ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ
31 Μαρτίου 2021
Είμαστε όλοι Έλληνες
Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου του Γάλλου ιστορικού Samuel Dumoulin στο φύλλο της Monde Diplomatique μηνός Μαρτίου 2021 (σελ. 23). Με την ευκαιρία της 200ής επετείου από την έναρξη της Επανάστασης του 1821 εκφράζει το φιλελληνικό πνεύμα που ενέπνευσε ο Αγώνας των προγόνων μας για την απόκτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας τους.
Τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία πανηγυρίστηκαν παγκοσμίως από Έλληνες και Φιλέλληνες. Υπερηφάνεια για την καταγωγή μας δημιούργησαν τα φωταγωγημένα με τη γαλανόλευκη ή τα γαλανόλευκα επιβλητικά κτίρια, από το Κολοσσαίο της Ρώμης έως το Τατζ Μαχάλ της Ινδίας και την Όπερα του Σίδνεϊ. Συγκινητικοί ήσαν και οι εορτασμοί της όπου Γης Ομογένειας, παρά την Πανδημία, που στη Νότια Αφρική ξεπέρασαν και αυτήν.
Στην Ελλάδα ο εορτασμός ήταν χωρίς τη λαϊκή συμμετοχή, λόγω της πανδημίας. Όμως ο λαός βρήκε τρόπους να δηλώσει «παρών». Οι σημαίες που κυμάτισαν στα σπίτια ήσαν πολύ περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά και η μετάδοση της κατάθεσης στεφάνων και της παρέλασης έφτασε σε εντυπωσιακό ποσοστό τηλεθέασης, ξεπερνώντας το 60% στο δυναμικό κοινό (18-54 ετών). Οι Έλληνες, στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό, έδειξαν την αγάπη τους για την Πατρίδα και ευγνωμοσύνη σε αυτούς που μας χάρισαν την ελευθερία.
Είναι λυπηρό για την Ελλάδα ότι άθεοι ή με εμμονές οπαδοί του φιλελευθερισμού, απέκτησαν ακαδημαϊκούς τίτλους και υποστηρίζουν αναληθή και παράλογα γεγονότα. Χωρίς ντροπή διαψεύδουν τα Απομνημονεύματα των Κολοκοτρώνη, Μακρυγιάννη και όλων των άλλων αγωνιστών του 1821, όλα όσα έγραψαν Έλληνες και ξένοι σύγχρονοι της Επανάστασης για τα τότε πρόσωπα και γεγονότα και τα κείμενα διακεκριμένων ιστορικών, όπως των Σάθα, Ζαμπέλιου, Παπαρρηγόπουλου, Κόκκινου, Ζακυθηνού, Βακαλόπουλου. Μιλάνε για «μύθους» που επιδιώκουν να διαψεύσουν, αλλά εκείνοι καταφεύγουν σε μυθεύματα, που με την ιδεολογία τους απεργάστηκαν και υπαγορεύουν.
Κτυπητό παράδειγμα των φαντασιώσεων που γράφτηκαν ήταν ότι οι αγωνιστές, λ.χ. οι Κολοκοτρώνης και παπά Θύμιος Βλαχάβας, εφάρμοσαν τις ιδέες του Τζον Στιούαρτ Μιλ και του Βολταίρου... Εξυβρίσθηκαν επίσης οι Σουλιώτες, ότι είναι ...Αλβανοί και δεν έλειψαν οι γνωστοί παπαγαλισμοί (με την γκεμπελική λογική πως «πες, πες, στο τέλος κάτι θα μείνει»), ότι οι ραγιάδες ζούσαν σε ένα δημοκρατικό και ανεκτικό οθωμανικό κράτος, με θεσμούς και δικαιώματα γι’ αυτούς και επομένως είχαν απόλυτη ευχέρεια στην εκπαίδευση καθόλα τα 400 χρόνια της δουλείας τους... Γράφτηκε ανερυθρίαστα και το τερατώδες, πως ο κλήρος και ο λαός, που αποτελούν την Εκκλησία, δεν είχαν συμμετοχή στην διατήρηση της ιδιοπροσωπίας τους και στην Επανάσταση.... Προφανώς κάποιοι εξωγήινοι τα πέτυχαν....
Όσοι από μακρού επιχειρούν την αναθεώρηση της Ιστορίας μας πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν, αγνοούν τα ντοκουμέντα και μπορούν να παρασυρθούν στα ιδεολογικά τους πιστεύω. Πέφτουν έξω. Ο Έλληνας μπορεί να μην διαβάζει πολύ, όμως έχει κρίση, οξυδέρκεια και νιώθει τζιβαϊρικό πολυτίμητο τη Θρησκεία και την Πατρίδα του. Και αυτό το απέδειξε στη φετινή 200ή Επέτειο της Παλιγγενεσίας του.-
Εκδήλωση του Ανοικτού Λαϊκού Πανεπιστημίου Γιαννιτσών ο "ΦΙΛΙΠΠΟΣ"- Δευτέρα 5/4/2021
Σας προσκαλούμε να παρακολουθήσετε τη διαδικτυακή εκδήλωση της 25ης περιόδου 2020 – 2021 του Ανοικτού Λαϊκού Πανεπιστημίου Γιαννιτσών, που οργανώνεται από την Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Γιαννιτσών ο «ΦΙΛΙΠΠΟΣ», με τη συνεργασία της ΔΗ.Κ.Ε.Π.Α., του Δήμου Πέλλας,
Δευτέρα 5 Απριλίου 2021 και ώρα 20:00
στον ιστότοπο:
ΟΜΙΛΗΤΗΣ: Μηνάογλου Χαράλαμπος
Δρ. Νεότερης Ιστορίας ΕΚΠΑ
ΘΕΜΑ: «ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ»
Μετ’ εξαιρετικής τιμής
Ο Πρόεδρος
Κάμτσης Κωνσταντίνος
Ο Υπεύθυνος του Α.Λ.Π.
Πόπτσης Βασίλειος
Θεοδωράτος - Με το κλειδί της Ιστορίας 30-03-2021 (βίντεο)
από το κανάλι John Theodoratos
Σύντομη επισκόπησις θεμάτων που άπτονται της επικαιρότητας εν σχέσει με την Γεωστρατηγική και την Ιστορία από τον τηλεοπτικό σταθμό Blue Sky με τον Δημοσιογράφο & Αμυντικό Αναλυτή Γιάννη Θεοδωράτο στις 30/3/2021.
Στην εξορία
Δὲν ὑπάρχει φάρμακο ποὺ νὰ μὴν ἔχει δοκιμάσει ὁ φτωχὸς κόσμος μας γιὰ τὰ προβλήματά του ποὺ ὁλοένα τὸν χτυποῦν, πότε ὁρμητικὰ καὶ πότε ἀδύναμα, ἀσταμάτητα σὰν τὰ κύμματα ποὺ σκᾶνε στὴν ἀκτή. Καὶ ὅμως, δὲν ἔχει βρεῖ οὔτε τὴν λύση τους, οὔτε πῶς νὰ τὰ σταματήσει ἔχει μάθει. Ὅποτε λύνει ἕνα πρόβλημα, έμφανίζεται κάποιο ποὺ δὲν τὸ εἶχε ὡς τώρα ἀντιμετωπίσει. Θεράπευσε τὴν λέπρα, χτυπήθηκε ἀπὸ τὸν καρκίνο. Μείωσε τὴν παιδικὴ θνησιμότητα, καὶ ἀντιμετωπίζει τὴν ὑπογεννητικότητα. Γέμισε τὴ ζωὴ μὲ ἀνέσεις καὶ κάθε εἴδους χαρές, καὶ δὲν προλαβαίνει νὰ συμπαρασταθεῖ σὲ τόσους ψυχασθενεῖς, τόσους αὐτόχειρες, τόσους τοξικομανεῖς ποὺ δὲν μπόρεσαν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ νὰ τοὺς βοηθήσουν σὲ τίποτα οὐσιαστικό. Ἐσχάτως, παιδεύεται μὲ τὸν κορωνοϊό, κι ὅταν τελειώσει ὁ κορωνοϊὀς θὰ βρεθεῖ κάποια οἰκονομική κρίση, κάποια περιβαλλοντικὴ κρίση, ἢ καὶ μονάχα ἡ κρίση νοήματος ποὺ ἐπὶ δεκαετίες, σὰν ἀργόσυρτο μαρτύριο, τυραννᾶ τὸν ἀνίατο ἄρρωστο, τὸν κόσμο.
Μπορεῖ νὰ μὴ λύνει τὰ προβλήματά της ἡ παρούσα γενεά, ἔχει ὅμως μιὰ ἐμμονὴ νὰ προσπαθεῖ. Ἐφευρίσκει συνεχῶς καινούριες μεθόδους καὶ υιοθετεῖ κάθε εἴδους παράξενες ἰδέες γιὰ νὰ τὴ βοηθήσουν. Κάθε λύση εἶναι εὐπρόδεκτη ἐκτὸς ἀπὸ μία: τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι μία ἀπαγορευμένη ἰδέα. Ἀπαγορευμένη, ὄχι ἐπειδὴ καῖνε τὰ βιβλία της ἢ σκοτώνουν τοὺς πιστούς της, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ παρουσιαστεῖ ὡς πρόταση ζωῆς.
Τὸ πολὺ νὰ ἀναγνωριστεῖ τυπικά, ὡς κομμάτι τοῦ παρελθόντος. Ἡ ἀπαγόρευση διαποτίζει κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς. Δὲ θὰ μποροῦσε νὰ βγεῖ κάποιος σοβαρὰ καὶ νὰ προτείνει τὸν ἐκκλησιασμὸ ὡς ἐμπειρία ποὺ φέρνει ἀνάταση ψυχῆς, οὔτε σὲ τηλεοπτικὸ πάνελ, οὔτε σὲ κυβερνητικὴ ἐγκύκλιο, οὔτε σὲ ἐπιστημονικὸ σύγγραμα. Παρόλα αὐτά, στὰ ἴδια αὐτὰ πάνελ εἶναι εὐπρόσδεκτος ὁ βελονισμός, στὶς ἴδιες ἐγκυκλίους μπορεῖ νὰ παρουσιάζεται ἡ «φαρμακευτικὴ» κάνναβη, κάθε θεωρητικὸς ἐπιστήμονας μπορεῖ νὰ ἀφιερώσει ὁλόκληρους τόμους στὴν σημασία τῶν νεκρομαντικῶν τελετῶν γιὰ τὴν κοινὴ ζωὴ τῆς ἀφρικανικῆς κοινότητας. Ὅλες αὐτὲς οἱ προτάσεις, ποὺ σήμερα μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ μινιμαλισμός, ἐχθὲς μπορεῖ νὰ ἦταν ἡ ἀρωματοθεραπεία, καὶ αὔριο θὰ εἶναι ἡ νομαδικὴ ζωή, ἔχουν ἕνα κοινό: δὲν εἶναι ὁ χριστιανισμός. Εἶναι πάντοτε κάτι πρωτότυπο, ἐξωτικό, καὶ ἐπιφανειακό. Γιὰ αὐτὸ μποροῦν ὁλοένα νὰ ἐναλάσσονται, χωρὶς ποτὲ νὰ λύνουν τὰ προβλήματα, πάντοτε ὅμως διατηρώντας τὸ στίγμα τῆς γνήσιας πρότασης ζωῆς.
Συχνά, ὅσοι δὲν ἀνήκουν στὴν Ἐκκλησία εἰρωνεύονται τοὺς χριστιανούς ποὺ παραπονιοῦνται ὅτι βρίσκονται σὲ διωγμό, ἐνὼ ἀποτελοῦν τὴν πλειοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ καὶ κατέχουν κάποιες θέσεις ἐξουσίας στὴν κοινωνία. Ὅμως ὁ διωγμός γιὰ τὸν ὁποῖο μιλοῦμε δὲν μοιάζει μὲ τοὺς διωγμοὺς ἄλλων ἐποχῶν, καὶ πράγματι ἐξελίσσεται σὲ κατ’ ὄνομα χριστιανικὲς κοινωνίες. Ὁ σύγχρονος κόσμος δὲν ἀφαιρεῖ ἀπὸ τὸν χριστιανὸ τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου του, ἀλλὰ κάνει κάτι ἀκόμη χειρότερο: ἀφαιρεῖ τὸ ἀντίκρυσμα τῶν λόγων του. Εἶναι λόγοι ἀδιάφοροι, ποὺ ἀνήκουν σὲ μία ἄλλη ἐποχή, μία νεκρὴ γλώσσα ποὺ κανεὶς ἀπ’ὅσους τὴν ἀκοῦν δὲν τὴν καταλαβαίνει. Κανεὶς δὲν ἀσχολεῖται. Περνοῦν οἱ ἐποχές, περνᾶ τὸ Πάσχα καὶ τὰ Χριστούγεννα, περνοῦν τὰ ἐπετειακὰ κηρύγματα καὶ οἱ πανήγυρεις καὶ οἱ ἀρτοκλασίες καὶ οἱ Μεγάλοι Ἐσπερινοί. Τὶ ἀπὸ αὐτὰ ἀκούγεται; Οἱ τηλεοράσεις μεταδίδουν ἀπὸ ὑποχρέωση, οἱ κυβερνῆτες ἀπευθύνουν ἐορταστικὰ μηνύματα ἀπὸ ψηφοθηρία, οἱ μεγάλοι προσέχουν ἀπὸ φόβο θανάτου καὶ οἱ μικροὶ ἀπὸ εἰρωνικὴ διάθεση. Ἡ Ἐκκλησία δὲν σπρώχνεται στὴν ἀπαγόρευση, ἀλλὰ στὴν ἀσημαντότητα. Εἶναι ἡ ἀσημαντότητα στὴν ὁποία εἴχαμε ἀφεθεῖ γιὰ χρόνια νὰ σπρωχθοῦμε, ποὺ άνοιξε τὸ δρόμο γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ στὴν πίστη μας σήμερα καὶ μία κανονική, μακροχρόνια ἀπαγόρευση.
Μπορεῖ νὰ εἶναι ἀσήμαντη ἡ Ἐκκλησία; Ποτέ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς Χάριτος, εἶναι ἡ χώρα τῶν ζώντων στὴν ἔρημο τοῦ κόσμου τούτου, ἀκόμη καὶ ἂν ἔχει μέσα ἕναν μόνο πιστό. Μπορεῖ νὰ ἀπαγορευτεῖ ἡ Ἐκκλησία; Ποτέ. Ἀφοῦ μέσα τῆς ἐνεργεῖ τὸ Πνεύμα Ἐκείνου ποὺ ἐξουσιάζει τὰ σύμπαντα. Ἡ σύγχρονη ἀδιαφορία ποὺ βλέπουμε νὰ θεριεύει στὴν κοινωνία μας, ἂς κάνει νὰ ἀντηχήσει στὰ αὐτιά μας ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου: «Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων» (Μτθ ε’14).
Το πέτρινο γεφύρι του Μιχαλάκη Φίλου
Το πέτρινο γεφύρι του Μιχαλάκη Φίλου βρίσκεται κοντά στο Βλαχοχώρι Χαλίκι που είναι και το τελευταίο και βορειότερο χωριό του νομού Τρικάλων.
Πήρε το όνομά του αυτό καθώς και η περίφημη σκάλα ή αλλιώς η Βασιλική Στράτα από τον σπουδαίο αυτόν τσέλιγκα του χωριού που τα έχτισε περίπου στα 1600 για να διευκολύνει την κατάβαση των κοπαδιών στα πεδινά κατά τους χειμερινούς μήνες.
Η Στράτα αυτή είναι σκαλισμένη στα βράχια και δημιουργεί ένα πανέμορφο καλντερίμι με το ποτάμι να βρίσκεται χαμηλότερα και να συντροφεύει με το αδιάκοπο βουητό του.
Ακόμα και δίπλα στο ποτάμι βρίσκονται πολλές πηγές καθώς όλη η περιοχή είναι μια τεράστια νερομάνα με τα σημαντικότερα ποτάμια της Πατρίδας μας να πηγάζουν από αυτά τα μέρη, τόσο ο Αχελώος, ο Πηνειός όσο και λίγο βορειότερα ο Μετσοβίτικος.
Η Στράτα αυτή ήταν μια από τις σημαντικότερες πανάρχαιες οδούς που συνδέουν την Ηπειρο με την Θεσσαλία καθώς λίγο νοτιότερα βρίσκεται το πέρασμα του Μπάρου με τα περήφανα Τζουμέρκα.
Καλώς ήρθατε στην Ταραγμένη και Έμφοβη Γεωπολιτική του 21ου Αιώνα
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ (αριστερά) συναντά τον Κινέζο υπουργό Εξωτερικών Γουάνγκ Γι στο Πεκίνο στις 23 Μαρτίου 2021. Φωτογραφία: AFP / Ρωσικό Υπουργείο Εξωτερικών / Φυλλάδιο / Υπηρεσία Anadolu
Μετάφραση Μ. Στυλιανού
Με ένα τριπλό χαστούκι Ρωσίας-Κίνας-Ιράν στον Ηγεμόνα, έχουμε τώρα μια ολοκαίνουργια γεωπολιτική σκακιέρα….
Δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά το πώς αυτή είναι μια πραγματική στιγμή που αλλάζει το παιχνίδι. Η γεωπολιτική του 21ου αιώνα δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια..
Ωστόσο, ο Ηγεμόνας ήταν αυτός που διάβηκε πρώτος τον διπλωματικό Ρουβικώνα. Οι χειριστές πίσω από το φάντασμα Τζο Μπάίντεν είχαν ψιθυρίσει στο ακουστικό του να χαρακτηρίσει τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν ως άψυχο «δολοφόνο» στη μέση μιας συνέντευξης του γλυκού νερού.
Ούτε καν στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου οι υπερδυνάμεις κατέφυγαν σε προσωπικές επιθέσεις. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας εκπληκτικής γκάφας ήταν να στρατευτεί σχεδόν ολόκληρος ο ρωσικός πληθυσμός πίσω από τον Πούτιν – διότι αυτό θεωρήθηκε ως επίθεση κατά του ρωσικού έθνους.
Στη συνέχεια ήρθε η ψύχραιμη, ήρεμη, συμπυκνωμένη – και αρκετά διπλωματική – απάντηση του Πούτιν, η οποία πρέπει να αναλυθεί προσεκτικά. Αυτά τα αιχμηρά ως στιλέτα λόγια είναι αναμφισβήτητα το πιο καταστροφικά δυναμικό πεντάλεπτο στην ιστορία των διεθνών σχέσεων.
Σε προγενέστερο άρθρο, στην παγωμένη Αλάσκα, είχαμε προβλέψει τι θα μπορούσε να συμβεί στη σύνοδο κορυφής ΗΠΑ-Κίνας 2 + 2 σε ένα άθλιο ξενοδοχείο του Άνκορατζ, με φθηνές γαβάθες ζεστής μανέστρας που προσφέρονταν δωρεάν.
Το χιλιετές διπλωματικό πρωτόκολλο της Κίνας ορίζει ότι οι συζητήσεις ξεκινούν γύρω από κοινές θέσεις – που στη συνέχεια εκθειάζονται ως πιο σημαντικές από τις διαφωνίες μεταξύ των διαπραγματευόμενων μερών. Αυτό είναι στην καρδιά της αρχής «καμιά απώλεια γοήτρου». Μόνο στη συνέχεια τα μέρη συζητούν τις διαφορές τους.
Ωστόσο, ήταν εντελώς προβλέψιμο ότι ένα μάτσο ερασιτέχνες, άτσαλοι και ανίδεοι Αμερικανοί θα τσαλαπατούσαν αυτούς τους βασικούς διπλωματικούς κανόνες για να επιδείξουν «δύναμη» στους υπηκόους τους, ξετυλίγοντας το καθιερωμένο κατηγορητήριο περί την Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ, την Θάλασσα της Νότιας Κίνας, και την «γενοκτονία» των Ουϊγούρων.
Δεν υπήρξε ούτε ένας τύπος με ελάχιστη γνώση της Ανατολικής Ασίας για να προειδοποιήσει τους ερασιτέχνες ότι δεν τα βάζετε ατιμωρητί με τον τρομερό επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων στην Κεντρική Επιτροπή του Κ.Κ. Κίνας, Yang Jiechi.
Εμφανώς ξαφνιάστηκε, αλλά ελέγχοντας την αγανάκτησή του, ο Γιανγκ Τζιετσί ανταπέδωσε το χτύπημα.. Και οι ρητορικές βολές του ακούστηκαν σε όλο τον Παγκόσμιο Νότο.
Έπρεπε να συμπεριλάβουν ένα βασικό μάθημα τρόπων συμπεριφοράς:
«Εάν θέλετε να μας αντιμετωπίσετε σωστά, ας έχουμε αμοιβαίο σεβασμό και ας κάνουμε τα πράγματα με τον σωστό τρόπο».
Αλλά αυτό που ξεχώριζε ήταν ένα δηκτικό, συνοπτικό διαγνωστικό μείγμα ιστορίας και πολιτικής:
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν τα προσόντα να μιλούν στην Κίνα με συγκαταβατικό ύφος. Ο κινεζικός λαός δεν θα το ανεχθεί. Ο τρόπος τους στην αντιμετώπιση της Κίνας πρέπει να βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και η ιστορία θα αποδείξει ότι εκείνοι που επιδιώκουν να στραγγαλίσουν την Κίνα θα υποφέρουν στο τέλος.
Και όλα αυτά μεταφράστηκαν σε πραγματικό χρόνο από τον νεαρό, ελκυστικό και εξαιρετικά εξειδικευμένο Zhang Jing – ο οποίος αναπόφευκτα έγινε ένας ολονύκτιος σούπερ σταρ στην Κίνα, αποκομίζοντας ένα εκπληκτικό 400 εκατομμύρια συν επιτυχίες στο Weibo.
Η ανικανότητα του «διπλωματικού» βραχίονα της κυβέρνησης Μπάιντεν-Χάρις είναι απίστευτη. Χρησιμοποιώντας έναν βασικό ελιγμό Sun Tzu, ο Yang Jiechi αναποδογύρισε τους ρόλους και εξέφρασε το κυρίαρχο συναίσθημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του πλανήτη. Βάλτε εκεί που ξέρετε την «βασισμένη σε κανόνες τάξη» σας. Εμείς, τα έθνη του κόσμου, προτιμούμε τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και την υπεροχή του Διεθνούς Δικαίου.
Έτσι, αυτό που πέτυχε σχεδόν ακαριαία το 1-2 Ρωσίας-Κίνας από τώρα και στο εξής είναι: Ο Ηγεμόνας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, σε ολόκληρο τον Παγκόσμιο Νότο με, στην καλύτερη περίπτωση, περιφρόνηση.
Μια αναπόφευκτη ιστορική διαδικασία
Πριν από την Αλάσκα, οι Αμερικανοί πήγαν σε μια επίθεση γοητείας στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα για «διαβουλεύσεις». Αυτό είναι άσχετο. Αυτό που έχει σημασία είναι τα μετά-Αλάσκα και η κρίσιμη συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρώφ-Γουάνγκ Γι στο Γκουιλίν.
Ο Λαβρώφ, πάντα ανέκφραστος, διευκρίνισε σε συνέντευξή του στα κινεζικά μέσα ενημέρωσης πώς η στρατηγική εταιρική σχέση Ρωσίας-Κίνας διαπιστώνει το σημερινό διπλωματικό ναυάγιο των ΗΠΑ:
Στην πραγματικότητα, έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα της κλασικής διπλωματίας. Η διπλωματία αφορά τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την ικανότητα να ακούμε ο ένας τον άλλον. Να ακούμε ο ένας τον άλλον και να επιτυγχάνουμε μια ισορροπία μεταξύ ανταγωνιστικών συμφερόντων. Αυτές ακριβώς είναι οι αξίες που προωθούν η Ρωσία και η Κίνα στη διπλωματία.
Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι ότι η Ρωσία-Κίνα πρέπει να «εμπεδώσουμε την ανεξαρτησία μας: Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν κηρύξει ως στόχο τους τον περιορισμό της προόδου της τεχνολογίας στη Ρωσία και στην Κίνα. Συνεπώς, πρέπει να μειώσουμε την έκθεσή μας στις κυρώσεις, ενισχύοντας την τεχνολογική μας ανεξαρτησία και μεταβαίνοντας σε συναλλαγές σε εθνικά και διεθνή νομίσματα εκτός του δολαρίου. Πρέπει να απομακρυνθούμε από τη χρήση διεθνών συστημάτων πληρωμών που ελέγχονται από τη Δύση».
Ρωσία-Κίνα έχουν προσδιορίσει με σαφήνεια, όπως τόνισε ο Λαβρώφ, πώς οι «Δυτικοί εταίροι» «προωθούν την ιδεολογική ατζέντα τους με στόχο τη διατήρηση της κυριαρχίας τους, καθυστερώντας την πρόοδο σε άλλες χώρες. Οι πολιτικές τους έρχονται σε αντίθεση με τις αντικειμενικές διεθνείς εξελίξεις και, όπως συνήθιζαν να λένε κάποια στιγμή, βρίσκονται στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Η ιστορική διαδικασία θα επιβάλει την θέλησή της, ό,τι και να συμβεί».
Δεν γίνεται πιο ξεκάθαρη από αυτή η έντονη παρουσίαση μιας αναπόφευκτης «ιστορικής διαδικασίας». Και προβλέψιμα, δεν χρειάστηκε χρόνος για τους «Δυτικούς εταίρους» να γυρίσουν – που αλλού – στην ίδια παλιά τσάντα με τα κόλπα των κυρώσεων.
Να ‘μαστε πάλι: μια «συμμαχία» ΗΠΑ, Βρετανίας, ΕΕ, Καναδά που επιβάλλει κυρώσεις σε επιλεγμένους Κινέζους αξιωματούχους επειδή, σύμφωνα με τα λόγια του Blinken, «η ΛΔΚ [Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας] συνεχίζει να διαπράττει γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στο Σινγιάνγκ».
Η ΕΕ, η Βρετανία και ο Καναδάς δεν είχαν τα κότσια να τιμωρήσουν έναν βασικό παίκτη: τον επικεφαλής του κόμματος στο Σινγιάνγκ Τσεν Κουάνγκουο, ο οποίος είναι μέλος του Πολιτικού Γραφείου. Η κινεζική απάντηση θα ήταν –οικονομικά– καταστροφική.
Ωστόσο, το Πεκίνο αντέδρασε με τις δικές του κυρώσεις – στοχεύοντας, καίρια, το γερμανικό ακροδεξιό ευαγγελικό ψώνιο, που ποζάρει ως «ερευνητής» και παρήγαγε το μεγαλύτερο μέρος της εντελώς απομυθοποιημένης «απόδειξης» περί ενός εκατομμυρίου Ουϊγούρων που κρατούνταν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Για άλλη μια φορά, οι «Δυτικοί εταίροι» είναι αδιαπέραστοι από τη λογική. Προσθέτοντας στην ήδη απαίσια κατάσταση των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας, οι Βρυξέλλες επιλέγουν επίσης να ανταγωνιστούν την Κίνα βάσει ενός μόνο ψεύτικου φακέλου, παίζοντας απευθείας στην όχι ακριβώς μυστική ατζέντα του Ηγεμόνα.
Η αποστολή (σχεδόν) ολοκληρώθηκε: Διπλωμάτες των Βρυξελλών μου λένε ότι το Κοινοβούλιο της ΕΕ είναι έτοιμο να αρνηθεί να επικυρώσει την εμπορική συμφωνία Κίνας-ΕΕ που διαπραγματεύτηκαν επίπονα η Μέρκελ και ο Μακρόν. Οι συνέπειες θα είναι τεράστιες.
Έτσι, ο Μπλίνκεν θα έχει λόγους να είναι χαρούμενος όταν συναντηθεί με διαφόρους ευρωκράτες και γραφειοκράτες του ΝΑΤΟ αυτή την εβδομάδα, εν όψει της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ.
Πρέπει να επικροτήσουμε το θράσος των «Δυτικών εταίρων». Έχουν περάσει 18 χρόνια από το Σοκ και το Δέος – την έναρξη των βομβαρδισμών, της εισβολής και της καταστροφής του Ιράκ. Έχουν περάσει 10 χρόνια από την έναρξη της ολοκληρωτικής καταστροφής της Λιβύης από το ΝΑΤΟ και τους υπηρέτες του ΣΣΚ, με τον Ομπάμα-Μπάιντεν να «ηγούνται εκ των νώτων». Έχουν περάσει 10 χρόνια από την έναρξη της άγριας καταστροφής της Συρίας με πληρεξούσιους – τους Τζιχαντιστές μεταμφιεσμένους σε «μετριοπαθείς αντάρτες».
Ωστόσο, τώρα οι « Δυτικοί εταίροι» είναι τόσο συντετριμμένοι από τη δεινή κατάσταση των Μουσουλμάνων στη Δυτική Κίνα!
Υπάρχουν τουλάχιστον κάποιες ρωγμές στο τσίρκο των ψευδαισθησιών της ΕΕ. Την περασμένη εβδομάδα, ο Όμιλος Προβληματισμού των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων (CRI) – στην πραγματικότητα μια ανεξάρτητη δεξαμενή σκέψης πρώην υψηλόβαθμων αξιωματικών – έγραψε μια αναπάντεχη ανοιχτή επιστολή προς τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ Στόλτενμπεργκ, κατηγορώντας τον de facto ότι συμπεριφέρεται ως αμερικανικό ανδρείκελο με την εφαρμογή του σχεδίου του ΝΑΤΟ για το 2030. Οι Γάλλοι αξιωματικοί κατέληξαν στο σωστό συμπέρασμα: ο συνδυασμός ΗΠΑ/ΝΑΤΟ είναι η κύρια αιτία των αποτρόπαιων σχέσεων με τη Ρωσία.
Οι Ειδοί του Μαρτίου*
Εν τω μεταξύ, οι κυρώσεις προελαύνουν σαν τρένο χωρίς φρένο. Η Προεδρία Μπάιντεν-Χάρις έχει ήδη απειλήσει να επιβάλει πρόσθετες κυρώσεις στις κινεζικές εισαγωγές πετρελαίου από το Ιράν. Και υπάρχουν περισσότερα σε εξέλιξη – για την βιομηχανία, την τεχνολογία, το 5G, τις αλυσίδες εφοδιασμού, τους ημιαγωγούς.
Και όμως κανείς δεν τρέμει στις μπότες του. Ακριβώς στην διαπασών με τη Ρωσία-Κίνα, το Ιράν έχει εντείνει το παιχνίδι, με τον Αγιατολάχ Χαμενεΐ να εκδίδει τις κατευθυντήριες γραμμές για την επιστροφή της Τεχεράνης στην Πυρηνική Συμφωνία.
- Το καθεστώς των ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να υποβάλει νέες απαιτήσεις ή αλλαγές σχετικά με την πυρηνική συμφωνία
- Οι ΗΠΑ είναι σήμερα ασθενέστερες από ό,τι όταν υπογράφηκε το ΚΟΣΔ.
- Το Ιράν βρίσκεται σε ισχυρότερη θέση τώρα. Αν κάποιος μπορεί να επιβάλει νέες απαιτήσεις είναι το Ιράν και όχι οι ΗΠΑ.
Και με αυτό έχουμε ένα τριπλό χαστούκι Ρωσίας-Κίνας-Ιράν στον Ηγεμόνα.
Στην τελευταία μας συζήτηση/συνέντευξη, που θα κυκλοφορήσει σύντομα σε ένα πακέτο βίντεο + μεταγραφή, ο Michael Hudson – αναμφισβήτητα ο κορυφαίος οικονομολόγος του κόσμου – χτύπησε την καρδιά του θέματος:
Ο αγώνας κατά της Κίνας, ο φόβος της Κίνας είναι ότι δεν μπορείτε να κάνετε στην Κίνα, αυτό που κάνατε στη Ρωσία. Η Αμερική θα ήθελε πολύ να υπάρχει μια φιγούρα τύπου Γιέλτσιν στην Κίνα για να πει, ας δώσουμε όλους τους σιδηροδρόμους που έχετε δημιουργήσει, τον σιδηρόδρομο υψηλής ταχύτητας, ας δώσουμε τον πλούτο, ας δώσουμε όλα τα εργοστάσια σε ιδιώτες και ας αφήσουμε τα άτομα να διευθύνουν τα πάντα και, στη συνέχεια, θα τους δανείσουμε τα χρήματα, ή θα τα αγοράσουμε και στη συνέχεια μπορούμε να τα ελέγξουμε οικονομικά. Και η Κίνα δεν το αφήνει να συμβεί. Και η Ρωσία το εμπόδισε να συμβεί. Και η οργή στη Δύση είναι ότι με κάποιο τρόπο, το αμερικανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι σε θέση να αποσπάσει ξένους πόρους, ξένη γεωργία. Μένει μόνο με στρατιωτικά μέσα αρπαγής, όπως βλέπουμε στην εγγύς Ανατολή και στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή..
. . . . .
Θα συνεχιστεί. Ως έχει, θα πρέπει όλοι να διασφαλίσουμε ότι οι Ειδοί του Μαρτίου – έκδοση του 2021 – έχουν ήδη διαμορφώσει μια ολοκαίνουργια γεωπολιτική σκακιέρα. Ο Διπλός ΄Ελιξ Ρωσίας-Κίνας σε σιδηρόδρομο υψηλής ταχύτητας έχει φύγει από το σταθμό – και δεν υπάρχει επιστροφή.
* Η 15η Μαρτίου, ημέρα δολοφονίας του Ιούλιου Καίσαρα από τους γερουσιαστές στης Ρώμης. Εμπεδώθηκε ως ημερομηνία συμβολική επικείμενου μοιραίου γεγονότος.
Σημείωση Μετφρ: Ο Πεπέ Εσκομπάρ είναι αναγνωρισμένος ως ο κορυφαίος σύγχρονος παγκόσμιος ρεπόρτερ των Αsia Times, με ιδιαίτερη ειδίκευση στα θέματα της Ευρασίας. Τα άρθρα του αναδημοσιεύονται σε πολλές γλώσσες.
Διύλιση μέσω ρυπαρών ηθμών!
(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)
Αλληλοκοροϊδευόμαστε …. Δημοκρατική αδεία. Είμαστε όλοι νομιμόφρονες «Δημοκράτες». Μόνο που διαθέτουμε μια Δημοκρατία a la cart, εξατομικευμένη, τύπου ακορντεόν, που παίζει παράφωνα, παράταιρα και ευκαιριακά τον … αντιδημοκρατικό της σκοπό (!). Πρόσφατο, χαρακτηριστικό παράδειγμα: του κρατούμενου /καταδικασμένου σε ισόβια κάθειρξη για τις δολοφονίες 11 πολιτών. Συλλαλητήρια συμπαράστασης –με τους συνακόλουθους αχρείαστους βανδαλισμούς- διοργανώνονται ακόμη και τώρα που οι συναθροίσεις ευνοούν την εξάπλωση του Κορωναιού.
Χωρίς διάθεση εμπλοκής μου είτε σε πολιτικές αντιπαλότητες ή σε νομικές διαφωνίες διαφορογνωμούντων, κινδύνευσε η ζωή ενός ανθρώπου. Και ο «καυγάς» γίνονταν γύρω από τι, από ποιόν κινδύνευσε. Η προσωπική (ούτε πολιτική ή νομική άποψη αλλά καθαρά λογική) μου γνώμη είναι πως κινδύνευσε από τον ίδιο του τον εαυτό, αφού επέμενε να εκβιάζει την πολιτεία να αποδεχθεί τα αιτήματά του. Ουδεμία πολιτεία δέχεται έναν παρόμοιο, εκβιασμό. Γιατί (εκτός των αυτονόητων), αν το πράξει, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Θα επακολουθήσουν χιλιάδες, ανάλογα αιτήματα κρατουμένων, με απροσδιόριστες –πλην επώδυνες –συνέπειες. Οι ιδεοληψίες, οι κομματικές αγκιστρώσεις και η κομματοφροσύνη περίσσεψαν ιδίως από άτομα με δημόσιο λόγο (Συνηγόρους, Βουλευτές, τέως Υπουργούς κ .α).
Ακούστηκαν ανήκουστα όπως:
«Δεν επιτρέπεται –ακόμη και στους πονεμένους συγγενείς των αθώων θυμάτων του κυρίου εκτελεστή -, να τον αποκαλούν: δολοφόνο, αλλά κρατούμενο (σ.σ για δολοφονίες και όχι φορολογικές παραβάσεις;)».
«Η Πολιτεία θέλει να τον πεθάνει».
«Θα εκτεθεί διεθνώς η χώρα».
«Να γίνει δεκτό το αίτημα μεταγωγής για λόγους: Ασφάλειας του Κράτους, της χώρας, της Δημόσιας Τάξης. Απειλείται η κοινωνική ειρήνη και συνοχή (σ.σ αντιλαμβάνονται οι κ. κ Εισαγγελείς την σημασία παρόμοιων δηλώσεων; Αν ναι, τότε τι θα πράξουν;)».
«Κανείς δεν έχει τρομοκρατηθεί από την 17 Νοέμβρη (σ. σ μόνον … δολοφονηθεί)».
«Τα περισσότερα θύματα της τρομοκρατικής οργάνωσης ήταν Δεξιοί» (σ. σ άρα δεν έγινε και τίποτα).
Αλήθεια πως την αποκαλούν (οι ίδιοι) τρομοκρατική οργάνωση, και όχι πχ ψυχαγωγική /διασκεδαστική, αφού δεν τρομοκρατεί; Για να την … ενθαρρύνουν;
Τα σχόλια περιττεύουν. Οι – εκ των υστέρων –ανασκευές δεν πείθουν.
Ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος είχε εξηγήσει την ανάγκη αποστασιοποίησης /μη ταυτισμού των συντρόφων του με τέτοιες οργανώσεις. Δεν τον άκουσαν. (Μήπως επειδή ήταν … φανατικός δεξιός;).
Ή –το και πιθανότερο – γιατί οι ίδιοι θέλουν να παριστάνουν τους (ήπιους) Αριστερούς /αριστερίζοντες και όχι τους Ακροαριστερούς, τους Κομμουνιστές (σ.σ αυτοί όμως έχουν την γενναιότητα να μην ντρέπονται για την ταυτότητά τους και να στηρίζουν τις ιδέες τους) ή ο, τιδήποτε άλλο; Οι (κρυπτο)αγωνιστές όμως, όντας δειλοί ανασκευάζουν διαρκώς με μισόλογα τα λεγόμενά τους. Ο λόγος είναι ότι δεν διακινδυνεύουν να βρεθούν επισήμως εκτός του νεφελώματος του «Δημοκρατικού Τόξου». Περιέργως προβεβλημένα στελέχη τους: Βουλευτές, τέως Υπουργοί κ. α ομοϊδεάτες αξιωματούχοι της «Ροζ Αριστεράς» συνεχίζουν τις δηλώσεις αλλά και τη συμμετοχή τους σε συλλαλητήρια για ισοβίτες. Δηλαδή εντός, εκτός και επί τα αυτά τα …. θολοαριστερά.
ΥΓ Δεν τρέφω αυταπάτες. Όμως αν θέλουμε να προκόψουμε ως χώρα θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε πως δεν γίνεται τα πάντα (και οι ισχύοντες νόμοι) να περνούν μέσα από την διήθηση των ρυπαρών κομματικών ηθμών του κομματισμού, της ιδεοληψίας και των ποικιλώνυμων «λαϊκών αγωνιστών της μπαχαλοποίησης και της «οπισθοδρομικής, αναχρονιστικής προόδου» !.
Παρέα με τον… υπερκοριό της ΕΥΠ
24 Μαρτίου 2021, πρωί. Κτυπάει τό κουδούνι τοῦ διαμερίσματός μου…
«Ποιός εἶναι;» ρωτάω.
«Ὁ κύριος Παναγιωτακόπουλος;» ἀκούγεται ἀπό τό θυροτηλέφωνο μία φωνή.
«Μάλιστα» ἀπαντάω.
«Εἴμαστε ἀπό τό ἀστυνομικό τμῆμα. Ἔχουμε νά σᾶς ἐπιδώσουμε μία ἀπόφαση τοῦ διευθυντή τῆς Διεύθυνσης Ἀστυνομίας Ἀθηνῶν».
«Οκ, κατεβαίνω»…
Πῆγα στήν εἴσοδο τῆς πολυκατοικίας, ὅπου μέ περίμενε ἕνας νεαρός ἀστυνομικός. Πιό πίσω, στό περιπολικό, ἄλλος ἕνας συνάδελφός του. Δυό τρεῖς γείτονες παρακολουθοῦσαν τήν σκηνή μέ περιέργεια. Ὁ νεαρός, εὐγενικός, μοῦ ἐπέδωσε τήν ἀπόφαση τοῦ διευθυντή τῆς ΓΑΔΑ περί τῆς ἀπαγόρευσης τῆς ἐκδήλωσης τοῦ Συντονιστικοῦ Φορέων ’21, πού εἶχε προγραμματιστεῖ γιά την 25η Μαρτίου τό μεσημέρι, στό ἄγαλμα τοῦ Μακρυγιάννη, στήν Ἀκρόπολη. Ἀφοῦ ὑπέγραψα καί τόν εὐχαρίστησα, τήν στιγμή πού τακτοποιοῦσε τά χαρτιά του τόν ρωτάω:
«Πού γνωρίζατε τό κουδούνι τοῦ διαμερίσματός μου;»
«Εεε, τί ἐνοεῖτε;» μοῦ κάνει.
«Τό κουδούνι δέν γράφει τό ἐπώνυμό μου, ἀλλά τῆς προηγούμενης ἱδιοκτήτριας»…
«Ἐδῶ ἔγραφε νά κτυπήσουμε τό κουδούνι Θ…» μοῦ λέει δείχνοντάς μου ἀόριστα τόν φάκελο πού κρατοῦσε. «Εἶναι λάθος;»
«Ὄχι, πολύ σωστό εἶναι, γι’ αὐτό παραξενεύτηκα»… Κι ἐνῶ ἑτοιμαζόταν ἀμήχανα νά μοῦ ἀπαντήσει κάτι, τόν χαιρέτησα εὐγενικά κι ἀνέβηκα τά σκαλιά διαβάζοντας τήν ἀπόφαση τοῦ ταξίαρχου τῆς ΓΑΔΑ.
Εἶχε ἐκδοθεῖ μόλις λίγες ὧρες πρίν… Μπορεῖ ὅταν βγαίνει μία ἀπόφαση δικαστηρίου νά περιμένουμε μῆνες γιά νά καθαρογραφεῖ, ἀλλά ὅταν τό κράτος θέλει, εἶναι ταχύτατο! Ἐδῶ μπορεῖ νά χρειάστηκε ἡ σύμφωνη γνώμη τοῦ προέδρου Πρωτοδικῶν Ἀθηνῶν, καθώς καί τοῦ δημάρχου Ἀθηναῖων (τοῦ ἀνεψιοῦ τοῦ πρωθυπουργοῦ ντέ!…), ἀλλά καθαρογραφήκαν ὅλα τάχιστα καί μοῦ έπιδώθηκαν μέ πᾶσα ἐπισημότητα!
Ἡ πρόφαση τοῦ Covid-19 στήν περίπτωσή μας ἦταν ἀχρείαστη. Ἡ ἀπόφαση ἦταν στεγνή καί ξεκάθαρη: Λόγῳ τῆς παρουσίας ξένων ἡγετῶν στήν παρέλαση (αὐτῶν τῶν δευτερότριτων πού μᾶς ἔστειλαν 3-4 ἀπό τούς προστάτες τοῦ προτεκτοράτου γιά νά βγάλουν τήν ὑποχρέωση), ἀπαγορευόταν κάθε ἐκδήλωση Ἑλλήνων πολιτῶν. Ἀκόμα κι ἄν γινόταν 2,5 ὧρες μετά τήν παρέλαση καί τρία χιλιόμετρα μακριά, ὄπως ἡ δική μας.
Κρατοῦσα λοιπόν στά χέρια μου τήν δεύτερη, κατά σειρά, ἀπόφαση ἀπαγόρευσης ἑορτασμοῦ τῆς 25ης Μαρτίου ἀπό πολῖτες, πού ἔχει ἐκδόσει αὐτό τό κράτος, κατά τούς δύο αἰῶνες τῆς παράξενης ζωῆς του. Ἡ πρώτη εἶχε ἐκδοθεῖ ἀπό τήν κατοχική κυβέρνηση τοῦ 1943. Τότε οἱ Ἕλληνες ἀγνόησαν τήν ἀπαγόρευση τῶν κατακτητῶν κατεβαίνοντας σέ πορεῖες, ἑνωμένοι κάτω ἀπό τήν ἑλληνική σημαία, καί ἀπέναντι στά πολυβόλα τῶν ναζί καί τῶν φασιστῶν.
Κάποιοι ἔπεσαν νεκροί προσπαθῶντας νά καταθέσουν ἕνα στεφάνι στόν Ἄγνωστο Στρατιώτη. Τώρα, κι ἔχοντας αὐτή τήν ἐνοχλητική ἐμμονή πῶς οἱ παπποῦδες μας μέ κάποιον τρόπο μᾶς κοιτοῦν, θά ἦταν μεγάλη ντροπή νά φοβηθοῦμε ἐμεῖς τά μπλοκάκια τῶν ἀστυνομικῶν καί τό Αὐτόφωρο, ὅταν ἐκεῖνοι δέν φοβήθηκαν τίς σφαῖρες.
Ἔτσι ἀποφασίσαμε μέ τούς συντρόφους καί τούς συναγωνιστές μου νά μήν κάνουμε πίσω. Δέν μπορούσαμε πλέον νά ἔχουμε μικροφωνικές, ἠχεῖα, τραγούδια καί χορευτικά, ὄπως σχεδιάζαμε, ἀλλά ἕνα λουλούδι κι ἕνα στεφάνι στό ἄγαλμα τοῦ Μακρυγιάννη θά τό καταθέταμε…Ἀρχίσαμε λοιπόν νά σχεδιάζουμε αὐτή τήν τόσο ἐπικίνδυνη διά «τή δημόσια ἀσφάλεια καί την κοινωνικοοικονομική ζωή τῆς οἰκείας περιοχῆς» ἐνέργεια, λαμβάνοντας ὑπόψη ὅλες τίς παραμέτρους. Ἐκεῖ πληροφορήθηκα καί τά περί τοῦ ἀγαπητοῦ ὑπερκοριοῦ, πού παρακολουθοῦσε τηλέφωνα, ὑπολογιστές καί σόσιαλ μίντια, γιά νά μοῦ λυθεῖ καί ἡ ἀπορία πῶς ἡ Ἀστυνομία εἶχε γνώση ἀκόμα καί τοῦ ἐταιρώνυμου κουδουνιοῦ μου. Οἱ ἴδιες οἱ Ἀρχές ἀσφαλείας τοῦ κράτους εἶχαν ὑπερηφάνως ἀνακοινώσει πῶς ὁ ὑπερκοριός τῆς ΕΥΠ παρακολουθοῦσε κάθε σχεδιασμό ἐκδηλώσεων γιά τήν 25η Μαρτίου, ἀπὸ τούς πολῖτες. Ἡ περιστολή τῶν συνταγματικῶν μας δικαιωμάτων ἀνακοινώνεται πλέον ξεκάθαρα καί θριαμβευτικά, πρός παραδειγματισμό καί συμμόρφωση… Αἰσθάνθηκα κι ἐγώ ὑπερήφανος πού πράγματι οἱ διεθνεῖς προβολεῖς ἔχουν στραφεῖ πάνω μας, ὄπως εὔστοχα ἀνέγραφε τό ἱστορικό ἐξώφυλλο τοῦ «Βηmagazino», πού ἔντυσε τόν Μητσοτάκη Κολοκοτρώνη καί τήν Γιάννα Ἀγγελοπούλου Μπουμπουλίνα!
25η Μαρτίου 2021, πρωί. Οἱ ὁμάδες μας εἶχαν ξεχωριστά σημεῖα συνάντησης, σέ διάφορα στενά. Τά συνθηματικά γιά την τηλεφωνική μας ἐπικοινωνία εἶχαν καθοριστεῖ γιά νά μήν ἀνησυχήσουμε καί τούς συμπαθεῖς ἠχολῆπτες τοῦ ὑπερκοριοῦ, πού ἔπιναν τόν καφέ τους πρωινιάτικα. Τό ἄγαλμα τοῦ Μακυγιάννη ἐπονομάστηκε «παπποῦς». «Ὁ παπποῦς εἶναι ἄρρωστος» ἦταν τό συνθηματικό, ἄν ὑπῆρχαν ἀστυνομικοί στό σημεῖο. Ὁ «παπποῦς» πράγματι ἀπό νωρίς τό πρωί ἦταν πολύ ἄρρωστος… Ἀκόμα ὅμως καί μιάμιση ὥρα μετά τήν λήξη τῆς παρέλασης, οἱ ἀστυνομικοί ἔδιωχναν ὅποιον ἐμφανιζόταν μέ ἑλληνική σημαία μπροστά στό ἄγαλμα.
Ἡ δική μου ὁμάδα βρέθηκε κάπου στά στενά τοῦ Κουκακίου. Σύντομα γύρω μας βρέθηκαν καμιά δεκαριά ἀσφαλῖτες, πού ἀδέξια προσπαθοῦσαν νά εἶναι διακριτικοί. Κάποια δεδομένη στιγμή χωριστήκαμε γιά νά προσεγγίσουμε τόν «παπποῦ». Δίπλα μου σχεδόν βρισκόταν ἕνας ἀσφαλίτης πού μέ εἶχε χρεωθεῖ man to man. Τόν εἴχαμε βγάλει συνθηματικά «ἕτερον ἥμισυ». Μέ ρωτοῦσαν κάθε τόσο οἱ ἄλλοι ἀπό τό τηλέφωνο ἄν τό «ἕτερόν μου ἥμισυ» εἶναι μαζί μου. Δέν ἔχω παράπονο. Με ἀκολουθοῦσε πιστά, με συγκινητική ἀγάπη καί ἀφοσίωση, μέχρι το τελευταῖο λεπτό…
Αἰσθανόμουν λίγο σάν τον Βέγγο στήν ταινία «Ὁ Θανάσης στήν χώρα τῆς σφαλιάρας», ὅμως ὅταν δόθηκε τό συνθηματικό γιά νά μαζευτοῦμε ὅλοι οἱ σκόρπιοι ἀπό καφετέριες, στενά, παγκάκια κ.ο.κ. μπροστά στό ἄγαλμα τοῦ Μακρυγιάννη, αἰσθάνθηκα ὅτι δέν ἤμουν τόσο μόνος ὅσο ὁ Θανάσης… Πάνω ἀπό τριακόσιοι θαρραλέοι Ἕλληνες καί Ἑλληνίδες σταθήκαμε μπροστά στόν «παπποῦ».
Οἱ δικηγόροι μας προσπαθοῦσαν συνεχῶς νά συνεννοηθοῦν μέ τούς ἀστυνομικούς, πού μᾶς καλοῦσαν νά διαλυθοῦμε. Κερδίζοντας τέταρτο τό τέταρτο, ὑπό τήν ἀπειλή τῆς ἐπέμβασης τῶν ΜΑΤ, διαπράξαμε τίς τόσο ἐπικίνδυνες γιά τό κράτος ἐνέργειες: Καταθέσαμε τά λουλούδια μας καί τό στεφάνι μας, ἕνας ψυχωμένος παπάς ἔκανε ἕνα σύντομο τρισάγιο, ψάλαμε τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ» καί τόν Ἐθνικό Ὕμνο, καί χορέψαμε, ὄπως οἱ προπαπποῦδες μας τό ’21, ἀκριβῶς στό σημεῖο ὅπου κάποιοι νόμισαν ὅτι θά πατήσουν τήν Ἐλευθερία μας…
Φύγαμε ἥσυχα γιά τά σπίτια μας, μέ μία γλυκιά ἱκανοποίηση τῆς ἐνοχλητικῆς μας ἐμμονῆς.
Μία αἴσθηση πῶς κι ἐκεῖνοι ἀπό ψηλά κάπως τό χαρήκανε. Ὁ μπρούντζινος «παπποῦς» ἔμεινε πίσω, κάτω ἀπό τήν ἡλιόλουστη Ἀκρόπολη, λουσμένος κι ὁ ἴδιος στά λουλούδια. Θαρρῶ πώς κάπως κρυφά κι αὐτός χαμογελοῦσε…
«Γύφτος παπάς δεν βλογάει»
Η κυρία Σακελλαροπούλου ως πολίτης έχει δικαίωμα να ζει όπως θέλει. Ανύπαντρη, παντρεμένη, να ζει με άντρα, γυναίκα, πέντε γάτες, τρία καγκουρό και ένα κοάλα. Ό,τι της κάνει κέφι και ποίοι είμεθα να μας δώσει ραπόρτο;
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Εδώ με το ζόρι κουμαντάρουμε το δικό μας κρεβάτι, δεν μπορούμε να μπλέξουμε και με τα ξένα. Μπορεί να είναι άθεη, Χάρε Κρίσνα, οπαδός της πατρώας θρησκείας των Οτεντότων ή Αντβεντίστρια της Εβδομης Ημέρας ή Μορμόνος και να περιμένει το διαστημόπλοιο. Έχει, ως πολίτης, το δικαίωμα να έχει εμμονές, ιδεοληψίες, να αρνείται το Έθνος, να μην πατάει σε εκκλησία, να περιφρονεί δεσποτάδες, να μην προσκυνάει το Ευαγγέλιο, να περιφρονεί το πρωτόκολλο, να γράφει άρθρα στην «ΕφΣυν», ανεπίσημο όργανο του πολιτικού περιθωρίου των αριστερόστροφων φασιστών. Όμως δεν είναι απλός οπλίτης.
Ο πρωθυπουργός είχε την ατυχή ιδέα να την επιλέξει γι’ αυτόν τον ρόλο, στον οποίο αδυνατεί να ανταποκριθεί και εξελίσσεται σε αυτό που στην αργκό του Πειραιώς και της μπάλας ονομάζεται παλτό, με υπερθετικό το μαρμάρινο παλτό. Εν προκειμένω είναι από μάρμαρο Πεντέλης διπλόφαρδο. Η δε παραβίαση του πρωτοκόλλου γίνεται προφανώς με την ανοχή της κυβέρνησης και μπορεί να είναι «ανεύθυνη», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα την αντιμετωπίζουμε λες και είναι μειωμένου καταλογισμού, να κάνει ό,τι της κατέβει, διότι δεν είναι. Ό,τι κάνει είναι προσεκτική και όλως προσωπική επιλογή.
Υπάρχουν κάποιοι νομικοί, ηθικοί και εθιμικοί περιορισμοί στις ήδη περιορισμένες αλλά υπαρκτές ευθύνες που έχει, διότι κάποιες έχει. Δεν χρειάζεται να κάνει τίποτε αεροπλανικά, εθιμικές διαδικασίες είναι τα περισσότερα, αν όχι όλα, όμως μέσα στο πλαίσιο που ορίζουν μια παράδοση, το πρωτόκολλο και κυρίως η επίγνωση του ποίου Έθνους άρχει, διότι μάλλον δεν το έχει πάρει χαμπάρι και δεν βλέπω τον Μητσοτάκη να έχει διάθεση να της θυμίσει πως δεν ορκίστηκε «στη ζωή του Μπιθικώτση». Ο πρωθυπουργός έχει γνωστές πεποιθήσεις, που μπάζουν πολύ από μεταμοντέρνα «πολιτική ορθότητα» και μπερδεύει την μπέρδα του με αυτά που επιτάσσουν η παράδοση και η ευπρέπεια της θέσης ενός Ανωτάτου Άρχοντος. Αν συνεχιστεί αυτό, θα μας κάνει βασιλόφρονες στα γεράματα η κυρία Πρόεδρος.
Δεν ξέρω εάν έχετε αναρωτηθεί ποτέ για την αιτία του αβυσσαλέου μίσους της Αριστεράς προς τη βασιλεία. Η πρώτη αιτία ήταν αυτά που συμβόλιζε: Έθνος, Ένοπλες Δυνάμεις, Ορθοδοξία, παράδοση, ευπρέπεια. Θα έλεγα και λούσιμο και καθαρά ρούχα. Ο δεύτερος λόγος ήταν ο ρόλος της στην καταστολή της προδοτικής χωριστικής κομμουνιστικής ανταρσίας. Οταν φεύγανε κυνηγημένοι και ηττημένοι οι στασιαστές προδότες από την Κόνιτσα, από την άλλη μεριά έμπαινε στη ρημαγμένη πόλη πάνω σε ένα τζιπ η Φρειδερίκη, προκαλώντας εγκεφαλικά στους υπεύθυνους για την ασφάλειά της, που για το πρόσωπό της η Αριστερά έχυσε όλη τη χυδαιότητα και το μίσος, από τα οποία έχει πάντα μεγάλο απόθεμα, διότι έχουν ασκηθεί πρωτίστως μεταξύ τους, όταν αλληλοκατηγορούνταν ως «πράκτορες», «χαφιέδες» κ.λπ. Ποτέ δεν συγχώρεσαν το νικηφόρο πάθος της εναντίον τους, τα παιδιά που περιέθαλψε, ξεβρακώνοντας την καταστροφική λαίλαπα της ανταρσίας τους πάνω στους φτωχούς της υπαίθρου και το άγος του Παιδομαζώματος, που μόνο Τούρκοι και Κομμουνιστές έκαναν στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι διεστραμμένες συκοφαντίες επαναλαμβάνονται σε κάθε ευκαιρία από δημοσιογραφούντες και ιστορικούς «επιστήμονες» με ακεραιότητα εκδιδόμενης αμοιβάδας.
Το πολιτειακό ζήτημα έχει λυθεί, αλλά η Ιστορία δεν διαγράφεται, η αλήθεια υπάρχει. Οι βασιλείς, απόφοιτοι των Στρατιωτικών Σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και επικεφαλής τους, δεν θα μπορούσαν ποτέ να προσβάλουν τον εαυτό τους και το ύπατο αξίωμα περιφρονώντας το πρωτόκολλο, την Εκκλησία, τα σύμβολα των Ελλήνων, όσα ορίζονται ήδη με το προοίμιο του Συντάγματος με την επίκληση της Αγίας Τριάδος, σταθερό από τα επαναστατικά συντάγματα ως το ισχύον σήμερα. Το ίδιο μίσος έχει η Αριστερά, σε όλες τις αποχρώσεις της, και για τους πολίτες ΠτΔ και εν γένει πολιτικούς που ήταν σάρκα από τη σάρκα της αληθινής Δεξιάς ή του αληθινού Κέντρου της Ιστορίας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε π.χ. τον βασιλιά Παύλο, τον Κωνσταντίνο, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Στασινόπουλο ή τον Κωστή Στεφανόπουλο να αποφεύγουν να προσκυνήσουν το Ευαγγέλιο ή να παρακολουθούν την παρέλαση δίπλα δίπλα με το αμόρε τους ή να πηγαίνουν στα Δωδεκάνησα στην επέτειο της ενσωμάτωσης με ημιάρβυλα.
Η Φρειδερίκη, καίτοι ισχυρή προσωπικότητα, ουδέποτε τόλμησε να σταθεί δίπλα στον βασιλέα σύζυγό της, όταν εκείνος ως αρχηγός του κράτους παρακολουθούσε την παρέλαση. Ο Αρχηγός του κράτους στέκεται μόνος. Δεν είναι γάμος κολλητής. Ούτε καμία των συζύγων των προέδρων που πέρασαν στάθηκε δίπλα τους να εισπράττει τους χαιρετισμούς των παρελαυνόντων τμημάτων, γιατί έτσι τους έκανε κέφι. Με ποια ιδιότητα; Ποιον θεσμικό ρόλο; Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους μηδενιστές κάθε προέλευσης, διότι έχει και η ψευτοκεντροδεξιά τέτοιους, που ούτε δεξιοί είναι ούτε αληθινοί κεντρώοι. Μεσαιοχωρίτες είναι, αυτή η αριστερόστροφη βιοχλαπάτσα. Του χρόνου ας φέρουν και μια θεια τους να καθαρίζει φασολάκια, όσο περνάνε τα… στρατά.
Η Πρόεδρος όλου του Έθνους δεν μπορεί να μεταφέρει τις μειοψηφικές προσωπικές πεποιθήσεις της στα προεδρικά καθήκοντα. Μπορεί να παραιτηθεί και να φοράει ημιάρβυλα, σαγιονάρες, να τρέχει ξεκάλτσωτη στα λιβάδια κυνηγώντας πεταλούδες, να παίζει με τις γάτες της, αντί να τρέχει σε δοξολογίες και παρελάσεις, να μοστράρει παντού τον συμπαθέστατο κατά τα λοιπά κύριο συνάδελφο και σύντροφό της, όταν βλέπουν μαζί ιερωμένο να τον χτυπάει στον ώμο και να του λέει για πλάκα «δικός σου ο παπάς», να μας παίρνει στο ψιλό εμάς που σεβόμαστε όσα αυτή δεν συμμερίζεται, αλλά όλα αυτά να τα κάνει ως απλός πολίτης. Τότε θα υπερασπιστούμε και το δικαίωμά της να μην πιστεύει, να αδιαφορεί για ό,τι της καπνίσει, ό,τι δεν συμμερίζεται με όλους εμάς τους «οπισθοδρομικούς». Το έχει πει ο σοφός λαός, ρε αδέρφια, «γύφτος παπάς δεν βλογάει».
Η τραγωδία της παρακμής έχει... ονοματεπώνυμο
Επιφυλλίδα
''Η αλλοτρίωση είναι μια αποξένωση απ' τον Παράδεισο, που ο άνθρωπος συνεχίζει να νοσταλγεί'', έγραφε μεταξύ άλλων ο αείμνηστος δημοσιογράφος Βασίλης Ραφαηλίδης ερμηνεύοντας αλληγορικά το συναίσθημα της αποστέρησης και της έλλειψης του ανθρώπου από κάτι οικείο ως πηγής δυστυχίας του.
Αυτό το συναίσθημα της απώλειας του οικείου είναι η βασική αιτία της τωρινής δυστυχίας μας. Μιας δυστυχίας ορατής δια γυμνού οφθαλμού μεταξύ των Ελλήνων, που ψάχνουν να βρουν την περηφάνια τους μέσα στις εθνικές φωνές που ακούγονται όλο και πιο συχνά σήμερα ή στις... μη συμμετοχικές απ' την μεριά του λαού (λόγω covid 19) εορταστικές εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια απ' την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Ενδεικτικός είναι, άλλωστε, ο τίτλος της εφημερίδας ΕΣΤΙΑ (''Ἓπί τέλους ὀλίγη ὑπερηφάνεια''), που καθρεφτίζει την λαχτάρα όλων μας να αναπτερώσουμε το εθνικό φρόνημά μας. Όπερ σημαίνει ότι, από ψυχολογική και πνευματική άποψη, νιώθουμε ''διάτρητοι'' και αποξενωμένοι απ' τον αρχέτυπο καλό εαυτό μας, από τις αξίες και τις ιδέες μας σε προσωπικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο.
Κι αυτό το τελευταίο είναι το πιο επώδυνο, γιατί οδηγεί σε αποϊδεολογικοποίηση των φορέων της εκτελεστικής και ευρύτερης εξουσίας, με αποτέλεσμα να εκτρέφουμε άκαπνους οσφυοκάμπτες και ''πρόθυμους'' στον ενδοτισμό πολιτικούς, διπλωμάτες, και ανθρώπους της διανόησης σε ρόλο συμβούλων, που ταυτίζονται γεωπολιτικά με την νεο-οθωμανό διεκδικητή και τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Να εκτρέφουμε ακτιβιστές που, αντί να καταγγέλλουν την τελευταία για την επιθετική πολιτική της στη Θράκη, το Αιγαίο και την Βόρεια Κύπρο, ''δαιμονοποιούν'' τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και, προπάντων, την ίδια τη χώρα τους ως...''μαξιμαλιστική'' στις προθέσεις της και εχθρική έναντι των μεταναστών και προσφύγων.
Να εκτρέφουμε μαθητές και φοιτητές που, αντί να γαλουχούνται με αρχές και αξίες για να γίνουν ενάρετοι άνθρωποι και φλογεροί πατριώτες, να ''κατευθύνονται'' σε πορεία ασύμβατη με τα εθνικά και θρησκευτικά μας χαρακτηριστικά, με κίνδυνο να γίνουν ''πυρπολητές'' των εθνικών συμβόλων και των ιδανικών μας.
Να εκτρέφουμε πολιτικούς-φύλαρχους της αριστοκρατίας, που - για μικροκομματικούς λόγους - υπονομεύουν τη δημοκρατία απειλώντας με πράξεις είτε να την μετατρέψουν σε δημοκρατία εν ολιγαρχία είτε να συνεχίσουν το έργο των προηγούμενων εκθέτοντας σε κινδύνους τα ηθικά, πνευματικά και πολιτιστικά ερείσματά της.
Να εκτρέφουμε τον πολιτικό εκφυλισμό και τον κομματικό εκτραχηλισμό μας εκλέγοντας κόμματα που μετατρέπονται σε αυτοσκοπό και μεταμορφώνουν δόλια τον λαό σε μάζα. Κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς που αλλάζουν εν μια νυκτί την Αριστερά σε καπιταλιστική Αριστερά και την Κεντροδεξιά σε Κεντροαριστερή ''κουστωδία''..
Κόμματα και πολιτικούς αρχηγούς που ξεπουλάνε αψήφιστα τα όσια και τα ιερά μας και κλίνουν το γόνυ στους Μεγάλους ''προστάτες'' μας σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων με την ελπίδα παράτασης του χρόνου παραμονής τους στην εξουσία.
Να εκτρέφουμε μια ''Τέταρτη εξουσία'' που, αντί να ελέγχει την εκτελεστική, ποδηγετείται απ' αυτήν πολιτικά συμβάλλοντας με τον τρόπο της στην μετατροπή του πολιτεύματος σε δημοκρατία-κουτοκρατία. Μια εξουσία των Μέσων που μεταχειρίζεται τον πολίτη ως ''άκριτη μάζα υπό επεξεργασία'' και θυσιάζει πρόθυμα την αντικειμενική ενημέρωση στην ''στρατηγική προπαγάνδας'' και την ποιότητα στον θεό της κυκλοφορίας...
Να εκτρέφουμε έναν νοσηρό συνδικαλισμό που χρησιμοποιείται ως μέσο κρούσης από τα κόμματα, ενώ προκαλεί έριδες συχνά μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, αντί να τις υπερασπίζεται έναντι των εργοδοτών και του κράτους.
Να εκτρέφουμε μια διανόηση ανενεργή και υπερπαθητική, πειθαρχημένη στις επιταγές των ολίγων (τους οποίους εκπροσωπεί επάξια η αθηναϊκή ελίτ). Μια διανόηση που δεν παρεμβαίνει στην κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου, δεν επαναστατεί και δεν διαφοροποιείται απ' τις επιλογές των ''προθύμων'', αλλά αντίθετα δείχνει να αποδέχεται τα πράγματα όπως παρουσιάζονται, χωρίς να τα επεξεργάζεται - ως οφείλει - μέσα απ' τη διανοητική λειτουργία και κριτική της.
Μια διανόηση που δείχνει, σε κάθε περίπτωση, πως δεν είναι διατεθειμένη να διαμαρτυρηθεί, να επαναστατήσει. Και γι' αυτό δεν αποτελεί πόλο αντίστασης στην υποβάθμιση της εθνικής μας ζωής, του πολιτισμού και της δημοκρατίας μας. Αντίθετα, συμπλέει με τις μεταμορφωμένες σε φόβητρα γενικές ιδέες περί ''νέου πατριωτισμού'' που έχει ως αφετηρία του την αλήθεια.
Ιδέες που στην ουσία μάς αποχρωματίζουν εθνικά περνώντας επικίνδυνα ''κατευναστικές'' απόψεις στην Εξωτερική πολιτική μας, οι οποίες ισοδυναμούν με μόνιμες υποχωρήσεις. Υποχωρήσεις που έχουν ''σηματωρό'' το ολέθριο - από άποψη εθνικών επιλογών - 1996, αφού την ίδια ηττοπαθή φιλοσοφία του περνούν επαναληπτικά οι ίδιοι συμβουλάτορες της ελληνικής τραγωδίας, οι οποίοι έμαθαν να απεμπολούν την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας.
Χαμογελάω πικρά στη σκέψη ότι και με αυτήν την ''πατριωτική'' κυβέρνηση - όπως και με την παρελθούσα ''εθνομηδενιστική'' - μάθαμε να κλίνουμε το ''απεμπολώ'' σε όλα τα πρόσωπα της ταυτότητάς μας.
Έτσι, στην Εξωτερική μας πολιτική - μαθημένη απ' την (εκ των υστέρων) κυβίστησή της στο Σκοπιανό, που πατούσε στα χνάρια της Συριζαίικης λιμνιαίας ''συμφωνίας'' - η κυβέρνηση της ΝΔ απεμπόλησε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ στο Αιγαίο (ενδεχόμενο που άφηνε ανοικτό ως τότε), για να μη φανούν ''μαξιμαλιστικές'' οι προθέσεις της προκαλώντας το casus belli της Τουρκίας.
Μια κίνηση υποταγής του Μαξίμου, που έκλεισε το μάτι στους έξω (''Μεγάλους'' και Ερντογάν) για να τους καθησυχάσει ότι παραμένουμε ''στρατιωτάκια αμίλητα, ακίνητα και αγέλαστα'', όπως μας έχουν συνηθίσει από χρόνια.
Παραμένουμε στρατιωτάκια φοβικά, σκυθρωπά και προβληματισμένα για την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουμε με ή χωρίς την... ''μάσκα'' που φορούμε. Παραμένουμε ''ψύχραιμοι'', νηφάλιοι και ανέμελοι, κι ας ακούμε τον Ταγίπ Ερντογάν και τον συνεταίρο του Πρόεδρο των ''Γκρίζων Λύκων'' Ντεβλέτ Μπαχτσελί να μας προκαλούν απειλώντας μας και διαστρέφοντας τα ιστορικά δεδομένα (''Η εξέγερση του Μοριά [...] ήταν για μας μια πραγματική γενοκτονία. Σκοτώθηκαν σχεδόν 40.000 Τούρκοι...'', Devlet Bahçeli '').
Αυτήν την ταπεινωτική απάθειά μας έναντι των επαναληπτικών απειλών και προσβολών που δεχόμαστε την υπαγόρευσε η μυστικοπάθεια και η άνευ ορίων υποχωρητικότητα μας. Εξαιτίας αμφότερων, άλλωστε, μάς φέρονται αναξιοπρεπώς οι ''φίλοι'' και ''σύμμαχοί'' μας.
Έτσι φτάσαμε να ακούμε από τον ΥΠΠΟ της Αγγλίας Όλιβερ Ντάουντεν ότι είναι ''θορυβώδης μειονότητα ακτιβιστών'' αυτοί που ζητούν την επιστροφή των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα.
Ενώ, προ ολίγων ημερών, ο πρώην ακόλουθος Άμυνας της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα και μέχρι πρότινος Αντιπρόεδρος της ONEX (ελληνικής πολυεθνικής υπερδύναμης, που φιλοδοξεί να αναστήσει την ελληνική ναυπηγική...) μάς αποκάλεσε ''ζητιάνους'' στο twitter, επ' ευκαιρία της εκδήλωσης πρόθεσης εκ μέρους μας προς τις ΗΠΑ για ανανέωση του ελληνικού Στόλου με εξοπλιστικο πρόγραμμα ύψους 5 δισ. ευρώ, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού μας.
Όσο για την συνεχιζόμενη τακτική της μυστικοπάθειας που εκπορεύεται απ' το Μαξίμου, αυτή έχρισε ήδη ''Νέστορες'' της Εξωτερικής μας πολιτικής (σε συμβουλευτικό ρόλο) τον Χρήστο Ροζάκη και τους ανθρώπους του ΓΑΠ και του Σημίτη στο ΥΠΕΞ και το Μαξίμου, με την... ευγενική συμμετοχή του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Του Ελληνικού Ιδρύματος, δηλαδή, Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής, μέλη του οποίου εκπονούν συμβουλευτικά ''προγράμματα τακτικών ελιγμών'' επί της βάσει μιας ομιχλώδους στρατηγικής έναντι της Τουρκίας, με τριπλά κερασάκια στην τούρτα των εθνικών μας υποχωρήσεων την αποστρατικοποίηση των νησιών και της Θράκης, την ''προοδευτική'' ευαισθησία για τις μειονότητες και τις καζάν- καζάν απολαύσεις που μας υπόσχεται η συνεκμετάλλευση του Αιγαίου μαζί της.
Όπως καταλαβαίνετε, μέσα και έξω απ' τα σύνορά μας, εξελίσσονται υπόγεια θολές, ύπουλες καταστάσεις πίσω από τις οποίες κρύβεται φευγαλέα (εντεινόμενη απ' τον εγκλεισμό λόγω της πανδημίας, την απορρύθμιση στην Οικονομία και την τάση ''επαναστατικότητας'' μερίδας της καταπιεσμένης ψυχολογικά ή... ''πολιτικά'' κοινωνίας μας) η ιδεολογική σύγχυση.
Και κοντά σ' αυτήν κρύβεται ο ξεπεσμός της πνευματικής καλλιέργειας και του εθνικού φρονήματος του λαού μας, όπως και η αίσθηση ότι μας κυβερνάει η ''φωτισμένη δεσποτεία'' της αθηναϊκής ελίτ, των πρώην ''Ανανιστών'' και νυν ''προθύμων'', που αργά αλλά σταθερά μετατρέπει το πολίτευμά μας από δημοκρατία σε ''δημοκρατία εν ολιγαρχία''.
Μια δημοκρατία όπου η πνευματική καλλιέργεια του λαού υποφέρει δεινά, οι αξίες απαξιώνονται, το πολιτιστικό επίπεδο πέφτει, η πλουραλιστική ενημέρωση συρρικνώνεται μέσα από τον κατευθυνόμενο Τύπο και ο αντίλογος ελέγχεται, για να μην πω ότι εκλαμβάνεται ενίοτε ως παρακίνηση προς ανταρσία...
Το χειρότερο όλων όμως είναι ότι αντιμετωπίζουμε με απάθεια τον ενδοτισμό των εκάστοτε κυβερνώντων, που έμαθαν να υποχωρούν στις πιέσεις των ξένων, να μεταμορφώνουν το εθνικό σε χρησιμοθηρικό (με την έννοια της διασφάλισης της παραμονής τους στην εξουσία) και να παραδίδουν αψήφιστα τα ιερά και τα όσιά μας με πρόσκαιρα ανταλλάγματα ειρήνης και ευημερίας.
Έμαθαν να πορεύονται με οδοδείκτη αποτυχημένα πολιτικά πρότυπα - που ''άφησαν τον... αέρα να μας πάρει ένα βράδυ τη σημαία κουρελιάζοντας την εθνική κυριαρχία στα Ίμια'', όπως είχα γράψει χαρακτηριστικά σε άρθρο παλαιότερα (''Η απουσία ηρωικών προτύπων προετοιμάζει γενιές ηττημένων Ελλήνων…'')
Έμαθαν να συμβιώνουν στα περιβάλλοντά τους με ευέλικτους καιροσκόπους, κούφιους αυλοκόλακες και ''μινιμαλιστές'' που τους συμβουλεύουν να ''κρούσομεν πρύμναν'' απεμπολώντας τα εθνικά δίκαιά μας.
Μ' αυτά και μ' αυτά πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να αποπροσανατολίσουν τους Έλληνες. Να τους κρατούν εθνικά εφησυχασμένους, ώστε να προσαρμόζονται εύκολα στις κυρίαρχες αντιλήψεις περί ''κατευνασμού'', υποχωρητικότητας'' και ανοχής στο δίκαιο της πυγμής του ισχυρότερου (βλ. Τουρκία).
Πέτυχαν να κρατούν χαμηλά τον πήχη της εκπαιδευτικής πολιτικής και στις τρεις βαθμίδες Εκπαίδευσης θολώνοντας την εικόνα του έθνους, της Ορθοδοξίας και της αξίας των ηρωικών προτύπων για την νεολαία μας από φόβο μήπως γαλουχηθούν στα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες αφυπνισμένοι εθνικά, που να πιστεύουν σε ιδανικά, σε αρετές όπως η φιλοπατρία, η γενναιότητα, η κοινωνική δικαιοσύνη και η υπευθυνότητα.
Πολίτες που να μη χάνονται στον πολυπολιτισμικό χυλό που μας επέβαλε το μεταναστευτικό. Να πιστεύουν στο ''εμείς'' κι όχι στο ''εγώ'' και να μην πέφτουν ''θύματα'' είτε της φλύαρης δημοκοπίας των πολιτικών των τζακιών είτε των προοδευτικών εθνομηδενιστών ή των πολιτικών ''γυρολόγων''...
Να μην πέφτουν, προπάντων, θύματα της προπαγάνδας του... μαρξίζοντος υλισμού (με αριστεροδεξιούς κυβερνώντες) που εξοβελίζει τον πατριωτισμό και προωθεί διεθνιστικά πρότυπα αντί των ηρωικών της ελληνικής ιστορίας, με αποτέλεσμα να καλλιεργούνται στην ψυχή του λαού ο ραγιαδισμός, η δουλικότητα και η τουρκολαγνεία.
Κάτι που αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι αφήσαμε την άγια πατρίδα στην τύχη της και περιοριστήκαμε να παρακολουθούμε ως αθέατοι μάρτυρες την τραγωδία της παρακμής της, που έχει σαφώς ονοματεπώνυμο και γράφει επονείδιστη για μας ιστορία...
Το Δημογραφικό δράμα της Ελλάδας
Οι Έλληνες ανά την Οικουμένη γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Η 25η Μαρτίου 1821 σηματοδότησε την παλιγγενεσία του νεοελληνικού έθνους. Οι υπόδουλοι Έλληνες πήραν τα όπλα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα κατά του τούρκου δυνάστη. Η λάβα της εξέγερσης κατέκαψε τον Οθωμανό κατακτητή. Ένδοξοι επαναστάτες έγραψαν τις λαμπρότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Η Ελλάδα αναγεννήθηκε από τις στάχτες της. Ταυτόχρονα, την 25η Μαρτίου κάθε έτους, η Ορθοδοξία γιορτάζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Την ημερομηνία αυτή, η Μαρία έλαβε το χαρμόσυνο μήνυμα από τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, ότι, θα τεκνοποιήσει τον υιό του Θεού. Δηλαδή, μέσω της Θεοτόκου ενσαρκώθηκε ο Χριστός μας, ο Σωτήρας του Κόσμου. Αναμφίβολα, η 25η Μαρτίου ξυπνά Χριστιανικές μνήμες και διεγείρει τα πατριωτικά αισθήματα των Ελλήνων. Τη μέρα αυτή το ορθόδοξο ελληνικό Έθνος βρίσκεται σε ψυχική έπαρση και το υψηλό φρόνημα των πολιτών αναπτερώνει τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.
Δυστυχώς, η Ελλάδα του σήμερα αντιμετωπίζει οξύτατα προβλήματα. Ο τουρκικός σωβινισμός απειλεί την εδαφική μας ακεραιότητα. Η ανεξέλεγκτη είσοδος προσφύγων και παράνομων μεταναστών στα νησιά και την ενδοχώρα επιφέρει τη σταδιακή μουσουλμανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Η διογκούμενη εγκληματικότητα προκαλεί την ανασφάλεια των πολιτών ακόμα και μέσα στα σπίτια τους. Μετά το 2010 παρατηρείται η δραματική συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού. Η παρατεταμένη οικονομική-δημοσιονομική κρίση που μετά το 2007 διέρχεται η χώρα, συμπληρώνει το εκρηκτικό μείγμα προβλημάτων που σείουν τα θεμέλια του ελληνικού κράτους. Πολυσύνθετα προβλήματα που απαιτούν αποφασιστικής και αποτελεσματικής πανεθνικής αντιμετώπισης.
Στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με το δημογραφικό δράμα της Ελλάδας. Πρόκειται για ακανθώδες πρόβλημα που απειλεί τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας και την υπόσταση της Πατρίδας. Το δημογραφικό ζήτημα έχει δύο πρωταρχικής σπουδαιότητας συνιστώσες. Την συντελούμενη συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού και την εξελισσόμενη ισλαμοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Αμφότερες οι συνιστώσες, ναι μεν απειλούν με θραύση τον κοινωνικό ιστό, αλλά πρωτίστως μεταλλάσουν τα ιστορικά χαρακτηριστικά και την κουλτούρα της ελληνικής φυλής, μετασχηματίζοντας έτσι την Ελλάδα σε ισλαμικό (μουσουλμανικό) κράτος.
Τα στατιστικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στον πίνακα του κειμένου είναι συγκλονιστικά και εγείρουν καθοριστικής σημασίας ερωτήματα για τις τύχες της πατρίδας και τη μοίρα του ορθόδοξου ελληνισμού.
Τα στατιστικά δεδομένα πιστοποιούν το δημογραφικό δράμα της Ελλάδας. Οι ακόλουθες διαπιστώσεις είναι αξιοπρόσεκτες:
1) Μετά το 2010 η μείωση του πληθυσμού της Ελλάδας είναι εντυπωσιακή και εξαιρετικά ανησυχητική. Την περίοδο 2011-2020, ο πληθυσμός της χώρας από 11.123.392 ελαττώθηκε σε 10.718.565 άτομα, που συνεπάγεται συνολική μείωση της τάξης των 404.827 ατόμων.
2) Μετά το 2010 οι θάνατοι υπερβαίνουν κατά πολύ τις γεννήσεις. Την περίοδο 2011-2020, οι θάνατοι ανήλθαν σε 1.193.318 και οι γεννήσεις σε 918.068 άτομα, με συνέπεια η υπεροχή των θανάτων κατά 275.250 άτομα να προκαλέσει και την ανάλογη συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού.
3) Η καθίζηση της ελληνικής οικονομίας μετά το 2007 έχει ως οδυνηρό επακόλουθο τη φτωχοποίηση αρκετών κοινωνικών στρωμάτων που στο παρελθόν ανήκαν στη μεσαία τάξη. Η φτωχοποίηση εξωθεί ολοένα και περισσότερα νοικοκυριά στην ένδεια και τη μιζέρια. Η οικονομική ανέχεια αποθαρρύνει τους Έλληνες να δημιουργούν οικογένειες. Παράλληλα, η οικονομική εξαθλίωση συνιστά ουσιώδες αίτιο αύξησης των διαζυγίων. Την περίοδο 2009-2020, οι γάμοι από 59.212 ελαττώθηκαν σε 42.200 και τα διαζύγια από 13.607 αυξήθηκαν σε 22.100. Η συντελούμενη μείωση των γάμων και η αύξηση των διαζυγίων έχουν ως τραγική κατάληξη την ελάττωση του ελληνικού πληθυσμού.
4) Την περίοδο 2009-2020, η ανεργία και οι πενιχροί μισθοί εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες και ιδίως νέους, να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Περίπου 1.000.000 Ελληνόπουλα, με τη φλόγα της νιότης και έχοντας αξιόλογα προσόντα (γλωσσομαθείς, κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών, κ.ο.κ.) εγκατέλειψαν μαζικά τη χώρα, με συνέπεια τη σημαντική μείωση του ελληνικού πληθυσμού.
5) Ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2020 θα ήταν χαμηλότερος των 10.000.000 κατοίκων, αν δεν υπήρχε η συνεχής εισροή προσφύγων και παράνομων μεταναστών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, την περίοδο 1990-2020 εισήλθαν στη χώρα μας περίπου 3.000.000 πρόσφυγες και (λαθρο)μετανάστες, οι περισσότεροι των οποίων προήλθαν από μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Αίσθηση προκαλεί η διαπίστωση ότι την περίοδο 1990-2020, οι μουσουλμάνοι που κατοικούν ανά την ελληνική επικράτεια γεννούσαν κατά μέσο όρο 13.000 νεογνά (μωρά) το χρόνο. Μετά το 2010, οι συνολικές γεννήσεις των μουσουλμάνων πρώτης και δεύτερης γενεάς που διαβιούν στη χώρα μας, εκτιμώνται ετησίως περίπουσε 20.000 νεογνά.
Οι ανωτέρω κρισιμότατες στατιστικές παρατηρήσεις καταδεικνύουν την δημογραφική τραγωδία της χώρας. Μια Ελλάδα που μετά το 2007 διέρχεται φάση παρατεταμένης κοινωνικοοικονομικής κρίσης. Μια Ελλάδα που κυβερνιέται από ανίκανα και ασυνείδητα πολιτικά πρόσωπα. Μια Ελλάδα καταπλακωμένη από ένα δημόσιο χρέος εκατοντάδων δις ευρώ, που ήδη προσεγγίζει το 250% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν). Η μουσουλμανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας είναι καταφανής και αδιαμφισβήτητη.
Η ελληνική οικογένεια χρειάζεται έμπρακτη και γενναιόδωρη οικονομική στήριξη από το κράτος. Πάση θυσία θα πρέπει να αυξηθούν οι γεννήσεις. Το 1934 που ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν μόλις 6.726.891 άτομα, οι γεννήσεις είχαν φτάσει τα 208.929 άτομα και η φυσική κίνηση του πληθυσμού είχε ανέλθει στο εκπληκτικό επίπεδο των 108.278 ατόμων. Το 1934 ο πληθυσμός της Τουρκίας ανερχόταν περίπου σε 13.500.000 άτομα, ήτοι διπλάσιος της Ελλάδας. Την περίοδο 1974-2020,ο πληθυσμός της Τουρκίας υπερδιπλασιάστηκε, καθότι από 40.026.000 αυξήθηκε σε 83.703.000 άτομα. Σήμερα, ο πληθυσμός της Τουρκίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος της Ελλάδας. Με την υιοθέτηση αποδοτικών και εμπεριστατωμένων μέτρων οικονομικής, δημογραφικής και κοινωνικής πολιτικής, ο πληθυσμός της χώρας μας το 2050 θα μπορούσε να προσέγγιζε τα 20.000.000 άτομα. Πρόκειται για ζήτημα επιβίωσης της Ελλάδας και του Ελληνισμού.
Παρατηρήσεις: Πηγή των στοιχείων είναι η ΕΛΣΤΑΤ. Τα στοιχεία του πληθυσμού της περιόδου 2001-2020 έχουν υπολογιστεί με αναφορά την 1η Ιανουαρίου κάθε έτους. Τα διαζύγια τηςπεριόδου 2018-2020και οι γάμοι του έτους 2020βασίζονται σε εκτιμήσεις.