Μαμά γερνάω, και όλα τα ίδια μένουν…

Ένα από τα καλά του να «γερνάς» είναι ότι μπορείς πια να βλέπεις τα πράγματα αλλιώς, πιο σφαιρικά.
Και να τα συγκρίνεις με τα τεκταινόμενα προηγούμενων ετών, ακόμη και δεκαετιών.
Μια δυνατότητα που δεν έχουν οι νέοι, στερούμενοι εμπειριών και παραστάσεων.
Να φανταστείτε πως ένας 10χρονος όταν άρχισε η κρίση (σαν χθες για μένα) σήμερα είναι 20 χρονών ενεργός πολίτης. Τι μέτρο σύγκρισης έχει όμως;

 

Πως μπορεί να κρίνει, όταν επί Σαμαρά φερ’ ειπείν ήταν δεν ήταν 12-13 χρόνων;

Ο Σημίτης γι αυτόν είναι αρχαία ιστορία. Και πάει λέγοντας…

Εκεί λοιπόν, στα ώριμά σου χρόνια, αντιλαμβάνεσαι πως όλα έχουν ξανασυμβεί, «ουδέν καινόν υπό τον ήλιον», δηλαδή, όπως έλεγε ο Ηράκλειτος.

Και ειδικά στην πολιτική ζωή του τόπου μας, όλα έρχονται και παρέρχονται, και όλα τα ίδια μένουν....

 

Έτσι και τώρα, 15 σχεδόν μήνες μετά τη συντριβή του ανεπαρκή Αλέξη από τον φέρελπι Κυριάκο, τι βλέπουμε;  

Μια από τα ίδια.  

Να μιλήσουμε για την εγκληματικότητα;  

Για το μεταναστευτικό;  

Για τα εθνικά ζητήματα;  

Για την οικονομία;  

Για τις καταλήψεις και την παιδεία γενικότερα;  

Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα…  

Και μπορεί οι «αντικειμενικές» δημοσκοπήσεις να δείχνουν σημαντικότατο προβάδισμα στη κυβέρνηση σε σχέση με τον Σύριζα, όμως έξω στη κοινωνία, στον πραγματικό κόσμο, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά για τους «άριστους».  

 

Σίγουρα μεγάλη μερίδα του λαού συνεχίζει να στηρίζει τον Κυριάκο ελπίζοντας για το καλύτερο, αλλά η στήριξη αυτή είναι μουδιασμένη, νωχελική, και πιο πολύ με κεκτημένη ταχύτητα μοιάζει παρά με κάτι άλλο.  

 

Δεν είναι τυχαίο πως το κυρίαρχο επιχείρημα κάποιου «χειροκροτητή» είναι «μα τι θέλεις δηλαδή; Να ξανάρθουν τα σούργελα του Σύριζα»;  

 

Ναι, αλλά με τέτοια επιχειρήματα δεν γίνεται δουλειά.  

Επειδή δηλαδή οι προηγούμενοι ήταν καραγκιόζηδες θα υποκλινόμαστε στους κλόουν;  

Επειδή οι προηγούμενοι ήταν ερασιτέχνες απατεώνες, θα χειροκροτούμε τους νυν, που είναι επαγγελματίες;  

Και όμως… αυτή είναι η μοίρα μας.  

Ειδικά όταν χρόνια τώρα ζούμε σε καθεστώς τηλεοπτικής κληρονομικής δημοκρατίας, με τα κανάλια και τα ΜΜΕ γενικότερα να δίνουν τον ρυθμό, κι εμείς να ψηφίζουμε ανεπάγγελτους γόνους για να μας σώσουν.  

Κανάλια και ΜΜΕ που μέχρι πρότινος ανήκαν σε εργολάβους δημοσίων έργων, που τα χρησιμοποιούσαν ως μοχλό πίεσης για να παίρνουν έργα.  

 

Τα έργα μας τελείωσαν, και σήμερα τα ΜΜΕ τα παίρνουν απ’ ευθείας από τους κρατούντες προκειμένου να τους λιβανίζουν. Και το κράτος γλιτώνει τις δαπάνες για τα … έργα.  

 

Από παντού κερδισμένοι δηλαδή.  

Και εμείς υπνωτισμένοι ψηφίζουμε, αγνοώντας πως το δικαίωμα που έχουν οι δούλοι να επιλέγουν αφεντικά δεν σημαίνει πως παύουν να είναι δούλοι.  

 

Και ποιους ψηφίζουμε;  

Κρατούντες αντιμνημονιακούς, που όμως ψηφίζουν μνημόνια με τα δυο χέρια.  

Κρατούντες αντικρατιστές, που όμως ολόκληρο το σόι τους και οι ίδιοι σιτίζονται από τον δημόσιο κορβανά επί δεκαετίες.  

Κρατούντες γιαλαντζί επαναστάτες, που αποδεικνύονται οσφυοκάμπτες των «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι».  

Κρατούντες τεχνοκράτες, που ανάθεμά με αν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους, ή αν έχουν κανένα ένσημο.  

Κρατούντες γόνους, που αν δεν είχαν το επώνυμο που έχουν, ούτε ως βοηθοί ντελιβερά στα Γρεβενά δεν θα μπορούσαν να δουλέψουν…  

Και άλλους τέτοιους πολλούς.  

Στην Ελλάδα, αν πετάξεις πέτρα ή σκύλο αδέσποτο θα χτυπήσεις, ή παπατζή πολιτικάντη.  

«Και τι θες και γκρινιάζεις δηλαδή; Θέλεις να επιστρέψουν τα σούργελα»;  

Το καίριο πάλι ερώτημα, που μου τρυπάει τα μηνίγγια.  

Οπότε, με βάση αυτό το σκεπτικό, προκειμένου να μην επιστρέψουν τα σούργελα, που παρεμπιπτόντως τα λάτρευε μετά μανίας η πλειοψηφία των Ελλήνων μέχρι πέρυσι, θα ανεχόμαστε το νυν επίσημα και σχεδόν θεσμοθετημένο πλέον καθεστώς crony capitalism, που ζούμε τον τελευταίο χρόνο.  

 

Όπου crony σημαίνει «τσιράκι», «φιλαράκι» ή «κουμπαράκι»… και όπου crony capitalism σημαίνει το πολιτικό και οικονομικό εκείνο σύστημα, που μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας οι επιχειρήσεις κερδοφορούν όχι εξαιτίας της επιχειρηματικότητας ή των ρίσκων που παίρνουν, αλλά χάρη στη διαπλοκή, την αλληλεξάρτηση, και τη χρηματοδότηση προς και από το πολιτικό προσωπικό.  

 

Δούναι και λαβείν. The cash nexus. Όπως πάντα δηλαδή, μόνο που τώρα αυτό γίνεται ξετσίπωτα.  

 

Με επιχειρηματίες να νομοθετούν μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας… οι οποίοι ψηφίζουν ότι τους πλασάρουν, ακόμη και χωρίς να ξέρουν καν το αντικείμενο, αρκεί να εισπράττουν τον βουλευτικό μισθό, και να πουλάνε παραγοντισμό σε ανίδεους στα καφενεία και στις εκλογικές τους περιφέρειες.  

 

Αυτά ζούμε σήμερα.  

Από την μια ένας επικοινωνιακός βομβαρδισμός και ένα προπέτασμα λιβανιού για την κυβέρνηση, και από την άλλη υπόγειες υποχωρήσεις, συμβιβασμοί, και βρώμικες δοσοληψίες με ξένα και ντόπια συμφέροντα.  

 

Και στη μέση οι μελανιασμένοι γονατισμένοι πολίτες, να μαλώνουν μεταξύ τους για τις… μάσκες.  

 

Μέχρι και πρωθυπουργικό διάγγελμα είδαμε.  

Για τα ελληνοτουρκικά;  

Για το Μακεδονικό;  

Για τη λαθρομετανάστευση;  

Για την οικονομική ανέχεια;  

Για την εγκληματικότητα;  

Όχι… για τη μάσκα. Τόσο καλά…  

 

Υπάρχει κανένα φως στο τούνελ;  

Υπάρχει, και ελπίζω να λάμψει, αλλά προς το παρόν τα κεφάλια μέσα και στα αυτιά ωτασπίδες, διότι το πολύ χειροκρότημα που ακούω μου ζαλίζει το μυαλό.  

Σαν εκείνο επί ΓΑΠ, που ο τότε άχαστος και οι δικοί του άριστοι είχαν πάρει 44%... σαν χθες το θυμάμαι.  

Γέρασα μάλλον…  

 

Strange Attractor  

 

ΥΓ- Το μεγαλύτερο ατού του Κυριάκου σήμερα είναι ο Αλέξης. Που αν δεν ήταν τόσο ανυπόληπτος ίσως να αποτελούσε την αφορμή να μειωθούν κάπως τα νταλαβέρια της κυβέρνησης με τους κερδοσκόπους επιχειρηματίες.

Δυστυχώς όμως, ο Κυριάκος παίζει εν ου παικτοίς. Κι αυτό είναι κακό για την δημοκρατία μας

 

Antinews

πηγή