«Η Συγχώνευση Ελλάδας-Κύπρου αδήριτη ανάγκη»

Οι Συνομιλίες Ισραήλ-Λιβάνου και η Πορεία Κύπρου και Ελλάδας… 

 

Γράφει ο Πάνος Ιωαννίδης*

 

Α. Οι Συνομιλίες Ισραήλ-Λιβάνου  

 

Πραγματικά αξιοπερίεργη η ελάχιστη έως μηδαμινή κάλυψη από τα Μέσα Ενημέρωσης των Συνομιλιών Ισραήλ-Λιβάνου, για την Οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων τους..!  

 

Βάσει σχετικών πληροφοριών από το Reuter και την Jerusalem Post, συμβαίνουν τα εξής:

 

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2020, μετά από πολυετή στασιμότητα, το Υπουργείο Ενέργειας του Ισραήλ ανακοίνωσε ότι «ο Ισραήλ και ο Λίβανος θα αρχίσουν διαπραγματεύσεις για τα θαλάσσια σύνορά τους και οι συνομιλίες θα αρχίσουν στα μέσα Οκτωβρίου, στην πόλη Naqoura του νοτίου Λιβάνου», όπου βρίσκονται και τα κεντρικά γραφεία της προσωρινής δύναμης του ΟΗΕ στον Λίβανο (UNIFIL).  

 

Στις 15 Οκτωβρίου 2020, έγινε ο 1ος Γύρος των Συνομιλιών μεταξύ των Αντιπροσωπειών Ισραήλ και Λιβάνου, που ήταν σύντομος και διαδικαστικού χαρακτήρα.

 

Στις 29 Οκτωβρίου 2020, έγινε ο 2ος Γύρος Συνομιλιών και οι 2 Αντιπροσωπείες μπήκαν στην ουσία, με στόχο την επίλυση της από 10ετίας διαμάχης τους για 860 τετρ. χλμ. Θάλασσας.

 

 Μια διαμάχη, την οποίαν οι δύο Χώρες αποφάσισαν «να την απομονώσουν από την Εμπόλεμη Κατάσταση στην οποίαν ευρίσκονται και να την επιλύσουν, προς αμοιβαίο οικονομικό όφελος».  

Προφανής σκοπός των δύο Χωρών είναι η Οριοθέτηση των ΑΟΖ τους.  

 

Οι Συνομιλίες είναι «έμμεσες» («εκ του σύνεγγυς»), γίνονται στην παρουσία εκπροσώπων των Ηνωμένων Εθνών και μεσολαβητής είναι ανώτερος Αμερικανός Αξιωματούχος που -στις μέχρι τώρα συναντήσεις- ήταν ο Πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στην Αλγερία, John Desrocher.  

 

Οι 2 Αντιπροσωπείες απαρτίζονται από υψηλόβαθμους Αξιωματούχους, οι οποίοι είναι εξουσιοδοτημένοι να συζητήσουν αποκλειστικά το «τεχνικό ζήτημα της ΑΟΖ» και όχι «Εξομάλυνση των Σχέσεων ή Ειρήνη μεταξύ των Χωρών τους». Εξ ου και, από πλευράς Ισραήλ, επί κεφαλής είναι το Υπουργείο Ενέργειας. Οι Αντιπροσωπείες δεν συνομιλούν απ’ ευθείας, αλλά μόνον έμμεσα (μέσω του Αμερικανού Μεσολαβητή.  

 

Τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και οι Ηνωμένες Πολιτείες χαρακτήρισαν τις μέχρι τώρα συνομιλίες ως “παραγωγικές”. Πληροφορίες δε, φέρουν τον Ισραήλ να έχει μετακινηθεί από την -προ ετών- αρχική του θέση για «διαμοιρασμό της διαφιλονικούμενης θάλασσας κατά 55% στον Λίβανο και 45% στον Ισραήλ» και φαίνεται να συμφωνεί «στην απόδοση του 58% στον Λίβανο και του 42% στον Ισραήλ».  

 

Οι 2 πλευρές συμφώνησαν «να συνεχίσουν τις συνομιλίες για τον καθορισμό των θαλασσίων συνόρων τους, κατά τον τρέχοντα μήνα Νοέμβριο».  

 

ΕΑΝ ο Ισραήλ και ο Λίβανος καταλήξουν σε Οριοθέτηση των ΑΟΖ τους, οι Συμφωνίες Οριοθέτησης που ήδη έχει συνάψει η Κύπρος με τις 2 Χώρες ουσιαστικοποιούνται και μπορούν να ενεργοποιηθούν για κάθε προσφερόμενη συνεργασία μεταξύ των τριών Χωρών. 

 

ΕΑΝ και η Ελλάδα οριοθετήσει -επί τέλους- την ΑΟΖ της με την Κυπριακή ΑΟΖ, τότε επιτελούνται αμέσως τα εξής:  

 

ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ (νόμιμα και φυσιολογικά) η πλήρης Οριοθέτηση Ελλάδας-Αιγύπτου (με την οποίαν η Κύπρος είναι ήδη οριοθετημένη)…  

 

ΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ (νόμιμα και φυσιολογικά) ολόκληρη η Ελληνική ΑΟΖ μέχρι και το σύμπλεγμα του Καστελόριζου…  

 

ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΕΤΑΙ η σημασία και η άξια του Αγωγού East Med, ο οποίος θα γίνει περισσότερο βιώσιμος, καθόσον θα διεκπεραιώνει [ΜΕΣΩ Κρήτης, Πελοποννήσου και Στερεάς Ελλάδας ΠΡΟΣ την Ιταλία και την υπόλοιπη Ευρώπη] Φυσικό Αέριο, από τα κοιτάσματα του Ισραήλ, του Λιβάνου, της Αιγύπτου και της Κύπρου, με πιθανή περαιτέρω εξέλιξη «τη συμπλήρωση των ενεργειακών συνεργασιών στην Ανατολική Μεσόγειο, με μια ενδεχόμενη Συμφωνία Οριοθέτησης Κύπρου-Συρίας»…  

 

ΤΙΘΕΝΤΑΙ ΝΟΜΙΜΑ ΟΡΙΑ στην ΑΟΖ της Τουρκίας, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, αλλά και του Διεθνούς Εθιμικού Δικαίου, του οποίου οι Πρόνοιες περί της “Ύπαρξης Νησιώτικων ΑΟΖ”, περί του “Δικαιώματος Αιγιαλίτιδας Ζώνης 12 Ναυτικών Μιλίων” και περί της εφαρμογής της “Αρχής της Ίσης Απόστασης για τον καθορισμό των ΑΟΖ μεταξύ των Χωρών”, συμπίπτουν με τις αντίστοιχες Πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας, δεν αμφισβητούνται και δεσμεύουν πλήρως την Τουρκία.  

 

Με την οριοθέτηση των δύο Ελληνικών ΑΟΖ είναι που θα τεθούν όλα στην ορθή τους διάσταση και όχι με την όποια “Προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης”, που εκείνο που θα κρίνει είναι «ΠΟΣΑ από τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας θα παραχωρήσει στην Τουρκία κατά παρέκκλιση του Διεθνούς Δικαίου», ΧΩΡΙΣ η Τουρκία να διακινδυνεύσει το παραμικρό..!  

 

Όμως, για να γίνει με επιτυχία η Οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, η Ελλάδα οφείλει να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια προς κάθε κατεύθυνση, διατηρώντας “ασφαλείς διόδους ναυσιπλοΐας προς την Ανοιχτή Θάλασσα”, να ενισχύει διαρκώς τις Ένοπλες Δυνάμεις της και να ευρίσκεται σε ύψιστη ετοιμότητα, χωρίς να φοβάται το “αβολίδωτο” τουρκικό CASUS BELLI..! Οι Τούρκοι επιτίθενται, μόνον όταν «ο αντίπαλος είναι, είτε άοπλος είτε δεμένος είτε προδομένος ή ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ» και όταν είναι σίγουροι ότι «δεν θα ενοχληθούν από κανέναν όταν επιτεθούν…».  

 

Κύπρος & Ελλάδα οφείλουν να ασκήσουν κάθε νόμιμο δικαίωμα τους το ταχύτερο, μη λησμονώντας ότι «δικαιώματα που δεν διεκδικούνται με σκοπό να ασκηθούν, τελικά αχρηστεύονται και χάνονται…».  

 

Β. Η περαιτέρω Πορεία Κύπρου και Ελλάδας  

 

Τιμώντας κάθε ρανίδα ελληνικού αίματος, που χύθηκε για την Ελλάδα και για την Κύπρο αδιακρίτως, και παρακάμπτοντας τις -εντός και εκτός Ελλάδας & Κύπρου- επιβλαβείς για τον Ελληνισμό φωνασκίες, καταθέτω ταπεινά ενώπιον του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνίδας ένα θεμελιώδες Συμπέρασμα και μιά συγκεκριμένη Πρόταση.  

 

Το συμπέρασμα συνάγεται από την ιστορική αναδρομή για το Θέμα της Κύπρου των τελευταίων 70 περίπου ετών, κατά τα οποία -επιγραμματικά- συνέβησαν τα ακόλουθα-  

 

(Πηγές: «Αιματηρή αλήθεια–Bloody truth», Κίνηση για Ελευθερία και δικαιοσύνη στην Κύπρο, Μάρτιος 2009 και «Κουράγιο Πηνελόπη», Άντης Ροδίτης, 2013)

 

Κατά την 10ετία του ’50: Οι Βρετανοί, έχοντας απορρίψει το «Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης και Ένωσης με την Ελλάδα των Κυπρίων» και μη έχοντας χωνέψει [μέχρι και σήμερα] τον Ένοπλο Απελευθερωτικό Αγώνα του ’55-’59, έθεσαν τις βάσεις για την Διαίρεση του Νησιού, έπεισαν τους Τούρκους να διεκδικήσουν την Κύπρο και να αναπτύξουν ισχυρή τρομοκρατία στο Νησί, ενώ -ταυτόχρονα- σχεδίασαν και επέβαλαν το Σύνταγμα-παγίδα του 1960.

 

Το 1963 (τρία χρόνια μετά από την εγκαθίδρυση του Κυπριακού Κράτους): ΟΙ Βρετανοί συμβουλεύουν τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας «να επιδιώξει συνταγματικές τροποποιήσεις» και ταυτόχρονα, χρησιμοποιούν αυτή την αφορμή και υποδαυλίζουν ένοπλη τουρκική ανταρσία και απόσχιση-αυτοαπομόνωση των Τούρκων της Κύπρου από το νόμιμο Κράτος, με στόχο την κατάρρευση της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

 

Το 1964: Υπήρξε ευνοϊκό Αμερικανικό Σχέδιο «για ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα», που όμως ναυάγησε, βασικά λόγω των (επιεικώς) ανόητων εμμονών και χειρισμών της Ελληνικής Κυπριακής Ηγεσίας.  

 

Μέχρι το 1974: Με τους Αμερικανούς να συνδράμουν πλέον τους Βρετανούς, ακολούθησαν ποικίλες μεθοδεύσεις, με επιστέγασμα το Πραξικόπημα της Ελληνικής Χούντας κατά του νόμιμου Κυπριακού Κράτους στις 15 Ιουλίου 1974 και -με αυτή την αφορμή- την παράνομη Τουρκική Εισβολή κατά της Κύπρου στις 20 Ιουλίου 1974 και την μέχρι σήμερα παράνομη Κατοχή του 37% του κυπριακού εδάφους και όλα τα συνεπακόλουθα.  

 

Το 1983: Η Τουρκία εγκαθίδρυσε [στην παράνομα κατεχόμενη Κυπριακή Γη] παράνομη “Κρατική Οντότητα” [το ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ της “Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου”], ολοκληρώνοντας την απόσχιση και την αυτοαπομόνωση των Τούρκων της Κύπρου, ενταφιάζοντας κάθε Συνταγματική Πρόνοια που τους αφορούσε και επιδιώκοντας την “διεθνή αναγνώριση” του Ψευδοκράτους. Μέχρι σήμερα [37 χρόνια], το μόνο κράτος που αναγνώρισε το Ψευδοκράτος είναι η Τουρκία [που το δημιούργησε].  

 

Μέχρι το 2002: Με τη συμβολή και ελληνικών ηγεσιών Ελλάδος & Κύπρου, το Κυπριακό Ζήτημα υποβαθμίστηκε, από ζήτημα «Παράνομης Εισβολής & Κατοχής» σε ζήτημα “Διακοινοτικό”. Έγιναν επανειλημμένες προσπάθειες για να “διευθετηθεί”, οι οποίες -παρά τις μειοδοτικές υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς- ναυαγούαν λόγω της διαχρονικής αδιαλλαξίας των Τούρκων, οι οποίοι -αξιοποιώντας την ηττοπάθεια και παθητικότητα της Ελληνικής πλευράς- έμαθαν πλέον «να ζητούν και να παίρνουν κάθε φορά περισσότερα», ΧΩΡΙΣ να έχουν το παραμικρό κόστος…  

 

Το επιστέγασμα ήταν το 2002: Υποβλήθηκε το περιβόητο «Σχέδιο Λύσης Αννάν» που, μετά από 2 χρόνια τροποποιήσεων (προς το χειρότερο την κάθε φορά), υποβλήθηκε σε Δημοψήφισμα το 2004.  

 

Το Σχέδιο Αννάν ήταν το προοίμιο της καταστροφικής διευθέτησης της “Διζωνικής, Δικοινοτικής, Ομοσπονδίας”, η οποία επιδιώκεται σήμερα από τις ηγεσίες μας.  

 

Από το 2004 μέχρι σήμερα: Παρά το γεγονός ότι «το 76% του νόμιμου Κυπριακού Λαού απέρριψε συντριπτικά το “Σχέδιο Αννάν” με Δημοψήφισμα» και παρά «την πλήρη ένταξη ολόκληρης της Κυπριακής Επικράτειας στην ΕΕ μια βδομάδα μετά το Δημοψήφισμα (1η Μαΐου 2004), οι Βρετανοί με τους Ξένους και Ντόπιους συνεργάτες τους ανασχεδίασαν συνωμοτικά την προσπάθεια και μεθοδεύουν τις εξελίξεις προς ένα νέο, καταστροφικό “Σχέδιο Λύσης”, την περιβόητη “Διζωνική, Δικοινοτική, Ομοσπονδία”, με 1ο Στόχο την “Κατάλυση του Κυπριακού Κράτους” και με τελικό σκοπό την “Προσάρτηση του Νησιού στην Τουρκία”…  

 

ΔΗΛΑΔΗ, για επτά 10ετίες, οι Βρετανοί, οι Τούρκοι και οι Συνεργάτες τους μεθοδεύουν την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

 

ΟΜΩΣ, ούτε το 1963 (λόγω του Βρετανο-Τουρκικού Πραξικοπήματος), ούτε το 1974 (λόγω της παράνομης Τουρκικής Εισβολής), ούτε το 2004 (λόγω του Σχεδίου Αννάν) το Κυπριακό Κράτος καταργήθηκε, αλλά -αντίθετα- επαναβεβαιώθηκε η Διεθνής Αναγνώριση του, όπως διαμορφώθηκε το 1963 από την Βρετανο-Τουρκική Συνωμοσία. 

 

ΔΗΛΑΔΗ, όπως διαμορφώθηκε μετά από την απόσχιση-αυτοαπομόνωση των Τούρκων, την απολάκτιση κάθε συνταγματικού δικαιώματος που τους είχε παραχωρήσει το δοτό Σύνταγμα του ’60 και την αυτοκατάργηση της Συνθήκης Εγγυήσεως, μετά που οι δύο από τους τρείς Εγγυητές (η Βρετανία και η Τουρκία) συνωμότησαν και προσπάθησαν (ενόπλως και αιματηρά) να καταργήσουν το Κράτος, του οποίου είχαν εγγυηθεί την ανεξαρτησία και εδαφική ακεραιότητα.  

 

Από το 1964 μέχρι και σήμερα, το Κυπριακό Κράτος διοικείται δημοκρατικά από τη φυσική του πλειοψηφία, που είναι το 100% του ΝΟΜΙΜΟΥ Κυπριακού Λαού… ΕΤΣΙ εντάχθηκε την 1η Μαΐου 2004 στην ΕΕ και ΕΤΣΙ υπάρχει και λειτουργεί τα τελευταία 56 χρόνια.  

 

ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ θα συμπληρωθεί, συνυπολογίζοντας και τα ακόλουθα δύο σημεία:  

 

Σημείο 1ο:  

 

Με το συνεχιζόμενο ΣΥΝΟΜΩΤΙΚΟ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕΜΑ του Κυπριακού Ζητήματος, όπως- η υποβάθμιση του σε θέμα “Διακοινοτικό”, οι συμπεριφορές “Καλού Παιδιού”, “Άγονης Διπλωματίας” και δήθεν “Κατευνασμού των Τούρκων”, η εσκεμμένη “Οικονομική Δυσπραγία” και η Δημογραφική Νόθευση των κοινωνιών Ελλάδας και Κύπρου, τη ανοχή των δύο Ελληνικών Κυβερνήσεων, η κατάληξη πράγματι θα είναι «η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο πρόσκαιρος και θνησιγενής τεμαχισμός (με ΔΔΟ ή άλλως πως] και η τελική προσάρτηση του Νησιού στην Τουρκία, ενώ παράλληλα η Τουρκία θα κατακτά αμαχητί την Κυπριακή ΑΟΖ, την Ανατολική Ελληνική ΑΟΖ, το μισό Αιγαίο και βλέπουμε…»!  

 

Με λίγα λόγια, η ολική πορεία της Κύπρου κατά τις τελευταίες πολλές 10ετίες είναι καθόλα εσφαλμένη.  

 

Σημείο 2ο:  

 

Οι συμπεριφορές του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις οποίες επιπόλαια κατακρίνουμε, εάν εμβαθύνουμε, θα διαπιστώσουμε ότι ουδέποτε ζητήσαμε και τεκμηριωμένα επιμείναμε στα Δίκαια μας», αλλά και ότι η ουδέτερη έως αρνητική στάση τους ακριβώς οφείλεται-  

στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της Ελλάδας και της Κύπρου,  

στην μεταξύ μας Εθνική Πολυφωνία, και  

στην άκρατη Κομματοκρατία, με συνέπεια τη διαφθορά Προσώπων και Θεσμών.  

 

Το αποτέλεσμα είναι «η Διεθνής Κοινότητα να μας ειρωνεύεται» και να καταλήγει με κυνισμό «ΑΦΟΥ οι Έλληνες θέλετε αυτά που θέλουν οι Τούρκοι, ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΤΕ, να απαλλαγούμε και από τον μπελά σας…»!  

 

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ είναι:  

 

"Για να απεγκλωβιστούν η Κύπρος, η Ελλάδα και ο Ελληνισμός από το τέλμα στο οποίο οδηγούνται, χρειάζεται μια “κίνηση”, που να επιτρέψει στα δύο Ελληνικά Κράτη “να βρεθούν μπροστά από τις εξελίξεις” και να αποκτήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Δηλαδή, μια ΕΘΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ..."  

 

Με κάθε ταπεινότητα, προτείνω αυτή την κίνηση προς όλους τους Έλληνες, μαζί με όσα από το σκεπτικό και το αιτιολογικό μπορούν να δημοσιοποιηθούν.  

 

Το αξίωμα της Πρότασης είναι ότι:  

 

"Εάν, μέχρι πριν από 10ετίες, Η ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ αποτελούσε Προαιώνιο Εθνικό Πόθο, σήμερα αποτελεί ΑΔΗΡΙΤΗ ΑΝΑΓΚΗ για τη θωράκιση και τη διατήρηση του Ελληνισμού." 

 

Για κατά το δυνατόν αποφυγήν περιττών και εκτός θέματος σχολίων, η Πρόταση θα χαρακτηρίζεται πλέον ως «Εγχείρημα Συγχώνευσης», για να λεχθούν τα ακόλουθα:  

 

Εάν τα Διεθνώς Αναγνωρισμένα Κυρίαρχα Κράτη της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυπριακής Δημοκρατίας συγχωνευθούν, με συγχώνευση της Κυπριακής Επικράτειας στην Ελληνική Επικράτεια, θα συμβούν -αμέσως και κατ’ ελάχιστο- τα ακόλουθα:  

 

Οι δύο επικράτειες θα γίνουν μία ενιαία, εκείνη της Ελληνικής Δημοκρατίας, και τα σημερινά σύνορα των 2 επικρατειών θα κατοχυρωθούν ως ενιαία Ελληνικά Σύνορα.  

 

Θα εξουδετερωθεί η θέση της Τουρκίας, ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία είναι εκλιπούσα (“defunct” όπως μας είπαν, δηλαδή “πεθαμένη και θαμένη”), καθόσον η Κύπρος θα αποτελεί πλέον αναπόσπαστο τμήμα της ενιαίας Ελληνικής Δημοκρατίας.  

 

Θα ενωθούν οι δύο ΑΟΖ σε μία, την Ελληνική, τη μεγαλύτερη της Μεσογείου.  

 

Η Άμυνα και Ασφάλεια θα είναι ενιαίες, η ΕΦ της Κύπρου θα αποτελεί Τμήμα των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και η Ελληνική Δημοκρατία θα αποκτήσει το Διεθνές Δικαίωμα (και Υποχρέωση) προστασίας των διευρυμένων συνόρων της. Το δε «Ενιαίο Αμυντικό Δικαίωμα» δεν θα εξαρτάται πλέον από κανένα Πρωθυπουργό ή Πρόεδρο, αλλά ούτε και θα χρειάζεται να το ψάχνουμε σε ανύπαρκτες “Συμφωνίες Εγγύησης”, γιατί θα είναι αυτόματα «Διεθνώς Αναγνωρισμένο Δικαίωμα του Ενιαίου Ελληνικού Κράτους».  

 

Η Κύπρος θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ως αναπόσπαστο Τμήμα της ενιαίας Ελληνικής Επικράτειας, παρακάμπτοντας κάθε τουρκική (ή άλλη) αντίρρηση και απαλλαγμένη από το “επικίνδυνο κόμπλεξ” που της δημιούργησε η δήθεν “αμφιβολία” του κατά πόσον ανήκει στην Δύση ή αλλού.  

 

Η ελληνική ψήφος στην ΕΕ, στον ΟΗΕ και σε κάθε Διεθνή Οργανισμό θα αποκτήσει ουσιαστικό “Ειδικό Βάρος”.  

 

Η Τουρκία πλέον θα κατέχει παράνομα Έδαφος και θα παραβιάζει παράνομα Θάλασσα και Αέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κράτους-μέλους των Ηνωμένων Εθνών, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που θα έχει κάθε νόμιμο Δικαίωμα (και Υποχρέωση) υπεράσπισης των Ελληνικών Κυριαρχικών Δικαιωμάτων.  

 

Οι “Κόκκινες Γραμμές” σε τυχόν Διπλωματικές Διαπραγματεύσεις θα είναι σαφείς και θα επιτρέπουν ελιγμούς, αποκλειστικά πλέον στο πλαίσιο της Εθνικής Αξιοπρέπειας & του Διεθνούς Δικαίου.  

 

Τέλος (αλλά όχι έσχατο), θα καταργηθεί η γελοία “διάκριση” μεταξύ των Ελλήνων της Ελλάδας και των Ελλήνων της Κύπρου, σε δήθεν “Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους“.  

 

ΟΛΟΙ είμαστε Έλληνες (πάντα είμασταν), αλλά θα ξέρουμε πλέον «τί μας γίνεται» και θα μιλούμε διεθνώς με μία, ενιαία και δυνατή φωνή…  

 

Κάθε άλλο ζήτημα του ενιαίου Ελληνικού Κράτους (Οικονομία, Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Πρόνοια και, γενικά, Εσωτερική Διακυβέρνηση) είναι διαδικαστικό και θα ρυθμιστεί από την -κοινή πλέον- Βουλή των Ελλήνων.  

 

Η κατ’ αρχάς Στρατηγική, πιστεύω ότι θα πρέπει να περιλαμβάνει:  

 

- Κοινή Διακήρυξη των δύο σημερινών Κρατών για την απόφαση τους για Συγχώνευση,  

- Σύναψη Προσυμφώνου αναφορικά με το Γενικό Πλαίσιο του Εγχειρήματος,  

- Κατάθεση του Προσυμφώνου στον ΟΗΕ, στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ,   

- Δημιουργία των απαιτούμενων Τεχνικών Μηχανισμών για λεπτομερή επεξεργασία του Γενικού Πλαισίου, και   

- Έντονη και από κοινού Διπλωματική Ενημέρωση όλων των Κρατών-μελών των Διεθνών Οργανισμών στους οποίους ανήκουν, τεκμηριώνοντας πειστικά και από κάθε βήμα το Εγχείρημα Συγχώνευση των δύο σημερινών Κρατών.  

 

Στο πλαίσιο αυτού του άρθρου, οι απόψεις παραμένουν “Γενικές”, καθόσον περαιτέρω λεπτομέρειες για το Εγχείρημα δεν θεωρείται σκόπιμο να δημοσιοποιηθούν.  

 

Γ. Καταληκτικά  

 

Αναμένεται, ότι το προτεινόμενο «Εγχείρημα Συγχώνευσης» θα γίνει αντικείμενο “έσωθεν και έξωθεν αντιδράσεων, οι οποίες είναι καθόλα προβλέψιμες και μπορούν να αντιμετωπιστούν εγκαίρως και δεόντως.  

 

Εάν το εγχείρημα αναληφθεί από τις ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου, με αντίληψη της αναγκαιότητας του και με επίγνωση της εθνικής σπουδαιότητας του, και διεκπεραιωθεί με απόλυτο σεβασμό προς τις Αρχές του Διεθνούς & Ευρωπαϊκού Δικαίου, το Εγχείρημα θα επιτύχει και θα αποβεί προς όφελος της Περιφερειακής και Ευρωπαϊκής Ειρήνης & Ασφάλειας και, προ πάντων, προς όφελος του Έθνους των Ελλήνων.  

 

Εάν, όμως, οι ηγεσίες της Ελλάδας και της Κύπρου συνεχίσουν να πελαγοδρομούν και να ενεργούν σπασμωδικά, ερασιτεχνικά και με γνώμονα τις ιδεοληψίες και κομματικές αγκυλώσεις, δηλαδή «εάν συνεχίσουν να δουλεύουν εργολαβικά υπέρ του υπαρκτού Εχθρού, τότε «ας παραχωρήσουν στους Τούρκους το Έδαφος, τον Αέρα και τη Θάλασσα της Κύπρου, του μισού Αιγαίου και ότι άλλο τους ζητήσουν» και ας πάψουν να ταλαιπωρούν και να παραμυθιάζουν τους Έλληνες, τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδας. 

 

*Ανεξάρτητος, υπερκομματικός Πολιτευτής.  

 

Φιλελεύθερος 

πηγή