ΟΛΗ Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟ ΓΕΝΕΣΗΣ ΤΗΣ

Επιμέλεια αναδημοσιεύσεων με πρόθετες πληροφορίες και σχόλια από Αντώνη Αντωνά.

 

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ …. !!! (Και όλα τα συνώνυμα του)

 

Τούρκος αντιπρόεδρος: «Έδαφος των Τουρκοκυπρίων η Αμμόχωστος….» 

 

Το μόνο έδαφος που σας ανήκει είναι εκεί, που ζούσαν πρωτόγονα και βάρβαρα οι νομάδες αγροίκοι πρόγονοι σας, στις στέπες της βαθύτερης Ανατολής … Σε καταπατημένα Ελληνικά εδάφη από γένεσης τους, ποτισμένα με ελληνικό αίμα, της Ελληνικής Μ. Ασίας και της Κύπρου, ζείτε σήμερα… 

 

Και σε βάθος 100 μέτρων αν κάνετε αρχαιολογικές ανασκαφές μόνο αρχαία ένδοξα Ελληνικά μνημεία θα βρείτε και στην Ελληνική Κύπρο και στην Μικρά Ασία….!!! Τίποτα δεν σας ανήκει ….. Aυτή η γη είναι δική μας εδώ και αιώνες. Είναι η ιερή μας γη, αγίων και ηρώων… οι πατρογονικές μας εστίες …!!! 

 

Όταν οι Ελληνες έκτιζαν Παρθενώνες, είχαν ιστορία, πολιτισμό, φιλοσοφία, δημοκρατία, εσείς σε αχυροκαλύβες, σπηλιές και σε … δέντρα … ζούσατε …. 

 

Σε πέντε γραμμές … «Τούτων δε των βαρβάρων τινές μεν γυμνοί το παραπάν βιούντες, κοινάς έχουσι τας γυναίκας και τα τέκνα παραπλησίως ταις των θρεμμάτων αγέλαις, ηδονής δε και πόνου την φυσική μόνο αντίληψη ποιούμενοι των αισχρών και καλώς ουδεμίαν λαμβάνουσιν έννοιαν» 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ Η ΑΔΕΛΦΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ. ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΡΣΙΝΟΗΣ…. 

 

Η ονομασία Αμμόχωστος υπήρχε από τους πρώτους μ.Χ. αιώνες ως τοποθεσία. Αλλά και η θαμμένη κάτω από την άμμο ερειπωμένη Αρσινόη συνετέλεσε στην ονομασία της νέας πόλης. Η λέξη αμμόχωστος ήταν τοπωνύμιο και αρχικά περιέγραφε, ως επίθετο, τη χωσμένη στην άμμο περιοχή και την ερειπωμένη και θαμμένη Αρσινόη: η αμμόχωστος πόλις. Ο οικισμός που αναπτύχθηκε πάνω ή δίπλα από τα ερείπια της Αρσινόης αναφερόταν με το επίθετο αυτό και σταδιακά έλαβε την ονομασία Αμμόχωστος. Με αυτόν τον τρόπο δόθηκε το όνομά της στην πόλη. Αμμόχωστος σημαίνει «πόλη χωσμένη στην άμμο». Πράγματι, η πόλη του Ευαγόρα είναι ξακουστή για την αμμουδιά της, που θεωρείται από τις καλύτερες της Μεσογείου. Είναι γνωστή και ως «η πόλη του πορτοκαλιού», χάρις στα πλούσια περιβόλια της, και ως «η πόλη των ανεμομύλων». 

 

Μετά την κατάληψη και τις γενοκτονίες, το 1573 οι Οθωμανοί, με Διάταγμα του Σουλτάνου, έδιωξαν τους Χριστιανούς από την εντός των τειχών πόλη και τους υποχρέωσαν να εγκατασταθούν σε προάστιο (varos, βαρούς) έξω από την πόλη. Έτσι η νέα πόλη πήρε το όνομα Βαρώσι ή Βαρώσια. Οι Τούρκοι, όμως, την ονόμασαν Marash (το 1738 ο Pococke την αποκαλεί «χωριό με το όνομα Merash») που είναι χωριό στην Τουρκία και το υιοθέτησαν κατά συνήχηση του Varos, όπως συνάγει ο Χατζηιωάννου. Ο ίδιος το γράφει με ο (Βαρόσι) και όχι με ω, που, όπως λέγει, προέρχεται από λανθασμένη ετυμολόγηση, κάποιον Βαρώνον Ρόσσην (βλέπε πιο κάτω). Την παλιά πόλη οι Τούρκοι την ονόμασαν Gazimagusa. 

 

Η ονομασία Βαρώσι επικράτησε κατά την Οθωμανική Περίοδο και κατά την Αγγλοκρατία σε μεγάλο βαθμό, εφόσον οι Άγγλοι χρησιμοποιούσαν το όνομα στα επίσημα έγγραφα. Οι κάτοικοι της πόλης εκφράζονταν με ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ των δύο όρων. Αμμόχωστος ήταν γι’ αυτούς η παλιά πόλη, που κατοικείτο σχεδόν αποκλειστικά από Τουρκοκυπρίους. Ενώ η νέα πόλη ήταν Βαρώσιν ή Βαρώσια. Για παράδειγμα, το γνωστό βιβλίο του δασκάλου Μιχαήλ Κούμα φέρει τον τίτλο Τα Παληά Βαρώσια και Η Παληά Αμμόχωστος, 1971, και είναι σαφές από το περιεχόμενο ότι η ονομασία Βαρώσια αναφέρεται στη νέα πόλη, που κατοικείτο κυρίως από Ελληνοκυπρίους, σε αντιδιαστολή προς την Αμμόχωστο, που ήταν η παλιά, εντός των τειχών πόλη.  

 

Ευρέως πάντως χρησιμοποιείτο πάντα η ονομασία Αμμόχωστος. Για παράδειγμα, το 1904 εκδίδεται «εν Αμμοχούστω» το Ανέκδοτα Κυπριακά Έγγραφα του ΙΗ΄ Αιώνος του Κλήμεντος Καρναπά. Το 1904 ιδρύεται το καπνεργοστάσιο Αμμόχωστος των Δημητρίου και Γεωργίου. Ο Λουκάς Ζαλουμίδης εκδίδει την εφημερίδα Αμμόχωστος (1912-1921). Το 1930 ιδρύεται το Λύκειον Ελληνίδων Αμμοχώστου. Με πρωτοβουλία του Γυμνασιάρχη Χατζηιωάννου (1946-48) το Ε.Γ. Βαρωσίων μετονομάζεται σε Ε.Γ. Αμμοχώστου, γεγονός που συνετέλεσε στη βαθμιαία επικράτηση του ονόματος Αμμόχωστος για ολόκληρη την πόλη. Η επίσημη απόφαση του Υπουργείου Παιδείας για τη μετονομασία λήφθηκε το 1950, αλλά ήδη το 1947 η επιγραφή ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ είχε αναγραφεί στα προπύλαια. Οι Σχολικές Επιτροπείες φέρουν το όνομα Βαρωσίων, σταδιακά όμως μετονομάζονται σε Αμμοχώστου. Ο Δήμος Αμμοχώστου αποκαλείται Βαρωσίων ή Βαρωσίων και Αμμοχώστου και τελικά ονομάζεται Δήμος Αμμοχώστου. Σε επίσημες επιστολές τις δεκαετίες 1940 και 1950 χρησιμοποιείται το Εν Αμμοχώστω με στόχο «να εξαφανίση την τοπικιστικήν τάσιν, την οποίαν υπέθαλπεν η λέξις Βαρωσίων, και να το κάμη να αγκαλιάση ολόκληρην την επαρχίαν». 

 

Σταδιακά η ονομασία Βαρώσι/α εγκαταλείπεται, αν και στην καθομιλουμένη συνεχίζει να χρησιμοποιείται, έστω σε συνεχώς μειωμένο βαθμό, όταν γίνεται αναφορά στη νέα πόλη, σε αντιδιαστολή προς την εντός των τειχών πόλη. Κατά τα άλλα η ονομασία Αμμόχωστος έχει επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά, ιδιαίτερα σε επίσημη χρήση και σε ονομασίες συλλόγων, οργανώσεων κλπ. Η πόλη της Αμμοχώστου περιλαμβάνει ολόκληρη την έκταση του Δήμου. Η πόλη έχει επανεύρει το ελληνικό της όνομα, που άρχισε να χρησιμοποιείται ως τοπωνύμιο πριν από 16 περίπου αιώνες. 

 

Ιστορικές Αναφορές, Διάφορες Εκδοχές. Αποσπάσματα. 

 

ΣΤΡΑΒΩΝ, 64 π.Χ.-24 μ.Χ. 

 

Όπως μαρτυρεί ο Στράβων στις αρχές του 1ου αι. μ.Χ.: «H Aρσινόη... Και μετά ταύτα η Σαλαμίς...είτ’ Αρσινόη πόλις και λιμήν. Ειτ’ άλλος λιμήν Λεύκολλα είτ’ άκρα Πηδάλιον...».3 Το όνομα Αμμόχωστος δεν αναφέρεται από τον Στράβωνα, παρόλο που αναφέρει την Αρσινόη, τη Λεύκολλα και το Πηδάλιον, που ουσιαστικά αποτελούν την περιοχή της Αμμοχώστου. 

 

ΚΛΑΥΔΙΟΣ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΣ, 2ος αι. μ.Χ. 

 

Ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, στη Γεωγραφικήν Υφήγησιν, όπου ασχολείται με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος των ανατολικών ακτών και τη θέση της Κύπρου, γράφει: «μετά τους Θρόνους την άκραν, Πηδάλιον άκρον [Αμμόχωστος] Πεδιαίου ποταμού εκβολαί, Σαλαμίς, Ελαία άκρα, Ουρά βοός...».4 Δεν αναφέρεται στην Αρσινόη, αλλά μετά το Πηδάλιον άκρον (το σημερινό Κάβο Γκρέκο) ενθέτει το όνομα Αμμόχωστος. 

 

ΣΤΑΔΙΑΣΜΟΣ, 4ος αι. μ.Χ. 

 

Μία από τις ελάχιστες αναφορές στο όνομα Αμμόχωστος τους πρώτους αιώνες μ.Χ. είναι στον Σταδιασμό, οδηγό ναυσιπλοΐας ανώνυμου γεωγράφου του 4ου αι. μ.Χ., στον οποίο αναφέρεται: «Από δε του Πηδαλίου επί νήσους στάδιοι [80]? πόλις εστίν έρημος, λεγομένη Αμμόχωστος, έχει δε λιμένα παντί ανέμω, έχει δε εν τη καταγωγή χοιράδας, διαφυλάττου» (Από το ακρωτήριο Πηδάλιον μέχρι τα νησάκια η απόσταση είναι 80 στάδια. Υπάρχει εκεί μια έρημη πόλη που λέγεται Αμμόχωστος. Έχει λιμάνι κατάλληλο για κάθε άνεμο, μα έχει στην είσοδό του βράχους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Φαίνεται ότι η έρημη αυτή πόλη ήταν η αρχαία Ελληνική Αρσινόη, που υπήρχε ήδη ως τοπωνύμιο Αμμόχωστος, και στην τοποθεσία αυτήν εξελίχθηκε αργότερα η πόλη της Αμμοχώστου. Οι ξέρες που αναφέρονται υπάρχουν και σήμερα έξω από το λιμάνι της Αμμοχώστου.  

 

ΑΓΝΩΣΤΟΥ, 7ος αι. μ.Χ. 

 

Μια από τις πρώτες αναφορές στο τοπωνύμιο Αμμόχωστος είναι στον Βίο του Φιλεντόλου Ολυμπίου τον 7ο αι. Ο άγνωστος συγγραφέας (και αυτός από την Κωνσταντία) αναφέρει το όνομα Αμμόχωστος - κατά τον Κώστα Κύρρη για πρώτη φορά - για την περιοχή πλησίον της Κωνσταντίας, πιθανόν, όμως, να εννοεί χώρο καλυμμένο από άμμο, δηλαδή την παραλία της Σαλαμίνας και την πόλη που είχε καταστραφεί από σεισμούς το 332/342 μ.Χ. 

 

ΛΕΟΝΤΙΟΣ ΜΑΧΑΙΡΑΣ, 1458 

 

Ο Λεόντιος Μαχαιράς αναφέρεται πολύ συχνά στην Αμόχουστον. 

 

NICOLE le HUEN, 1487 

 

«Η πόλη που ονομάζεται Αμμόχωστος ήταν επίσης δυνατή και ισχυρή. Ο Costus (Κώνστας), πατέρας της Αγ. Αικατερίνης, ήταν βασιλιάς εκεί, και έτσι ονομάστηκε Famacosti». 

 

PAOLO PARUTA, 1573 

 

«Η πόλη της Αμμοχώστου βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της νήσου Κύπρου σε μια χαμηλή ακτή κοντά στη θάλασσα, απ’ όπου πήρε το ελληνικό όνομά της Αμαθούς [εννοεί Αμμόχωστος], που σημαίνει χωμένη στην άμμο... Αυτό το μέρος παλιά ονομαζόταν Σαλαμίνια από την αρχαία πόλη της Σαλαμίνας, που ιδρύθηκε από τον Τεύκρο μετά την πτώση της Τροίας, και μετά Κωνσταντία… Η πόλη έχει λιμάνι, που εκτείνεται από ανατολή προς βορρά…ενώ ένα μικρό κάστρο, με τέσσερεις πύργους αρχαιοπρεπούς ρυθμού, δεσπόζει του λιμανιού...». 

 

GEORGE SANDYS, 1610 

 

«Αυτή η πόλη αργότερα ονομάστηκε Κωνσταντία· αλλά καταστράφηκε από τους Εβραίους στις μέρες του αυτοκράτορα Τραϊανού, και τελικά από τους Σαρακηνούς επί της βασιλείας του Ηρακλείου. Πάνω στα ερείπια αυτής ανεγέρθηκε η περίφημη Famagosta από τον βασιλιά Κώνστα, όπως λέγουν, τον πατέρα της Αγίας Αικατερίνης». 

 

RICHARD POCOCKE, 1738 

 

«Φθάσαμε στο χωριό με το όνομα Merash που βρίσκεται μισό μίλι νότια της Αμμοχώστου, όπου ζουν Χριστιανοί στους οποίους δεν επιτρέπεται να κατοικούν μέσα στην πόλη... Αυτό το μέρος τώρα ονομάζεται παλαιά Αμμόχωστος και είναι περίπου τέσσερα μίλια απόσταση από τη σύγχρονη πόλη... Στα δυτικά της Σαλαμίνας υπάρχει μια μικρή ερειπωμένη εκκλησία, και πλησίον της μια πολύ μικρή εκκλησία...είναι αφιερωμένη στην Αγ. Αικατερίνη, η οποία, όπως λέγουν, ήταν κόρη του βασιλιά Κώνστα, του ιδρυτή της παρούσας Famagusta και ότι η πόλη πήρε το όνομά της από αυτόν». 

 

GIOVANNI MARITI, 1760 

 

«Η πόλη της Αμμοχώστου παλαιότερα ονομαζόταν Αρσινόη, από την αδελφή του Πτολεμαίου Φιλαδέλφου, του ιδρυτή της. Το πραγματικό της όνομα Famagusta είναι παραφθορά του Αμμόχωστος, που σημαίνει θαμμένη στην άμμο, από το αμμώδες έδαφος που την περιβάλλει». 

 

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ, 1788 

 

Και ο Αρχιμανδρίτης Κυπριανός επίσης σε πολυάριθμες περιπτώσεις αναφέρεται στην Αμμόχουστον. «Λέγουσι να εκαλέσθη Αμμόχουστος από τους Ρωμαίους, διά το να είναι χοσμένη μέσα εις την άμμον». 

 

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΣ, 1766 

 

«Σε αυτόν τον μεγάλο κόλπο βρισκόταν η πόλη Αρσινόη, που πήρε το όνομά της από την ιδρύτριά της Αρσινόη, αδελφή και σύζυγο του Πτολεμαίου Φιλαδέλφου, βασιλέα της Αιγύπτου. Στα ερείπιά της κτίστηκε η πόλη που σήμερα ονομάζεται Famagosta ή Αμμόχωστος. 

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ, 1890 

 

«Της Σαλαμίνος υπέρ τας δύο ώρας προς νότον κείται η πόλις Αρσινόη, η μετά ταύτα καλουμένη Αμμόχωστος. ...Αμμόχωστος δ’ έπειτα ωνομάσθη, ίσως εκ της έξω αυτής κειμένης πολλής άμμου. Ταύτης δε μνείαν ποιείται και ο Μελέτιος λέγων "Αμμόχωστος ου πολύ μακράν της αρχαίας Ελληνικής Σαλαμίνος ήτοι της Κωνσταντίας, πόλις τα μάλιστα οχυρά, εναντιωθείσα πολλάκις ισχυρώς εις τας καταδρομάς των Τούρκων, τόσον διά θαλάσσης όσον και διά ξηράς, υπό των οποίων έπαθεν ελεεινώς τα έσχατα δεινά. Καλείται κοινώς Φαμαγόστα". Αλλ’ ίσως διά του κοινώς θέλει να εννοήση ότι ούτως υπό των άλλων Ευρωπαίων εκαλείτο· διότι υπό των Κυπρίων αυτών ουδέποτε εκλήθη Φαμαγόστα, αλλά πάντοτε εκαλείτο Αμμόχωστος. Κατά δε τους Κυπρίους χρονογράφους του μεσαιώνος καλείται η πόλις Αμμόχουστος, οι δε κάτοικοι αυτής υπό μεν του Λ. Μαχαιρά Αμμοχουστιανοί, υπό δε του Γ. Βουστρονίου Αμμουχουστιανοί». 

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΔΗΣ, 1890 

 

«Η Αμμόχωστος εκτίσθη υπό Πτολεμαίου του Φιλαδέλφου και προς τιμήν της συζύγου αυτού εκλήθη Αρσινόη, εκ της πολλής όμως πέριξ άμμου επεκράτησεν να καλείται Αμμόχωστος.  

 

Ο Nicole Le Huen... «πιστεύει» ότι η ονομασία προήλθε από τον Κώνστα, πατέρα της Αγ. Αικατερίνης, ..."Ο Costus (Κώνστας), πατέρας της Αγ. Αικατερίνης, ήταν βασιλιάς εκεί, και έτσι ονομάστηκε Famacosti". Επίσης, στο "Voyage de Hierusalem" 1480, σ.106 ... ο ανώνυμος Άγγλος ... έχει μια άλλη φανταχτερή εκδοχή ...ότι "ορθώς αποκαλείται Famagusta επειδή η θάλασσα έχει ανοιχτό το στόμα της να τη ρουφήξει επειδή τη γουστάρει"» [Fam και Gusta]. 

 

Στα 1683 έχουμε την πρώτη μαρτυρία από τον Ολλανδό van Bruyn ότι υπήρχε το σημερινό κατεχόμενο Κάτω Βαρόσι με το όνομα Σπηλιώτισσα ( Εξ ου και το όνομα της εκκλησίας της Παναγίας Χρυσοσπηλιώτισσας, που ακριβώς δίπλα διατηρούσε εργοστάσιο η οικογένεια Αντωνά) όπως είδαμε προηγουμένως, και στα 1738 έχουμε τη μαρτυρία του Pococke ότι "πήγε σ’ ένα χωριό που λεγόταν Merash, που ήταν μισό μίλι στα νότια της Αμμοχώστου, όπου ζουν οι χριστιανοί, που δεν επιτρέπεται να κατοικούν μέσα στην πόλη. Ήμουν συστημένος, λέει, σ’ έναν χριστιανό που μου παραχώρησε ένα δωμάτιο που είχε κτισμένο στο περιβόλι του κι’ ήμουν εκεί ολομόναχος". Ο Pococke στο έργο του που εξέδωσε στα 1747 έχει χάρτη που τον σχεδίασε ο Jeffery με την ονομασία του σημερινού Βαροσιού ως Merash κι’ έτσι Merash το αναγράφει κι’ ο Γερμανός ιστορικός, J. P. Reinhard στον χάρτη που έχει στον δεύτερο τόμο του έργου του "Ιστορία των βασιλείων της Κύπρου" που δημοσίευσε στα 1768. 

 

Η ονομασία Βαρόσι είναι από την τουρκική λέξη varos που σημαίνει προάστειο και απορεί κανείς πώς στα 1738 λεγόταν στα τούρκικα Merash και σήμερα Marash. To Marash ή Merash είναι χωριό στην Τουρκία και πιθανό απ’ εκεί να ωνόμασαν οι τούρκοι το Varos Marash κατά συνήχηση. Φαίνεται ότι η λέξη varos είναι της γραφομένης τουρκικής κι’ ήταν άγνωστη στον τουρκικόν όχλο, γι’ αυτό το Varos το έκαμαν Marash και Merash.  

 

Ο Σίμος Μενάρδος στο "Τοπωνυμικόν της Κύπρου" γράφει: "Αλλ’ ουδεμία τουρκική τοπωνυμία ηυδοκίμησεν τοσούτον, όσον η αποδοθείσα εις τον μετά την εκπόρθησιν της Αμμοχώστου σχηματισθέντα έξω των τειχών αυτής χριστιανικόν συνοικισμόν, όστις ονομάζεται Βαρώσια (τα). Η λέξις αύτη, κλινομένη μάλιστα των Βαρωσίων και δη και τοις Βαρωσίοις (!) παρητυμολογήθη πολλαχώς, αποδοθείσα και εις αυτόν τον βαρώνον Ρόσσην, μυθολογούμενον πρόγονον του Ζακυνθίου θυρωρού της κυπριακής εκθέσεως του 1901 (!)"». 

 

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, 1983 

 

«Με το τέλος του πολέμου αρχίζει μια νέα εποχή για την Αμμόχωστο. Ο πληθυσμός αυξάνει και η πόλη επεκτείνεται τόσο ώστε οι ενορίες της να ενώνονται η μια με την άλλη. Ανακαλύπτεται τώρα και η θάλασσα. Κτίζονται πολλά παραλιακά σπίτια και αποπερατώνονται και τα πρώτα ξενοδοχεία. Στο στάδιο αυτό η πόλη εγκαταλείπει την ονομασία της Βαρώσια από την τουρκική λέξη varos: προ άστειο, και υιοθετεί την ελληνική ονομασία Αμμόχωστος». Το διαμάντι της Μεσογείου όπως την αποκαλούσαν …. 

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, 2010 

 

«Ατυχώς μερικοί είτε από έλλειψη ιστορικής γνώσης ή από άγνοια εξακολουθούν να αποκαλούν την πόλη του Ευαγόρα, την Αμμόχωστο, ως Βαρώσια (Βαρώσι). Τέτοια πόλη ούτε ποτέ υπήρξε μήτε σήμερα υπάρχει. Ακόμα και οι Τούρκοι δεν χρησιμοποιούν το όνομα "Βαρώσια" αλλά το "Gazimagusa" μαζί με το "Famagusta", που και αυτό είναι ελληνικής προελεύσεως. ... 

 

Η πόλη της Αμμοχώστου αναφέρεται με το όνομα αυτό για πρώτη φορά στο έργο "Σταδιασμός ήτοι Περίπλους της Μεγάλης θαλάσσης". Πρόκειται για ένα ναυτικό εγχειρίδιο, βοήθημα για τους ναυτιλλομένους που εγράφη ακριβώς τον 4ον μ.Χ. αιώνα. Το όνομα του Έλληνα αυτού συγγραφέα, που δυστυχώς παραμένει άγνωστο, γράφει και τα εξής: "…Από δε του Πηδαλίου επί νήσους στάδια π’ πόλις εστίν έρημος, λεγομένη Αμμόχωστος έχει δε λιμένα παντί ανέμω … 

 

Συμπληρωματικά αναφέρεται το τοπωνύμιο Βαρώσια (Βαρώσι), που λανθασμένα χρησιμοποιούν ορισμένοι; ...καθιερώθηκε με σουλτανική διαταγή το έτος 1573 οι Έλληνες κάτοικοι της εντός των τειχών πόλης (σημερινή Παλαιά Αμμόχωστος) εκδιώχθηκαν τελικά και διατάχθηκαν να ιδρύσουν προάστιο σε τοποθεσία που να μην είναι περιχαρακωμένη και δεσπόζουσα, να μην είναι δηλαδή «μετερίζ» κατά τη φρασεολογία του εγγράφου, δηλαδή να μην έχει στρατηγική σημασία. Στην τουρκική γλώσσα του εγγράφου, το προάστιο αυτό αναφέρεται ως "varos", που ήταν και η απαρχή να αποκαλείται από μερικούς η εκτός των τειχών πόλη ως "Βαρώσιν" ή "Βαρώσια". Ουδείς όμως ιστορικός, συγγραφέας ή ξένος περιηγητής χρησιμοποιεί τον όρο αυτό διά την πόλη της Αμμοχώστου. ... Στους χάρτες του Κτηματολογίου από της εποχής της Αγγλοκρατίας, το τοπωνύμιο VAROSHA (ARSINOE) δεν είναι παρά μια περιοχή - συνοικία της πόλης, όπως πολλά άλλα τοπωνύμια (συνοικίες, περιοχές, προάστια, περίχωρα κ.τ.λ.) που αποτελούν την πόλη της Αμμοχώστου. ... 

 

«Ας παύσουν, λοιπόν, όσοι από άγνοια ή αφέλεια το κάνουν, να χρησιμοποιούν το όνομα "Βαρώσια" και να πέφτουν στην παγίδα των ξένων που ομιλούν για επιστροφή των κατοίκων στην "περίκλειστη περιοχή των Βαρωσίων" αντί της απελευθέρωσης ολόκληρης της πόλης της Αμμοχώστου μέσα στα δημοτικά σύνορα προ της τουρκικής εισβολής του 1974. Οι κάτοικοι, λοιπόν, ελληνικής καταγωγής από της εποχής του Τεύκρου, του Ονήσιλου και του Ευαγόρα πρέπει να προσαγορεύονται ως "Αμμοχωστιανοί" και όχι με το τουρκογενές "Βαρωσιώτες"». 

 

Όποια και αν είναι η προέλευση του ονόματος της πόλης και ανεξαρτήτως του πότε και πώς δημιουργήθηκε το όνομα Αμμόχωστος, η ουσία παραμένει: Η *Αμμόχωστος με τους προαγγέλους της μεταφέρει στη ράχη της 36 αιώνες Ελληνικής ζωής, γεμάτους ευμάρεια και δόξα, αλλά συχνά και φτώχεια και δυστυχία. Η τελευταία συμφορά, της τουρκικής εισβολής και κατοχής, που συνεχίζεται για 47 χρόνια, αποτελεί μια ανείπωτη τραγωδία. Όμως, η Ατέλειωτη Ιστορία δεν μπορεί παρά να συνεχίσει. Η πόλη θα ξαναβρεί την ελευθερία της και οι κάτοικοί της θα επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, στην αγαπημένη τους Αμμόχωστο. 

 

*Η πολιορκία της Αμμοχώστου από τους Τούρκους, που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο, από τις 16 Σεπτεμβρίου 1570 μέχρι και την 1η Αυγούστου 1571, υπήρξε ένα από τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα του 16ου αιώνα. Η επική αντίσταση της πόλης με ελάχιστους υπερασπιστές και τεράστιο πλήθος πολιορκητών συγκλόνισε και ενέπνευσε την Ευρώπη. Η πτώση της Αμμοχώστου σήμαινε και την πλήρη κατάληψη της Κύπρου από τους Οθωμανούς, δεδομένου ότι ολόκληρη η υπόλοιπη Κύπρος είχε ήδη καταληφθεί από τον Ιούλιο-Σεπτέμβριο του 1570.

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

 

 

 

Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ. ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ. 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. 

 

ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ …. 

 

Το όνομα Κύπρος φέρεται να επικράτησε από τους Έλληνες από την εποχή του Ομήρου, 

 

Όμως το ελληνικό όνομα Κύπρος απαντάται τόσο στην Ιλιάδα όσο και την Οδύσσεια. Κατά πρώτον απαντάται στο Λ 21 της Ιλιάδας μαζί με την Κινύρα παράδοση. Επίσης στην Οδύσσεια στους στίχους δ.83, θ 363, ρ 442, και 448. Στη δε Ιλιάδα στους στίχους Ε 330, 422, 458, 768 και 873. Επίσης το όνομα Κύπρις φέρεται ως επίθετο της θεάς Αφροδίτης. Επίσης το βασίλειο του ΚΙΤΙΟΥ είναι η αρχαιότερη Ελληνική πόλη. 

 

Αρχαιότερη επιγραφή που φέρει το όνομα Κύπρος ανάγεται στο 459 π.Χ.. Επίσης πολλά αρχαία προσωπικά ονόματα φέρονται συνδεδεμένα με το όνομα Κύπρος, όπως Αριστόκυπρος, Αριστοκύπρα, Θεμιστοκύπρα, Κυπραγόρας, Κυπρόθεμις, Κυπροκράνης, Ονασίκυπρος, Πασίκυπρος, Στασίκυπρος, Τιμόκυπρος, Φιλόκυπρος,Κύπρος κ.ά. Υπάρχουν διάφορες απόψεις. Μία άποψη λέει πως το όνομα προέρχεται από τον βασιλιά Κύπρο του οποίου την κόρη Έννη νυμφεύτηκε ο Αχαιός Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, όταν και ήρθε εξόριστος μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα στην Κύπρο. 

 

Την εποχή του Χαλκού το νησί δέχτηκε δυο κύματα από Έλληνες μετανάστες. Οι έμποροι από τις Μυκήνες επισκέφτηκαν την Κύπρο γύρω στο 1.400 π.Χ. Το δεύτερο μεγαλύτερο κύμα ήρθε στο νησί μετά την πτώση των Μυκηνών, το νησί εκείνη την περίοδο έδειξε στον μεγαλύτερο βαθμό τον Ελληνικό του χαρακτήρα. Η Κύπρος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική μυθολογία θεωρείται η γενέτειρα της Αφροδίτης και του Άδωνη, από την Κύπρο κατάγονταν οι βασιλείς Κινύρας, Τεύκρος και Πυγμαλίων. Στις αρχές του 8ου αιώνα οι Φοίνικες ίδρυσαν τις πρώτες αποικίες στις νότιες ακτές του νησιού κοντά στις πόλεις Λάρνακα και Σαλαμίνα. 

 

Ο Αλέξανδρος ο Μέγας κατέκτησε την Κύπρο (333 π.Χ.), με την διαίρεση της αυτοκρατορίας του την Ελληνιστική περίοδος κυβερνήθηκε από την Δυναστεία των Πτολεμαίων. Ήδη ο Αλέξανδρος για την πολύτιμη βοήθεια που του παρεχώρησαν οι Ελληνες Κύπριοι βασιλείς, τους παρεχώρησε πλήρη αυτονομία. Στην Ελληνιστική περίοδο άνθισαν οι τέχνες και έχουμε μαρτυρίες σε αμφορείς και πλάκες με γραφές. Άνθισε, επίσης, και η αρχαία ελληνική θρησκεία προς τους 12 θεούς του Ολύμπου με ιερά σε όλο το νησί με μεγαλύτερο της Θεάς Αφροδίτης στην Πάφο (Κούκλια) πλησίον στο τόπο όπου γεννήθηκε ("Πέτρα του Ρωμιού" και "Λουτρά της Αφροδίτης"). Την ίδια περίοδο ο Κύπριος φιλόσοφος Ζήνων ο Κιτιεύς ίδρυσε την περίφημη Σχολή των Στωικών στην Αθήνα. Ακολουθεί η Ρωμαϊκή περίοδος η οποία διήρκεσε από το 58 π.Χ. - 330 μ.Χ. Ο Απόστολος Παύλος και ο Απόστολος Βαρνάβας επισκέφθηκαν την Πάφο όπου κατόρθωσαν να εκχριστιανίσουν το Ρωμαίο Ανθύπατο Σέργιο Παύλο, έτσι η Κύπρος έγινε το πρώτο νησί που απόκτησε Χριστιανό ηγέτη.

 

Βυζαντινοί χρόνοι.

 

Όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαιρέθηκε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στην Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Κύπρος έγινε τμήμα της Ανατολικής με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη και παρέμεινε περίπου 800 χρόνια. Την Βυζαντινή περίοδο ο Ελληνικός πολιτισμός επικράτησε στο νησί, σε συνδυασμό με την χριστιανική θρησκεία δημιούργησε μια συμπαγή Ελληνοχριστιανική κοινότητα που διατηρείται μέχρι σήμερα. Από τις αρχές του 649 η Κύπρος δέχτηκε σκληρές πειρατικές επιδρομές από την Ανατολή που συνεχίστηκαν περισσότερο από 300 χρόνια, οι επιδρομές είχαν δραματικές συνέπειες πολλοί κάτοικοι σφαγιάστηκαν και η περιουσία τους λεηλατήθηκε. Δεν έχουν διασωθεί εκκλησίες από εκείνη την περίοδο, χιλιάδες κάτοικοι θανατώθηκαν, πολλές πόλεις όπως η Σαλαμίνα ισοπεδώθηκαν και δεν ξανακτίστηκαν ποτέ. Η Βυζαντινή κυριαρχία αποκαταστάθηκε όταν ο Νικηφόρος Β´ Φωκάς πέτυχε μια μεγάλη σειρά από νίκες στην ξηρά και στην θάλασσα/ 

 

Η Κύπρος την εποχή των Πτολεμαίων, εξελληνίστηκε πλήρως και οι λίγοι Φοίνικες εκδιώχθηκαν. 

 

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΔΕΛΦΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ. 

 

Η Σαλαμίνα υπήρξε πρωτεύουσα της Κύπρου για χίλια περίπου χρόνια και σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα ιδρύθηκε από τον Τεύκρο, γιο του Τελαμώνα, βασιλιά του νησιού της Σαλαμίνας και αδελφού του Αίαντα, ο οποίος κατέφθασε στην Κύπρο μαζί με άλλους Έλληνες, με το τέλος του Τρωικού πολέμου. Στην «Ελένη» του Ευριπίδη, ο Τεύκρος εξηγεί, ότι τον διέταξε ο Απόλλωνας να μην επιστρέψει στα πάτριά του εδάφη, αλλά να πάει στο νησί της Κύπρου, αφού δεν είχε καταφέρει να προλάβει την αυτοκτονία του Αίαντα, ούτε κατάφερε να εκδικηθεί το θάνατό του.Η πόλη πήρε το όνομά της από τη Σαλαμίνα της Αττικής. 

 

Στη σύγχρονη γλωσσολογία, θεωρείται πως το όνομα «Σαλαμίς» προέρχεται από τη ρίζα Σαλ- (άλας· δηλαδή αλμυρό νερό) και -άμις (δηλαδή στη μέση), έτσι Σαλαμίνα είναι (ο τόπος) εν μέσω θαλασσινού νερού. Την ιστορία της Σαλαμίνας κατά τη διάρκεια των πρώτων αρχαϊκών και κλασικών χρόνων, αντικατοπτρίζει στις αφηγήσεις του ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος και πολύ αργότερα, ο Έλληνας ρήτορας Ισοκράτης. Η πόλη ήταν τότε η πρωτεύουσα του νησιού και οδήγησε τις άλλες κυπριακές πόλεις, στις προσπάθειές τους για την απελευθέρωσή τους από την περσική κυριαρχία. 

 

Ο σημαντικότερος ηγεμόνας του βασιλείου της Σαλαμίνας ήταν ο Ευαγόρας Α΄ (410-374 π.Χ.), ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν ηγεμόνας όλου του νησιού, που με τους αγώνες του κέρδισε την ανεξαρτησία από την Περσία. Στη βασιλεία του Ευαγόρα η ελληνική τέχνη και ο πολιτισμός άνθισαν στην πόλη. Ένα μνημείο, γεγονός το οποίο καταδεικνύει το τέλος των κλασικών χρόνων στη Σαλαμίνα, είναι ο τύμβος, που όταν ανασκάφτηκε αποκάλυψε το κενοτάφιο του Νικοκρέων, ο οποίος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Σαλαμίνας. Από τη μνημειώδη εξέδρα βρέθηκαν διάφορες πήλινες κεφαλές, ορισμένες από τις οποίες είναι πορτραίτα, ίσως των μελών της βασιλικής οικογένειας, που τιμήθηκαν μετά το τραγικό θάνατο τους στην πυρά. Πιστεύεται, ότι ο τάφος του Νικοκρέοντος βρίσκεται σε κάποιον από τους τύμβους, που δεν έχουν ανασκαφή ακόμα στην Έγκωμη. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν ο Πτολεμαίος κατέλαβε την Κύπρο ο Νικοκρέων αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει το 311 π.Χ.. Στη θέση του ήρθε ο βασιλιάς Μενέλαος, ο οποίος ήταν αδελφός του Πτολεμαίου και ανέλαβε κυβερνήτης όλης της Κύπρου, κάνοντας την Σαλαμίνα πρωτεύουσα της. Η πόλη του 11ου αιώνα μ.χ. περιορίστηκε σε μικρή έκταση γύρω από το λιμάνι, αλλά σύντομα επεκτάθηκε προς τα δυτικά, για να καταλάβουν την περιοχή που σήμερα καλύπτεται από δάση. Το νεκροταφείο της Σαλαμίνας καλύπτει μια μεγάλη περιοχή, από τα δυτικά όρια του δάσους, στην Ιερά Μονή του Αγίου Βαρνάβα προς τα δυτικά, προς τα βόρεια και το χωριό Άγιος Σέργιος και προς τα περίχωρα της Έγκωμης στα νότια. 

 

Οι ανασκαφές στην Σαλαμίνα ξεκίνησαν το 1952 και ήταν σε εξέλιξη μέχρι το 1974. Πριν από την τουρκική εισβολή υπήρξε μεγάλη αρχαιολογική δραστηριότητα. Η γαλλική αποστολή έκανε ανασκαφές στην Έγκωμη, άλλη ομάδα στη Σαλαμίνα και το τμήμα αρχαιοτήτων, ήταν απασχολημένο σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του έτους, με τις αποκαταστάσεις μνημείων και συμμετείχε στις ανασκαφές στη Σαλαμίνα.Βρέθηκαν λουτρά, δημόσια αποχωρητήρια, μωσαϊκά, Ελληνιστικής περιόδου και ναός του Δία. Πολλά αγάλματα βρέθηκαν στο Γυμνάσιο, τα οποία τα περισσότερα από αυτά ακέφαλα. Από τη Βυζαντινή εποχή η βασιλική του επισκόπου Επιφάνιου (367-403 μ.Χ.), που πιθανότατα ήταν ο μητροπολιτικός ναός της Σαλαμίνας. Ο Άγιος Επιφάνιος είναι θαμμένος στη νότια αψίδα, η εκκλησία περιέχει και βαπτιστήριον. Η εκκλησία καταστράφηκε τον 7ο αιώνα για να αντικατασταθεί από έναν μικρότερο ναό στα νότια της πόλης. Ο Κύπριος Άγιος Βαρνάβας έφερε τον Χριστιανισμό στην Κύπρο κατά το πρώτο αιώνα μ.Χ. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Βαρνάβας κήρυξε στην Αλεξάνδρεια και στη Ρώμη και πέθανε δια λιθοβολισμού στη Σαλαμίνα το 61 μ.Χ. Θεωρείται ο ιδρυτής της κυπριακής Εκκλησίας. Τα οστά του πιστεύεται ότι βρίσκονται στην ομώνυμη Ιερά Μονή.  

 

Οι ελληνικοί τάφοι της νεκρόπολης, οι οποίοι χαρακτηρίζονται ως «βασιλικοί» είναι εξαιρετικής σημασίας, τόσο λόγω του μεγέθους και της μνημειακότητας τους, όσο και λόγω της πληθώρας των κτερισμάτων που βρέθηκαν μέσα σε αυτούς. Οι τάφοι χρονολογούνται κυρίως στους 8ο – 6ο αι. π.Χ. Κατά τους αιώνες αυτούς έχουμε την εμφάνιση σε όλη τη Μεσόγειο, μιας στρατιωτικής αριστοκρατίας, τα μέλη της οποίας θάβονταν με πομπές και πολλά κτερίσματα. Αν και η Σαλαμίνα διατήρησε άμεσους δεσμούς με την Εγγύς Ανατολή κατά τη διάρκεια του 8ου και 7ου αιώνα π.Χ., υπήρχαν δεσμοί και με την Ελλάδα. Ένας βασιλικός τάφος περιείχε μεγάλο μέρος των ελληνικής κεραμικής των γεωμετρικών χρόνων και πιστεύεται ότι ήταν προίκα Ελληνίδας πριγκίπισσας που παντρεύτηκε μέλος της βασιλικής οικογένειας της Σαλαμίνας. Ελληνική κεραμική βρέθηκε επίσης σε τάφους απλών πολιτών, ενώ ορισμένες ταφές στους “βασιλικούς τάφους” της Σαλαμίνας, είναι άμεσα συνδεδεμένες με τις Ομηρικές τελετές, όπως η θυσία των αλόγων, τα οποία τα θυσίαζαν στον τάφο του νεκρού και οι προσφορές σε λάδι που βρέθηκαν μέσα στους τάφους. 

 

Δυστυχώς όλους τους πιο πάνω αρχαιολογικούς θησαυρούς τους έχουν λεηλατήσει οι βάρβαροι εισβολείς, όχι μόνο στην Ελληνική Αμμόχωστο, αλλά και σε όλη την κατεχόμενη Β. Κύπρο. Τίποτα ΕΛΛΗΝΙΚΟ δεν άφησαν οι τυχοδιώκτες, κλέφτες και καταπατητές …ΤΙΠΟΤΑ ούτε ιερά, ούτε όσια … Ούτε εκκλησίες, ούτε μουσεία, ούτε θησαυροφυλάκια και λεηλάτησαν όλη την Ελληνική Β. Κύπρο…..! Απαντήστε βάρβαροι, όταν σας ρωτούν ξένοι δημοσιογράφοι, ποιος βομβάρδισε, έκαψε, ισοπέδωσε και άλωσε αυτόν τον τόπο ….Ποιος κατέσφαξε 5000 αμάχους, ποιος εξαφάνισε 1619 αγνοούμενους, ποιος κακοποίησε 800 ομήρους γυναίκες από 12 έως 82 ετών, ποιος έκλεψε όλες τις οικοσκευές των νοικοκυρεμένων κυπριακών σπιτιών, ποιος σύλησε 550 χριστιανικές Ελληνικές εκκλησίες, ποιος κατέλαβε με την βία και με την υπέρτερη δύναμη των όπλων το 37% των κυπριακών εδαφών, ποιό θρασύδειλο κράτος 82 εκατ. επιτέθηκε σε ένα άοπλο νησί των 500 χιλ. κατοίκων. ΠΟΙΟΣ;;; Και δεν αισχύνεσθαι και εορτάζετε την ντροπιαστική σας νίκη…; UTANC VERICI ZAFER … SHAMEFULL VICTORY …BARBARIANS…. 

 

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ… 

 

Ο πολυχρησιμοποιημένος σήμερα όρος "τουρκόφωνοι ή τουρκικοί λαοί" έχει ιστορία περίπου 75 ετών. Οφείλεται στον Ούγγρο βυζαντινολόγο Gyula Moravcsik (1892-1972), ο οποίος τον εισήγαγε για πρώτη φορά το 1942 στο δίτομο σύγγραμμα του Byzaninoturcica. Σύμφωνα με τον Moravcsik ως τουρκόφωνοι (δηλαδή ομιλούντες τις διάφορες διαλέκτους του τουρκικού τουρανικού κλάδου της ουραλο-αλταϊκής ομογλωσσίας) χαρακτηρίζονται οι λαοί της ασιατικής προέλευσης που ανήκαν είτε στον ουραλο-αλταϊκό (κεντρο-ανατολικό ασιατικό) είτε στο φιννο-ουγγριανό (ουγγριτικό) (κεντρο-δυτικό ασιατικό) φυλετικό τύπο όπως οι Ούγγροι και οι Κομάνοι και ήλθαν σε επαφές, φιλικές ή εχθρικές, με το Βυζάντιο μέσα από δύο βασικές οδούς: α) αυτές των ρωσικών στεπών και της βορειοανατολικής βαλκανικής και β) εκείνης της κεντρικής Ασίας (των Αλταΐων) και, στη συνέχεια, των περιοχών της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής. 

 

Οι Ογούζοι Τούρκοι (αραβικά Ghuzz τουρκικά Oguz) είναι οι κοινοί φυλετικοί και εθνολογικοί (όχι όμως και γλωσσικοί) πρόγονοι των τουρκικών λαών του Μεσαίωνα και αποτέλεσαν μεγάλη συνομοσπονδία τουρκόφωνων (τουρανικών) φύλων της κεντρικής Ασίας στις περιοχές των Αλταΐων Ορέων. Εμφανίζονται κατά τον 6ο-8ο αιώνα ως βάρβαροι νομάδες της κεντροασιατικής στέπας και η γνωστότερη ομάδα τους, οι εννέα Ογούζοι (Dokuz Oghuzz) κατόρθωσαν σταδιακά να ενώσουν από τον 6ο αιώνα όλα τα ογουζικά φύλα, από την Κίνα ως τον Εύξεινο Πόντο, για να εγκατασταθούν τελικά (τέλη 9ου αρχές 10ου αιώνα) στις εύφορες κοιλάδες ανατολικά της λίμνης Αράλης (της αρχαίας Ωξιανής) ανάμεσα στους μεγάλους ποταμούς Σιρ-Νταριά (τον αρχαίο Ιαξάρτη) και Αμού Νταριά (τον αρχαίο Ώξο). Οι περιοχές αυτές ανήκαν στην τέως ΕΣΣΔ και είναι γνωστές ως Transoxania/Transoxiana. Ακόμα και σήμερα κατοικούνται από Τουρκομάνους νομάδες, απογόνους των παλαιών ομοφύλων τους. Ο C. Brockelmann τους αποκαλεί "ειδωλολατρική μογγολική φυλή", ενώ ο C. Cahen "μισο – Μογγόλους ειδωλολάτρες". Τούρκους, οι οποίοι τους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες ξεκίνησαν από τις πεδιάδες των ποταμών Ορχόν και Σελεγκά, νότια της λίμνης Βαϊκάλης (της βαθύτερης λίμνης της Γης με μέγιστο βάθος 1660 μέτρα) στη σημερινή Μογγολία. Οι πολυαριθμότεροι από αυτούς, οι Ογούζοι Τούρκοι, δημιούργησαν από τον 6ο ως τον 8ο αιώνα ένα εκτενές βάρβαρο κράτος, το οποίο δια πυρός και σπάθης υποδούλωνε αδύναμους λαούς κυρίως χριστιανικούς και προέβαινε σε γενοκτονίες και λεηλασίες. Ένα άλλο αρχαίο τουρκικό φύλο, ήταν οι Εφθαλίτες βάρβαροι Ούννοι. 

 

- «Από την πρώτη μαύρη μέρα που μπήκαν στην Ευρώπη οι Μωαμεθανοί – Τούρκοι, ήταν το μόνο δείγμα της ανθρωπότητας που έδειξε τη μεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισμού. Οπουδήποτε κι αν πήγαν, μια πλατιά κηλίδα αίματος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεώς τους και σ΄ όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισμός εξαφανιζόταν». 

Γλάδστων, Πρωθυπουργός της Βρετανίας, 1876 

 

- «Δεν υπάρχει περίπτωση στην Ευρώπη, στην Ασία ή στην Αφρική, η εγκαθίδρυση της τουρκικής κυριαρχίας να μην είχε σαν συνέπεια την υποβάθμιση του πολιτισμού. Η Τουρκία, όπου βγήκε νικήτρια έφερε την καταστροφή». 

Κλεμανσώ, πρωθυπουργός της Γαλλίας (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος) 

 

«ΛΑΕ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ( Μ. Λούθηρος), ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΒΑΡΒΑΡΟΙ. Ο ΚΟΜΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ ΚΑΙ ΤΑ ΧΤΕΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΤΕΝΑ …! 

 

ΚΥΠΡΟΣ 1974. Ο ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ…. 

 

Αποσπασματικές πληροφορίες από ιστορικά βιβλία, ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΚΥΠΡΟΣ, ΕΣΧΑΤΗ ΙΚΕΣΙΑ και ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του Γ. Κλεόπα, από το δίτομο σύγγραμμα BYZANTINOTURCICA του Ούγγρου βυζαντινολόγου GYULA MORAVCSIK ( 1892-1972) και άλλες έγκυρες διεθνείς ιστορικές πηγές. 

 

Επιμέλεια αποσπασματικών αναδημοσιεύσεων με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια από Αντώνη Αντωνά. 

 

www.ledrastory.com