ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ

Της Λέττας Καλαμαρά

 

Την ισχύ του Διεθνούς Οργανωμένου Εγκλήματος και τη διείσδυσή του σε αποτυχημένα Κράτη και Κράτη Ελαττωματικής Δημοκρατίας την έχει αναδείξει, παρουσιάσει και αναλύσει το thedayaftergr. Ένας πανίσχυρος παγκόσμιος πόλος ισχύος που καταλύει συχνά Κράτη και τα μετατρέπει σε εργαλεία του αλώνοντας τα εκ των έσω.

 

Η Ελλάδα που βρίσκεται στη γέφυρα Ανατολής και Δύσης ανά τους αιώνες και κυρίαρχη στις παγκόσμιες θάλασσες αποτέλεσε το Μήλον της Έριδος από την αρχαιότητα μέχρι τις νύχτες Τσίπρα και Μητσοτάκη που διανύουμε. Θεματοφύλακας του αρχαίου ελληνικού πνεύματος και φωτός υπήρξαν στο διηνεκές οι Ένοπλες Δυνάμεις της, οι πολεμιστές της φυλής μας ακόμα και στις μέρες μας που ο πόλεμος δεν διεξάγεται κυρίαρχα με σφαίρες αλλά με την επικοινωνία και βιολογικά όπλα. 

 

Πρωταρχικός στόχος του Διεθνούς Οργανωμένου Εγκλήματος, της ελίτ και της αυλής του είναι ο έλεγχος των πολεμιστών, ο έλεγχος του Ελληνικού Στρατού. Αξιωματικοί και πιόνια επιδιώκεται να τοποθετούνται στη σκακιέρα έτσι ώστε οι πληροφορίες να διαρρέουν και οι αποφάσεις να ελέγχονται στο μέγιστο βαθμό. Το Διεθνές Οργανωμένο Έγκλημα επιδιώκει κάθε αφοσιωμένη αντίσταση που πηγάζει από τις αρχές των πολεμιστών και του έθνους να εξουδετερώνεται τεχνηέντως. 

 

Κάθε τέτοια εποχή των κρίσεων και τοποθετήσεων σε κρίσιμες θέσεις του Ελληνικού Στρατού οι υπηρεσιακές ανάγκες για την ανάδειξη της αξιοκρατίας και του αξιόμαχου της Ελλάδας συγκρούονται με πολιτικές σκοπιμότητες, επιχειρηματικά συμφέροντα, πελατειακές σχέσεις, ξένες επιθυμίες και εθελοδουλισμό και προθυμία των μετρίων εις βάρος εκείνων που δεν υποκύπτουν σε κάθε είδους συναλλαγές. 

 

Ένα μπραντ-ντε-φερ διεξάγεται, ένας πόλεμος χωρίς σφαίρες όπου η πολιτική και στρατιωτική ενίοτε ιδιοτέλεια επιβάλλει τους μετρίους, τα λεγόμενα golden boys που η καριέρα τους διακρίνεται από τον εύκολο δρόμο, την ανικανότητα, την προνομιακή σταδιοδρομία και την πλήρη κάλυψη σε κάθε λογής έγκλημα ακόμα και οικονομικό εις βάρος της πατρίδος και των πολιτών. 

 

Η σκληρή μάχη που διεξάγεται συμπίπτει ταυτόχρονα με πραγματικά ή τεχνητά συμβάντα κλοπής οπλισμού, εύρεσης πυρομαχικών, απώλειας ασυρμάτων και κάθε άλλη αρνητική επικοινωνιακή επικαιρότητα που μπορεί να συμβάλλει στην απόσυρση κάθε υγιούς αντίστασης σε εγκλήματα τοποθετήσεων μετρίων σε κρίσιμες θέσεις.

 

Κοινό χαρακτηριστικό παρά τη δομή και την άριστη λειτουργία των μηχανισμών σε Στρατό και Αστυνομία συμπεριλαμβανομένης της Αντιτρομοκρατικής, είναι η ουδέποτε εξιχνίαση των παραπάνω εγκλημάτων επικοινωνιακής εκμετάλλευσης. «Βρισκόμαστε κοντά στην εξιχνίαση της κλοπής του στρατιωτικού υλικού στην Λέρο και είναι στοίχημα αυτό» δήλωνε ο νυν Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ.Παναγιωτόπουλος για την κλοπή οπλισμού στη Λέρο την Παρασκευή και 13 Σεπτεμβρίου 2019 χωρίς ποτέ όμως να δήλωσε εφεξής το κέρδος του στοιχήματός του. 

 

Να μην κουράζουμε τους αναγνώστες Μεγάλη Παρασκευή του σωτήριου έτους 2021, 200 χρόνια μετά την Επανάσταση των Ελλήνων, ήρθε η ώρα το Διεθνές Οργανωμένο Έγκλημα να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Ας πάνε μαζί και οι αυλικοί του αν δεν αντέχουν το φως και τον πόλεμο.  

 

Απορία παραμένει για τον δραστήριο Υπουργό Εθνικής Άμυνας που ακόμα δεν έχει ανακοινώσει τις ευαίσθητες μεταθέσεις στο προσωπικό του Ελληνικού Στρατού, παρά το γεγονός ότι φέρονται να έχουν υπογραφεί και να κωλυσιεργούν στα γρανάζια αγνώστων μηχανισμών.  

 

"Βήμα Πρόσθες", Υπουργέ μου, μη χαθεί και τίποτα πιο ευαίσθητο από τα πυρομαχικά και αρχίσουν οι πολιτικές κατολισθήσεις δίνοντας χαρά στο Διεθνές Οργανωμένο Έγκλημα... 

 

Καλή Ανάσταση, στον Ελληνικό Στρατό που δεν φοβήθηκε ποτέ την ιστορία του από τις σκιές των αντιπάλων. Για τα πράσινα γιουσουφάκια η καθημερινή προβολή βλάπτει σημαντικά στην καριέρα, αναμφίβολα. 

 

Και όπως λένε οι ειδικοί: 

"Ο Ελληνικός Στρατός δεν οφείλει να επιζητεί τον Πόλεμο. 

Όταν ο Πόλεμος όμως επιζητεί τον Ελληνικό Στρατό, ο Ελληνικός Στρατός και οι Σύμμαχοι του οφείλουν στον ελληνικό λαό να είναι Νικητές, με κάθε θυσία."

 

πηγή

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (με το βλέμμα της Μαίρης Καρά)

Γράφει η Μαίρη Καρά

 

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται ο στολισμός του Επιταφίου στις εκκλησίες. Αρχικά ψάλλονται οι Μεγάλες Ώρες, που περιέχουν ψαλμούς, τροπάρια, Αποστόλους, Ευαγγέλια και Ευχές. Στη συνέχεια ψάλλεται ο Εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής και γίνεται η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Ακολούθως, τοποθετείται στο Ιερό Κουβούκλιο ένα ύφασμα, πάνω στο οποίο έχει κεντηθεί ή ζωγραφιστεί ο Κύριος, νεκρός. Το ύφασμα αυτό λέγεται Επιτάφιος.

 

Το βράδυ της ίδιας ημέρας ψάλλεται ο όρθρος του Μεγάλου Σαββάτου και η υμνολογία είναι σχετική με την ταφή του Κυρίου από τους Ιωσήφ και Νικόδημο και την κάθοδο της ψυχής Του στα σκοτεινά βασίλεια του Άδη. Σχετικά τα τροπάρια: «Ο ευσχήμων Ιωσήφ...», και «Ότε κατήλθες προς τον θάνατον...». 

 

Όταν ο Κύριος απέθανε, το σώμα Του μπήκε στον τάφο, η δε ψυχή του ενωμένη με την Θεότητά του κατήλθε στον Άδη και αφού τον νίκησε απελευθέρωσε τις ψυχές. Και την τρίτη ημέρα ενώθηκε και πάλι η Ψυχή με το Σώμα και το Σώμα Ανέστη εκ Νεκρών. Έτσι νικήθηκε ο Άδης και ο θάνατος. 

 

Κατά τηn διάρκεια της ακολουθίας ψάλλονται σε τρεις στάσεις (μέρη) τα λεγόμενα Εγκώμια, μικρά τροπάρια πολύ αγαπητά στο λαό, αγνώστου ποιητή. Τα πιο γνωστά είναι: «Η ζωή εν τάφω…», «Άξιον εστί μεγαλύνειν…», «Αι γενεαί πάσαι…» και «Ω γλυκύ μου Έαρ…». 

 

Στη συνέχεια γίνεται η Περιφορά του Επιταφίου, εκτός του ναού και στα όρια της Ενορίας. Μετά την επάνοδο του Επιταφίου στην εκκλησία διαβάζεται περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κζ' 62-66): Αρχιερείς και Φαρισαίοι πηγαίνουν στον Πόντιο Πιλάτο και του ζητούν να σφραγίσουν τον τάφο, επειδή θυμούνται ότι ο Κύριος σε μία αποστροφή των λόγων του είχε πει ότι σε τρεις μέρες θα αναστηθεί. Ο Πιλάτος τους δίνει την άδεια... 

 

ΕΘΙΜΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ  

 

Το πρωί της Μεγάλης Παρασκευής ομάδες παιδιών γυρνούν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούν το μοιρολόι «Σήμερα μαύρος ουρανός», γνωστό και ως «Μοιρολόι της Παναγίας». Σε πολλές περιοχές της χώρας τα κορίτσια της ομάδας κρατούν ένα στεφάνι, πλεγμένο με λουλούδια εποχής, το οποίο στη συνέχεια το εναποθέτουν είτε στον Επιτάφιο, είτε στον τάφο του προσφάτως αποβιώσαντος ενορίτη. Τα Κάλαντα της Μεγάλης Παρασκευής, όπως τα ονομάζει η Λαογραφία, τείνουν σήμερα να εκλείψουν. 

 

Στη Σκιάθο και σε όσες περιοχές ακολουθούν το Αγιορείτικο τυπικό η περιφορά του Επιταφίου γίνεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Μεγάλου Σαββάτου. 

 

Στη Ναύπακτο, η περιφορά του Επιταφίου συνδυάζεται με ρίψη πυροτεχνημάτων στο λιμάνι, σε ανάμνηση της ηρωικής προσπάθειας του μπουρλοτιέρη Ανεμογιάννη να πυρπολήσει την τουρκική ναυαρχίδα στον χώρο αυτό. 

 

Στην Κέρκυρα, η περιφορά των Επιταφίων ξεκινά το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στο Παλαιό Φρούριο. Μέχρι της 9:30 το βράδυ, από κάθε εκκλησία βγαίνει ο Επιτάφιος με την απαραίτητη μπάντα της ενορίας, τις χορωδίες, τους πιστούς. Τελευταίος βγαίνει ο μεγαλοπρεπέστατος επιτάφιος της Μητρόπολης.

 

Στην Θράκη, ένα από τα έθιμα είναι και το «κάψιμο του Ιούδα». Οι νεότεροι συνήθως, αφού φτιάξουν το ομοίωμα του Ιούδα, το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι και ζητούν κλαδιά. Την Μεγάλη Παρασκευή, μετά την περιφορά του Επιταφίου, θα βάλουν φωτιά στα κλαδιά αυτά και θα «κάψουν» τον Ιούδα. Συνηθίζεται μέρος της στάχτης αυτής, να το ρίχνουν στα μνήματα. 

 

Στη Νέα Πέραμο Καβάλας, κατά την περιφορά του επιταφίου, οι κάτοικοι σε κάθε γειτονιά της πόλης αναβιώνουν ένα πολύ παλιό έθιμο: καίουν από ένα ομοίωμα του Ιούδα, τη στιγμή που η πομπή του επιταφίου περνάει από τους δρόμους. Ολόκληρη η πόλη εκείνη τη νύχτα φωτίζεται από τις δεκάδες φωτιές, που ανάβουν οι κάτοικοι, στέλνοντας έτσι το μήνυμα της κάθαρσης, αλλά και της αιώνιας Ανάστασης. 

 

Στη συνοικία Καμίνι της Ύδρας, ο Επιτάφιος μπαίνει στην θάλασσα και διαβάζεται η ακολουθία του. 

 

Στην Ζάκυνθο, το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής, πλήθος πιστών συμμετέχει στην περιφορά του Εσταυρωμένου που διασχίζει όλη την πόλη. Στις 2 μ.μ. στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου του Μώλου εκτός από τον Εσταυρωμένο λιτανεύεται και η εικόνα της «Mater Dolorosa», δηλαδή της Παναγίας του Πάθους. Η λιτανεία διασχίζει σχεδόν όλη την πόλη και επιστρέφει στην πλατεία Σολωμού, όπου, πάνω σε βάθρο, ο Μητροπολίτης ευλογεί τον κλήρο και το λαό με τον Εσταυρωμένο. Η λιτανεία καταλήγει στον ίδιο Ναό, όπου γίνεται η εναπόθεση του Χριστού στον Επιτάφιο. 

 

Στην Αμοργό, την Μεγάλη Παρασκευή προσφέρονται ψωμί, ελιές και νηστίσιμα γλυκά και κατά την περιφορά του Επιταφίου οι γυναίκες ραίνουν την πομπή με αρώματα. 

 

Στην Ίο, μετά την Αποκαθήλωση, οι νέοι του νησιού παίζουν τις «μπάλες», ένα παιχνίδι με μικρές σιδερένιες κόκκινες και πράσινες μπάλες. Κατά την Περιφορά των Επιταφίων των δύο Ενοριών του νησιού, τα Εγκώμια ψάλλονται από χορωδίες γυναικών και κοριτσιών. 

 

Στο χωριό Πλάκες της Μήλου το απόγευμα της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται η αναπαράσταση της Αποκαθήλωσης του Χριστού. 

 

Στην Πάρο, η περιφορά του Επιταφίου κάνει δεκαπέντε στάσεις. Σε καθεμία από αυτές φωτίζεται κι ένα σημείο του βουνού, όπου τα παιδιά ντυμένα ρωμαίοι στρατιώτες ή μαθητές του Χριστού, αναπαριστούν σκηνές από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, την προσευχή στο Όρος των Ελαιών, το Μαρτύριο της Σταύρωσης και την Ανάσταση. 

 

Στο χωριό Πύργος της Σαντορίνης, μετά την Αποκαθήλωση βγαίνει το «Τάνταλο» στους δρόμους του χωριού για να αναγγείλει το γεγονός και οι καμπάνες ηχούν πένθιμα. Η περιφορά του Επιταφίου σημαίνεται από μικρές φωτιές σε λυχναράκια. Οι γυναίκες από τις αυλές των σπιτιών ραίνουν την πομπή του Επιταφίου με ροδόνερο. 

 

Στην Σύρο, οι Καθολικοί επιτάφιοι από τις εκκλησίες των Ευαγγελιστών και του Αγίου Γεωργίου συναντώνται με τους Ορθόδοξους από τους ναούς της Μητροπόλεως (Μεταμόρφωσης) του Αγίου Νικολάου και της Κοιμήσεως, μετά το τέλος της περιφοράς στην κεντρική πλατεία Μιαούλη. Ακολουθεί κατανυκτική δέηση και ψάλλονται τροπάρια της Μεγάλης Παρασκευής από την χορωδία του Αγίου Νικολάου και Ιεροψάλτες. 

 

Στην Τήνο, οι περιφορές των Επιταφίων στη Χώρα συγκλίνουν στην μαρμάρινη εξέδρα της παραλίας, ενώ ο Επιτάφιος της Ενορίας του Αγίου Νεκταρίου καταλήγει μέσα στην θάλασσα, στην περιοχή Καλάμια στα Κιόνια. 

 

Στην Μονή του Προφήτου Ηλία, στο Άγιο Πνεύμα Σερρών, που βρίσκεται σ' ένα λόφο πάνω από το ομώνυμο χωριό, αναβιώνει το έθιμο της Αποκαθήλωσης του Κυρίου. 

 

Στο Αγρίνιο, αμέσως μετά την περιφορά των επιταφίων, αναβιώνει το έθιμο των χαλκουνιών. Τα χαλκούνια είναι αυτοσχέδιες εκρηκτικές κατασκευές που αποτελούνται από έναν μεγάλο κύλινδρο γεμάτο με ένα μείγμα μπαρουτιού και ένα φυτίλι στο άκρο. Η ιστορία τους χάνεται στα χρόνια της Τουρκοκρατίας όταν οι Βραχωρίτες (νυν Αγρινιώτες) τα άναβαν κατά την περιφορά του Επιταφίου για να απομακρύνουν τους αλλόθρησκους.

“Η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να έχει δικά της συμφέροντα”!

Το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Φωτογραφία kathimerini.gr 

 

Του ΚΩΣΤΑ ΓΡΙΒΑ

 

Στην Ελλάδα τείνει να κυριαρχήσει μια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η ολοκληρωτική ταύτιση με τις ΗΠΑ, εν όψει μάλιστα της “αναπόφευκτης” σύγκρουσης Ουάσιγκτον-Άγκυρας είναι το καταλυτικό στοιχείο που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά. Σ’ αυτές τις ράγες κινείται ήδη η ελληνική εξωτερική και επί κυβέρνησης Τσίπρα και επί κυβέρνησης Μητσοτάκη.  

 

Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η Ελλάδα όφειλε να φέρει εις πέρας ορισμένες αποστολές για λογαριασμό των ΗΠΑ. Μία εξ αυτών ήταν να κλείσει, όπως-όπως, το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, όπως και έγινε. Κι αυτό γιατί η Ουάσιγκτον ήθελε να εντάξει όσο το δυνατόν πιο σύντομα τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ. Έτσι εγκλωβίζει έτι περαιτέρω τη Σερβία μέσα σε ένα ΝΑΤΟϊκό κλοιό, ωθώντας την να κινηθεί κι αυτή προς μια φιλοδυτική κατεύθυνση. Γενικώς επιδιώκει να εντάξει όλα τα Βαλκάνια στην αρχιτεκτονική ασφαλείας της Δύσης, εξαλείφοντας τη ρωσική επιρροή στην περιοχή.  

 

Όμως, ακόμη και στο πλαίσιο μιας άνευ όρων ταύτισης με τις ΗΠΑ, αυτή η πολιτική είναι απλά λάθος για τη χώρα μας. Συγκεκριμένα, αν πράγματι η Ελλάδα θα ήθελε να αποτελέσει το κομβικό στοιχείο της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή, το συμφέρον της θα ήταν οι άλλες χώρες των Βαλκανίων να βρίσκονται εκτός του ελέγχου των ΗΠΑ. Ή ακόμη καλύτερα να είναι εχθρικές έναντι αυτών. Αυτό, άλλωστε, ίσχυε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπου η Ελλάδα αποτελούσε ένα είδος “νησιού” μέσα στα κομμουνιστικά Βαλκάνια, με αποτέλεσμα να έχει έναν σαφώς αυξημένο ρόλο μέσα στη γεωπολιτική αρχιτεκτονική της Δύσης. Μέρος του ρόλου αυτού ήταν να λειτουργεί και ως φάρος ευημερίας στην περιοχή.  

 

Αντιθέτως, όσο οι γειτονικές μας χώρες εντάσσονται στη σφαίρα επιρροής της Ουάσιγκτον, ο ρόλος της Ελλάδας μειώνεται. Με άλλα λόγια, στο πλαίσιο μιας απόλυτα φιλοαμερικανικής πολιτικής, τα ελληνικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκην με αυτά των ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον θα ήθελε όσο το δυνατόν πιο σταθεροποιημένα και υπό τον έλεγχό της τα Βαλκάνια. Αντιθέτως, η Αθήνα, λογικά, θα επεδίωκε διακριτικά το αντίθετο, ώστε να μεγιστοποιήσει τον βαθμό που είναι χρήσιμη για την αμερικανική στρατηγική.  

 

Το απλό αυτό δεδομένο, όμως, δεν φαίνεται να γίνεται κατανοητό από τις ελληνικές ελίτ που διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική. Κατά την άποψη του γράφοντος, αυτή και άλλες παρόμοιες αντιφατικές ενέργειες δεν αποτελούν απλώς κάποιες δυσλειτουργίες του μηχανισμού άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Εκφράζουν μια πολύ βαθιά παθογένεια της, που δεν είναι τίποτα άλλο από έλλειψη εθνοκεντρικής γεωπολιτικής λειτουργίας. Κι αυτή η έλλειψη εντοπίζεται στα ίδια τα θεμέλια του σύγχρονου ελλαδικού κράτους.  

 

Η Ελλάδα σε ρόλο φράγματος  

 

Όταν φάνηκε ότι ήταν πλέον αδύνατη η αποφυγή της δημιουργίας του ελλαδικού κράτους μετά την Επανάσταση του 1821, οι “προστάτιδες δυνάμεις” της Δύσης ανέθεσαν σε αυτό τη γεωπολιτική αποστολή να λειτουργεί ως φράγμα έναντι της Ρωσίας. Για την ακρίβεια, να αποτρέπει την έξοδό της στην κρίσιμης σημασία εσωτερική “λίμνη” του γεωσυστήματος Ευρασίας-Αφρικής, δηλαδή στην Ανατολική Μεσόγειο.  

 

Ενώ, λοιπόν, η Ελλάδα καλούνταν να παίξει το ρόλο του φράγματος ενάντια στη Ρωσία, ταυτοχρόνως είχε ισχυρούς πολιτισμικούς, θρησκευτικούς και ιστορικούς δεσμούς μαζί της. Οι δε λαϊκές τάξεις διάκεινται φιλικά προς τους Ρώσους. Για να επιλυθεί ο γόρδιος δεσμός αυτής της αντιφατικής κατάστασης, οι “προστάτιδες δυνάμεις” δημιούργησαν στο νέο τότε ελληνικό κράτος μια ελεγχόμενη από αυτές εσωτερική πραγματικότητα.  

 

Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική εξουσία, καθώς και οι αναγκαίες προεκτάσεις της στην κρατική γραφειοκρατία, στον πνευματικό κόσμο και κυρίως στους μηχανισμούς σχεδιασμού και άσκησης εξωτερικής πολιτικής, έπρεπε να μην αντιλαμβάνονται τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα μέσα από το δόγμα ότι η Ελλάδα πρέπει πρωτίστως να λειτουργεί σαν φράγμα έναντι της Ρωσίας. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αποκτήσει μηχανισμό εθνοκεντρικής εξωτερικής πολιτικής, γιατί η ίδια η έννοια του εθνικού συμφέροντος αντέβαινε τη λειτουργία που της είχε ανατεθεί.  

 

Από τις κανονιοφόρους στο ΔΝΤ  

 

Όποτε αυτός ο εσωτερικός μηχανισμός δεν μπορούσε να φέρει εις πέρας την αποστολή του, η ευρωπαϊκή στρατιωτική ισχύς αναλάμβανε να δώσει λύση. Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, βρετανικά και ενίοτε και γαλλικά πολεμικά πλοία υπενθύμιζαν δια των πυροβόλων τους στην Ελλάδα τη δουλειά που είχε να κάνει. Από τον Εμφύλιο η κατάσταση έγινε πιο πολύπλοκη και την αποστολή αυτή ανέλαβαν οι ΗΠΑ, που είχαν πάρει στο μεταξύ τη σκυτάλη από την παραπαίουσα Βρετανική Αυτοκρατορία. Η αμερικανική στρατιωτική ισχύς συνδυάστηκε με τη δημιουργία ενός αστυνομικού-αυταρχικού κράτους, αλλά και με τεράστιες ροές κεφαλαίων προς την ελληνική οικονομία.  

 

Από τη Μεταπολίτευση και μετά, με τη σταδιακή παρακμή του αστυνομικού κράτους αλλά και την επικίνδυνη γιγάντωση του αντιαμερικανισμού στην ελληνική κοινωνία, οι Δυτικοί επικυρίαρχοι συνειδητοποίησαν ότι έπρεπε να αλλάξουν στρατηγική. Έτσι, επένδυσαν στο ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας. Οι κρουνοί των ευρωπαϊκών ταμείων άνοιξαν και ποταμοί χρήματος εισέρρευσαν στη χώρα, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά και διαιωνίζοντας την κυριαρχία των υπαρχόντων δυτικότροπων ελίτ.  

 

Όμως, το ευρωπαϊκό χρήμα είχε και αυτό τα όριά του και σύντομα έδωσε και πάλι την σκυτάλη στην ωμή ισχύ. Τη φάση του απατηλού πλούτου διαδέχθηκε, αναπόφευκτα, η φάση της παραλυτικής φτώχειας και επιστρέψαμε στην εποχή της βίας και των απειλών. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν τα πυροβόλα των αγγλικών πολεμικών που θα αναλάμβαναν να διατηρήσουν την Ελλάδα στη δυτική σφαίρα επιρροής. Ήταν οι “διεθνείς” (δηλαδή οι ελεγχόμενοι από τη Δύση) οίκοι αξιολόγησης, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έτσι, η έλλειψη γεωπολιτικής αυθυπαρξίας της Ελλάδας και η συνεπακόλουθη λειτουργία της ως χώρα-οχυρό της Δύσης εξασφαλιζόταν πλέον δια της απειλής ακραίας φτώχειας.  

 

Η ταύτιση με τις ΗΠΑ  

 

Αλλά κι αυτή η περίοδος δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα. Ο φόβος έπρεπε να δώσει σταδιακά τη θέση του σε κάποιας μορφής ελπίδα. Στην φάση αυτή βρισκόμαστε σήμερα. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι μια ανορθολογική ταύτιση με τις ΗΠΑ. Η επιλογή αυτή θα είχε, ίσως, κάποιο νόημα εάν εδραζόταν πάνω σε μια δομή διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής, η οποία θα είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι η βέλτιστη πολιτική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.  

 

Όμως, αυτό προϋποθέτει μια εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία, μία αξιολόγηση με βάση με κριτήριο τα καλώς εννοούμενα ελληνικά συμφέροντα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θέσει σε αμφισβήτηση τον ρόλο του φράγματος ή τουλάχιστον να τον τροποποιήσει κατά τρόπο που να υπηρετεί την Ελλάδα κι όχι μονοδιάστατα τη Δύση. Είναι δεδομένο ότι αν δεν υπάρχει αυτή η εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία δεν μπορούμε να μιλάμε για χάραξη ελληνικής εξωτερικής πολιτικής (φιλοαμερικανικής, φιλοευρωπαϊκής ή οτιδήποτε άλλο), αλλά για υπαγόρευσή της.  

 

Είναι βέβαιο ότι όλα τα παραπάνω ακούγονται σε πολλούς ανεδαφικά, ή και αφελή. Το γεγονός, όμως, παραμένει ότι η Ελλάδα δείχνει διαχρονικά να ακολουθεί μια πολιτική που δεν έχει στον πυρήνα της τα εθνικά συμφέροντα, αλλά συμφέροντα άλλων χωρών και γεωπολιτικών σχηματισμών. Κι αυτό με το επιχείρημα ότι η Ελλάδα “είναι πολύ μικρή για να έχει δικά της συμφέροντα”!  

 

Θα πρέπει να “ανήκει εις την Δύσιν”, αποτελώντας ουσιαστικά περιουσιακό της στοιχείο και όχι λειτουργώντας ως αυτόνομο στοιχείο της δυτικής γεωπολιτικής δομής. Και κάτι τέτοιο φαίνεται πως ισχύει ακόμη και σήμερα, εάν κρίνουμε και μόνο από το γεγονός ότι η Αθήνα υπέγραψε το φθινόπωρο του 2019 τη συμφωνία για την παραχώρηση στις ΗΠΑ όλων των στρατιωτικών διευκολύνσεων που ζήτησαν, χωρίς να ζητήσει αξιόλογα ανταλλάγματα!  

 

Αν θέλουμε λοιπόν να σχεδιάσουμε εθνική στρατηγική για το μέλλον, το πρώτο βήμα είναι να διεκδικήσουμε τον εαυτό μας. Να αποκτήσουμε μια αυτόνομη, αυτόφωτη και εθνοκεντρική γεωπολιτική λειτουργία και μετά να δούμε, λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες, αν η πολιτική μας θα είναι φιλοαμερικανική, φιλογερμανική, φιλορωσική, ή φιλοσουηδική… 

 

πηγή

Γιατί παράλυσε η αυτοκρατορία του χάους

Γράφει ο Pepe Escobar.

 

Δέστε τις ζώνες σας! 

 

Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε είναι μέρος μιας εσωτερικής αναφοράς που γράφτηκε από μια από τις καλύτερες πηγές μου στο κόσμο των επιχειρήσεων και των υπηρεσιών πληροφοριών τα τελευταία 15 χρόνια. Μεταξύ των αναγνωστών που το έχουν λάβει είναι ο Jamie Dimon του JP Morgan, η Evelyn de Rothschild και η σύζυγός της Lynn, ο Larry Fink της Blackrock, ο Michael Bloomberg – που δεν θα με πρόσλαβε ποτέ ως αρθρογράφος της Bloomberg … -, ο Stephen Schwartzman της Blackstone, ο Jeff Bezos της Amazon και άλλοι Κυρίαρχοι του Σύμπαντος. Έλαβα ένα αντίγραφο με όλες τις διευθύνσεις τους – τις οποίες δεν μπορώ να δημοσιοποιήσω για προφανείς λόγους. 

 

Πρόκειται για μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ βόμβα – με την έννοια ότι οι Οικονομικοί Κυρίαρχοι του Σύμπαντος γνωρίζουν πλέον πλήρως ευαίσθητες πληροφορίες που δεν κοινοποιούνται στους μη στρατιωτικούς παίκτες. Το ερώτημα είναι, τι πρόκειται να κάνουν με αυτές. 

 

Η ενότητα αναφορών ξεκινά εδώ: 

 

«Καθώς καίεται η Ρώμη, την οποία χρησιμοποιώ ως εκτεταμένη μεταφορά για τις εκατοντάδες αμερικανικές πόλεις που καήκαν το περασμένο καλοκαίρι, και επειδή οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν εσωτερική διάλυση, το Πεντάγωνο παραδέχεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν πόλεμο σε δύο μέτωπα. 

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορούν μόνες τους να αντιμετωπίσουν έναν πόλεμο σε ένα μέτωπο στην Ευρώπη και θα ηττούνταν σε πέντε έως δέκα λεπτά. Είναι ελάχιστα γνωστό ότι το μέσο-κλειδί που επέλεξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να υπερασπιστούν την Ευρώπη με συμβατικό τρόπο ήταν η ανώτερη αεροπορική τους δύναμη που ξεπερνά εκείνη των Ρώσων. Ωστόσο, αυτό που επίσης δεν είναι πολύ γνωστό στο ευρύ κοινό είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα νικηθούν στην Ευρώπη από τους Ρώσους σε πέντε έως δέκα λεπτά από ρωσικούς υπερηχητικούς πυραύλους που θα καταστρέφουν όλα τα εμπορικά αεροδρόμια του ΝΑΤΟ και της Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Αγγλίας, ενώ οι Βρετανοί στέλνουν χαρούμενοι τα πολεμικά τους πλοία στη χερσόνησο του Κερτς. 

 

Το κατά πόσον όλα τα F-35 μας, που κοστίζουν δισεκατομμύρια δολάρια, θα καταστραφούν επίσης σε πέντε λεπτά, εξαρτάται από το πόσο γρήγορα οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να τα βγάλουν εκτός κινδύνου σε μια ξένη ακτή. Το ερώτημα-κλειδί που παραμένει τότε είναι εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να εκκενώσουν την Ευρώπη αρκετά γρήγορα μέσω μιας εξόδου όπως το Ντάνκιρκ της Γαλλίας για να διαφύγουν προς την Αγγλία ή εάν όλες οι αμερικανικές δυνάμεις θα ενταχθούν στους συντρόφους τους του ΝΑΤΟ σε ένα ρώσικο στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. 

 

Η απάντηση είναι ότι δεν μπορούν να διαφύγουν επειδή θα χρειάζονταν περισσότερό από δύο εβδομάδες για να εκκενωθούν. Αυτό μου επιβεβαιώθηκε από τις υψηλότερες αμερικανικές στρατιωτικές αρχές ». 

 

Η χρήση των πρόσφατων κυρώσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες εναντίον της Ρωσίας είχε ως στόχο να μεταδώσει το μήνυμα ότι ο δολοφόνος των εθνών που ονομάζουν SWIFT-CHIPS βρίσκεται στην εργαλειοθήκη των Ηνωμένων Πολιτειών ως απάντηση των ΗΠΑ σε εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών. (Είναι αυτονόητο ότι το Nord Stream 2 θα ολοκληρωθεί και ότι ο τρέχων αγωγός από τη Ρωσία προς την Ευρώπη θα κλείσει). Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα παραμείνουν συνεπώς σε αυτό το παιχνίδι πόκερ, με τη βεβαιότητα ότι οι Ρώσοι δεν θα τολμήσουν να εισβάλουν στην Ουκρανία, κάτι που θα τους οδηγήσει να τραβήξουν τη σκανδάλη για να αποβάλουν τη Ρωσία από το σύστημα πληρωμών SWIFT-CHIPS, κάτι που θα τους οδηγήσει στην καταστροφή τους α-λα-ιρανικά. 

 

Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν δει ακόμη τα χαρτιά που έχουν οι Ρώσοι στα χέρια τους, τα οποία θα ήταν να ασκήσουν το οικονομικό τους σούπερ όπλο κλείνοντας το Στενό του Χορμούζ με το σύμμαχό τους το Ιράν που είναι έτοιμο να συνεργαστεί, σύμφωνα με τις καλύτερες πηγές πληροφοριών μας. 

 

Συζητήσαμε αυτό το σενάριο με τους ειδικούς στα παράγωγα χρηματιστικά προϊόντα της Goldman Sachs, οι οποίοι προβλέπουν ότι η τιμή του πετρελαίου θα έφτανε τα $ 500 έως τα $ 1.000 ανά βαρέλι κατά τη διάρκεια τέτοιου κλεισίματος, προκαλώντας την έκρηξη της αγοράς παραγώγων, η οποία αντιπροσωπεύει μεταξύ 600 δισ. και 2,5 τρισεκατομμυρίων, και θα κατάστρεφε ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. 

 

Ο κατακλυσμός που θα χτυπούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες θα οδηγούσε, όπως στη Γερμανία το 1933, σε ποσοστό ανεργίας 50% ή περισσότερο, προκαλώντας την πλήρη ανατροπή της αμερικανικής κυβέρνησης που δεν κρέμεται παρά μόνο από ένα νήμα μετά τις ταραχές του καλοκαιριού, όταν ο αμερικανικός στρατός αρνήθηκε να παρέμβει με το φόβο ότι οι δυνάμεις του, όπως στη Ρωσία το 1918, θα αποσυντεθούν με φυλετικά κριτήρια. 

 

Η ήττα των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρώπη θα σήμαινε το τέλος της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας, όπως όταν ο Αλάριχος Α΄ κατέλαβε και λεηλάτησε την ίδια τη Ρώμη, σηματοδοτώντας την αρχή της πτώσης του δυτικού ρωμαϊκού κράτους, και ολόκληρος ο κόσμος θα χειροκροτούσε. 

 

[Τώρα εδώ είναι το κομμάτι που σκοτώνει και με άφησε άφωνο]. 

 

«Ο μύθος των ρωγμών μεταξύ Ρωσίας και Κίνας θα έπρεπε να διαλυθεί με το ακόλουθο άρθρο, το οποίο εμφανίστηκε στους Asia Times , στο οποίο βλέπουμε επάνω στο γραφείο του Πούτιν μια μεγάλη προσφορά από μια μεγάλη εταιρεία για τη χρηματοδότηση της ανακατεύθυνσης προς την Κίνα όλου του πετρελαίου και του φυσικού αέριου που πηγαίνει σήμερα στην Ευρώπη μέσω ενός αγωγού...

 

Επρόκειτο για τη μεγαλύτερη εμπορική συναλλαγή στην παγκόσμια Ιστορία. Η Κίνα θα μπορεί στη συνέχεια να υπολογίζει στη λήψη από τη Ρωσία των φυσικών πόρων που έρχονται σήμερα δια θαλάσσης και η Ρωσία θα μπορεί να αντικαταστήσει όλες τις ευρωπαϊκές εισαγωγές προς τη Ρωσία με αντικατάσταση και όπου αυτό δεν είναι δυνατό από την Κίνα. Αυτό το πολύ βαθύ άρθρο πρέπει να διαβαστεί πολύ προσεκτικά. Οι εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια για αυτό το σχέδιο διατίθενται σήμερα σύμφωνα με τις υψηλότερες πηγές πληροφοριών ». 

 

Εδώ είναι ένα σημαντικό απόσπασμα από το άρθρο: 

 

«Ένα καλά φιλαγμένο μυστικό στη Μόσχα είναι ότι αμέσως μετά τις γερμανικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν σε σχέση με την Ουκρανία, ένας μεγάλος παγκόσμιος φορέας ενέργειας πλησίασε τη Ρωσία για να της προσφέρει να παρακάμψει προς τη Κίνα όχι λιγότερο από 7 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου ημερησίως. Είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτή η εκπληκτική πρόταση βρίσκεται ακόμα στο τραπέζι του Shmal Gannadiy, ενός από τους κύριους συμβούλους του προέδρου Πούτιν για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο ». 

 

[Και στη συνέχεια η έκθεση συνδέεται με το άρθρο μου]: «Η οριστική συμμαχία της Ευρασίας είναι πιο κοντά από ό, τι νομίζετε».  

 

CODA: Ο περσικός στρατός των UAV Ο στρατηγός Frank McKenzie, επικεφαλής της CENTCOM – υπεύθυνος για τις αμερικανικές δυνάμεις στη Δυτική Ασία – έκανε μια εκπληκτική εομολόγιση κατά τη διάρκεια γραπτής μαρτυρίας ενώπιον της επιτροπής ένοπλων υπηρεσιών της Βουλής. 

 

Παραδέχτηκε την απόλυτη αδυναμία του Πενταγώνου μπροστά σε ένα σμήνος μικρών και μεσαίων ιρανικών UAV που χρησιμοποιούνται για την επιτήρηση και επιθέσεις: «Για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο της Κορέας, επιχειρούμαστε χωρίς πλήρη υπεροχή στον αέρα». 

 

Και πρόσθεσε, ανησυχητικά – για την Αυτοκρατορία, φυσικά: «Μέχρι να μπορέσουμε να αναπτύξουμε και να θέσουμε σε λειτουργία δίκτυα για τον εντοπισμό και την κατάρριψη των UAV (μη επανδρωμένα εναέρια συστήματα), το πλεονέκτημα θα παραμείνει με τον επιτιθέμενο». 

 

Πέστε καλημέρα σας στον περσικό στρατό UAV: ένα πραγματικό, αποσταθεροποιητικό παράγοντα, 24/7, για την αυτοκρατορία και τα σκυλάκια της στον Περσικό Κόλπο και πέρα. 

 

Πέπε Εσκομπάρ 

 

πηγή: https://vk.com/pepeasia 

μεταφράστηκε από το Διεθνές Δίκτυο 

Μετάφραση: Κριστιάν Ακκυριά

 

πηγή

Τα Εγκώμια Επιτάφιου Θρήνου - Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος Γλαύκου Πατρών (βίντεο)

από το κανάλι Artemis kapsi

Ιερός Ναός Μεταμορφώσεως Του Σωτήρος Γλαύκου Πατρών Εγκώμια Επιτάφιου Θρήνου Μεγάλης Παρασκευής 

ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΟΛΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΟΛΑ ΣΩΖΟΝΤΑΙ.

Γράφει ο Δαναός

 

Η ζωή μας όλη είναι ένα βλεφάριασμα του πλανήτη μας αν συγκρίνουμε τα μεγέθη των ετών που εμείς ορίσαμε.

Μία ζωή επίγεια την έχουμε, με όλα τα όμορφα και όλα τα στραβά της. 

Μιά ζωή που στην πλειοψηφία είναι τρικυμίες και σκαμπανεβάσματα. 

Πολλοί έχουν την ευλογία να γεννηθούν με αδέλφια (πού τόσο πολύ το ζηλεύω) 

Πολλοί έχουν την διαφορετική ευλογία να κάνουν φιλικούς αδελφικούς δεσμούς που κρατάνε όλη μας την ζωή. 

Και οι δύο περιπτώσεις είναι ένας θησαυρός. 

 

Όσοι το έχετε μην το αφήσετε να γλιστρίσει μέσα απο την ψυχή σας με ΛΑΘΟΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ ΣΤΙΓΜΕΣ. 

Είναι ένας μέγιστος πυλώνας στηρίγματος στα δύσκολα που ο Θεός μας δοκιμάζει. 

Δυστυχώς κάποιες τέτοιες ομορφιές πολλές φορές μέσα από πίεση, από νεύρα, από κακή συνεννόηση και των δύο αδελφών από...από... μικρά ή μεγαλύτερα λάθη καταστρέφονται. 

 

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΩΛΕΙΑ. 

Γι' αυτό φίλοι μου σκεφτείτε τα χίλια καλά τα πριν και με μια λέξη ΣΩΣΤΕ ΤΟ. 

 

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ...ΣΥΓΝΩΜΗ - ΣΕ ΑΓΑΠΩ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ - ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ. - ΝΕΡΟ ΚΑΙ ΑΛΑΤΙ - ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ - Που να το λέτε και με τα μάτια σας, διορθώνουν ...επαναφέρουν, γιατί όσο πόνος υπάρχει στον έναν, άλλος τόσος και στον άλλον...και θα λυγίσει....ίσως νιώσει ότι άργησε και θα ακούσετε και εσείς την συγνώμη του. 

 

Κάνετε πρώτοι την προσπάθεια της δεύτερης ευλογημενης ευκαιρίας ...και εάν είναι θέλημα Θεού όλα θα γίνουν όπως πρώτα. 

 

ΖΗΣΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΑΣ....

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΣΑΣ ΘΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΟΥΝ....

 

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΑΡΧΗ ΔΕΣΙΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΣΑΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΣΑΣ ΘΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ.

 

ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΦΤΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ ΦΕΤΟΣ, ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ Η ΙΔΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ... 

Ο ΜΠΑΪΝΤΕΝ, ΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας

 

Ο Μπάιντεν τόλμησε: Αναγνώρισε ως Πρόεδρος των ΗΠΑ τη Γενοκτονία των Αρμενίων από την Οθωμανική Τουρκία, που άρχισε τον Απρίλιο του 1915 και έστειλε στον θάνατο 1.500.000 Χριστιανούς Αρμενίους. Ο Αμερικανός Πρόεδρος χρησιμοποίησε τον όρο: Κωνσταντινούπολη και όχι Ισταμπούλ. Προσέθεσε και λίγη διπλωματία: Δεν τα λέμε αυτά για να κατηγορήσουμε κάποιους, αλλά για να μην επαναληφθούν!

 

Το πλήγμα προς την Τουρκία του Ερντογάν είναι βαρύ. Για την Ελλάδα τα μηνύματα είναι σαφή:  

 

1. Ας σταματήσει πλέον η φοβική αντιμετώπιση της Τουρκίας από μία μερίδα Ελλήνων πολιτικών και αναλυτών. Μας έλεγαν μέχρι τώρα ότι η Τουρκια έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ άρα είμαστε υποχρεωμένοι να υποχωρούμε στα αιτήματά της. Είναι πλέον προφανές ότι η Αμερική αρχίζει να κρατά αποστάσεις από τη σημερινή Τουρκία. Δεν θα φτάσει στο αλλο άκρο, δηλαδή να απομακρύνει τελείως την Τουρκία, αλλά οι σχέσεις είναι ψυχρές. Ας μην χρησιμοποιούν οι εν Ελλάδι ενδοτικοί το επιχείρημα: Τι να κάνουμε; Θα υποχωρήσουμε, διότι η Τουρκια έχει γερές πλάτες! 

 

2. Η αμερικανική αναγνώριση της Γενοκτονίας μειώνει το διεθνές κύρος της Τουρκίας και δίνει μηνύματα προς την Ευρ. Ένωση και προς άλλες κατευθύνσεις. Ας αξιοποιήσουμε το κλίμα για να αποκρούσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό στην Κύπρο. Κάθε ιδέα για δύο κράτη υπό τη μορφή Συνομοσπονδίας είναι απορριπτέα. Η Ελλάς και η Κύπρος να ζητήσουν λύση βιώσιμη και δημοκρατική και αυτό μόνο αν δεσμευθεί η Τουρκία ότι θα αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής. 

 

3. Ο αγώνας των Αρμενίων δικαιώνεται διεθνώς. Ενωμένοι, παρά τις εσωτερικές διαφορές τους, οι εκπρόσωποι του Χριστιανικού και φιλικού λαού προς την Ελλάδα έθνους των Αρμενίων αγωνίσθηκαν με όπλο την Διασπορά τους σε όλη την Υφήλιο και κατόρθωσαν να επιτύχουν την αναγνώριση της μαρτυρικής θυσίας των προγόνων τους. Εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό το παράδειγμα και να προωθήσουμε όπου μπορούμε το αίτημα για την διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Ποντίων, Μικρασιατών, Ανατολικοθρακιωτών). Η πολιτική ηγεσία μας να φανεί ενωμένη στο αίτημα αυτό και να μην παρασυρθεί από τους αποδομητές και αμφισβητίες. Οι απόπειρες ορισμένων Ελλήνων να εξωραΐσουν τα εγκλήματα των Οθωμανών και των Νεοτούρκων – στο όνομα μιας νεφελώδους ελληνοτουρκικής φιλίας- είναι απαράδεκτες. Δεν μπορούμε να διαγράψουμε τόσες θυσίες για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων. 

 

4. Το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι, αν η πληγωμένη Τουρκία θα κάνει εξαγωγή του θυμού της προς την Ελλάδα, έχει μία μόνο απάντηση: Η τουρκική επιθετικότητα είναι μόνιμη και εγγενής. Δεν επηρεάζεται από την επικαιρότητα ή από τις κινήσεις των ΗΠΑ. Η θεωρία της εξαγωγής κρίσεων και προβλημάτων από τη γείτονα είναι λανθασμένη: Η Τουρκία διεκδικεί και απειλεί, επειδή μόνο αυτό γνωρίζει να κάνει. 

 

5. Μία τελευταία παρατήρηση: Απέτυχε πλήρως η θεωρία των Ερντογάν και Νταβούτογλου, θεωρητικών του Νέου Οθωμανισμού – περί μηδενικών προβλημάτων στις διεθνείς σχέσεις της Τουρκίας. Η γειτονική χώρα έχει σήμερα προβλήματα με τις ΗΠΑ, με τη Ρωσία (λόγω της Διώρυγας της Κωνσταντινουπόλεως), με το Ισραήλ, με πολλές αραβικές χώρες, αλλά και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου ουδείς πλέον επιθυμεί την τουρκική ένταξη.  

 

Προς το παρόν Καλή Ανάσταση!  

 

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, 29.4.2021  

Πηγή φωτογραφίας: Reuters 

πηγή

Οἱ Ἰοῦδες τῆς Ἐκκλησίας καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό»!

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ+

 

1. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν θριαμβευτικὴ εἴσοδό του στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Χριστὸς ἔρχεται στὴ Βηθανία. Ἐπισκέπτεται τὸν φίλο του Λάζαρο καὶ τοὺς ἄλλους φίλους του ἐκεῖ σὲ μιὰ ἀποχαιρετιστήρια ἐπίσκεψη πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος του. Κάποιος μάλιστα κάλεσε τὸν Χριστὸ σὲ δεῖπνο.

 

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ δείπνου ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία, κυριευμένη ἀπὸ τὴν μυστικὴ ἀγαλλίαση τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου, ἀφήνει νὰ ξεχειλίσει ἡ εὐγνωμοσύνη της γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ ἀδελφοῦ της. Παίρνει, λοιπόν, ἕνα πολύτιμο μύρο καὶ ἀλείφει μ᾽ αὐτὸ τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ἡ ποσότητα καὶ ἡ ποιότητα τοῦ μύρου δείχνουν τὴν ἀγάπη καὶ ἀφοσίωση τῆς γυναίκας πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Γι᾽ αὐτὸ ἡ πρωτοβουλία της, ποὺ ἔχει τὴν ἔννοια τῆς λατρείας καὶ τιμῆς πρὸς τὸν Μεγάλο Εὐεργέτη τοῦ ἀνθρώπου Χριστό, ἀσφαλῶς θὰ συγκίνησε, ὅπως συγκινεῖ καὶ σήμερα, σὰν ἐκδήλωση πίστεως καὶ εὐλαβείας.

 

2. Ὑπάρχει ὅμως καὶ κάποιος, ποὺ σκέπτεται διαφορετικά. Εἶναι ὁ σκοτεινὸς Ἰούδας, ποὺ… σπεύδει νὰ κατακρίνει τὴν ἐνέργεια τῆς γυναίκας. Ἀσυγκίνητος μπροστὰ στὸ μεγαλειῶδες θέαμα τῆς εὐγνωμονούσας ἀγάπης, ψυχρὸς καὶ ἀδιάφορος γιὰ τὴν συγκινητικὴ ἐκδήλωση, ἀφήνει νὰ φανοῦν οἱ ὑλιστικές του διαθέσεις. Δὲν τολμᾶ ὅμως νὰ ἀποκαλύψει τὸν πραγματικὸ ἑαυτό του. Καλύπτει τὴν στειρότητα τῆς καρδιᾶς του μὲ τὸ πέπλο τῆς ὑποκρισίας. Φορεῖ προσωπεῖο, φαντασμαγορικὸ προσωπεῖο. Τὸ προσωπεῖο τοῦ φιλάνθρωπου καὶ τοῦ φιλόπτωχου καὶ παρουσιάζεται διαμαρτυρόμενος (δῆθεν) χάρη τῶν πτωχῶν. «Διατὶ τοῦτο τὸ μῦρον οὐκ ἐπράθη τριακοσίων δηναρίων καὶ ἐδόθη πτωχοῖς;»  

 

Τὸ ἐπιχείρημά του φαινομενικὰ εἶναι ὀρθὸ καὶ δίκαιο. Καὶ ἐντυπωσιάζει. Καταδικάζει μίαν ἄδικη σπατάλη -ἂν ὅμως εἶναι ποτὲ δυνατὸ νὰ θεωρηθεῖ σπατάλη ὅ,τι καθ᾽ οἱονδήποτε τρόπο προσφέρεται στὸν Θεό! Τὰ λόγια τοῦ Ἰούδα, ἀκουόμενα σὲ κάθε ἐποχή, ἔχουν τὴν δύναμη νὰ κλονίσουν τὸν θαυμασμὸ γιὰ τὴν πράξη τῆς Μαρίας. Διατὶ κατορθώνει πρὸς στιγμὴ ὁ Ἰούδας, νὰ παρουσιάζει τὴν ἀγάπη τῆς Μαρίας σὰν ἀδικία, καὶ τὴν ἀρετή της σὰν κακία.  

 

Τὸν ξεσκεπάζει ὅμως ὁ ἱ. Εὐαγγελιστής: «Εἶπε δὲ τοῦτο οὐχ ὅτι περὶ τῶν πτωχῶν ἔμελεν αὐτῷ, ἀλλ᾽ ὅτι κλέπτης ἦν καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζε». Εἶναι σαφὴς ἡ ἀπουσία κάθε δυνατότητας σχέσεως ψυχικῆς μεταξὺ Μαρίας καὶ Ἰούδα. Αὐτὸς προφασίζεται τὸν φιλόπτωχο («προσχήματι δῆθεν εὐλαβείας» λέγει ὁ Χρυσόστομος), ἐνῷ κατ᾽ οὐσίαν δὲν σκέπτεται καὶ δὲν ἀγαπᾶ τίποτε ἄλλο παρὰ τὸν ἑαυτό του. Ἡ Μαρία ὅμως ἀποκάλυψε τὸν πλοῦτο τῆς ψυχῆς της, ποὺ εἶναι πρόθυμη, χάρη τοῦ Χριστοῦ, νὰ κάμει κάθε θυσία. Ἡ ἰδιοτέλεια δὲ καὶ ἡ ἀγάπη ἀπέχουν ὅσο ἡ ἡμέρα ἀπὸ τὴν νύκτα.  

 

3. Μέσα στὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ὁ τύπος τῆς Μαρίας ἐκφράζει τὴν τάξη ὅσων εἰλικρινὰ πιστεύουν στὸν Χριστό, ὅσων εἶναι ἀφοσιωμένοι σ’ αὐτὸν μὲ ὁλόκληρη τὴ ζωή τους, δοσμένοι σ᾽ Ἐκεῖνον καὶ ζοῦν μονάχα γιὰ χάρη Ἐκείνου. Εἶναι τὰ «γνήσια μέλη» τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι δέχθηκαν μὲ ὅλη τους τὴν ὕπαρξη τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσπαθοῦν νὰ ρυθμίσουν σύμφωνα μ᾽ αὐτὸ τὴ ζωή τους. Ὅσοι δέχονται τὸν Χριστὸ ὡς τὸν μοναδικὸ βασιλέα καὶ Κύριο τῆς ζωῆς τους.  

 

Παράλληλα ὅμως μὲ αὐτοὺς τοὺς χριστιανοὺς ὑπάρχουν πάντα καὶ οἱ Ἰοῦδες. Χριστιανοὶ κατ’ ὄνομα, ποὺ δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀναζητῶνται μόνο στὴν τάξη τῶν λαϊκῶν! Μὲ στενότερο δεσμὸ μὲ τὸν κόσμο καὶ ὄχι μὲ τὸν Χριστό. Καλυπτόμενοι μὲ διάφορα προσωπεῖα καὶ αὐτοῦ ἀκόμη τοῦ μαθητῆ καὶ συνεργάτη τοῦ Χριστοῦ, σὰν τὸν Ἰούδα. Κόπτονται δῆθεν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό του, ἐνῷ στὴν οὐσία εἶναι τελείως ξένοι πρὸς αὐτὸ καὶ τὸ μισοῦν. Περιφρονητὲς τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ, δὲν γνωρίζουν τὴν ἀναγεννητικὴ δύναμή τους, διότι, πωρωμένοι καὶ ἀνάλγητοι, δὲν ἔνοιωσαν ποτὲ τὴν ἀνάγκη νὰ μετανοήσουν. Δὲν διστάζουν, μάλιστα, νὰ εἶναι ὑλιστές, φροϋδιστὲς καὶ μέλη σκοτεινῶν Ἑταιρειῶν καὶ νὰ παρουσιάζονται σὰν θερμοὶ χριστιανοὶ στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων.  

 

Ὅλων αὐτῶν ὁ πτωχὸς καὶ ἀγωνιστὴς Χριστὸς δὲν ἀγγίζει καμμιὰ χορδὴ τῆς καρδιᾶς των. Γιατί τὸ μόνο, ποὺ δὲν ἔχει δοθεῖ ἀπ᾽ αὐτοὺς ποτὲ στὸν Χριστό, εἶναι ἀκριβῶς ἡ καρδιά τους. Γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν θὰ διστάσουν μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία νὰ προδώσουν τὸν Χριστό. Γιατί δὲν πίστευσαν ποτὲ σ´ Ἐκεῖνον, παρὰ στὸν ἑαυτό τους καὶ θεοποιοῦν τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τους. Πιστεύουν στὸν Χριστό, τόσο μόνο, ὅσο «χρειάζεται», γιὰ νὰ κατορθώνουν μὲ τὴν καπηλεία τοῦ ὀνόματός Του νὰ ἔχουν ὠφέλη καὶ κατὰ κόσμον ἐπιτυχίες, σταδιοδρομίες ζηλευτὲς καὶ πλούτη.  

 

4. Νὰ ὅμως ποὺ ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις.  

 

Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;  

 

Τὴν ἀπάντηση δίνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας μὲ ὅσα λέγει στὸν Ἰούδα. «”Ἄφες αὐτὴν» τοῦ ἀπαντᾶ. “Ἄφησέ την ἥσυχη καὶ νὰ μὴ τὴν ἐλέγχεις. Μὴ τὴν ἐμποδίζεις νὰ ἐκδηλώσει τὴν εὐλάβειά της. Τὴν ἀγάπη της πρὸς τὸν Θεό της. Μὴ τὴν πειράζεις. «Ἄφες αὐτήν»…  

 

5. Ἰοῦδες ὅλων τῶν αἰώνων, σᾶς μιλεῖ ὁ Χριστός. Καὶ σᾶς λέγει: Ἀφῆστε ἥσυχους τοὺς πιστούς μου, τὸ ποίμνιό μου. Ζῆστε μέσα στὴν ὑποκρισία, στὰ συμφέροντα καὶ στοὺς ἐγωισμούς σας. Συνεχίστε, ἐφ᾽ ὅσον θέλετε, τὴν ζωή σας, «πλανῶντες καὶ πλανώμενοι» μέσα στὴν ματαιότητα. Κάτω τὰ χέρια σας ὅμως ἀπὸ τοὺς πιστούς μου. Ἀπὸ ὅσους λίγους μοῦ ἀπέμειναν στοὺς ἀποκαλυπτικοὺς αὐτοὺς καιρούς, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ τοὺς ἐκμεταλλεύεσθε. Ποὺ ἐκμεταλλεύεσθε τὸ ὄνομά μου, γιὰ νὰ ἀναδειχθεῖτε καὶ νὰ πλουτήσετε. Ποὺ διαστρέφετε τὸ εὐαγγέλιό μου, γιὰ νὰ ὑποδουλώνετε καὶ νὰ ἀδικεῖτε. Μακριὰ οἱ Ἰοῦδες ἀπὸ τὴν ἐκκλησία μου, ἔστω καὶ ἂν προφασίζεσθε ὅτι διδάσκετε τὸν θεῖο λόγο. Ἔστω καὶ ἂν φέρετε τὸ σχῆμα τοῦ κληρικοῦ, ἐνῷ δὲν παύετε νὰ πορεύεσθε κατὰ τὶς ἐπιθυμίες τῶν καρδιῶν σας, διδάσκοντας ἔτσι τοὺς ἀνθρώπους.  

 

Ἀφῆστε ἥσυχη τὴν Μαρία. Κάθε ψυχὴ ποὺ μὲ δέχεται, ὅπως πράγματι εἶμαι, ὡς Θεὸ δηλαδὴ ἀληθινό, Σωτήρα καὶ Κύριο. Γιατί μόνο σ᾽ αὐτὲς τὶς ψυχὲς ἀνήκω καὶ μόνο αὐτὲς οἱ ψυχὲς ἀποτελοῦν καὶ ἐκφράζουν γνήσια καὶ αὐθεντικὰ τὴν Ἐκκλησία μου… Εἶναι γεγονὸς ὅτι πάνω ἀπὸ τὴν ἀθεΐα, τὸν ὑλισμό, τὶς αἱρέσεις καὶ κάθε κεκηρυγμένο ἐχθρό τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἀντίπαλος τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ προδίδουν τὸν Χριστὸ στοὺς ἐχθρούς Του. Ἀπὸ τοὺς Ἰοῦδες τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι πολὺ βαρὺς ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Χριστοῦ μας στὴν πολιτικὴ ἐξουσία: «Ὁ παραδιδοὺς μὲ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει» (Ἰωάν. ιθ´11).

 

ΕΞΩ ΟΙ ΙΟΥΔΕΣ… Ναί, ἀλλὰ μὴ ξεχνᾶμε, ἀδελφοί μου! Τίποτε δὲν κάνει ὁ Θεὸς χωρὶς τὴν θέληση τὴ δική μας καὶ -τὸ σπουδαιότερο- χωρὶς τὰ χέρια τὰ δικά μας…  

 

6. Κάπου εἶναι στημένος ἕνας παράξενος Σταυρός. Γιὰ ἐσταυρωμένο ἔχει ἕνα σῶμα χωρὶς χέρια. Καὶ στὴν βάση του εἶναι κρεμασμένη μιὰ ἐπιγραφὴ μὲ τὰ λόγια: Δὲν ἔχω ἄλλα χέρια ἀπὸ τὰ δικά σας… Πράγματι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει χέρια ἄλλα ἀπὸ τὰ δικά μας. Ἐνεργεῖ μέσα στὴν ἱστορία -θέλει καὶ ἐνεργεῖ- μὲ τὰ δικά μας χέρια. Μὲ τὰ χέρια ἐκεῖνα, ποὺ εὐλογοῦν τὸν εὐχαριστιακὸ ἄρτο καὶ οἶνο, γιὰ νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἄχραντο δεσποτικὸ Σῶμα καὶ Αἷμα. Δρᾶ ὁ Θεὸς μὲ τὰ δικά μας χέρια. Ὅπως καὶ βλέπει μὲ τὰ δικά μας μάτια, καὶ ἀκούει μὲ τὰ δικά μας αὐτιά. Τρέχει μὲ τὰ δικά μας πόδια. Μιλεῖ μὲ τὸ στόμα μας, ἀγαπᾶ μὲ τὴν καρδιά μας, ἀγωνίζεται μὲ τὴν ψυχή μας!  

 

Ἂν διαιωνίζεται τὸ δρᾶμα τῆς κοινωνίας, δὲν ὀφείλεται σὲ ἀδιαφορία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι γιατί τὰ μέλη μας καὶ ὅλη ἡ ὕπαρξή μας δὲν ἔγιναν ἀκόμη «μέλη Χριστοῦ» καὶ «καινὴ κτίσις». Εἶναι γιατί δὲν γίναμε ἀκόμη τὰ χέρια, τὰ πόδια, τὰ μάτια, τὰ αὐτιά, τὸ στόμα, ἡ καρδιά, ἡ ψυχὴ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι γιατί δὲν χριστοποιηθήκαμε ἀκόμη. Καὶ χωρὶς χριστοποιημένους χριστιανοὺς οἱ Ἰοῦδες δὲν ἀπομακρύνονται, ἡ Ἐκκλησία δὲν νικᾶ, οὔτε μεταμορφώνεται ἡ κοινωνία!  

 

Πηγή: Ὀ.Τ., 3 Ἀπριλίου 2015 

πηγή

ΚΡΕΤΙΝΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Γράφει ο Αμφικτύων

 

Η Κύπρος εδώ και 47 χρόνια στο σταυρό σταυρωμένη από τον τουρκικό Αττίλα και ακόμη δεν έγινε η αποκαθήλωση της. Αντίθετα, ηθικοί συνεργοί (Αγγλοι, Αμερικανοί, Ρώσοι) με τους Τούρκους και τους Έλληνες αυτουργούς και εκτελεστές, συνεχώς την καρφώνουν στο σταυρό. Τώρα βρίσκονται στη φάση του διαμελισμού της για να πάρει ο καθένας το μερίδιο του, όπως χωρίζουν το αρνί στο κρεοπωλείο.

 

Η Τουρκία θέλει να πάρει ολόκληρο το σφάγιο και εδώ γίνεται τώρα ο καυγάς. Οι Κύπριοι δέχονται αρκεί να καθίσουν και αυτοί στο τραπέζι για φαγητό. Η Αθήνα αδιαφορεί γιατί « η Κύπρος είναι μακριά», γιατί να στενοχωρήσει άλλωστε τη φίλη Τουρκία;

 

Κάπως έτσι διαμορφώνεται η κατάσταση μετά την πενταμερή της Γενεύης. Ο ΟΗΕ σε ρόλο του Πόντιου Πιλάτου «νίπτει τα χείρας», κλίνοντας πονηρά το μάτι στον τούρκο σφαγέα. 

 

Δεν θα αναφερθώ στην προδοσία των δύο «Εθναρχών»(Κωνσταντίνου Καραμανλή και Μακαρίου Β’), ούτε στην προδοσία των χουντικών: Γ. Παπαδόπουλου που απέσυρε την Μεραρχία από τη μεγαλόνησο, και στο άφρον πραξικόπημα Ιωαννίδη, που άνοιξε την πόρτα στον Αττίλα. Ξεκινάμε από την επομένη του Αττίλα με τα αμφίσημα και αόριστα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας για την «αποκατάσταση της ειρήνης στο νησί». 

 

Ελλάς και Κύπρος αντί να εμείνουν στην καταδίκη του Αττίλα για την εισβολή και κατοχή δέχθηκαν ένα συνταγματικό τερατούργημα αγγλικής εμπνεύσεως, της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας(ΔΔΟ). Τούτο είναι στην ουσία μεταμφιεσμένη διχοτόμηση με μελλοντικές βλέψεις της Τουρκίας και στην ελεύθερη Κύπρο. Και το δέχθηκαν χωρίς να εξετάσουν τι ήταν και που οδηγούσε η ΔΔΟ; Αν βάλεις 100 πρωτοετείς της Νομικής να σου δώσουν ερμηνεία του τραγελαφικού όρου θα βγάλουν 100 διαφορετικές γνώμες. Αν ο Σωκράτης θεωρείται ο μέγιστος φιλόσοφος είναι γιατί είπε τα πράγματα με το όνομα τους (έθεσε όρους στην αοριστία) 

 

Από εκεί και πέρα το Κυπριακό κατρακυλά στον βάραθρο και η κατάληξη του είναι η Ομοσπονδία (διάβαζε συνομοσπονδία) και έλεγχος εφ’ όλης της Κύπρου από την Τουρκία. Τώρα η Τουρκία σε πλήρη συνεννόηση με την Αγγλία έβαλε την πρόταση της διχοτόμησης όχι διότι αυτή είναι η τελική της λύση αλλά για να παζαρέψει τη ΔΔΟ στα μέτρα της με μιά νέα αγγλική φόρμουλα που δεν θα αργήσει. Και εμείς οδηγούμαστε σαν τα πρόβατα επί σφαγήν. 

 

Ωρα για αντιστροφή του παιχνιδιού. Το πρόβλημα της Κύπρου ξεκίνησε με τη στρατιωτική εισβολή και κατοχή του Αττίλα και συνεχίζεται με 40.000 τουρκικό στρατού βαριά οπλισμένο επί της νήσου. Η μόνη λύση είναι να ελευθερωθεί η μεγαλόνησος απο τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής και τις εγγυήσεις. Αυτή είναι η λύση. Τα άλλα έπονται. 

 

Αμφικτύων 

30/4/ 2021 

 

*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης 

Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών 

amphiktyon@gmail.com 

http://amphiktyon.blogspot.com/ 

http://amphiktyon.org

Ο γιός του τσαγκάρη που έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την Αρχαία Ελλάδα

Αρθρο που αλίευσε ο Γιώργος από το Ηράκλειο 

 

Όλοι στη χώρα μας γνωρίζουν ότι «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι Ευρωπαίοι τρώγανε βελανίδια», ελάχιστοι όμως έχουν μπει στον κόπο να μάθουν τι ακριβώς κάναμε εμείς, όταν οι Ευρωπαίοι διάβαζαν αρχαία ελληνική γραμματεία, αποθέωναν την τέχνη της κλασσικής Ελλάδας και έχτιζαν κτίρια που να μοιάζουν με τους ναούς και τα μνημεία μας. Τέτοιες αναζητήσεις, βλέπετε, δεν φέρνουν κολακευτικά αποτελέσματα…

 

Διότι, όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν την Αρχαία Ελλάδα, εμείς χρησιμοποιούσαμε τα αγάλματα ως υλικά οικοδομής, κάναμε χάζι τους «μουρλούς ξένους» που γυρνούσαν στα ερείπια και σκίτσαραν τις «άχρηστες κολώνες», για να μην πούμε για εκείνους που, για λίγα γρόσια, διευκόλυναν τους «μουρλούς» να πάρουν στις πατρίδες τους μερικές από αυτές τις «παγανιστικές παλιατζούρες»… Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, φίλες και φίλοι: πρώτα ανακάλυψε η Ευρώπη το μεγαλείο της κλασσικής ελληνικής τέχνης και ύστερα έμαθαν να το αγαπούν οι Έλληνες…  

 

Του Δημήτρη Καλαντζή  

 

Τούτη η ανάρτηση είναι αφιερωμένη στον σπουδαιότερο ελληνιστή όλων τον εποχών. Έναν γιο τσαγκάρη από κάποια ασήμαντη πόλη της Πρωσίας, που εκατό χρόνια πριν την επανάσταση του ’21, έκανε την Ευρώπη να λατρέψει την ελληνική κλασική τέχνη. Το όνομά του είναι Johann Joachim Winckelmann (Βίνκελμαν). Πρόκειται για τον θεμελιωτή της κλασικής Αρχαιολογίας και τον μεγαλύτερο υμνωδό της ελληνικής τέχνης. Το πιθανότερο είναι να μην τον έχετε ακούσει ποτέ. Οι νεοέλληνες προτίμησαν τα ονόματα στρατιωτικών και διπλωματών για τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στον Βίνκελμαν έμεινε μόνο ένα αδιέξοδο δρομάκι στο Α΄ Νεκροταφείο… Κι όμως, αν δεν ήταν εκείνος, ίσως να μην υπήρχε κανένας φιλέλληνας στρατιωτικός και διπλωμάτης να υποστηρίξει την Ελλάδα στην Ευρώπη…

 

Ο Βίνκελμαν ξεκίνησε να υμνεί την Αρχαία Ελλάδα με το έργο του «Σκέψεις για τη μίμηση των ελληνικών έργων στη ζωγραφική και τη γλυπτική», σημειώνοντας την ανωτερότητα της αρχαίας ελληνικής τέχνης απέναντι σε κάθε άλλη μορφή τέχνης όλων των εποχών! Στο έργο του προέτρεπε τους σύγχρονούς του καλλιτέχνες να διδαχθούν από αυτή την τέχνη και να τη μιμηθούν. Παροιμιώδης έμεινε η φράση του για την ανεπανάληπτη «ευγενική απλότητα και το ήρεμο μεγαλείο» των έργων της κλασικής Αρχαιότητας («edle Einfalt und stille Gröbe»).

 

Με το επόμενο δοκίμιό του για την «Αντίληψη του ωραίου στην τέχνη» (1763), ο Βίνκελμαν επηρέασε καθοριστικά τις αισθητικές αντιλήψεις ολόκληρης της εποχής του ύστερου Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Η επιρροή του καθρεφτίζεται στις μεγαλύτερες πνευματικές μορφές του 18ου-19ου αιώνα, όπως ο Γκαίτε, ο Μπάιρον και ο Σίλλερ. Ο απόηχος των θεωριών του έφτασε μέχρι την πολιτική επικαιρότητα της εποχής του, καθώς οι απόψεις του για τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε το δημοκρατικό πολίτευμα των πόλεων – κρατών στην ανάπτυξη της αρχαίας ελληνικής τέχνης, βρήκαν ευνοϊκό έδαφος στην ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης (1789) και αργότερα στους οπαδούς του Ναπολέοντα.

 

O Βίνκλεμαν γεννήθηκε το 1717 στο Stendal του Μαγδεμβούργου, στη βόρεια Γερμανία (τότε Πρωσία) από πατέρα τσαγκάρη και μάνα υφάντρα. Οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειας, δεν του επέτρεψαν να πάει σε καλά σχολεία, αλλά η δίψα του για μάθηση και η εμμονή του με την αρχαία Ελλάδα, του εξασφάλισαν μία θέση βιβλιοθηκάριου στην περίφημη βιβλιοθήκη του κόμητα Bunau στο Nothnitz, κοντά στη Δρέσδη. Από τα βιβλία της βιβλιοθήκης αυτής θα αντλήσει πλήθος νέων πληροφοριών σχετικών με την κλασική αρχαιότητα, ενώ συγχρόνως η αξιόλογη αρχαιολογική συλλογή της γειτονικής Δρέσδης θα του δώσει τη δυνατότητα να αποκτήσει και άμεση αντίληψη αρχαίων έργων.

 

Ο καρδινάλιος Αρχίντο, ένας διπλωμάτης της αυλής του Βατικανού, εντυπωσιασμένος από τις γνώσεις του νεαρού Βίνκελμαν θα προσπαθήσει να τον προσηλυτίσει στον καθολικισμό. Γνωρίζοντας ότι το όνειρο του ήταν να επισκεφθεί τη Ρώμη, προσφέρεται να τον βοηθήσει με αντάλλαγμα να απαρνηθεί τον Λούθηρο και να γίνει καθολικός. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο Winckelmann το 1754 ασπάστηκε τον καθολικισμό και με βασιλική υποτροφία (και λαμπρές συστατικές επιστολές) φτάνει στην αιώνια πόλη όπου γίνεται αμέσως δεκτός στον κύκλο των μορφωμένων και των ανώτερων κληρικών. Γρήγορα αναλαμβάνει τη διεύθυνση του Τμήματος των ρωμαϊκών αρχαιοτήτων του Βατικανού ως ο επίσημος αρχαιολόγος του Πάπα…

 

Το 1762 και το 1764, έχοντας επισκεφθεί τη Νεάπολη και την περιοχή του Βεζουβίου, εκδίδει δύο μελέτες με τις οποίες πληροφορεί το κοινό, με τρόπο υπεύθυνο, για τα συναρπαστικά ευρήματα που είχαν αποκαλυφθεί τότε στο Herculaneum και για τη σημασία τους. Για τη σωστή ερμηνεία των μνημείων ο Winckelmann καταφεύγει στη βοήθεια της ελληνικής μυθολογίας, ενώ ως τότε η αποκλειστική πηγή για σχετικές πληροφορίες ήταν η ρωμαϊκή μυθολογία.

 

Το 1768, νοσταλγώντας την πατρίδα του, αποφασίζει να την επισκεφθεί. Φθάνοντας στη Βιέννη, γίνεται δεκτός με τιμές από τη βασίλισσα Μαρία-Θηρεσία αλλά, για ανεξήγητους λόγους, αποφασίζει να διακόψει το ταξίδι του προς τη Γερμανία και προγραμματίζει την επιστροφή του στη Ρώμη. Αυτή η αλλαγή του ταξιδιού του στάθηκε μοιραία. Καθ’ οδόν προς τη Ρώμη και ευρισκόμενος στην Τεργέστη, δολοφονείται από έναν άνθρωπο του υποκόσμου ονόματι Αρκάντζελι στις 8 Ιουνίου 1768 με πιθανότατο κίνητρο τη ληστεία. Τον δολοφόνο του, είχε «γνωρίσει» στο λιμάνι της πόλης τις πρώτες ημέρες της άφιξής του στην Τεργέστη. Αυτό το άδοξο τέλος επεφύλαξε στον θεμελιωτή της επιστήμης της Κλασικής Αρχαιολογίας η μοίρα.

 

Μέχρι την εμφάνιση του Βίνκελμαν, η αρχαία τέχνη χλευάζονταν από τον χριστιανισμό για την παρακμή και την εξαφάνισή της. Ο Βίνκελμαν διαχώρισε τη ρωμαϊκή από την ελληνική τέχνη, απογειώνοντας τη δεύτερη, ως κορυφαία έκφραση του ανθρώπου μίας δημοκρατικής κοινωνίας, όπως ήταν η Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ.. Η παρακμή της τέχνης, έγραψε ο Βίνκελμαν, ξεκίνησε από τα Ελληνιστικά Βασίλεια, που ακολούθησαν τον θάνατο του Αλέξανδρου, όταν πια δεν υπήρχε «κοινό», δεν υπήρχε δηλαδή δημοκρατία, αλλά η τέχνη είχε περάσει στα χέρια της ιδιωτικής επίδειξης, καταλήγοντας σε αδιέξοδο. Ο Βίνκελμαν ήταν εκείνος που στοιχειοθέτησε τον σύνδεσμο μεταξύ εξαιρετικής καλλιτεχνικής δημιουργίας και πολιτικής ελευθερίας.

 

Χάρη στον Βίνκελμαν το ενδιαφέρον των μελετητών απομακρύνθηκε από τα περιγραφικά και βιογραφικά στοιχεία και στράφηκε αποκλειστικά στις βαθύτερες αισθητικές και πνευματικές αξίες που περικλείει η αρχαία ελληνική τέχνη. Στην Ιστορία του, ο Winckelmann έθεσε για πρώτη φορά τις βάσεις της εξέλιξης της τέχνης γενικά, και ειδικότερα της αρχαίας τέχνης, συνδυάζοντας με επιδεξιότητα και γνώση κλιματολογικά, μυθικά, ιστορικά, θρησκευτικά, πολιτικά, κοινωνικά, αισθητικά και πολιτισμικά στοιχεία, προβαίνοντας στην ερμηνεία και αξιολόγηση της τέχνης των αρχαίων λαών, και ειδικότερα των Ελλήνων, με πρωτότυπο τρόπο και υποδειγματική μέθοδο

 

Θεμελιωτής του Νεοκλασικισμού και ιδρυτής της επιστημονικής Αρχαιολογίας, ο Βίνκελμαν μετέδωσε τη λάμψη του αρχαιοελληνικού πολιτισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε σημείο μάλιστα που ορισμένοι να μιλήσουν για «πολιτισμικό ζυγό» της Ελλάδας έναντι των υπόλοιπων χωρών. Όμως αυτός ο «ζυγός» ήταν τόσο στιβαρός που έκανε τον Νίτσε να γράψει: «Κάθε δημιουργία δίπλα σε εκείνες των Ελλήνων, μοιάζει με έκτρωμα αδέξιας μίμησης και γελοιογραφία».

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

 

Winckelmann Gesellshaft – Museum 

Johann Joachim Winckelmann «Ιστορία της αρχαίας Τέχνης», μτφρ.: Λευτέρης Αναγνώστου, επιμ.: Γεράσιμος Αν. Μαρκαντωνάτος, Gutenberg, Αθήνα 2010.

Μιχάλη Α. Τιβέριου, Winckelmann, o Θεμελιωτής της Αρχαιολογίας 

Winckelmann and his Century, Bryn Mawr Univercity
Μανακίδου Ε., «Ιστορική διαδρομή της επιστήμης της Αρχαιολογίας στην Ευρώπη» στο Αρχαιολογία στον Ελληνικό χώρο, ΕΑΠ, Πάτρα 2003.

Robinson Walter, “The father of official art history was a German named Johann Joachim Winckelmann», Random House 1995. 

 

Πηγή: Postmodern 

Εικόνα από: wikipedia 

ΑΒΕΡΩΦ

Μια προσευχή, Μεγάλη Πέμπτη βράδυ στον Εσταυρωμένο Ιησού, τον Κύριο της ψυχής και της καρδιάς μας.

Κύριε μου Ιησού, γονατίζω ευλαβικά ενώπιον της απείρου Χάριτος Σου, της απολύτου Δυνάμεως Σου, της πάντα νουν υπερέχουσας Σοφίας Σου...

 

Έρχομαι με δάκρυα ενώπιον Σου, για να Σου ζητήσω συγγνώμη και να βρω παρηγοριά στη Σκέπη Σου, γιατί είμαι περίλυπη. “Περίλυπη η ψυχή μου έως θανάτου” είπες εκείνο το βράδυ πριν τη σύλληψη Σου. Έτσι κι εμένα τούτο βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, για πολλά, είναι περίλυπη η ψυχή μου.

 

Δεν μπήκα και δε θα μπω σε ναό Σου, αγαπημένε Νυμφίε, ούτε για να ακούσω το μοναδικό “...λάμπρυνον μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα και σώσον με”. ούτε για να τρέξουν τα δάκρυα μου, όπως κάθε χρόνο, στο “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας”. ούτε για να ακούσω κατά την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή την Παναγία Μητέρα Σου να θρηνεί δίπλα στο Σταυρό “Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ Σου το κάλλος;”  

 

Ούτε θα έρθω να γιορτάσω σε ναό τη χαρμόσυνη στιγμή της Αναστάσεως Σου και να ψάλλω μαζί μαζί με τους αδελφούς μου “ Χριστός Ανέστη εκ νεκρών...”, υψώνοντας τη λαμπάδα μου, που άλλοτε φεγγοβολούσε με Άγιο Φως. 

 

Με δάκρυα στα μάτια Σου ζητάω να με συγχωρήσεις. Συχώρεσε με, Κύριε, που δε θα μπω σε ναό την Άγια αυτή εβδομάδα και στην πιο Άγια γιορτή, την Ανάσταση Σου. 

 

Δεν έλειπα, Κύριε, σχεδόν ποτέ από το ναό και ειδικά τούτες τις Άγιες μέρες. Μα όταν οι εχθροί Σου πήραν το πάνω χέρι στους ναούς της Πατρίδας μου, πήγα μια-δυο φορές και σταμάτησα. Θεέ μου, αυτοί δεν είναι δικοί Σου ναοί πλέον. Είναι τόποι του Εωσφόρου. Τόση υποκρισία προς τους πιστούς και τόσο εμπαιγμό στο Πρόσωπο Σου, δεν τα αντέχω Χριστέ-Ιησού μου. 

 

Νιώθω να σε φτύνουν κατάμουτρα μέσα στο ναό, όπως σε έφτυναν στο δρόμο προς το Γολγοθά οι φανατισμένοι Ιουδαίοι. Νιώθω φέτος ότι στην Πατρίδα μου ο Άννας και ο Καϊάφας και η Σανχεντρίν είναι όλοι παρόντες. Τα “ιερατικά” τους αξιώματα έχουν ονόματα ελληνικά αυτή φορά, επίσκοποι, αρχιεπίσκοπος, ιερά σύνοδος. 

 

Θα δανειστώ τη γραφή του Ελύτη για να σου πω πώς “ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί Σου”. Μα τώρα έφθασαν στο σημείο, αγαπημένε Διδάσκαλε, να Σε σταυρώνουν ξανά. Πόσο θα πρέπει να Σε μισούν! Σε σταυρώνουν ξανά, γιατί δημιουργούν άφατη οδύνη στις ψυχές των αληθινών Σου παιδιών. 

 

Αλλά εγώ απόψε, Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, αποφάσισα να μιλήσω σε Σένα, ίσως εκ μέρους όλων μας. Γιατί Εσύ είσαι το στήριγμα μας, Εσύ η ελπίδα μας, Εσύ η απαντοχή μας, Εσύ η παρηγοριά μας. 

 

Ξανά και ξανά θέλω να Σου ζητήσω να συχωρέσεις εμένα και όλους μας, γιατί πολλά παιδιά Σου σίγουρα θα σκέφτηκαν σαν εμένα. Να με συχωρέσεις που ήμουν κι εγώ η αιτία να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ. Έβλεπα, χρόνια τώρα, την απομάκρυνση των λειτουργών Σου από τη γνήσια Διδασκαλία Σου προς ένα “πνεύμα” λατρείας του Άρχοντα του κόσμου τούτου και προς τα “καλούδια” που προσφέρει άφθονα στους “πιστούς” του. Έβλεπα την έχθρα τους προς Εσένα και τα παιδιά Σου, ιδίως όταν είναι και Έλληνες, καλυμμένη κάτω από μειλίχια λόγια και πομπώδη κηρύγματα για δήθεν αγάπη. 

 

Σκέφτηκα όμως “άσε... εγώ δεν είμαι θεολόγος. Ας αντιταχθούν οι θεολόγοι που γνωρίζουν καλά τα γραπτά των Πατέρων και τους κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων που θεμελίωσαν την Ορθοδοξία”. Όμως, Ιησού μας, το να υπερασπιστούμε τον Λόγο Σου, τη Διδασκαλία Σου που σφράγισες με το παράδειγμα Σου, δεν είναι μόνον θέμα Θεολογίας, είναι και θέμα καρδιάς. 

 

Όσοι Σου έχουν χαρίσει την καρδιά τους και Σε έχουν καλέσει να ζεις εκεί, θα έπρεπε να βγουν μπροστά και να φωνάξουν “Στώμεν καλώς... μένουμε εδραίοι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και δεν ακολουθούμε τους απροκάλυπτα πια εχθρούς Του σε τίποτα, από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο”. 

 

Ούτε εγώ το έπραξα, Κύριε, με όση δύναμη φωνής είχα, αλλά σιώπησα σιωπή μεγάλη. Σου ζητώ με δάκρυα να με συγχωρέσεις και τη μεταμέλεια μου τη δείχνω με τούτα τα λόγια προσευχής που Σου απευθύνω. Ποτέ δεν είχα διανοηθεί ότι θα έρθει στιγμή που θα νιώσω την ανάγκη να προσευχηθώ δημόσια.  

 

Και αυτή η προσευχή ας είναι η Ομολογία της πίστης μου σε Σένα, Θείε Λυτρωτά, εις επήκοον των εχθρών Σου αλλά και των αγαπημένων παιδιών Σου. Με την προσευχή αυτή είναι σαν να φωνάζω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου και της καρδιάς μου:  

 

Αδέρφια μου, αληθινοί μαθητές του αιώνιου Διδασκάλου και Θεού μας, στώμεν καλώς... στώμεν δίπλα και μέσα στον Αναστάντα Ιησού, απέχοντας από τους εωσφορικούς ανθρώπους που με ύπουλους τρόπους μας οδηγούν σε υπακοή “ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι”, αλλά όχι του Τριαδικού Θεού. Άλλων “θεών”! 

 

Αγαπημένε μου Διδάσκαλε, δακρύζω που δε μετέχω στα Άγια πάθη Σου και που δε θα συμπροσευχηθώ στην Ανάσταση Σου μαζί με τους αδελφούς μου. Όμως δεν αντέχω πια ούτε να τους αντικρίζω αυτούς που έστησαν έναν Γολγοθά για τα πιστά παιδιά Σου. Εκκλησία, σώμα Χριστού, είναι οι πιστοί Σου. Και αυτοί το διαμελίζουν, το σταυρώνουν ξανά το Άγιο σώμα Σου. Μας έδωσαν “εντολές”: τόσοι μέσα στο ναό, οι άλλοι “έξω”.  

 

Και πώς να δεχτώ , Κύριε μου, να διαμερίζουν όχι απλώς τα ιμάτια Σου όπως οι Ρωμαίοι στρατιώτες, αλλά το ίδιο το σώμα Σου; Και πώς να δεχτώ να είμαι εντός ναού και “σεσωσμένη” ΕΓΩ και οι αδελφοί μου έξω και περιπλανώμενοι; Τότε θα μετείχα κι εγώ στο διαμελισμό του σώματος Σου! 

 

Και πώς να δεχτώ να μπω στο ναό και να βλέπω τους “πιστεύοντες” στην εκ νεκρών Ανάσταση Σου να φοβούνται ένα μικρούλη, ασήμαντο ιό, μπρος στη δική Σου Δύναμη και Μεγαλοσύνη; Και να μασκοφορούν μέσα στο ναό, μεταβάλλοντας τον με την ολιγοπιστία τους από χώρο καθαρμού και αγιασμού σε χώρο φόβου, μιάσματος και αρρώστιας; 

 

Και πώς να βλέπω να μασκοφορούν οι ιερουργούντες, ωσάν να ιερουργούσαν στα Saturnalia της αρχαίας Ρώμης, που έφθασαν μέχρι τις μέρες μας ως καρναβάλια. Σε αυτές τις οργιαστικές τελετές, που τελούνταν προς τιμήν του Εωσφορικού “θεού” Κρόνου, λατινιστί Saturn, όλοι μασκοφορούσαν. Επί πλέον,έχουμε δει, Κύριε, φωτογραφίες σατανιστικών, κρόνιων τελετών και όλοι, σε κύκλο με κατάμαυρα ρούχα, φορούν μάσκες. Είναι δυνατόν αυτά, τα τόσο σοβαρά, να είναι συμπτώσεις θείε Διδάσκαλε; 

 

Κύριε, οι εχθροί Σου προσποιούνται πως δε γνωρίζουν τον Κρόνο και τα Saturnalia... προσποιούνται πώς δε γνωρίζουν ότι σχεδόν σε όλες τις Δυτικές γλώσσες η ημέρα του Σαββάτου έχει ονομαστεί Satur/day προς τιμήν του Εωσφόρου-Κρόνου, που φαίνεται πως ακόμα έχει πολλούς πιστούς επάνω στη Γη, που Εσύ καθαγίασες με το πάναγνο αίμα Σου. Αυτήν την ημέρα κανόνισαν οι εχθροί Σου να εορτάσουμε την Ανάσταση Σου, μαζί με έναν αλλότριο λαό, που στους κόλπους του υπάρχουν πάρα πολλά άτομα που, εν επιγνώσει ή ανεπιγνώστως, ακόμα λατρεύουν τον Κρόνο, σιωνιστές και παρόμοιοι.  

 

Με τι καρδιά και τι ψυχή τα αληθινά παιδιά Σου να μετέχουμε στη “φτιαχτή” γιορτή της Αναστάσεως κατά την κρόνια μέρα του Σαββάτου και με όρους που μοιάζουν πολύ να είναι όροι των κρόνιων Εωσφοριστών, που Σε μισούν θανάσιμα; Ούτε τον υπέροχο όρθρο της αναστάσιμης Κυριακής που μιλάει για τη νίκη Σου επί του θανάτου και των εχθρών Σου, δεν μας επιτρέπουν να ακούσουμε, αγαπημένε μας Κύριε.  

 

Τόση εναρμόνιση, τόση σύμπνοια, τόση υποταγή των υποτιθέμενων διακόνων της Εκκλησίας Σου, με τους Νεοταξικούς Σατουρνάλιους πώς να εξηγηθεί; Αλλά μόνον Εσύ Κύριε γνωρίζεις αν είναι και αυτοί κρυφοί λάτρεις του Κρόνου ή όχι. Αν είναι ή όχι μέλη Μασονικών στοών, όπως ψιθυρίζεται ευρέως, όπου μυούνται στην Κρόνια Σατανολατρεία.  

 

Γνωρίζοντας την άμετρη αγάπη Σου για τα αληθινά παιδιά Σου, έχω ακλόνητη πίστη ότι πολύ σύντομα θα μας τα φανερώσεις όλα και θα κάνεις τα απόκρυφα φανερά, για να προφυλαχτούμε από την ύπουλη καθοδήγηση τους προς τη λατρεία του Εωσφόρου-Κρόνου. Κάτι που έμμεσα το έχουν πετύχει για σημαντικό κομμάτι της ανθρωπότητας. Αν δούμε τις “αξίες” και τον τρόπο ζωής αυτού του κομματιού, θα πειστούμε ότι τους έχουν στείλει ήδη στα τάρταρα, χωρίς να χρειαστεί να τους μυήσουν στη λατρεία του Κρόνου. 

 

Κι αν, Κύριε, φανερώσεις τα κρυμμένα και είναι σωστά όσα ψιθυρίζονται, τότε πρέπει να εγκαταλείψουμε τους ναούς που αυτοί διαφεντεύουν και να κάνουμε λειτουργίες σε δάση και σε σπηλιές. Και τότε, χωρίς ντροπή και δέος ενώπιον Σου, πιθανόν να τους μεταβάλουν σε κέντρα εμ/βολισμού στον σύγχρονο Μολώχ, τον άλλο Εωσφορικό, ασσυριακό “θεό” που απαιτούσε ανθρωποθυσίες και που σήμερα έχει πάρει μία μορφή που ποτέ πριν δε φανταζόμασταν.  

 

Θείε Λόγε, ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί Σου. Όμως τούτη τη φορά εμάς, τα παιδιά Σου, μας έχουν ανεβάσει στο Γολγοθά και μας ετοιμάζουν τον πνευματικό μας θάνατο. 

 

Σε ικετεύω έρχου Χριστέ-Ιησού, έρχου εν Δυνάμει, έρχου εν Δόξη, έρχου για να ασκήσεις τη Δικαιοσύνη Σου. Έλα να ελευθερώσεις τα παιδιά Σου από τις δαιμονικές αλυσίδες. Ανάστησε, Κύριε, την ψυχή και το Πνεύμα μας, ώστε εξανιστάμενοι να νικήσουμε κατά κράτος όλες τις σκοτεινές δυνάμεις. Τις σκοτεινές δυνάμεις μέσα μας και έξω μας. Γιατί το δεύτερο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς το πρώτο και γιατί ο συνδυασμός αυτός, αν δεν πολεμηθεί και νικηθεί, οδηγεί σε απώλεια ψυχών κατά μυριάδες Και αυτό Εσύ δεν το θέλεις. 

 

Διδάσκαλε και Θεέ μας, εμείς τα αληθινά παιδιά Σου, ποτέ δε θελήσαμε εγκόσμιες δυνάμεις και εξουσίες, που ακόμα τις κατέχει ο Εωσφόρος. Ο διαρκής Άρχων του κόσμου τούτου ως τον δεύτερο, εν δόξη ερχομό Σου. Γι' αυτό μοιάζουμε να είμαστε αδύναμοι ενώπιον τόσου κακού, τόσου σκοταδιού που μας κυκλώνει από παντού. Όμως έχουμε κάτι που ξεπερνάει όλες τις μαύρες δυνάμεις που έχουν συγκεντρώσει κάποιοι στα άνομα χέρια τους. Έχουμε Εσένα, Κύριε, στην καρδιά, στο νου και στην ψυχή μας. Εμείς, τα δικά Σου παιδιά Χριστέ Ιησού... 

 

Σε υμνούμε, Σε ευλογούμε, Σε ευχαριστούμε και εις Σε δεόμεθα. Έλα και ελευθέρωσε μας. ΑΝΑΣΤΗΣΕ την ψυχή, το Πνεύμα και την Πατρίδα μας. Ναι, έρχεσαι, το αισθάνομαι. Γιατί είσαι η Αγάπη και θα μας ελευθερώσεις από όλα τα δεσμά μας, όσο κι αν διαφωνείς με την όχι καθαρή συμπεριφορά μας. Συ δε θα αφήσεις να γίνουμε βορά των πιστών του Κρόνου και του Μολώχ και άλλων δαιμόνων-“θεών”, εμάς τα παιδιά Σου. Κι ας προσπαθούμε να βάλουμε θεμέλιο τη θεϊκή Σου Αγνότητα και Δικαιοσύνη σε όλες μας τις πράξεις και δεν τα καταφέρνουμε.  

 

Σε ευχαριστούμε Κύριε για τη απεραντοσύνη της Αγάπης Σου και δοξάζουμε το Άγιο Όνομα Σου τώρα και κάθε στιγμή της ζωής μας.

 

Κατερίνα Χατζηθεοδώρου