Και του χρόνου στην Αγιά-Σοφιά

Του Νικολάου Κατσιαβριά

 

Είδα την Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021 στην τηλεόραση την τελετή ύψωσης της σημαίας στην ακρόπολη των Αθηνών. Δεν είναι της αρεσκείας μου ο πρωθυπουργός ούτε η εκλεκτή του για πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ωστόσο το παρέβλεψα, επειδή έκαναν αυτό που επιβάλλουν οι θέσεις τους την κατάλληλη στιγμή. Και αυθορμήτως αναπήδησε μέσα μου η ευχή: «Και του χρόνου στην Αγιά Σοφιά», εννοείται χωρίς τους συγκεκριμένους στις θέσεις τους. Να μας αξιώσει, δηλαδή, ο Θεός να υψώσουμε τη γαλανόλευκη στο άλλο κορυφαίο σύμβολο του Ελληνισμού, το οποίο παραμένει εδώ και 600 και πλέον χρόνια σκλαβωμένο και βεβηλώνεται.

 

Θα ρωτήσει κανείς: Αστειεύεσαι; Δεν βλέπεις το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε; Δεν βλέπεις που οι «σύμμαχοί» μας εφαρμόζουν «ριζοσπαστικές πολιτικές», να σπάσουν δηλαδή τις ρίζες μας; Που πολεμούν να μας χαλάσουν ό,τι ιερό και όσιο έχουμε; Δεν βλέπεις που μας ακρωτηρίασαν στις Πρέσπες και συνεχίζουν στο Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τη Θράκη; Δεν βλέπεις που έχουν σε λειτουργία ισχυρότατες δομές πεμπτοφαλαγγιτών παντού; Δεν βλέπεις που έχουν κατακλέψει τη χώρα και που οι ηγεσίες μας παίζουν το παιχνίδι τους; Αυτοί δεν ήταν που έως πέρυσι έλεγαν ότι δεν έχουμε χρήματα και περιέκοβαν μισθούς και συντάξεις; Τώρα πώς βρέθηκε ετούτος ο πακτωλός των χρημάτων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού; Πώς γίνεται και μοιράζουν αφειδώς και αδιακρίτως, τόσα ώστε να κινδυνεύει με κατάλυση η φτωχή και στρεβλή Δημοκρατία μας;  

 

Εννοείται ότι βλέπω, έχω πλήρη συνείδηση της κατάστασής μας. Και το χειρότερο είναι που βλέπω τον Έλληνα ραγιά στους ξένους, χωρίς να νοιάζεται για αξίες, παραδόσεις, πατρίδα, δημοκρατία. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να τον παρουσιάζουν και να τον ποδηγετούν προς αυτή την κατεύθυνση.  

 

Τα βλέπω αυτά, αγαπητέ μου αναγνώστη, και ακριβώς επειδή τα βλέπω ξεκάθαρα γι΄ αυτό ελπίζω και εύχομαι και πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει και μάλιστα σύντομα. Και γιατί όχι και «του χρόνου». Και εξηγούμαι:  

 

Είμαστε έθνος μικρό σε πληθυσμό αλλά μεγάλο σε αξίες, παραδόσεις και πολιτισμό. Οι δύο πυλώνες στους οποίους στηρίζεται ο πολιτισμός και η κουλτούρα μας είναι ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία. Αυτά το δύο κυριάρχησαν στον Μεσαίωνα ως Ρωμανία, ή Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως – Νέας Ρώμης ή Βυζάντιο. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον, το οποίο συνήθως προσπερνούμε, είναι ότι κυριάρχησαν αμαχητί, χωρίς να σκοτώσουν αντιπάλους ή να εξανδραποδίσουν και να βασανίσουν λαούς. Και μάλιστα μπόλιασαν την παγανιστική ρωμαϊκή αυτοκρατορία και διατήρησαν τη δομή διοίκησης και την στρατιωτική τακτική, τόσο που ονομάζονταν Ρωμαίοι-Ρωμηοί. Το ζήτημα δεν είναι η σκούφια αλλά το κεφάλι. Δεν είναι το όνομα αλλά το πώς ζει ο κόσμος. Ο κόσμος, λοιπόν, αγκάλιασε και εγκολπώθηκε τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία επειδή του έδιναν ζωή, πολιτισμό και τρόπο ζωής τη δημοκρατία, τα οποία αφ’ ενός ρύθμιζαν φιλανθρώπως τα επίγεια και αφ’ ετέρου έφταναν έως τη μετοχή στη θεία χάρη. Το πολίτευμα της δημοκρατίας των αρχαίων Ελλήνων επεκτάθηκε σε όλους τους πολίτες και τις γυναίκες και στερεώθηκε στην ισότητα που χαρίζει η κοινή πίστη των αγίων και η μετοχή στη χάρη του Θεού.  

 

Άλλο ένα κεντρικό σημείο είναι ότι όλα αυτά έγιναν τη στιγμή που τα ελληνικά κράτη είχαν ηττηθεί κατά κράτος από τους Ρωμαίους και είχαν ακολουθήσει οι συνήθεις γενικές σφαγές των ελληνικών πληθυσμών. Επί πλέον οι χριστιανοί φαίνονταν να είχαν εξαντληθεί από τους φοβερούς διωγμούς. Και τότε έλαμψε στον κόσμο η Ρωμηοσύνη, η οποία ήταν παγκόσμιο ορόσημο για 1200 χρόνια φανερή αλλά και μετά την άλωση της Πόλης έμεινε ως «Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο» και μπόλιασε όλα τα κράτη και όλες τις κοινότητες παγκοσμίως.  

 

Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι το πώς; Εννοείται ότι αυτό έγινε, όπως ήδη είπαμε, αναιμάκτως και χωρίς πόλεμο. Κράτος, το οποίο δημιουργείται και στηρίζεται σε πολέμους, είναι ήδη βεβαρημένο με αμαρτίες και δεν έχει σωστό παρόν ούτε μέλλον. Το απαραίτητο υπόβαθρο ήταν η θέληση του κόσμου να ζήσουν με αρετή και ζωή ευάρεστη στον Θεό. Τότε ο Θεός οικονόμησε να βρεθεί ένας ηγέτης, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο οποίος κατ’ αρχήν καθάρισε την αχανή ρωμαϊκή αυτοκρατορία (παγκόσμιο κράτος) από τους εμφυλίους και τους διωγμούς. Ύστερα έβαλε νόμους φιλάνθρωπους και κόσμιους, δια των οποίων μπολιάστηκε η βασανιστική ειδωλολατρική κοινωνία σε θεάρεστη (όσο είναι δυνατό να γίνει ένα κράτος θεάρεστο) και κατά το δυνατόν πολιτισμένη. Για να ζήσει ο κόσμος και όχι απλά να επιβιώνει.

 

Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει και σήμερα. Ο κόσμος σήμερα έχει το προνόμιο να είναι απελπισμένος. Πίστεψε σε αστικές και μαρξιστικές και βάλε ιδεολογίες, σε «μάγους» πολιτικούς ότι θα του κάνουν τη ζωή παράδεισο. Αλλαγές, ανταλλαγές, απαλλαγές και προδόθηκε και εξαπατήθηκε από τους πάντες. Για να βεβαιωθεί για μια ακόμα φορά ότι δεν είναι δυνατόν με σάπια υλικά να κατασκευάσεις σωστή οικοδομή. Χρειάζονται ενάρετοι άνθρωποι για να δημιουργήσουν καλή κοινωνία. Στις ημέρες της γενιάς μας ο καλός Θεός έστειλε πλειάδα αγίων ανθρώπων οι οποίοι μπόλιασαν την κοινωνία προς την αρετή και την αγιότητα…  

 

Το υπόστρωμα ήδη υπάρχει. Απομένει σε κάποια «συστροφή» των εθνών να μας στείλει ο καλός Θεός έναν ηγέτη, να του δώσει φώτιση να επιλέξει σωστούς συνεργάτες και όλα να αλλάξουν … Παρόμοιο δεν συνέβη προσφάτως στη Ρωσία, όπου μετά το μπάχαλο των Γκορμπατσόφ και Γιέλτσιν ένας μικρόσωμος άνθρωπος τη μετέτρεψε σε συντεταγμένη υπερδύναμη;  

 

Φαίνεται, επομένως, πως η ευχή «και του χρόνου στην Αγιά-Σοφιά» δεν είναι καθόλου εξωπραγματική. Από το σύμβολο του αρχαίου ελληνισμού, τον Παρθενώνα, είθε να βρεθούμε και στο σύμβολο του μεσαιωνικού ελληνισμού, την Αγιά-Σοφιά, που μας τη στέρησαν τα κόμπλεξ των «συμμάχων «και «προστατών» μας (των «εμπόρων των εθνών») και να απαλλαγούμε και από αυτούς, για να ζήσει ο κόσμος. Είθε να δώσει ο Θεός. Εμείς ζητάμε και τώρα και πάντα «ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης». Αυτό είναι για εμάς το μεγαλύτερο, το απόλυτο υπέρ – όπλο!

 

πηγή