρκεια τῆς ἱστορίας, ἀναδείχθηκε σὲ ἐπιστήμη ἀπὸ τὸν Χίτλερ, τὸν Στάλιν καὶ τὸν Μουσολίνι, ἔχει δὲ φτάσει στὸ ἀποκορύφωμά του στὶς μέρες μας. Κοινὸ στοιχεῖο αὐτῆς τῆς συμ­περιφορᾶς τῶν ἰσχυρῶν εἶναι ἡ ἀλαζονεία.

 

Τὰ τελευταῖα τοῦτα χρόνια παρακολουθοῦμε μὲ θλίψη τέτοια ἀλαζονικὴ συμπεριφορὰ ἐκ μέρους τῆς Εὐρωπαϊ­κῆς Ἑνώσεως πρὸς τὴν Ἑλλάδα. Ἡ ἀ­­λαζονικὴ συμπεριφορὰ ἐκφράζεται μὲ τὴν ἀντίληψη μιᾶς χώρας ποὺ διεκδικεῖ τὸ ἀλάθητο: Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν καλύτερη οἰκονομία, ἄρα ἐμεῖς ­ἔχουμε ἀλάθητη κρίση, ἄρα ὀφείλετε ὅλοι νὰ ὑποταχθεῖτε καὶ νὰ προσκυνήσετε. Στὰ ἁ­­­πλὰ καὶ λογικὰ ἐπιχειρήματα ἀντιτάσσεται ἡ παράλογη «λογικὴ» τοῦ λύκου: Μοῦ θολώνεις τὸ νερό… (διασαλεύεις τὴν ἀπόλυτη τάξη)… πέρυσι ἔβρισες τὸν πατέρα μου (ἔχεις κάνει τόσες ἀτασθαλίες στὸ παρελθόν)… μὴ νομίσεις ὅτι μὲ τὶς πειστικὲς δικαιολογίες σου θὰ στερηθῶ τὸ δεῖπνο μου (τὰ λογικὰ ἐπιχειρήματά σου δὲν θὰ κλονίσουν τὴν ἡγεμονική μου θέση). 

 

Τρεῖς χιλιάδες χρόνια πρὶν ὁ ἱερὸς Ψαλμωδὸς προσδιόρισε ἀκριβῶς τὴν πηγὴ αὐτῆς τῆς βάναυσης νοοτροπίας: Νά ἄνθρωπος, εἶπε, ποὺ ἀρνεῖται νὰ ἔχει βοηθό του τὸν Θεό, «ἀλλ᾿ ἐπήλπισεν ἐπὶ τὸ πλῆθος τοῦ πλούτου αὐτοῦ» (Ψαλ. να΄ [51] 9)· στήριξε τὴν ἐλπίδα του στὸ πλῆθος τοῦ πλούτου του. 

 

Ἂν θελήσει κανεὶς νὰ ἑρμηνεύσει τὸ βάθος τῆς νοοτροπίας τοῦ λύκου, θὰ διαπιστώσει ὅτι αὐτὴ ἔχει θρησκευτι­κὲς ρίζες. Ἂν καὶ ἡ πολιτικὴ ζωὴ στὴν Εὐ­ρώπη ἔχει ἀποστασιοποιηθεῖ ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ πίστη, ἐντούτοις τὸ φρό­νημά της ἐξακολουθεῖ νὰ διέπεται ἀπὸ τὴ νοοτροπία τοῦ Παπικοῦ ἀλάθητου καὶ πρωτείου. Ἀποτελεῖ ἄθρησκη μετάλλαξή του. 

 

Ἀπέναντι σ᾿ αὐτὴ τὴν εὐρωπαϊκὴ ἀ­­γέλη λύκων οἱ ἑκάστοτε Ἑλληνικὲς Κυβερνήσεις μοιάζουν μὲ κοπάδι προβά­των. Καὶ εἶναι θαυμαστὸ ὅτι κάποτε ἀποφασίζουν νὰ ἀντισταθοῦν μὲ ἄκαμ­πτο φρόνημα. Νικοῦν; Πετυχαίνουν πύρ­­ρειες νίκες; Ὑφίστανται τιμητικὲς ἧτ­­­τες; Αὐτὸ ὁ χρόνος θὰ τὸ ἀποδείξει. 

 

Ὅμως ἔχουμε χρέος νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι στὴν ἄνιση αὐτὴ ἀναμέτρηση οἱ ἑκάστοτε Κυβερνήσεις μας δὲν πρέπει νὰ πηγαίνουν ἄοπλες. Ὄχι ἀπὸ οἰκονομικὰ ἐπιχειρήματα – τέτοια μπορεῖ νὰ διαθέτουν πολλά – ἀλλὰ ἀπὸ τὸ μοναδικὸ ἀνίκητο ὅπλο: τὴν πίστη στὸ Θεό! 

 

Ἂν ἔχουν τὴν πίστη, μὲ μιὰ καὶ μόνη σφεντονιὰ σὰν τὸν Δαβὶδ θὰ ξαπλώσουν κατάχαμα τὸν ὑπερφίαλο Γολιὰθ τῆς Εὐρώπης! Καὶ θὰ ὑπηρετήσουν ἔ­­τσι μὲ τὸν καλύτερο τρόπο τὸν πιστὸ Ὀρθόδοξο λαὸ τῆς Ἑλλάδος.

 

πηγή