Οι νέοι της Κύπρου, έκαναν μια πορεία μνήμης στην αποχαυμωνένη Ελλάδα, που δείχνει ότι έχει ξεγράψει την Κύπρο. Οι φερέλπιδες αυτοί νέοι έφθασαν μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα, την Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο, την Αλεξανδρούπολη, τα Άβδηρα του Δημόκριτου, το χωριό της Ξάνθης Αυξέντιο, που άλλαξε το όνομά του στη μνήμη του ήρωα Αυξεντίου, το Οχυρό Ρούπελ, το Σιδηρόκαστρο του Γεώργιου Κατσάνη, το Λευκό Πύργο. Ακολούθησε επίσκεψη στα Γιάννενα, στην ιερή πόλη του Μεσολογγίου, στο Ναύπλιο, στο μνημείο της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, στον Πειραιά, στην λεβεντογέννα Κρήτη, που βρίσκεται αυτές τις μέρες, για να καταλήξει στην Αθήνα, το Σάββατο 17 Ιουλίου, όπου θα κατατεθεί στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, στις 12:15.
Παρούσα σε όλη αυτήν την πορεία, η μητέρα και η κόρη του Τάσου Ισαάκ, ακούραστες, αλύγιστες, αποφασισμένες να αγωνιστούν ταπεινά για τη δικαίωση.
Το Σάββατο 17 Ιουλίου και 12:15 οι απλοί πολίτες καλούμαστε να δώσουμε το “παρών” σ‘ αυτήν την τελετή μνήμης, στην Πλατεία Συντάγματος.
Η πρώτη συνταρακτική ομιλία από το χελιδονάκι της Κύπρου, που δεν γνώρισε πατέρα, την Αναστασία κόρη του εθνομάρτυρα Ισαάκ και ανηψιά του Σολωμού ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜας διδάσκει ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ..... Απόσπασμα.
"Η καρδιά μου έτρεμε στην προσπάθεια να βάλω σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Φοβήθηκα τι θα πω. Δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν. Ύστερα θυμήθηκα τις υποσχέσεις. Τις υποσχέσεις για δικαιοσύνη και σεβασμό στη μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Γιατί να σεβαστώ μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια. Τόσα χρόνια κρύφτηκα μέσα στον θυμό μου. Προσπάθησε να το ξεπεράσω μέσα στην αφάνεια μα με έπνιξε η απογοήτευση. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν και γι αυτό είμαι εδώ. Κλειστήκαμε στο εγώ μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας. Οι δολοφόνοι βαφτίζονται βουλευτές και υπουργοί. Ο δολοφόνος του πατέρα μου καμαρώνει για την έδρα του στην ψευδοβουλή.
Ο δολοφόνος του Σολωμού Σολωμού ζει ανενόχλητος στα κατεχόμενα. Κι εμείς ανοίγουμε τα οδοφράγματα της ντροπής και παρακαλούμε τους διεθνείς οργανισμούς να μας προστατέψουν…Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο μνημονεύουμε επιπλέον και τη δικαιοσύνη. Και πραγματικά διερωτώμαι: Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης πέθαναν σήμερα θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σωβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα;".