Η θρυλική σιδερένια γέφυρα του Αξιού ποταμού.

Κείμενο φωτογραφίες Γιάννης Κατσέας

 

Κάποτε στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν για όσους από εμάς είμασταν παιδιά τότε, η σιδερένια γέφυρα του Αξιού κοντά στην Νέα Χαλκηδόνα ήταν η μόνη σύνδεση με την Θεσσαλονίκη και την κεντρική - δυτική Μακεδονία.

 

Θυμάμαι ακόμα την δεκαετία του 70-80 να περιμένουμε υπομονετικά πότε θα ανάψει το φανάρι για να έρθει η σειρά μας και να περάσουμε μια και το στενό κατάστρωμα της γέφυρας δεν επέτρεπε την ταυτόχρονη διάβαση και των δύο ρευμάτων. 

 

Το τοπίο μοναδικό με το ποτάμι πότε να κυλάει γεμάτο και θολό τους χειμωνιάτικους μήνες και την άνοιξη, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν πάλι με πολύ αλλά καθαρό νερό. 

 

Πολλές φορές φέρνω στην μνήμη μου και γελάμε με την γυναίκα μου δύο περιστατικά. Το ένα ήταν όταν πήγαμε με την θρυλική μας Florett στο χωριό μου στην Νάουσα (17 χρονών εγώ και 15 αυτή) και στον γυρισμό ένα κομμάτι σίδερο μας έσκισε το πίσω λάστιχο, ας είναι καλά ένα νεαρό ζευγάρι που σταμάτησε με το αγροτικό τους φορτηγάκι και μας πήρε. Η Μαρία έκατσε μαζί τους στην καμπίνα και εγώ στην καρότσα με το μηχανάκι.... 

Αλλά το καλύτερο ήταν με τον συγχωρεμένο θείο μου Χρήστο που όταν κατέβαινε στις λαικές για να πουλήσει τα ροδάκινα μια φορά αφηρημένος πέρασε με κόκκινο και όπως φαντάζεστε ταυτόχρονα ξεκίνησε και το αντίθετο ρεύμα. 

Χαμός, έκλεισε η γέφυρα για ώρα, τον γράψανε οι αστυνομικοί και όταν έγινε το δικαστήριο ο πρόεδρος θέλοντας να τον βοηθήσει τον ξαναρωτάει, "πέστε μας κύριε ξανά πως έγινε το περιστατικό". 

 

"Καλά κύριε πρόεδρε μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε" η απάντηση του θείου μου με φυσικά την καμπάνα του προέδρου ... 

 

Αυτά πλέον ανήκουν στο παρελθόν, εκείνο όμως που είναι μόνιμο δυστυχώς στην Πατρίδα μας είναι η πλήρης και απαξιωτική εγκατάλειψη των μνημείων μας, γιατί θεωρώ και πιστεύω ότι είναι ένα ακόμα μνημείο για τους Θεσσαλονικείς αυτή η θρυλική γέφυρα, θα μπορούσε η τοπική κοινωνία να την αναδείξει μέσω ενός από τα τόσα προγράμματα που υπάρχουν για το περιβάλλον και στο σημείο που έχει πέσει να δημιουργούσε έναν πολυχώρο με ένα πάρκινκ στην πλευρά της Θεσσαλονίκης, όπως πηγαίνουμε προς Χαλκηδόνα οπότε ο κόσμος θα περπατούσε την γεέυρα μέχρι να φτάσει εκεί στο σημείο που διακόπτεται από την πτώση ενός τόξου, εκεί θα έβρισκε τον πολυχώρο που θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν παρατηρητήριο της παρυδάτιας ζωής του ποταμού, εστιατόριο, καφέ, παιδικές χαρές και πόσα άλλα που θα μπορούσαν να γίνουν. 

 

Βλέποντας την γέφυρα να χάνεται σιγά-σιγά και η φύση να την αγκαλιάζει μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό, γιατί να μην μπορούμε να την ξαναφέρουμε νοσταλγικά αλλά και πρακτικά στην ζωή μας;