Υπομονή / Αναμονή μέχρι το επόμενο

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου 

(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)

 

Άλλο ένα ειδεχθές έγκλημα ανθρωποειδών /υπανθρώπων, που –όπως είθισται – χαρακτηρίστηκαν , ευφημιστικά … «κτήνη». Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αυτή η … «συμπάθεια» του κοινού προς τους κακούργους. Το να τους εμφανίζουμε /χαρακτηρίζουμε ως «ζώα», «κτήνη» κ.ο.κ δεν τους υποτιμούμε, αφού τα ζώα δεν φθάνουν σε τέτοιες κακουργίες. Αρκούνται , σταματούν, έχουν όρια και αγριότητας.  

 

Ξαναζήσαμε το όργιο των τηλεδιαύλων με πληθώρα απεσταλμένων (επί τόπου του εγκλήματος) να μας δείχνουν το παράθυρο που παραβιάστηκε, τον σκύλο που κρεμάστηκε, το κρεββάτι, την κούνια του μωρού. Επίσης μάθαμε πόσο αξιόλογη ήταν, τι επιδόσεις και τι καλωσύνη είχε η γυναίκα που στραγγαλίστηκε. Μίλησαν γνωστοί και φίλοι, δάσκαλοι και δασκάλες της και γείτονες από το νησί και τα Γλυκά νερά που έζησε.  

 

Κάποιοι έπεσαν από ….. τα σύννεφα στις πολυθρόνες τους «έκπληκτοι» για το που κατάντησε η κοινωνία μας. ΜΜΕ και Κόμματα βρήκαν την ευκαιρία να αντλήσουν κομματικά οφέλη. Όλοι πάντως συνέπεσαν στην διαπίστωση πως η κατάσταση δεν πάει άλλο. Μετά την «ταραχή /σοκ» όλοι οι Διαπιστωτές ηρέμησαν, ξεκουράστηκαν, ώστε να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν (με τον ίδιο βέβαια τρόπο) το επόμενο περιστατικό. Υπομονή /αναμονή μέχρι τότε. Το δράμα μας όμως είναι πως πρακτικά δεν επιχειρούμε –ατομικά και ως πολιτεία – να πάρουμε ουσιαστικά μέτρα αντιμετώπισης, ώστε να περιοριστεί ή και να σταματήσει το κακό. Σωστό μέτρο η επικήρυξη με 300.000 €. Είναι όμως αρκετό; Αν τις κάνουμε 500.000 € θα είναι αποτελεσματικότερο ή μήπως όχι;.  

 

Πρέπει να ληφθούν ριζικά, σκληρά, εξοντωτικά μέτρα (κατά καιρούς τα έχω υποδείξει). Θα επαναλάβω εδώ ένα: Αν υπάρχει ξυλοδαρμός ή θανάσιμος τραυματισμός από μέρους κλεπτών /διαρρηκτών, τότε τα ισόβια με πλήρη στέρηση διευκολύνσεων, αδειών κλπ είναι το επικρατέστερο μέτρο «σωφρονισμού». Αν συνεχίσουμε να τους αντιμετωπίζουμε μόνον φραστικά ή με ευχολόγια, συννεφοπτώσεις, κομματικές σκοπιμότητες, ή εικονοεντυπώσεις, τηλεθεάσεις και περισσή υποκρισία, τότε αλλοίμονο μας!!!.  

 

Είναι ανεπίτρεπτη η όποια επιείκεια για παρόμοια στυγερά εγκλήματα.  

 

Όποιοι αρμόδιοι βλέπουν με … κατανόηση και ….στοργή τους θύτες δεν είναι μόνον υποκριτές αλλά και δειλοί, διότι ο πολίτης μένει απροστάτευτος, ενώ εκείνοι φυλάσσονται!. Ο σύγχρονος Καναπεδάνθρωπος εθίζεται να ηδονίζεται με το έγκλημα (όπως συμβαίνει όταν παρακολουθεί γκανγκστερική ταινία ή ταινία τρόμου). Και, αντί να σηκωθεί –μαζί με τον καναπέ του βέβαια –και να κατέβει στους δρόμους διεκδικώντας ευνομία, προστασία, τάξη, ασφάλεια, βυθίζεται βαθύτερα στη βολή του καναπέ, χουχουλιάζει, το ευχαριστιέται, όλο και περισσότερο….  

 

Υπερβάλλω ; Μακάρι! Δώστε μου όμως εσείς μια διαφορετική εξήγηση της παγερής κοινωνικοπολιτικής –και ατομικής – μας αποστασιοποίησης!........  

 

ΥΓ. Αναρωτιέμαι: Πόσο μας τιμά –ή, πρακτικότερα, πόσο μας εξυπηρετεί –η συνέχιση αυτής της κατάστασης; Ο συμβιβασμός με τον (ηθικό, διανοητικό και τον μηχανισμό αυτοάμυνας) ακρωτηριασμό μας! Την παρακμή μας!....