Δε θέλεις παλάτια και ανάκτορα.
Μια ζεστή Φάτνη ζητάς, ένα ταπεινό σπήλαιο, όπως λες.
Οι καρδιές μας όμως είναι παγωμένες εδώ και πολλά χρόνια.
Χώρος και χρόνος δεν υπάρχει για κανέναν.
Άρα ούτε και για Σένα.
Η ζωή μας πνιγμένη μέσα στις μέριμνες και το ανελέητο κυνήγι του εφήμερου.
Προσπαθούμε να καλύψουμε τη μιζέρια και τη μοναξιά μας με ευχολόγια.
Χανόμαστε στην εικονική πραγματικότητα και χάνουμε έτσι περισσότερο ο ένας τον άλλο.
Η ρηχή ζωή που επιλέγουμε, μας κάνει να ξεχνάμε τη θλίψη.
Αυτή που κρύβουμε βαθιά μέσα μας.
Γιατί πάλι μας τη θυμίζεις;
Γι' αυτό μας ενοχλεί το φως Σου.
Γίνεται ενοχλητικό στα σκοτάδια και τις σκιές μας.
Δεν αντέχουμε την παρουσία Σου.
Θα ήταν όλα πιο εύκολα αν μας άφηνες στη ρουτίνα μας.
Εσύ επιμένεις, όμως, να έρχεσαι.
Πάλι Μόνος. Πάλι Ξένος. Πάλι με Αγάπη.
Μα δε βλέπεις;
Άρχοντες συνήχθησαν κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού.
Σφραγίσαμε τις Εκκλησίες,
Βάλαμε απαγορευτικές κορδέλες, τοποθετήσαμε νέες κουστωδίες, βγάλαμε σύγχρονα διατάγματα.
Στο δείχνουμε ξεκάθαρα.
Η παρουσία Σου είναι επικίνδυνη για τη ζωή μας.
Δεν είναι ότι δε Σε θέλουμε.
Σε θέλουμε με το δικό μας τρόπο.
Αυτόν που ακουμπάει στο συναίσθημα και τη συγκίνηση, αλλά όχι στη μετοχή και τη μεταμόρφωση.
Αυτόν που θέλει να ικανοποιείται το θέλημά μας, και όχι το θέλημά Σου.
Αυτόν που δε μας κάνει να πονάμε με την αγάπη της κένωσης και του Σταυρού.
Γιατί δε μας έσωσες διαφορετικά;
Τι την ήθελες τη θυσία και την προσφορά του Δείπνου της Μ. Πέμπτης;
Εκεί όπου είναι Χριστούγεννα, Θεοφάνια, Σταυρός, Ανάσταση, Δευτέρα Παρουσία.
Χαλάς το ρεβεγιόν μας, τις γιορτές μας.
Πόσο κόπο δεν κάνουμε, εν μέσω, καραντίνας, για να καταφέρουμε να κλείσουμε ένα ραντεβού για τα νύχια και τα μαλλιά μας.
Να παραγγείλουμε τα δώρα μας ηλεκτρονικά ή με click away.
Να ετοιμάσουμε το γιορτινό μας τραπέζι.
Ξέρεις είναι τρομερά δύσκολο.
Έστω κι αν φέτος μείνουμε αναγκαστικά μόνοι στο σπίτι μας.
Έτσι κι αλλιώς μόνοι μας ήμασταν και τις προηγούμενες φορές.
Απλά το κρύβαμε λίγο καλύτερα.
Δεν μπορώ άλλο να ακούω το παράπονό Σου:
"Λαός μου, τι εποίησά σοι, και τι μοι ανταπέδωκας;"
Άλλωστε η ώρα πέρασε.
Έχω να προλάβω τις τελευταίες ετοιμασίες.
Άλλωστε αύριο ξημερώνουν Χριστούγεννα.
Ίσως του χρόνου - καλά να είμαστε - κάτι μπορεί να βρεθεί και για Σένα.
π. Γ.Θ.
Εξαιρετικο ,πολυ αληθινο δυστυχως ,κριμα για τις εφημερες ζωες μας .....ζωη μου .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια γροθια σκεπασμενης δυστυχιας ειναι πλεον η πλειοψηφια των ανθρωπων ,ειδικα σε αυτους που ζουν μεσα στις κυψελες παραγωγης πλουτου ,για τους αλλους!