Ο κορωνοϊός ως απομίμηση της ισπανικής γρίπης (μέρος Β)

συνέχεια από το Α μέρος

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη

Γ. Η στάση του Τύπου  

 

Ο Γάλλος συγγραφέας αφιερώνει μια μικρή ενότητα για την στάση του γραπτού Τύπου. Σημειώνοντας ότι αποτελεί αντανάκλαση της κοινωνίας, αφού μέσα από αυτόν διέρχονται «οι αμφιβολίες, οι διενέξεις και η ανησυχία του κόσμου, όταν η επιδημία μετατρέπεται σε μάστιγα», μας ενημερώνει ότι η στάση του Τύπου υπήρξε διαφορετική ανάλογα με την εκάστοτε χώρα, «πιο ελεύθερη προφανώς σε ουδέτερα κράτη από ό,τι στα εμπόλεμα, ακόμα κι αν ο λόγος του εξελίσσεται με το χρόνο και αλλάζουν ο τόνος και το περιεχόμενό του, όσο η κατάσταση χειροτερεύει» (ό.π., σελ. 194).

 

Μολονότι ο Vinet αποδίδει την αρχική απροθυμία του Τύπου να ασχοληθεί με την επιδημία στο γεγονός ότι ελκυστικότερο θέμα για την εποχή ήταν η παγκόσμια σύρραξη (ό.π., σελ. 194), θέτει επί τάπητος το ερώτημα μήπως στην σιωπή του Τύπου, ιδίως του γαλλικού, υποκρύπτεται «το χέρι της λογοκρισίας» (ό.π., σελ. 195). Τροφή για το ερώτημα αυτό δίδει το γεγονός ότι «η πολιτική εξουσία διαγράφει τα άρθρα σχετικά με τη γρίπη», ενώ παρατείνεται μέχρι τον Οκτώβριο του 1919 ο νόμος περί διαρροών στον Τύπο σε καιρό πολέμου. Ωστόσο, ο συγγραφέας αποδίδει αυτήν την μορφή λογοκρισίας στην επιδίωξη των Γάλλων να μην υπονομευθεί η πολεμική προσπάθεια και ιδίως η υπόσχεση νίκης, η οποία διαφαινόταν την στιγμή της επιδημικής κορύφωσης τον Οκτώβριο του 1918 (ό.π., σελ. 195).  

 

Ως εκ τούτου, το σημερινό φαινόμενο της λογοκρισίας που ανθεί παγκοσμίως όχι μόνο στον γραπτό αλλά και στον ηλεκτρονικό τύπο καθώς και σε όλα σχεδόν τα προπαγανδιστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία μάλιστα στην Ελλάδα χρηματοδοτήθηκαν προκειμένου να υλοποιήσουν αποτελεσματικά την προπαγάνδα υπέρ των ανθρωποκτόνων μέτρων, έχει διαφορετική εξήγηση.  

 

Ο Vinet ασχολείται και με το ζήτημα των ψευδών ειδήσεων ή έστω των μη επιβεβαιωμένων πληροφοριών που κυκλοφόρησαν στην περίοδο Ιουλίου-Αυγούστου 1918, οι οποίες στις αρχές Οκτωβρίου, όταν δηλαδή συνειδητοποιήθηκε η σοβαρότητα της κατάστασης, έδωσαν την θέση τους σε διαφημίσεις για φάρμακα και θαυματουργά φίλτρα (ό.π., σελ. 197).

 

Ακολούθως, αναφέρει ότι «στην εφημερίδα L’Excelsior ο Γκιγιόμ Απολινέρ μιλά περιπαιχτικά για τον Αλφόνσο ΓΙ΄, τον άρρωστο από γρίπη βασιλιά της Ισπανίας: “ένας μονάρχης τόσο κοσμικός που προσβάλλεται από γρίπη την κάνει μόδα”». Η φράση αυτή ηχεί σήμερα ως καμπανάκι: Ας θυμηθούμε στην αρχή της πανδημίας του κορωνοϊού πόσοι διάσημοι δήλωσαν δημοσίως ότι προσβλήθηκαν από κορωνοϊό. Μήπως, λοιπόν, ήθελαν (ή έπρεπε) να μετατρέψουν τον ιό σε μόδα;

 

ΙΙΙ. Η “ισπανική γρίπη” ως πρόσφατο (και ύποπτο) σημείο αναφοράς για καταστροφικά σενάρια

 

Ο Vinet ολοκληρώνει τις αναφορές του στην “ισπανική γρίπη”, σημειώνοντας τα ακόλουθα:  

 

«Αν και η γρίπη αποτελούσε πάντα αντικείμενο προσοχής για τον ιατρικό κόσμο, η ανάδειξη της επιδημίας του 1918 σε σημείο αναφοράς για καταστροφικά σενάρια είναι πρόσφατη. Η εμφάνιση τέτοιων σεναρίων και η επανεμφάνιση της πανδημίας της γρίπης ως παγκόσμιου πολιτικού προβλήματος δεν είναι άνευ σημασίας. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, η γρίπη δεν χαίρει ιδιαίτερης προσοχής. Οι μεγάλες πανδημίες είναι πια αρκετά μακριά (1968-1969) και ο προβληματισμός μας γύρω από αυτές περιορίζεται στο εποχικό φαινόμενο και στη σχεδόν τελετουργική (αλλά σύνθετη) παρασκευή του εμβολίου. Στις περισσότερες χώρες, η γρίπη επισκιάζεται από άλλα προβλήματα (AIDS, τροπικές ενδημίες κ.λπ.). Η γρίπη του 1918 αποτελεί, έτσι, το αντικείμενο ερευνών που προορίζονται για τον στενό κύκλο μίας χούφτας ερευνητών» (ό.π., σελ. 292).  

 

«Ωστόσο, στη δεκαετία του 1990 εμφανίζονται στο προσκήνιο τα σπέρματα της επιστροφής της γρίπης του 1918: γενετική αναγέννηση με τη σταδιακή ανασύνθεση του ιού και επανάκαμψη στα μέσα ενημέρωσης, καθώς μπήκε στην ατζέντα των καταστροφικών κινδύνων. Το AIDS ευαισθητοποίησε εκ νέου τον πλούσιο κόσμο του πλανήτη για τον μολυσματικό κίνδυνο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), επιδιώκοντας να αποκτήσει την πρωτοβουλία στον τομέα της πρόληψης, αναβαθμίζει το ρόλο του, στρέφοντας την προσοχή του στην προοπτική εμφάνισης πανδημιών γρίπης. Το επεισόδιο της επίθεσης με άνθρακα, τον Οκτώβριο του 2001, το SARS το 2003 και η γρίπη των πτηνών Η5Ν1 το 2006 είναι η ευκαιρία για να ευαισθητοποιηθούν όσοι διαθέτουν κεφάλαια και να στραφούν προς την ανάγκη προετοιμασίας για το χειρότερο, δηλαδή για μία πολύ θανατηφόρα επιδημία σε παγκόσμια κλίμακα. Η εργαλειοποίηση της γρίπης από τον ΠΟΥ κορυφώνεται με την πανδημία της γρίπης του 2009, που δεν θα φέρει τον αναμενόμενο καταστροφικό απολογισμό σε ανθρώπινες ζωές. Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος της γρίπης του 1918-1919 μπορεί επίσης να εξηγηθεί και από την προσοχή που δίνεται πρόσφατα στις αναδυόμενες λοιμώδεις ασθένειες» (ό.π., σελ. 293).

 

Άραγε, πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το όψιμο ενδιαφέρον για την εμφάνιση λοιμωδών ασθενειών και, πολύ περισσότερο, πώς μπορεί να εξηγηθεί η προσομοίωση πανδημίας (“event 201”) που διοργανώθηκε τον Οκτώβριο του 2019 από τους φορείς John Hopkins, World Economy Forum και το Ίδρυμα Bill and Melinda Gates; Μάλιστα, σύμφωνα με το σενάριο της προσομοίωσης, η πανδημία άρχισε να επιβραδύνεται μετά από 18 μήνες και αφού προκάλεσε 65 εκατομμύρια θανάτους. Εκτιμήθηκε ότι η πανδημία θα συνεχιζόταν με κάποιο ρυθμό έως ότου υπάρξει ένα αποτελεσματικό εμβόλιο ή έως ότου εκτεθεί το 80-90% του παγκόσμιου πληθυσμού. Εν συνεχεία πιθανολογήθηκε ότι θα μετατρεπόταν σε μια ενδημική παιδική ασθένεια. Σημειωτέον ότι και η “ισπανική γρίπη” εξαφανίσθηκε μετά από περίπου 18 μήνες.  

 

Είναι, λοιπόν, τόσο πολλές οι συμπτώσεις που παύουν πλέον να αποτελούν συμπτώσεις. Αντιθέτως, οι επιμέρους πληροφορίες που αντλούνται από την μονογραφία του Vinet σε συνδυασμό με όλα τα στοιχεία των τελευταίων ετών, τα οποία αφορούν την προετοιμασία των ισχυρών για την έλευση μιας λοιμώδους επιδημικής νόσου και έχουν δει μέχρι αυτήν την στιγμή το φως της δημοσιότητας, παράγουν την εξής εύλογη υπόνοια: ο κορωνοϊός λειτουργεί ως ένα πολυεργαλείο που, αν δεν κατασκευάσθηκε επί τούτω, προβλέφθηκε με τέτοιαν ακρίβεια, ώστε να κινητοποιήσει εγκαίρως τους παγκόσμιους εξουσιαστές της ανθρωπότητας για την δημιουργία του κατάλληλου μηχανισμού αξιοποίησής του.  

 

Περαιτέρω, ο Vinet διατυπώνει κάποιες σκέψεις που είναι εξαιρετικά επίκαιρες λόγω της παγκόσμιας αναταραχής που έχει προκληθεί από την γιγάντια εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού σχεδόν ολόκληρης της ανθρωπότητας κατά του κορωνοϊού, ένα γεγονός που σε τέτοια έκταση και, μάλιστα, υπό συνθήκες τόσο μεγάλης βιασύνης και φορτικότητας (παντελώς δυσανάλογης προς το ποσοστό θνητότητας από την μόλυνση με τον συγκεκριμένο ιό) δεν έχει ιστορικό προηγούμενο:  

 

«Από το 1918 και έπειτα, έχει επιτευχθεί μεγάλη πρόοδος στην κατανόηση και στη διαχείριση των επιδημιών. Παρά τις πρόσφατες ατυχείς προβλέψεις (γρίπη του 2009, ιός του Έμπολα το 2014-2015), το σύστημα παγκόσμιου επιδημιολογικού συναγερμού που συντονίζει ο ΠΟΥ καλώς υπάρχει και αποδεικνύεται σχετικά αποτελεσματικό για την εποχική γρίπη. Το θέμα του εμβολιασμού είναι λεπτό. Στατιστικά, αυτός προσφέρει μία βέβαιη κάλυψη κατά των λοιμωδών νόσων και επιτρέπει τη σχεδόν οριστική εξαφάνιση ορισμένων ενδημικών ασθενειών, όπως η ευλογιά και η πολιομυελίτιδα. Εντούτοις, εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια εμφανίζονται επιφυλάξεις, σύμφωνα με τις οποίες το εμβόλιο μπορεί να προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες, με τα ανοσοενισχυτικά που περιέχει. Η αξιοθρήνητη διαχείριση των εκστρατειών εμβολιασμού κατά της γρίπης, που αποφασίστηκαν βιαστικά το 2009 μετά την πανδημία Η1Ν1, με φόντο τη διαπλοκή μεταξύ υγειονομικών αρχών και φαρμακευτικών εταιριών, δεν βοήθησε να αλλάξει η εντύπωση αυτή» (ό.π., σελ. 294).  

 

Η κατακλείδα του συγκεκριμένου χωρίου είναι αποκαλυπτική για το αντίστοιχο μελανό σημείο της σημερινής εμβολιαστικής εκστρατείας, η οποία πάσχει από τις ίδιες παθογένειες:  

 

Βιασύνη και διαπλοκή μεταξύ υγειονομικών αρχών σε παγκόσμιο επίπεδο είναι δεδομένες και στην εποχή του κορωνοϊού, αλλά αυτήν την φορά, σε αντίθεση με την απόπειρα του 2009, ο σπόρος του τρόμου φαίνεται ότι έπιασε άριστα.  

 

Τέλος, ο Vinet καταλήγει σε μια διαπίστωση που θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει στην καλύτερη περίπτωση προφήτη και στην χειρότερη γνώστη κάποιου απάνθρωπου σχεδιασμού:  

«Η προετοιμασία για τη μέγιστη απειλή του 21ου αιώνα», λέγει ο Γάλλος συγγραφέας, «θέτει και πάλι σε πρώτο πλάνο τη δημόσια υγεία, οι νίκες της οποίας πάνω στις σοβαρές λοιμώδεις ασθένειες (τουλάχιστον στις “πλούσιες” χώρες), όπως η ευλογιά, η πολιομυελίτιδα και η φυματίωση, είχαν παραδόξως σημάνει την υποχώρησή της. […] Η επιδημία του 1918-1919 είναι πλούσια σε διδάγματα σχετικά με καταστροφές γενικά. […] Η πρόληψη των κινδύνων εδράζεται σε δύο πυλώνες: στην τεχνική και στις συμπεριφορές. Η αποτελεσματικότητα των νέων τεχνικών (το είδαμε σχετικά με τον εμβολιασμό) εξαρτάται από το περίπλοκο σύστημα αναπαραστάσεων της ασθένειας και της πρόληψής της: γιατί οι εκστρατείες εμβολιασμού δύσκολα οργανώνονται στη Γαλλία; Γιατί η χρήση της μάσκας σε δημόσιο χώρο δεν είναι αποδεκτή, ενώ είναι συνηθισμένη στην Ιαπωνία;» (ό.π., σελ. 295, 298).

 

Μεγάλη σημασία αποδίδει ο Vinet στην έλλειψη μνήμης των πληθυσμών της Δύσης ως προς τον κίνδυνο εξάπλωσης μολυσματικών ασθενειών. Αναφέρει δε το παράδειγμα των Αμερικανών που το 1954 «έσπευσαν μαζικά να συμμετάσχουν στις δοκιμές ενός εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας» εν αντιθέσει προς «τις επιφυλάξεις για τον εμβολιασμό κατά της γρίπης το 2009! Η απουσία σοβαρής επιδημίας στη Δύση από την εποχή του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου εξασθένισε την πίστη στον εμβολιασμό. Οι σημερινοί γονείς, που γεννήθηκαν μετά την επιδημιολογική μετάβαση, δεν διαθέτουν πια την μνήμη των επιδημιών» (ό.π., σελ. 299).  

 

Η παρατήρηση αυτή μας βοηθά να κατανοήσουμε γιατί ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού παγκοσμίως δεν πρόκειται να εμβολιασθεί: Όχι μόνο γιατί δεν διαθέτει “μνήμη επιδημιών”, αλλά γιατί η πανδημία του κορωνοϊού στερείται της φονικότητας που θα ήταν απαραίτητη, ώστε ο φόβος για την ζωή ή την υγεία από την μόλυνση με κορωνοϊό να είναι σημαντικά υπέρτερος του φόβου για την ζωή ή την υγεία από τις παρενέργειες του εμβολίου. Σε χώρες δε όπως η Ελλάδα, το γεγονός ότι η “εκστρατεία εμβολιασμού” διεξάγεται υπό καθεστώς φασιστικού παραληρήματος (καθημερινή προπαγάνδα, πλύση εγκεφάλου, διαχείριση του εμβολίου ως διαφημιστικού προϊόντος, σχεδιασμός εργασιακού-κοινωνικού αποκλεισμού των μη εμβολιασθέντων, απειλή διατήρησης των περιορισμών της ελευθερίας κίνησης κ.λπ.) είναι ένας πρόσθετος λόγος που εξηγεί γιατί ο αριθμός των “αρνητών” του συγκεκριμένου εμβολίου δεν θα είναι καθόλου αμελητέος.  

 

ΙV. Επίλογος  

 

Η εν λόγω βιβλιοπαρουσίαση αξίζει να ολοκληρωθεί με ένα ερώτημα που θέτει ο Vinet. Ειδικότερα, τον απασχολεί το ζήτημα αν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρχε θέση για ένα συμβάν υγειονομικής φύσης, όπως μια επιδημία γρίπης.

 

Ο συγγραφέας δίδει αρνητική απάντηση μέσω ενός παραθέματος από το βιβλίο του Becker “Oubliés de la Grande Guerre. Humanitaire et culture de guerre, 1914-1918” (Παρίσι, Hachette, 1998, σελ. 359):  

 

«Πώς να τιμήσουμε τη μνήμη των θυμάτων και όχι των ηρώων; Πώς να τιμήσουμε τη μνήμη εκείνου που είναι “ανάξιο μνήμης” και ονομάζεται πείνα, κρύο, καταναγκαστικά έργα, βιασμός, όμηροι επίσημοι και ανεπίσημοι, άδειες κυκλοφορίας, επιτάξεις, πρόστιμα, φυματίωση κ.λπ.». Και συμπληρώνει ο Vinet: «Θα μπορούσαμε σε αυτή τη λίστα να προσθέσουμε και τη γρίπη και να επαναλάβουμε και γι’ αυτή τα λόγια του Απολινέρ, αναφερόμενου στους νεκρούς: “Σε αυτόν τον πόλεμο προχωρήσαμε πολύ την τέχνη τού να είσαι αόρατος”».  

 

Άραγε, αν η “ισπανική γρίπη” ξέσπασε μέσα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μήπως μπορούμε να υποθέσουμε ότι και ο κορωνοϊός, ο οποίος συνδέθηκε με την τέχνη ενός άψυχου οργανισμού να επιτίθεται στην δημόσια υγεία ως “αόρατος εχθρός”, όπως δηλαδή και μια τρομοκρατική οργάνωση, θα αποδειχθεί ότι ξέσπασε αν όχι μέσα, αλλά πάντως κοντά στον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο;  

 

Προτού ο αναγνώστης αρχίσει να προβληματίζεται για τα κοινά σημεία ανάμεσα στην “ισπανική γρίπη” και τον κορωνοϊό που επισημάνθηκαν μέσα από την προκείμενη βιβλιοπαρουσίαση, πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του ένα κρίσιμο δεδομένο, το οποίο δεν καταγράφεται στο βιβλίο του Vinet, αλλά σε εκείνο του Arthur Firstenberg με τίτλο “Invisible Rainbow. A History of Electricity and Life” (1η έκδ., Canada, 2020).  

 

Στο βιβλίο αυτό περιέχεται ένα εύρημα, το οποίο πρέπει να δώσει το έναυσμα για ακόμη βαθύτερο προβληματισμό σε σχέση με τις πρωτοφανείς αλλαγές που επιχειρείται να εδραιωθούν στον τρόπο ζωής μας με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού. Ο Firstenberg επισημαίνει ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν συμβεί έξι μεγάλες, αιφνίδιες και ποιοτικές μεταβολές του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της γης, συνοδευόμενες όλες ανεξαιρέτως από εμφάνιση πανδημιών ή έξαρση νοσημάτων! Ειδικότερα:  

 

Το 1889 ξεκίνησε η αρμονική ακτινοβολία με την εισαγωγή των ηλεκτρικών καλωδίων. Από τη χρονιά εκείνη κι έπειτα, το μαγνητικό πεδίο της γης έφερε το αποτύπωμα των συχνοτήτων των ηλεκτρικών καλωδίων και των αρμονιών τους. Ακριβώς τη χρονιά εκείνη, άρχισε να καταστέλλεται η φυσιολογική μαγνητική δραστηριότητα της γης. Αυτό επηρέασε όλη τη ζωή του πλανήτη. Η εποχή των ηλεκτρικών καλωδίων συνοδεύθηκε από την πανδημία γρίπης του 1889.  

 

Το 1918 ξεκίνησε η εποχή του ραδιοφώνου/ασυρμάτου: Κατασκευάσθηκαν εκατοντάδες ισχυροί ραδιοσταθμοί χαμηλών (LF) και πολύ χαμηλών συχνοτήτων (VLF), οι οποίες επέφεραν μεγάλες μεταβολές στη μαγνητόσφαιρα. Η εποχή αυτή συνοδεύθηκε από την πανδημία της “ισπανικής γρίπης” του 1918. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι η γρίπη αυτή πρωτοεμφανίσθηκε στο Ναυτικό των ΗΠΑ, σε πλοία και ναυστάθμους, όπου εγκαταστάθηκαν και λειτούργησαν τα ραδιοκύματα.  

 

Μάλιστα, ο Firstenberg αποκαλύπτει ότι τον 11ο και 12ο του 1918, καθώς και τον 2ο και 3ο του 1919, μία ιατρική ομάδα στη Βοστόνη, εργαζόμενη για την Public Health Service of USA, πραγματοποίησε διάφορα πειράματα στο Gallop Island. Σε αυτά συμμετείχαν 100 υγιείς εθελοντές, ηλικίας 18-25 ετών, στους οποίους επιειρήθηκε να μεταδοθεί η νόσος. Αρχικά τους έκαναν ενέσεις 6 c.c. με υλικό που είχαν πάρει από τους βρόγχους και τη σίελο νοσούντων, μετά τους έφεραν σε επαφή με τους νοσούντες και τους τοποθέτησαν σε απόσταση αναπνοής από αυτούς. Ουδείς όμως από τους 100 εθελοντές νόσησε.  

 

Το 1957 ξεκίνησε η εποχή των ραντάρ: Κατασκευάσθηκαν εκατοντάδες ισχυροί σταθμοί ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης, οι οποίοι μόλυναν τα υψηλά γεωγραφικά πλάτη του βόρειου ημισφαιρίου, εξαπολύοντας μικροκύματα εκατομμυρίων watt προς τον ουρανό. Τα χαμηλών συχνοτήτων συστατικά αυτών των κυμάτων κινούνταν πάνω σε καλώδια/γραμμές μαγνητικού πεδίου προς το νότιο ημισφαίριο μολύνοντάς το. Η εποχή των ραντάρ συνοδεύθηκε από την πανδημία της Ασιατικής Γρίπης του 1957.  

 

Το 1968 ξεκίνησε η εποχή των δορυφόρων: Εκτοξεύθηκαν δεκάδες δορυφόροι, των οποίων η δυνατότητα μετάδοσης ήταν σχετικά περιορισμένη. Ωστόσο, από τη στιγμή που ήδη βρίσκονταν στη μαγνητόσφαιρα, επιδρούσαν πάνω της όπως επιδρούσε και η μικρή ποσότητα ακτινοβολίας που κατάφερνε να περάσει σε αυτήν από τις επίγειες πηγές. Η εποχή των δορυφόρων συνοδεύθηκε από την επιδημία της Γρίπης του Hong Kong του 1968.  

 

Το 1994 ξεκίνησε η εποχή του HAARP (High-frequency Active Auroral Research Project = Ερευνητικό Πρόγραμμα για την Υψηλή Συχνότητα Κυμάτων Ενεργού Σέλαος), το οποίο απελευθέρωσε ηλεκτρομαγνητικά κύματα υψηλών συχνοτήτων. Η λειτουργία του συνδέθηκε με έξαρση του διαβήτη, του καρκίνου και καρδιακών παθήσεων.  

 

Το 2019, έτος εμφάνισης του πρώτου κρούσματος κορωνοϊού στην Γιουχάν, ξεκίνησε η εποχή του 5G! 

 

πηγη