Γονείς: Παρασκευάς Αλεξάνδρου και Αικατερίνη Παρασκευά
Αδέλφια: Αντώνης, Αλεξάνδρα, Έλλη, Ευγενία, Αλέξανδρος, Αναστάσης, Ηλιού και Ανδρέας, ο οποίος γεννήθηκε μετά το θάνατό του και πήρε το όνομά του.
Ο Ανδρέας Παρασκευά τελείωσε το δημοτικό σχολείο Κώμας του Γιαλού και φοίτησε μέχρι την τετάρτη τάξη στο Γυμνάσιο Γιαλούσας.
Εντάχθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ κατά το τέλος του 1955, στη μαθητική ομάδα του Γυμνασίου Γιαλούσας, και η όλη δράση του χαρακτηριζόταν από αυθορμητισμό και γενναιότητα. Σύλληψη, φυλάκιση, θάνατος, δεν περνούσαν από το μυαλό του. Σε εισήγηση του πατέρα του ότι ήταν πολύ μικρός, για να ενταχθεί σε ένα τόσο μεγάλο αγώνα, απάντησε:
«Άργησες, πατέρα, να μου το πεις. Ο γιος σου μεγάλωσε από τη στιγμή που έδωσε το μεγάλο του όρκο. Πατέρας μου και μάνα μου τώρα είναι η Ελλάδα».
Στις ενέργειές του εναντίον των Άγγλων είχε συμπαραστάτη και τον πατέρα του, ο οποίος ήταν αριστερός και καταδιώχθηκε από το Κόμμα του για τη συμπαράσταση προς το γιο του. «Μετά το θάνατο του γιου μου», αναφέρει ο ίδιος, «ούτε καφέ δεν προσφέρονταν οι αριστεροί φίλοι μου να με κεράσουν και έφευγαν από το καφενείο, όταν πήγαινα εγώ. Όμως καμάρωνα που ο γιος μου έδωσε τη ζωή του για την πατρίδα. Ήμουν φτωχός και τα παιδιά μου ήταν πολλά. Όμως δούλεψα πολύ σκληρά και μόρφωσα όλα τα παιδιά μου, γιατί ήθελα να έχουν μια καλή θέση στην κοινωνία και να είναι αντάξια του ήρωα αδελφού τους».
Ήταν Δευτέρα, 2 Ιουλίου 1956 και η ώρα 2.30 μετά το μεσημέρι, όταν ο Ανδρέας Παρασκευά με συναγωνιστή του, που ήταν σηματοδότης του, έστησαν ενέδρα σε Άγγλους στρατιώτες μέσα στο χωριό τους για βομβιστική επίθεση. Όταν η αυτοκινητοπομπή έφτασε στο κέντρο του χωριού, ο Ανδρέας έριξε τη βόμβα του, από την έκρηξη της οποίας πληγώθηκαν δυο Άγγλοι στρατιωτικοί. Οι Άγγλοι τον κυνήγησαν από τις στέγες και τα μπαλκόνια των σπιτιών όπου είχαν πάρει θέσεις. Έγινε αντιληπτός, όταν έτρεξε να εξαφανιστεί με το ποδήλατό του και πυροβολήθηκε.
Έπεσε ηρωικά σε ηλικία δεκαπεντέμισι μόλις χρόνων.
ΕΥΓΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΗΡΩΕΣ, ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΑΝ ΤΗΝ ΝΕΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΥΠΕΡ ΕΈΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗΣ. ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ... ΤΟΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΠΝΑΝΕ......
ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑ ΓΝΩΣΗΣ ... Ο ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ ΗΤΑΝ Ο 7ΧΡΟΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ ΔΗΜΝΤΡΙΑΔΗΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚ, ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ ΜΕ ΚΟΤΡΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ .... ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΛΛΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΜΠΟΜΠΙΡΕΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ..... ΤΟ 55-59, ΤΟ 63-64. ΤΟ 1974....
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟ .... ΕΝΑ ΕΠΙΚΟ ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ....
Δημητράκης Δημητριάδης 14 Μαρτίου 1956: Πολεμούσε τους Άγγλους και Τούρκους επικουρικούς με κοτρώνες …Πολυβολήθηκε από Άγγλο στρατιώτη κατά τη διάρκεια μαθητικής διαδήλωσης για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα. ΙΔΙΑ ΗΜΕΡΑ, ένα χρόνο μετά, ΑΠΑΓΧΟΝΙΖΟΥΝ τον μαθητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη που έγραψε το ποίημα για τον μικρό Δημητράκη..
Πέτρα σε πέταγαν τα μικρά μου τα χέρια
σ’ ένοιωθα λευτεριά να ματώνεις στ’ αστέρια…
Κι έγινε ο Δημητράκης Δημητριάδης ο μικρότερος ήρωας του Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Εκείνες τις ώρες, ένας άλλος μαθητής, δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, από την Τσάδα της Πάφου έγραφε:
«Τα παιδιά στον Αγώνα
- Και συ σκλαβόπουλο, γιατί θλιμμένο στέκεις και θωρείς;
Μήπως να πολεμήσεις δεν μπορείς;
- Όπλο δεν έχω, Καπετάνιο.
- Να, τις κοτρώνες.
Αρκετές για σένα, τον μικρούλη.
Και αρπάζει ο ήρως ο μικρός,
ο πιο μικρότερος απ΄όλους,
κοτρώνες,
για να φέρει Λευτεριά.“
ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΤΙ ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΟ… ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΛΜΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ, ΠΟΥ ΤΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΙΕΡΑ ΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΑ …ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΠΑΛΙΝΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ …
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλληνες είναι μια ακόμη ιστορία από τις εκατοντάδες επικές, που δεν θα σου διδάξουν ΠΟΤΕ! Γιατί; Μια συμπυκνωμένη απάντηση πιο κάτω ....
Τυχαία λοιπόν βρήκα ένα σχόλιο του δασκάλου από το ηρωϊκό Κιλκίς πατριώτης διαπρεπή αρθρογράφου Δ. ΝΑΤΣΙΟΥ, (αφιερώματα για Παλληκαρίδη, Δημητριάδη και τους άλλους ήρωες …) ... Κάποτε υπήρχαν ακόμη και σε βιβλία Δημοτικού αυτές οι μοναδικές ηρωϊκές ιστορίες… κάποτε … προ του 2006 – βιβλίο Γλώσσας της Στ΄ Δημοτικού, στο γ΄ τεύχος. Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού, στους προσκυνημένους νενέκους του τότε Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, το έκριναν προφανώς ως εθνικιστικό! Για παιδιά ήρωες θα μιλάμε τώρα; Αυτά είναι παρωχημένα, στερεότυπα. Αίματα, κόκκαλα και θάνατοι για την Πατρίδα, τρομάζουν τα Παιδιά – έτσι μου είπε κάποιος ανεπρόκοπος κάποτε, όταν αντίκρισε τα καμιά 15αριά κάδρα ηρώων που έχω αναρτημένα πάντοτε στην τάξη μου! Ενώ οι «συνταγές μαγειρικής» τα γαληνεύουν. Και καταντήσαμε να διδάσκουμε στην Στ’ Δημοτικού τον ηρωισμό μέσω ενός κειμένου με τίτλο «η … Σόνια η γάτα»! Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα! «Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες», έγραφε κάποτε στους τοίχους των σπιτιών η αδάμαστη εκείνη γενιά των Ελλήνων της Κύπρου. Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα… «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα» (Κ. Βάρναλης)και παρακολουθούμε τον εξισλαμισμό της !
Σας ευχαριστω και τους δύο αγαπητούς φίλους για τα καλά σας λόγφια και τα εύστοχα σχόλια σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ελληνόπουλα αυτά αξίζουν κάθε τιμής και μνήμης και είναι μεγάλο κρίμα που δεν διδάσκονται όλα αυτά στα τραγικά σχολεία της πατρίδας μας....
Αυτά τα πρότυπα αγώνα και φιλοπατρίας είναι απαγορευμένα....
Τώρα προωθούνται διεστραμμένοι και πολυπολιτισμικοί και κάθε άλλη ανοησία της Νέας Τάξης....
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Σουρής