Αντί μνημοσύνου ΑΝΤ/ΓΟΥ Γ. ΚΑΡΟΥΣΟΥ (+23 Φεβρουαρίου 2005)

Αντ/γος Γ. Καρούσος

 

(Υπό Αντγου (εα) Θεοκλήτου Ρουσάκη Επιτίμου Διοικητού Β΄ Σώματος Στρατού) 

 

Φέτος, που λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών δεν θα μπορέσουμε να επισκεφθούμε τον Στρατηγό Καρούσο Γ. στην τελευταία κατοικία του για να ενώσουμε τις προσευχές μας για την ανάπαυση της ψυχής του, ας κάνουμε ένα μνημόσυνο στην ιστορία του, με ενδεικτική αναφορά σε ορισμένα από τα γεγονότα που σηματοδότησαν την ιδιαίτερη ποιότητα αυτού του ηγέτη. Σκοπός της λιτής αυτής αναφοράς είναι να τον καταδείξει, ως πρότυπο ζωής, απομακρύνοντας όσο είναι δυνατόν τη "σκόνη του χρόνου" που δυστυχώς τείνει να εξαφανίσει σημαντικές προσωπικότητες και γεγονότα που θα έπρεπε να λειτουργούν ως οδοδείκτες για την πορεία μας προς τον μέλλοντα χρόνο.

 

Η συμμετοχή του Στρατηγού Καρούσου Γεωργίου με έντονη την πολεμική δράση τόσο στην περίοδο του συμμοριτοπολέμου όσο και στην Κύπρο με τα γεγονότα του 1964 αλλά και μετά, τον καθιστούν επίκαιρο όσο ποτέ. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που εξελίσσονται δόλιες μεθοδεύσεις στο Κυπριακό σε βάρος του Ελληνισμού με τους ίδιους πάλι διεθνείς πρωταγωνιστές. Επιπρόσθετα θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να αφουγκρασθούμε την κριτική σκέψη αλλά και το φρόνημα του Στρατηγού που "μετρήθηκε" με την τουρκική απειλή στα πεδία των μαχών. Να τον αφουγκρασθούν όμως κυρίως οι πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες μας, από το ήθος, το θάρρος και το φρόνημα των οποίων πηγάζει και μεταλαμπαδεύεται το φρόνημα και η αγωνιστική διάθεση στο λαό.  

 

Έτσι θεωρούμε ότι αποδίδουμε την οφειλόμενη τιμή και αναγνώριση σ’ έναν ηγέτη, που εμείς οι νεώτεροι τον είχαμε Διοικητή, όντας αυτός Διοικητής στην ΙΙΙ Μεραρχία Ειδικών Δυνάμεων, όπου έζησε, κινήθηκε, εργάστηκε, μας διοίκησε και δημιούργησε για μας το ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση στα πρώτα βήματα της Στρατιωτικής μας ζωής.

 

Συμπληρώνονται 16 χρόνια από την 23η Φεβρουαρίου 2005, τότε που ο Στρατηγός αρνούμενος για δικούς του λόγους να δώσει την τελευταία του μάχη με τη ζωή, ξεκίνησε για το μεγάλο του ταξίδι. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε από τον Αστακό - Αιτωλοακαρνανίας όπου γεννήθηκε το 1928. Κατά την Ιταλογερμανική κατοχή υπηρέτησε ως εθελοντής αντάρτης στις Εθνικές Ομάδες ΕΔΕΣ του ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ ΖΕΡΒΑ. Εκπαιδεύτηκε σε Σχολείο Αξιωματικών του Βουνού και άσκησε τα καθήκοντα του Διμοιρίτη. Έλαβε μέρος στις πολεμικές προσπάθειες του ΕΔΕΣ κατά του κατακτητή. Μετά την απελευθέρωση εντάχθηκε τον νεοσυγκροτηθέντα Εθνικό Στρατό και σταδιοδρόμησε μέχρι τον Βαθμό του ε.α. Αντιστράτηγου. Υπήρξε Διοικητής της IIΙ Μεραρχίας Ειδικών Δυνάμεων και Διευθυντής της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων του ΓΕΣ. Έλαβε μέρος ανελλιπώς σε όλες τις επιχειρήσεις ου Εσωτερικού Πολέμου, όπως συνήθιζε να χαρακτηρίζει τον αδελφοκτόνο πόλεμο που προκάλεσαν οι κομουνιστές στην Ελλάδα μετά την κατοχή και συμμετείχε σε 97 μάχες κατά των εχθρών της Πατρίδος.  

 

Το 1964 επελέγη και απεστάλη στην Κύπρο, όπου συγκρότησε και οργάνωσε την πρώτη Μονάδα Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς, την 31η Μοίρα Καταδρομών, με την οποία και έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις κατά των Τούρκων στην Τηλλυρία.  

 

Τον Απρίλιο 1967 διαφώνησε με την ανάμειξη του Στρατού στην πολιτική, φυλακίσθηκε, εξορίσθηκε επί τέσσερα έτη. Απέδρασε από την Ελλάδα και κατέφυγε στην Κύπρο όπου, μετά τον θάνατο του Στρατηγού Γ. Γρίβα, ανέλαβε την Αρχηγία της ΕΟΚΑ Β'. Αντέδρασε όμως σθεναρώς στην ανάμειξη της ΕΟΚΑ Β' στο Αντιμακαριακό Πραξικόπημα και διέφυγε στην Ελλάδα όπου περιορίστηκε μέχρι την μεταπολίτευση τον Ιούλιο 1974. Εκπαιδεύτηκε σε όλα τα Σχολεία του Όπλου του και επιπλέον στο Σχολείο Κομάντος Αγγλίας (ΠΟΡΤΣΜΟΥΘ),στο Σχολείο Αλπινιστών Ιταλίας (ΑΟΣΤΑ) και σε άλλα Σχολεία Στρατιωτικής μορφώσεως.  

 

Τιμήθηκε με τις παρακάτω τιμητικές διακρίσεις:  

 

ΜΕΤΑΛΛΙΑ  

 

· Τέσσερα (4) Χρυσά Αριστείας Ανδρείας  

· Ένα (1) Πολεμικό Σταυρό Β' Τάξεως  

· Τρεις (3) Πολεμικούς Σταυρούς Γ' Τάξεως  

· Τέσσερα (4) Μετάλλια Εξαίρετων Πράξεων  

· Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας  

· Μετάλλιο Εθνικής Αντιστάσεως  

 

ΠΑΡΑΣΗΜΑ  

 

· Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος  

· Χρυσό Σταυρό Γεωργίου  

· Αργυρό Σταυρό μετά Ξιφών  

 

· ΠΡΟΗΧΘΗ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΕΠ' ΑΝΔΡΑΓΑΘΙΑ  

 

Το πολυσχιδές οδοιπορικό του Στρατηγού θα προσπαθήσουμε να το αναδείξουμε μέσα από επιλεγμένα δικά του γραπτά κείμενα, ομιλίες, διαταγές, αναφορές, δημοσιεύματα κλπ, από αυτά που είναι δυνατόν να αναφερθούν στο διατιθέμενο χώρο. Μεταξύ των άλλων και πέρα από τον πλούτο των ιδεών του, την οξύτητα των κρίσεών του και την κρυστάλλινη διαύγεια των απόψεών του, θα διακρίνουμε από τα λίγα αυτά κείμενα τον άριστο χειρισμό της ελληνικής γλώσσης και τον χειμαρρώδη λόγο του.  

 

Η στρατιωτική ζωή του Στγού ξεκινά το 1943, όταν ως νεαρός τότε έφηβος μόλις 15 χρονών, βγαίνει στο βουνό και εντάσσετε στον ΕΔΕΣ. Μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του και από «μικρός ανταρτάκος» ακόμα, συμμετέχει σε όλες τις μάχες του συγκροτήματος του.  

 

Το 1944 φοιτά μαζί με άλλους τριακόσιους αντάρτες στο Σχολείο Αξιωματικών του Βουνού του ΕΔΕΣ και ονομάζεται Ανθυπολοχαγός μόλις στο 16ο έτος της ηλικίας του και διοικεί με εξαιρετική επιτυχία διμοιρία 15 περίπου ανδρών ηλικίας από 16-45 ετών. Οι αποστολές δύσκολες, τα μέσα πενιχρά, το μέτωπο ρευστό, οι συνθήκες διαβίωσης και επιβίωσης σκληρές, όμως ο μικρός, στην ηλικία μόνο ηγέτης, τα ξεπερνά όλα, με την αριστοτεχνική ικανότητα διοικήσεως και την αγάπη και αποδοχή των ανδρών του. Ποιο όμως ήταν το μυστικό της άμεσης καταξίωσής του σε υφισταμένους και προϊσταμένους του; Απαντά ο ίδιος σε σχετική ερώτηση:  

 

Γ.Κ. Η καταξίωση έρχεται μόνη της με το ορθό προσωπικό παράδειγμα, την εμπέδωση της αντιλήψεως προς τους κατωτέρους μου, της κατά πρώτον δικής μου αυτοθυσίας και της μη εγκαταλείψεως των υφισταμένων στις αντιξοότητες, οι οποίες δημιουργούνται από τα προσωπικά τους και από τα γενικότερα προβλήματα.  

 

Μετά την απελευθέρωση και λόγω του ότι η νέα κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τους βαθμούς που έλαβαν τα Στελέχη στο βουνό, ονομάζεται Υπαξιωματικός, δίδει εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων το ΄47, επιτυγχάνει, εκδίδεται η δγή φοιτήσεως πλην όμως, όπως ο ίδιος διαπιστώνει αργότερα, ακυρώνεται η δγή λόγω του ότι πολιτικές σκοπιμότητες της εποχής, δεν συνηγορούν στην εισαγωγή στη ΣΣΕ Στελεχών που υπηρέτησαν στον ΕΔΕΣ. Αντ΄ αυτού δημιουργείται Σχολείο Αξιωματικών παρά τη Σχολή Εφέδρων της Κέρκυρας απ΄ όπου αποφοιτά και ονομάζεται το 1948 Αξιωματικός και ξαναμπαίνει στις επιχειρήσεις για δεύτερη φορά.  

 

Νεαρός Υπολοχαγός το 1954 εμπλέκεται στην κυπριακή υπόθεση όταν καλείται από τον Σχη Γρίβα ο οποίος του λέει:  

 

«Δεν σε γνωρίζω. Έχω πληροφορίες. Υπηρέτησες ως αντάρτης και επί μακρόν κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου ως αξιωματικός του πεδίου μάχης, των καταδρομών. Η πατρίδα σε επιλέγει να συνδράμεις τον αγώνα της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα». Μου έδωσε και υπέγραψα ένα χαρτί. Μου είπε ότι «Δεν υποχρεούσαι να το υπογράψεις και δεν θα παρεξηγηθείς εάν δεν το υπογράψεις.»  

 

Στο μυαλό του Υπολοχαγού έρχονται τα λόγια του πατέρα του που πάνω στο χάρτη της Βαλκανικής, στο κάτω άκρο της οποίας υπήρχε και η Νήσος Κύπρος, να δείχνει με το δάκτυλο το νησί και να του λέει: «Και αυτά παιδί μου, δεν μπορέσαμε εμείς, να τα πάρετε εσείς»  

 

Το 1964, ο Τχης Γ. Καρούσος παίρνει εντολή να οργανώσει την πρώτη Μονάδα Καταδρομών της Κύπρου, την 31η Μοίρα Καταδρομών (ΜΚ) και το κάνει. Υποδιοικητής της Μονάδος ο Λγός (ΠΖ) Λάσκαρης Μιλτιάδης.  

 

2 Αυγ 1964. Τελετή ορκωμοσίας των νεοσύλλεκτων στρατιωτών της 31ΜΚ και η απονομή του πράσινου μπερέ. Η περίοδος ιδιαίτερα φορτισμένη λόγω των γεγονότων που προκαλούν οι Τουρκοκύπριοι.  

 

Η νέα Μονάδα, θα μπει πολύ γρήγορα στις επιχειρήσεις με μόνη επιλογή τη νίκη. Ο Υποδιοικητής και ο Διοικητής της 31 ΜΚ, Λγός Λάσκαρης Μιλτιάδης και Τχης Καρούσος αντίστοιχα, εμψυχώνουν τους άνδρες τους με λόγια μοναδικά, που προκαλούν ρίγη συγκινήσεως σε όλους και διεγείρουν και το τελευταίο τους κύτταρο. Ο Διοικητής στην Ημερησία Διαταγή του, αφού τους επαινεί για τη σωματική και ψυχική δύναμη που διαθέτουν και τους τονίζει ότι με τα όπλα αυτά κυρίως θα ξεπεράσουν αγέρωχοι τις αδυναμίες της σάρκας για να δείξουν σε εχθρούς και φίλους την ατσαλοσύνη της ελληνικής τους καρδιάς, καταλήγει:  

 

«……..Αφήσετε τη βωβή της συνειδήσεως σας φωνή να καθορίσει το πραγματικόν σας καθήκον και ακολουθήστε της Ελληνικής Ιστορίας τα βήματα μέχρι τη Δόξα. Ανεβείτε ψηλά στρατιώται. Κρατηθείτε μακριά από την μακαριότητα των Αβδήρων κι αποκολληθείτε απ' την παραπλάνηση της επίπλαστης ευζωίας. Κλείστε τ' αυτιά σας στα σειρηνικά κηρύγματα των εχθρών μας, πετάξτε τα συμφέροντα τους στη κόλαση, στεργιώστε μέσα σας τον ΧΡΙΣΤΟ και δωρίστε την ψυχή σας στην Κύπρο μας, όπως για την μεγάλη Πατρίδα μας οι Πανέλληνες. Λαλήστε στα πέρατα τους στίχους «Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης». Στρέψετε τον νου σας στους ερημικούς των αγωνιστών μας τάφους κι αντλήστε σαν σε δροσοπηγές τις δυνάμεις που θα σταθούν απαραίτητες στην πολεμική αγρύπνια μας σήμερα. Χαρίστε στη λήθη ότι διαιρεί, κι αυτές τις αποφράδες ημέρες που παίζεται του Λαού μας η τύχη, οδηγήστε τον στα πεπρωμένα του, υπερήφανον. Προχωρείτε στρατιώται. Αρχίσαμε να κερδίζωμε την ζωή μας με τα όπλα. Μπαίνουμε στο γλυκοχάραμα της Εθνικής μας αυγής, για να δεχθούμε τον περίλαμπρον ήλιον μιας ανέφελης ημέρας σε λίγο………

 

Την ψυχολογική προετοιμασία των μαχητών πριν τη μάχη συνοδεύει και σύντομη εκπαίδευση. Τη Ν.6/7 Αυγ. η 31 ΜΚ με επικεφαλής το Διοικητή της προωθείται στην Τηλλυρία και την 7 Αυγ 1964 μπαίνει στη μάχη και καταλαμβάνει το Λωρόβουνο. Όμως το τίμημα βαρύ. Η Μοίρα χάνει τρία παλληκάρια της. Τον Λγο Παπαγεωργίου Νικόλαο, τον Καταδρομέα Απλητσιώτη Γεώργιο και τον Καταδρομέα Μιχάλη Κουσουλίδη.  

 

Από ημερολόγιο Καταδρομέα της εποχής διαβάζουμε:  

 

Σε κάποια στιγμή άκουσα το διοικητή μας να λέγει: «Έχω κάνει 96 μάχες και μια σήμερα 97. Τέτοια λεβεντιά, δεν είδα ποτέ μου»...  

Αντί θρήνου για την θυσία των τριών παλικαριών ο Τχης Γ. Καρούσος με την Ημερησία Διαταγή του εξυμνεί τους ήρωες, αλλά θωρακίζει και το ηθικό και το φρόνιμα των συναδέλφων τους ορθώνει νέους στόχους και παρακαταθήκες με λόγια καθαρά, γλώσσα κοφτερή και στοχευμένη τέλεια στο πατριωτικό συναίσθημα και τη λογική των ανδρών του, τονίζοντας μεταξύ των άλλων:  

 

"…………………………Νεκροί της Μονάδος μας. Σβύσατε θεληματικά την πνοή σας στ' άνθισμα μιας πανέμορφης νιότης, προσφέροντας στο βωμό της πατρίδος μας τη ζωή σας. Δεν έχετε σεις την ανάγκη των λόγων μας κι ούτε προσμένετε κλάματα. Όμως εμείς, θαμπωμένοι απ' το μεγαλείο κι εκστατικοί μπρος στο τόλμημα, παίρνουμε θάρρος, για να μιλήσουμε προσηνά στον καθένα σας και να προσφέρουμε ένα φόρο τιμής στις παραδεισένιες ψυχές σας…………………….  

 

Νεκροί της Μονάδος μας.  

Πριν φύγετε κάτι θελήσατε να μας πείτε. Το ξεχωρίσαμε μες απ' την άχνα της τελευταίας πνοής σας να μας λέει:  

 

………..  

Χαθήκαμε εμείς αδελφοί. Αλλά στεριώνουμε ιστορικά μια Μονάδα που φτιάξαμε με κόπους, με λαχτάρες, με ιδρώτες. Σ' αυτή τη Μονάδα χαρίζουμε με το θάνατο μας προβάδισμα, διαμαντένιο κομμάτι στη γενική προσφορά για την Ένωση. Την τίμια, την ανόθευτη, την κρυστάλλινη Ένωση….."   

 

40 χρόνια μετά τους αγώνες του 1964, την 1 Αυγ 2004, δηλαδή λίγους μήνες πριν το τελευταίο ταξίδι του Στρατηγού για την αιωνιότητα και κατά τη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα των πεσόντων ηρώων της 31 ΜΚ, ο λόγος του αυτή τη φορά βγάζει πίκρα, προβληματισμούς, αγωνία και απαισιοδοξία για το αν εισπράχθηκε από την επίσημη πολιτεία πλήρως το νόημα του αγώνα για τη δικαίωση των θυσιών, που άδολα και με ανιδιοτέλεια προσέφεραν στο βωμό της ελευθερίας οι πεσόντες.  

 

"…………Σήμερα, ύστερα από πολύχρονους προβληματισμούς και ατέρμονες βασανιστικές σκέψεις, ερχόμαστε ενώπιον σας εδώ, στον χώρο αυτό του πτερυγισμού των ψυχών σας, να καταθέσουμε τις θλιβερές εκτιμήσεις μας και να απολογηθούμε σε σας, τους γνώστες της μεγάλης αλήθειας για αυτά που συνέβησαν και για όσα ανεπίτρεπτα κατέστρεψαν το νησί μας………  

 

Εμείς οι επιζήσαντες, ψάχνουμε απελπισμένα ακόμα για μια αλήθεια που να δικαιολογεί τις αγωνιστικές μας προσπάθειες και να θεμελιώνει ιστορικά τη θυσία σας. Τελικώς, για ποιο σκοπό αγωνισθήκαμε; Μήπως για μια Κύπρο ανεξάρτητη, που διχοτομήθηκε;" 

 

Και συνεχίζει:  

 

"…………Απευθυνόμαστε σε σας, σήμερα, Νεκροί της Μονάδας μας, Νεκροί της Τηλλυρίας, Νεκροί των αγώνων μας, από το 1955 έως σήμερα.  

 

Δεν είμαστε εμείς που σας παρασύραμε σε αναποτελεσματικές πράξεις. Δεν σας ρίξαμε εμείς σε προσπάθειες άκαρπες. Δεν σας οδηγήσαμε εμείς εκ προθέσεως σε μάχες και δεν επιδιώξαμε το θάνατο σας. Όλοι μαζί εκτελέσαμε τις εντολές των πολιτικών ηγετών μας και όλοι μαζί αγκαλιάσαμε με πίστη στρατιωτική τις εθνικές αποφάσεις τους, χωρίς να υποπτευθούμε ανεπάρκειες, σφάλματα, εγωισμούς και ιδιοτελείς αντιπαραθέσεις, που οδήγησαν στην καταστροφή.  

 

Για όλα αυτά, εγώ ο Διοικητής σας, σκύβω σήμερα το κεφάλι ενώπιον σας και ζητώ, για λογαριασμό όλων μας, την ουράνια αντίληψη των αγνών ψυχών σας, για όσα καλοπροαίρετα επράξαμε και όσα παραλείψαμε να πράξουμε κατά την στρατιωτική και πολεμική μας προσπάθεια στο νησί.  

 

Σας βεβαιώνουμε, νεκροί συμπολεμιστές μας, ότι είμαστε έτοιμοι να λογοδοτήσουμε για τον απρόσφορο θάνατο σας. Έτοιμοι για όλα, όταν σε λίγο, εκμετρώντας τον βίο μας, βρεθούμε απέναντι σας.  

 

Αλίμονο στους ανέτοιμους που ζουν με τις ψευδαισθήσεις ότι θα αποφύγουν το κολαστήριο της αδέκαστης ιστορίας, που επέρχεται ως καταλύτης και κριτής αδυσώπητος, για όσα έπραξαν εις βάρος αυτών που τους εμπιστεύτηκαν."

 

Όμως ο Στρατηγός, όντας και εν αποστρατεία εξέφραζε τις απόψεις και θέσεις του σε κάθε ευκαιρία δίδοντας έτσι τη δική του κρίση με διαυγή και σαφή τρόπο, πάντοτε με γνώμονα μόνο το εθνικό συμφέρον, χωρίς καμιά διάθεση «να χαϊδέψει αυτιά», λέγοντας μόνο « τα άριστα» και ποτέ « τα αρεστά».  

 

Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Στγού σε ομιλία του για τους ηρωικώς πεσόντες Αξιωματικούς του ΠΝ στα Ίμια. Ο Στρατηγός για το γεγονός αυτό δεν αναλίσκεται σε εύκολη θεωρητική κριτική για το αν έπρεπε ή όχι να δοθεί η εντολή στους χειριστάς Ε/Π να εκτελέσουν την συγκεκριμένη αποστολή, ή αν ήταν το Ε/Π ήταν το καταλληλότερο μέσον για το συγκεκριμένο έργο κλπ. Από την τρικυμία αυτών των απόψεων, κρίσεων και κατακρίσεων, ο Στρατηγός, ανελκύει ένα και μοναδικό γεγονός, το οποίο, παρ΄ ολίγον, να βυθισθεί και να χαθεί μαζί με τους ήρωες χειριστές στο βυθό των πολιτικών σκοπιμοτήτων και των δημοσιογραφικών ανταγωνισμών για εντυπωσιακούς τίτλους και «αποκαλυπτικές» ειδήσεις. Το μέγα αυτό γεγονός, είναι το γεγονός της αυτοθυσίας τριών Στελεχών του ΠΝ, που, παρ' ότι, γνώριζαν περισσότερο απ' τον καθένα τον ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο της αποστολής που τους ανατέθηκε, δεν «ανακάλυψαν» κάποια δυσκολία ή και πραγματική ίσως αιτία για να μην εκτελέσουν την αποστολή τους. Αντιθέτως, απαλλαγμένοι από την ανάσχεση του αισθήματος της αυτοσυντηρήσεως, ανέλαβαν την αποστολή έχοντας πλήρη επίγνωση των κινδύνων, που κατά πάσα περίπτωση δεν ήταν δυνατόν να υπερβούν, όπως και έγινε. Το μήνυμα του γεγονότος αυτού που έγινε σύμβολο και σημείο αναφοράς για όσους μέσα στο σημερινό ευδαιμονισμό μπόρεσαν να το διαβάσουν, πάλλει τις ιδιαίτερα ευαίσθητες χορδές της πλημμυρισμένης από το ίδιο φρόνημα ψυχής του Στρατηγού ο οποίος εντοπίζει το κυρίαρχο μήνυμα που έχει αξία στο συμβάν. Και αυτό είναι το παράδειγμα που προσφέρει η πράξη του ηρωικού τους θανάτου, ως ιστορική παρακαταθήκη, λέγοντας:

 

"…….Το αποτέλεσμα αυτό του θανάτου δεν πρέπει να κρίνεται οπωσδήποτε αρνητικό. Προσφέρει και μια εξόχως θετική ερμηνεία, με τη διαπίστωση ότι, οι καιροί μας, όποια φθορά και αν προκάλεσαν στον Έλληνα άνθρωπο, διακρίνονται από δείγματα αυτοθυσίας, εγγυητικά του μέλλοντος της Πατρίδος μας."

 

Το 2003, με αφορμή τα δημοσιεύματα που αφορούσαν στις εκδηλώσεις μνήμης για τον εσωτερικό πόλεμο, όπως έλεγε ο ίδιος, που είχαμε στην Πατρίδα μας μετά την Κατοχή και τις κραυγές αμετανόητων που καλλιεργούν ακόμη και σήμερα το διχασμό της εποχής εκείνης, δίνει το δικό του στίγμα που συγκλονίζει. Δίδει το στίγμα του ηγέτη που ανέλυσε τα γεγονότα, αφουγκράσθηκε τις επιταγές της εποχής από τον επιθανάτιο ρόγχο του Ελληνικού λαού από τα βάναυσα εκείνα κτυπήματα.  

 

Γράφει:  

 

"…….Πήρα αφορμή για τον προκύψαντα και εφέτος θόρυβο σχετικά με τις εκδηλώσεις των δύο πλευρών. Της μιας στο Βίτσι-Γράμμο και της άλλης στη Μακρόνησο. Η απόδοση μνήμης στους νεκρούς είναι ιερό καθήκον. Και οι δύο πλευρές έχουν δικαίωμα μνήμης και οφείλουμε να το σεβαστούμε. Αρκεί να αποδίδεται με σεμνότητα και τρόπο ήρεμο που δεν θα βλάπτει την ενότητα του Ελληνικού λαού. Και δεν θα πει ότι η μία πλευρά προβαίνει σε εορτές μίσους και η άλλη σε απονομή τιμής. Ούτε ότι η μία απαρτίζεται από γραφικούς και η άλλη από δικαιούχους."

 

Και καταλήγει  

 

"Τελειώνω αναφερόμενος σε δύο πράγματα:  

 

Πρώτο: Απέκτησα φίλους στις φυλακές, με τους οποίους είχα κτυπηθεί ανελέητα στα ίδια πεδία των μαχών τότε. Και αυτοί και εγώ αντιληφθήκαμε τη μεγάλη σημασία της συμφιλίωσης και ποτέ δε διαταράξαμε τις σχέσεις μας με αναφορές στα παρελθόντα.  

 

Δεύτερο: Από τότε, στην 29/8 εκάστου έτους, μπαίνω ταπεινά στην εκκλησία και ανάβω δυο κεριά με την ίδια ευλάβεια: το ένα για τους νεκρούς Έλληνες συμπολεμιστές μου και το άλλο για τους νεκρούς Έλληνες της άλλης πλευράς, που έπεσαν από δικά μας βόλια."

 

Και καταλήγει με μια προτροπή προς τους ηγέτες  

 

……….Της ανάγκης αυτής (εννοεί της ομοψυχίας) να σταθείτε άξιοι, χωρίς να βλέπετε την εξουσία ως ρεβάνς. Γιατί η εξουσία είναι υψηλό, αμεροληπτικό και δικαιοκρατικό καθήκον. Είναι ο σταυρός του μαρτυρίου που απαιτεί θυσίες, για να αναζωογονηθούν οι εκπνέουσες ελπίδες αυτού του κόσμου και να αναστηθούν τα σκοτωμένα οράματα του.  

 

Αυτή ήταν η πεποίθηση του Στρατηγού για την εξουσία. Ότι δηλαδή η εξουσία δεν είναι αυτοσκοπός για τον αυθεντικό ηγέτη αλλά μόνο το εφαλτήριο για την προσφορά του στον τόπο και στις ιστορικές παρακαταθήκες της ενδόξου ιστορίας μας, έξω από κάθε ιδιοτελή σκέψη.   

 

Ολοκληρώνοντας την μικρή αυτή αναφορά στο Στρατηγό, κρίνω σκόπιμο ν' αναφερθώ σ’ ένα μικρό απόσπασμα από μια ομιλία του για την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Η ομιλία αυτή, σάλπισμα έγερσης προς τις συνειδήσεις των γενεών των Ελλήνων που ακολούθησαν, προτρέπει, πολλά χρόνια πριν, την ανάγκη για την αλλαγή της στάσης μας απέναντι στις συνεχιζόμενες τουρκικές απειλές και προκλήσεις με γνώμονα τις ιστορικές μας επιταγές και παρακαταθήκες.  

 

Καταλήγει ως άλλος Γέρος του Μοριά:  

"Έλληνες! Τι αλήθεια προσμένετε από τους άλλους; Από ποιους παρασύρεσθε; Στο θερμοκήπιο των ιδεών σας, γιατί σκορπάτε το ξενόφερτο νίτρο του μαρασμού, αφού δίπλα σας έχετε αγνό το λίπασμα του ελληνισμού; Πού πορεύεσθε, Έλληνες, και τι αναζητάτε; Τι περιμένετε, Έλληνες; Αν μπορείτε από μόνοι σας να αντιληφθείτε, αν δεν θέλετε να συμβιβαστείτε, εγερθείτε, κι οπλιστείτε ξανά με τη λεβεντιά σας.  

 

Εμπρός Πανέλληνες.  

 

Ας ξεχυθεί μια φωνή εδώ κι ας ακουσθεί πέρα ως πέρα. Από την Βόρεια Ήπειρο μέχρι την Κρήτη και από την Κύπρο μέχρι τη Θράκη, ας χτυπήσουν και πάλι οι καρδιές οι ελληνικές, οι άδικες και οι ναρκωμένες. Ας ξαναγίνουν μεγάλες οι σκέψεις μας κι ας σηκωθούν πιο ψηλά για να βρουν τους γιγαντομάχους. Ας ξυπνήσουν οι λογισμοί κι οι συνειδήσεις μας ας μιλήσουν με των νεκρών μας τα λόγια: «Ε! σεις, οι ανευλαβείς Προσέχετε μήπως των ιδεολογιών η πανδαισία και του διχασμού η αδυναμία σας καταστήσουν δούλους. Τις σημαίες των αγώνων μας κρατάτε ψηλά και όσο ζείτε διαλαλείτε ότι κείμεθα τήδε, στων προγόνων τα ρήματα πειθόμενοι." 

 

Καταλήγοντας διαπιστώνουμε ότι, όσο περισσότερο μελετά κανείς τη ζωή του Στρατηγού Καρούσου Γ., τόσο περισσότερο ανακαλύπτει μια πραγματικά γενναία ηγετική φυσιογνωμία, που η γενναιότητα που εκπέμπει δεν προέρχεται απ’ την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα του, που σχεδόν πάντα εγκαταλείπει τον άνθρωπο σε δύσκολες στιγμές, αλλά μια γενναιότητα που προέρχεται από τη συναίσθηση του χρέους, που δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Στρατηγό.  

 

Μια γενναιότητα, που όπως είπε ο Αριστοτέλης, συνίσταται στο να μπορεί κανένας την ώρα του κινδύνου, να κάνει λαμπρές πράξεις κι’ όπως ο νόμος το επιβάλλει, αλλά και με τρόπο που συντελεί στην εφαρμογή του νόμου.