Με αφορμή μία συζήτηση που είχα πρόσφατα σχετικά με το ζήτημα περί διδασκαλίας της τουρκικής γλώσσας στα ελληνικά σχολεία, μου ήρθε στο μυαλό ένα άλλο ζήτημα που ταλανίζει τη χώρα μας πολλά χρόνια και τείνει να μένει στο περιθώριο. Αυτό το ζήτημα αφορά τους Έλληνες Βλάχους που κατοικούν στα Σκόπια.
Η εξωτερική πολιτική της χώρας μας για ακόμη μία φορά αποδεικνύει την αδυναμία της απέναντι σε εθνικιστικές-προπαγανδιστικές πολιτικές γειτονικών κρατών αμφισβήτησης της ελληνικότητας εδαφών, καταγωγής ανθρώπων εντός και εκτός της χώρας μας.
Το ερώτημα που τίθεται είναι σαφές: Εάν λοιπόν η ελληνική πολιτεία μεριμνεί για τη διδασκαλία γλωσσών όπως της τουρκικής στα ελληνικά σχολεία, δεν θα ήταν εύλογο να μεριμνήσει και για τη προστασία ανθρώπων που συνιστούν κομμάτι του ελληνισμού, όπως αυτής της ταυτότητας των Ελληνόβλαχων;
Δηλώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης κάνουν λόγο για αναγνώριση τουρκικής μειονότητας, μία γραμμή που τρόπον τινά φαίνεται να ακολουθεί και η ίδια η κυβέρνηση με τις άνωθεν δηλώσεις. Με την αναγνώριση ύπαρξης μειονότητας παραχωρείται αυτομάτως το δικαίωμα διεκδικήσεων και της καλλιέργειας ανθελληνικής ιδέας η οποία ξεκινά μέσα από την ίδια τη χώρα μας.
Σε αυτό το σημείο ελλοχεύει ο κίνδυνος αναγνώρισης μειονοτήτων, στη προκειμένη βορειομακεδονικής (όντας υποχρεωμένοι πλέον να αποκαλούμε τα Σκόπια), αντί μιας Βλάχικης-ελληνικής. Ο ελληνισμός των Βλάχων πλήττεται εδώ και πολλά χρόνια και έχει καταφέρει μέσα από αντιξοότητες μέχρι σήμερα να διατηρήσει την ελληνικότητά του. Τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις ακολουθούν την ελληνική παράδοση με ενσωματωμένο το βλάχικο στοιχείο.
Ας κάνουμε όμως μια σύντομη ιστορική αναδρομή. Μετά λοιπόν από την ήττα του Περσέα του τελευταίου βασιλιά της Μακεδονίας και τη διείσδυση των Ρωμαίων στον ελλαδικό χώρο, οι ελληνόβλαχοι μοιράζονται σε τετραρχίες, χώροι όπου πρωτοκατοίκησαν, μία εκ των οποίων αποτελούσε και αυτή της Πελαγονίας (σημερινή βόρεια Μακεδονία). Εν συνεχεία έχουμε την επικράτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με το χωρισμό διοικητικών περιφερειών, τα βιλαέτια και τα σαντζάκια και συνάμα με την καταστροφή της Μοσχόπολης, τις εσωτερικές μετακινήσεις ελληνικών πληθυσμών καθώς και των βλαχόφωνων. Έπειτα ακολουθούν και άλλα ιστορικά γεγονότα φτάνοντας στο 1870 και μετά με τον βουλγαρικό εθνικισμό, την επέκταση εδαφών στο μακεδονικό χώρο, τον Μακεδονικό αγώνα, τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Α’ Παγκόσμιο έως το 1944 και την επινόηση ‘’μακεδονικού έθνους’’ από τον Τίτο.
Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα και στην υπάρχουσα πραγματικότητα στη γειτονική χώρα, η οποία δεν αναγνωρίζει τους Βλάχους ως Έλληνες αλλά ως μια εθνότητα συγγενής με τη ρουμανική, εφαρμόζοντας έναν ειδεχθή αφελληνισμό της ύπαρξης ελληνικού στοιχείου στη χώρα.
Από πλευράς της, η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να μεριμνήσει προκειμένου να αποδυναμώσει σε ένα βαθμό τη προπαγάνδα της άλλης πλευράς. Το ελληνικό κράτος θα μπορούσε να κινητοποιηθεί εφαρμόζοντας μια ήπια πολιτική σε ότι αφορά την εκπαίδευση των ελληνόβλαχων και τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και παιδείας. Εμβαθύνοντας λοιπόν στο κομμάτι της ταυτότητας αυτών των ανθρώπων, κάτι που αντίστοιχα πραγματοποιεί η ρουμανική πλευρά με την ρουμανική προπαγάνδα από το 1860 και έπειτα. Κατά τη γνώμη μου θα ήταν εύλογο να υπάρξει μια επίσημη πολιτική προσφοράς για τους νέους που θέλουν να σπουδάσουν και γενικότερα να στηρίξουμε τις απέλπιδες προσπάθειες αυτών των ανθρώπων που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού. Σαφώς το ελληνικό στοιχείο αποτελεί αδιαμφισβήτητο κομμάτι σε ολόκληρη την επικράτεια της Πελαγονίας και ιδιαίτερα στις πόλεις Μοναστήρι, Αχρίδα, Κρούσοβο. Οι Έλληνες Βλάχοι σε ότι αφορά τη λαογραφία, ήθη, έθιμα, τραγούδια, παιχνίδια, ταφικά έθιμα ακολουθούν όλα την ελληνική παράδοση. Στα κυριότερα λοιπόν έθιμα των Ελληνόβλαχων εντοπίζονται αρχαιοελληνικές ρίζες οι οποίες βρίσκονται στη μυκηναϊκή και ομηρική εποχή. Σε αυτό το σημείο γίνεται αντιληπτό το γεγονός ότι αυτά τα στοιχεία είναι αδιάσειστα και διόλου συμπτωματικά δε μπορούν να θεωρηθούν, επιβεβαιώνοντας μια ανθελληνική προπαγάνδα των γειτόνων μας.
Εν κατακλείδι παρατηρούμε ότι η ανυπαρξία και η αδιαφορία περί προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έναντι της αυθαιρεσίας κρατών, από πλευράς Διεθνούς Δικαίου αποτελεί ισχύουσα νομοθεσία και υφίσταται για πολλές άλλες πλην φυσικά αυτής που θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο από όλα, δηλαδή της ελληνικής γλώσσας και στοιχείου.
Η γλώσσα είναι μέσο σύνδεσης με το παρελθόν, με τις ρίζες, τους προγόνους μας και ότι αυτό συνεπάγεται. Η υιοθέτηση τέτοιων πολιτικών πρακτικών συνάμα με την ανύπαρκτη και αδύναμη χρόνια εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, επιτρέπει την ισχυροποίηση της εσωτερικής και συνάμα εξωτερικής πολιτικής των γειτόνων μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.