ΟΙ ΝΤΑΠΙΕΣ

Μνήμη Διονυσίου Σολωμού

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Μ΄άλικο αίμα λευτεριάς βαμμένες 

 

Η πρώτη πάνω σε νησί ήτανε του Σαχτούρη 

Ήτανε των θαλασσινών και του Μαρμαρωμένου 

 

Η δεύτερη στα δυτικά ήταν του Κυριακούλη 

Του Κυριακούλη πού πεσε στης Σπλάντζας τ΄ακρογιάλι 

 

Την ώρα που η θάλασσα μάχονταν με τους βράχους 

Και ο Μανιάτης άρχοντας χτυπιόταν με το Χάρο 

 

Τον σκότωσε η Αρβανιτιά δέκα χιλιάδες Τούρκοι 

Τον θρήνησε η Ήπειρος θρήνησαν κι οι Σουλιώτες 

 

Μαζί κι ο Μάρκος Μπότσαρης ο πρώτος καπετάνιος 

Τον θάψαν στου Μεσολογγιού τ΄ανάλαφρο το χώμα 

 

Κι΄εστείλασι έναν αητό στης Μάνης τα χωρία 

Αητό δικέφαλο χρυσό για να τους το μηνύσει 

 

Να συγχαρεί τη μάνα του πούμαθε στα παιδιά της 

Τί άλλο καλό δεν γίνεται πιο κάλλιο απ΄τη Λευτεριά. 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Με γαλανόλευκες σημαίες σκεπασμένες 

* 

 

Ολόρθες κι΄απαστράπτουσες στέκουν των Φιλελλήνων 

Που νιώθανε την Λευτεριά σα δέντρο αντρειωμένο 

 

Που φύτρωνε κι΄ απλώνονταν μέσα στο Μεσολόγγι 

Δέντρο με άπειρα κλαδιά και με βαθειές τις ρίζες 

 

Του Κοσιούσκο, του Τοκέλυ 

Του Νόρμαν ή των Γερμανών 

Του Μονταλβέργκ, του Λόρδου Σέφηλντ 

Των Άγνωστων Στρατιωτών 

 

Του Γουλιέλμου της Οράγγης 

Του Γουλιέλμου των Ελβετών 

Του Φραγκλίνου, του Σκεντέρμπεη 

Κι΄άλλων τόσων ευγενών 

 

Η Τερίμπιλε, η Αλέρτα 

Η Λουνέτα των Εθνών 

Πλάϊ της η Κεραυνοβόλος 

Φόβος και τρόμος των οχτρών 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Μ΄άλικο αίμα λευτεριάς βαμμένες 

* 

 

Πιό πέρα των οπλαρχηγών Μακρή και Κουτσονίκα 

Και των άγιων θαλασσινών Μιαούλη και Κανάρη 

 

Που αγέρωχοι κατέπλεαν μέσα στο Μεσολόγγι 

Με φουσκωμένα τα πανιά περήφανα κι΄ωραία 

 

Μεσ΄στη δική μας θάλασσα άρχοντες του πελάγους 

Μέσα στη θάλασσα γλυκά βαστούσαν τα νερά μας 

 

Πιο κει του Αρχιεπίσκοπου του άγιου Ιγνατίου 

Κι΄ αυτού που τις εστέριωσε, η ντάπια του Κοκκίνη 

 

Κι η Πόρτα που θε ν΄ άνοιγε ο Ρήγας ο Φερραίος 

Για ν΄άπλωνε τη Χάρτα του με τη Μεγάλη Ελλάδα 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Με γαλανόλευκες σημαίες σκεπασμένες 

* 

 

Η όγδοη του Βύρωνα κι όλων των ποιητώνε 

Πάντ΄ ανοιχτά πάντ΄άγρυπνα τα μάτια της ψυχής τους 

 

Που την εδώσαν άφθονη μαζί με την καρδιά τους 

Στους ύμνους για τους Έλληνες τα κατορθώματά τους 

 

Η ενδέκατη του Κοραή αλλοιώς του Άη Νικόλα 

Διδάσκαλων εγκράτειας πραότητας και πίστης 

 

Διδάσκαλων του Γένους μας του γένους των Ελλήνων 

Των Χριστιανών τ΄Αλέξανδρου της Σπάρτης της Αθήνας 

 

Των Αχαιών του Όμηρου των φτωχικών σπιτιών μας 

Του Οδυσσέα της θάλασσας των περιπετειών μας 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

* 

 

Η δωδεκάτη η αρκτική η πιο σημαδεμένη 

Ηταν του Μάρκου Μπότσαρη η ντάπια η δοξασμένη 

 

Μεγάλη Ντάπια άπαρτη! 

Εδώ είναι το Σούλι! 

 

Ψηλόκορφο αγέρωχο με μάτι γερακίσιο 

Εδώ κι ο καπετάνιος του ο πρώτος γερακάρης 

 

Εδώ ο Μάρκος πέταγε πάν΄απ΄τις πολεμίστρες 

Κι΄εμψύχωνε κι΄ενσάρκωνε την πέτρα και τον βράχο 

 

Κι΄όταν ο Μάρκος έπεφτε πέρα στο Καρπενήσι 

Εσχίσθηκεν ο ουρανός μαράθηκεν η φύση 

 

Κι΄εγείρανε τα φλάμπουρα εδώ στο Μεσολόγγι 

Καθώς τον κατευόδωναν στο ιερό του χώμα 

 

Του Κυριακούλη έκανε παρέα μεσ΄στο μνήμα 

Μάνη και Σούλι αγκαλιά… στο Θάνατο στη Λευτεριά! 

 

Στη Λευτεριά που διάβαινε απ΄τα κόκκαλα βγαλμένη 

Καθώς τη γης εμέτραγε με όψη αντρειωμένη 

 

Και που το δρόμο ανοίγοντας με του σπαθιού την κόψη 

Έκαμε φίλο και εχθρό τον Έλληνα να νοιώσει 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Μ΄άλικο αίμα λευτεριάς βαμμένες 

* 

 

Η ντάπια της Ανατολής ήτανε του Δρακούλη 

Ηταν η ντάπια η στερνή η ντάπια του Μανιάτη 

 

Της Κλείσοβας της θάλασσας των δελφινιών της νίκης 

Του Άη Γιώργη ακάθεκτου καβάλα στ΄άλογό του 

 

Του Άγιου σπαθάριου πόκοψε το κεφάλι 

Του δράκου που εσέρνονταν στα μέσα και στα έξω. 

 

Δρακούλη τον ονόμασαν! 

Δρακούλη τον υμνήσαν! 

Δρακούλη τον τιμήσανε! 

Τον νικητή του δράκου! 

 

Και εκκλησιά του κάμανε και μπαρουταποθήκη 

Και μύλο ανεμόμυλο για να σκορπά τα ξόρκια 

 

Και να τινάξει σαν θαρθή η ώρα της αλήθειας 

Ολους και όλα και μαζί στον άπιαστο αγέρα 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Με γαλανόλευκες σημαίες σκεπασμένες… 

* 

 

Μα πίσω από τις ντάπιες σου τί έκρυβες Μεσολόγγι; 

Είχες γυναίκες και παιδιά γερόντους λαβωμένους; 

 

Είχαν το φόβο στην ψυχή την πείνα στο κορμί τους; 

Είχαν αδύνατες στιγμές δίψα για τη ζωή τους; 

 

Είχες ανθρώπους πούτρεμαν του θάνατου το φάσμα; 

Ανθρώπους που δεν έλπιζαν στης Άνοιξης το θαύμα; 

 

Τους είχες και τους ένιωθες 

Καημένο Μεσολόγγι! 

Σε είχαν και σε νιώθανε 

Βάσταγες και βαστούσαν! 

 

Δεν τους βάραιν΄ο πόλεμος αλλ΄έγινε η πνοή τους 

Εγινε ο πατέρας τους κι η καταξίωσή τους 

 

Κι΄αγνάντευαν τον Ιμπραήμ και του διαμηνούσαν 

Η δύναμή σου πέλαγος η θέλησή μας βράχος 

 

Και όταν ήρθε η στιγμή η Έξοδος να γίνει 

Αλλοι οδεύσαν στη ζωή και άλλοι στη θανή 

 

Τζαβέλας Μπότσαρης Μακρής - ο Κίτσος και ο Νότης 

Πολέμαρχοι οπλαρχηγοί γυναίκες στρατιώτες 

 

Ιδού σεισμός και βροντισμός 

Κι΄εβάσταγαν ακόμα 

 

Οι αλαφροϊσκιωτοι μπροστά να βλέπουν και να ζούνε 

Τη νύχτα με τα θαύματα τη νύχτα με τα μάγια 

 

Όλοι τους για τη Λευτεριά όλοι για την Ελλάδα 

Όλοι τους για τη Λευτεριά με σπάθα ή με δάδα 

 

Όλοι τους για τη Λευτεριά με όπλα και μαχαίρια 

Όλοι τους για τη Λευτεριά με τα σπαθιά στα χέρια

 

Έτοιμα μπρος στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων 

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι΄ελεύθεροι να μείνουν 

 

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι΄ελεύθεροι να μείνουν 

Εκείθε με τους αδελφούς εδώθε με το χάρο 

 

Κι΄εδώθε αυτοί που μείνανε για νάβρουνε το χάρο 

Πυρά μεγάλη ανάψανε μαζί του να χορέψουν 

 

Πυρά μεγάλη ομηρική η δάδα του Καψάλη 

Και του επισκόπου των Ρωγών πυρρίχειος ο Μύλος 

 

Πυρά ψυχής κι΄απόφασης ελεύθεροι να μείνουν 

Πυρά να ουρανοδιαβούν κι΄ελεύθεροι να γίνουν

 

Να τους δεχτούν οι άγγελοι κι ο αρχάγγελος να ψέλνει: 

Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει 

 

Και κει να στήσουνε χορό με τον ξανθό Απρίλη 

Και να γεμίσουν με ανθούς το χάσμα του σεισμού 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Μ΄άλικο αίμα λευτεριάς βαμμένες 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Ολόρθες στέκουνε βουβές 

Με γαλανόλευκες σημαίες σκεπασμένες 

 

Οι ντάπιες του Μεσολογγιού 

Στέκουν ολόρθες και βουβές 

Να προσκυνούμε 

 

Σήμερα 

Αύριο 

Μετά 

 

Των Ελλήνων τις ελεύθερες ψυχές 

Τις δοξασμένες. 

 

Χρίστος Γούδης 

10 - 4 - 2000