Οδεύοντας προς το τέλος του κατάλοιπου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας

Tου Θανάση Παπαδημητρίου

 

Όποιος έχει ακόμα και ελάχιστη γνώση της ιστορίας της αποικιοκρατίας και παράλληλα της γέννησης του καπιταλισμού ως οικονομικό σύστημα, που σήμερα κυριαρχεί σ όλη τη γη, θα γνωρίζει επίσης ότι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού είναι οι χώρες που πέρασαν από την ομάδα των εξαρτημένων χωρών σ αυτές των κυρίαρχων.

 

Η αποικιοκρατία μπορεί να ανήκει στο παρελθόν, όμως όχι και ο παγκόσμιος άνισος καταμερισμός παραγωγής και εργασίας που δομεί την σημερινή πραγματικότητα με χώρες νεοαποικιοκρατικές και νεοαποικιοκρατούμενες.  

 

Σ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία βίωσε την άνοδο και την πτώση της, χωρίς να καταφέρει να γίνει πρωταγωνιστής στα νέα δεδομένα που διαμορφώνονταν από τον 14ο αιώνα και μετά, παραμένοντας στις παλιές λογικές κυριαρχίας και παραγωγής.

 

Οι δυνάμεις που ήρθαν σ’ επαφή και αναπτύχθηκαν σ’ αυτή τη κατεύθυνση, ήταν οι κατακτημένοι χριστιανοί, κυρίως Έλληνες, που εκμεταλλευόμενοι τα πρώτα ανοίγματα της αυτοκρατορίας με τον χριστιανικό κόσμο της Δύσης. στα μέσα του 16 αιώνα, κατάφεραν να συγκροτήσουν την αστική τάξη που κυριάρχησε μέχρι τις αρχές του εικοστού αιώνα και την γενοκτονία των Ελλήνων.

 

Είναι η γενοκτονία που ρίχνει ακόμα πιο βαθειά τη θέση του υπόλοιπου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τη σημερινή Τουρκία, στον παγκόσμιο άνισα δομημένο χώρο της παραγωγής και της εργασίας, καταστρέφοντας τις οικονομικές δυνάμεις της προόδου της χώρας.  

 

Όποιος ξεκινάει να ερευνήσει τη σημερινή Τουρκία του Ερντογάν, θα δυσκολευτεί να πιστέψει πόσα έγιναν μέσα σε είκοσι χρόνια. Και μόνο η εκτίναξη του ΑΕΠ της από τα 200 δις δολάρια το 2001 στα 950 δις δολάρια το 2013 μαρτυρεί την μεγάλη ώθηση που δόθηκε προς τα μπρος. Είναι αυτό το γεγονός που έκανε την πολιτική ελίτ της χώρας να πιστέψει ότι αυτό που κατάφεραν άλλες χώρες σε 400 χρόνια αποικιοκρατίας γι’ αυτούς ήταν υπόθεση 12 χρόνων.  

 

Σ’ αυτά τα χρόνια βλέπουμε να διαμορφώνεται και η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας προσπαθώντας να κυριαρχήσει σε περιοχές όπου για αιώνες ήταν και παραμένουν χώροι επιρροής και εκμετάλλευσης των νεοαποικιοκρατών της Δύσης. Από το 2002, ο αριθμός των πρεσβειών της Τουρκίας σε αφρικανικές πρωτεύουσες αυξήθηκε από 12 σε 42, τα συμβούλια επιχειρηματικής συνεργασίας από 6 σε 46 και οι προορισμοί που εξυπηρετεί η Turkish Airlines από 4 σε 60.  

 

Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για θαύμα αλλά στα θέματα οικονομικής ανάπτυξης δεν υπάρχουν θαύματα αλλά αριθμοί. Παρατηρούμε μια υπερδιόγκωση της παραγωγικής δύναμης σε μια χώρα χωρίς προηγούμενη συσσώρευση κεφαλαίου αλλά με δανεικά. Και αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα της σημερινής Τουρκίας.  

 

Το θαύμα βασίστηκε σε δανεικά από ευρωπαϊκές χώρες, Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία και μάλιστα σε δολάρια μιας και τα επιτόκια εκείνη την εποχή ευνοούσαν τον δανεισμό στο συγκεκριμένο νόμισμα.

 

Φυσικά σημαντικό ρόλο έπαιξε και η στάση της Αθήνας με την παράδοση του Οτσαλάν, τη στιγμή που το αντάρτικο των Κούρδων δημιουργούσε τεράστια προβλήματα στην οικονομία της Τουρκίας, ενώ άφηνε πλέον ελεύθερη τη χρηματοδότηση της από Ευρωπαϊκά κεφάλαια.  

 

Συνεργός βασικός στη προσπάθεια της Άγκυρας το Βερολίνο, όπου μέσα από την ενίσχυσή της προσδοκούσε στη δημιουργία ενός ισχυρού εταίρου στη Μεσόγειο που στόχο θα είχε αφενός την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων αφετέρου τη διείσδυση της Άγκυρας σε περιοχές της Αφρικής με τον μανδύα του Ισλάμ, όπου κυριαρχούν παραδοσιακά αντίπαλες δυνάμεις όπως αυτή της Γαλλίας.

 

Την διάλυση της Ελλάδας την ανέλαβε το ίδιο το Βερολίνο κάνοντας χρήση των εδώ ενεργούμενών της, μέσω των μνημονίων, την αποδιάρθρωση της οικονομίας, την απεμπόληση της Εθνικής ταυτότητάς της και κατά συνέπεια διάσπαση της συνοχής της, με παράλληλη τη δημιουργία ενός Μακεδονικού κράτους μαριονέτας.

 

Όλα θα ήταν μαγικά για την Τουρκία, αν δεν υπήρχαν και οι απέναντι, που όπως φαίνεται και τη «μηχανή» έστησαν καλά ώστε να πέσει μέσα ο μωροφιλόδοξος Ερντογάν και να βάλουν πλώρη για τον οριστικό τερματισμό της ύπαρξης του κατάλοιπου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

 

Από το ξεκίνημα του πολέμου στη Συρία το 2011 μέχρι σήμερα, άλλαξε ριζικά η εικόνα της Τουρκίας. Από την ακμάζουσα οικονομία, σε μια κατάσταση αποδιοργάνωσης, φτώχιας και φασιστικοποίησης της κοινωνίας. Τα δανεικά σε δολάρια που οδήγησαν στο θαύμα, είναι πλέον ο μηχανισμός όπου ο νεοαποικιοκράτες οδηγούν στα τάρταρα την οικονομία της πολυεθνικής Μικράς Ασίας, μέσω των διεθνών αγορών και του τουρκικού νομίσματος.

 

Το μόνο που έμεινε για τον Ερντογάν και είναι μονόδρομος, όσο θα ετοιμάζεται για τον επερχόμενο εμφύλιο, είναι να συσπειρώνει και να οπλίζει τους όλο και λιγότερους οπαδούς του μες συνθήματα πολέμου απευθυνόμενος προς κάθε σημείο του ορίζοντα. Ξέρει ότι το τέλος του έρχεται αργά αλλά βασανιστικά και θα προτιμήσει να διατηρήσει την εξουσία έστω και σε μια μικρή περιοχή παρά να πάει σε εκλογές το 2023 να χάσει και να βρεθεί στη φυλακή στην καλύτερη περίπτωση και αυτός και η κλίκα που κυβερνάει μαζί του.

 

Γνωρίζει ότι έρχεται το τέλος από τότε που πήρε τα πρώτα μηνύματα και κάθε τόσο διαμαρτύρεται πως δεν θέλουν η Τουρκία να γίνει μεγάλη. Αν είχε διαβάσει καλά την ιστορία θα γνώριζε ότι για να περάσεις από την Περιφέρεια στο Κέντρο για να γίνεις μεγάλος, θα πρέπει να αρπάξεις τα χωράφια των άλλων που έχουν εδώ και 400 χρόνια. Η πίτα είναι δεδομένη.

 

Για να τα ελέγχουν οι ΗΠΑ χρειάστηκε να γίνουν δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι. Ο Γάλλος δεν παίζει θέατρο κάνοντας τον θυμωμένο δημοκράτη και επειδή θέλει να πουλήσει μερικά αεροπλάνα ή φρεγάτες. Ο Γάλλος νεοαποικιοκράτης θύμωσε επειδή η Άγκυρα πήγε να του πάρει το πλιάτσικο μέσα από τα χέρια.

 

Πλέον, η μεγάλη Τουρκία δεν χρειάζεται σε κανένα πλην της Γερμανίας. Μόνο μπελάδες δημιουργεί. Την σπρώχνουν σε εμφύλιο και σε επανασχεδιασμό της περιοχής. Άλλωστε τα σχέδια των Αμερικάνων για δημιουργία Κουρδικού κράτους, παρά τις όποιες παλινωδίες, προχωράν κανονικά.

 

Geopolitics