ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΤΗΝ ΤΡΑΝΗ
Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΟΥΛΗΣΕ
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΑΝΗ
Η ΚΥΠΡΟΣ Η ΤΡΑΝΗ
ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΠΥΓΜΗ
ΤΟ ΒΕΤΟ ΤΟ ΕΣΦΥΡΙΞΕ
ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΓΕΡΜΑΝΗ
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ
Η ΧΟΥΝΤΑ Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ
ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΤΗΝ ΕΠΟΥΛΗΣΕ
ΜΑΖΙ ΚΙ’ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ
ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ ΠΟΛΥ
ΦΙΛΟΔΟΞΩ ΝΑ ΤΗΝ ΕΙΔΩ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΑ ΖΕΙ
ΠΟΛΥ ΑΝΥΠΟΜΟΝΩ
ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ ΝΑΡΘΩ
ΧΩΡΙΣ ΑΤΤΙΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΆ
ΑΚΕΡΑΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΩ
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ
ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΜΠΟΓΟ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟ ΝΑ ΠΡΟΚΑΝΩ
ΚΡΑΤΟΣ Ο ΚΟΥΡΔΟΣ ΝΑ ΙΔΡΥΣΕΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ
ΣΕ ΠΟΝΤΟ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΙΩΝΙΑ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΝΑ ΞΑΝΑΝΘΙΣΕΙ
ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΕΙ
ΑΜΦΙΚΤΥΩΝ
21/9/20
21/9/20
Με πραγματική συγκίνηση διάβασα το μικρό, αλλά μεγάλο σε νόημα ποίημα του φίλου ΑΜΦΙΚΤΥΩΝΑ. ΕΥΓΕ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΑ ΑΥΤΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΑΓΟΥΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ....ΑΜΦΙΚΤΥΩΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΘΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ ΟΤΑΝ ΠΡΟΔΩΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΜΆΝΑ.... ΕΥΕΛΠΙΣΤΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΑΔΕΛΦΕ....
Με αξιοπρέπεια αυτό το ακριτικό Ελληνικό νησί αγωνίζεται ανά τους αιώνες να παραμείνει ΕΛΛΗΝΙΚΟ.... Αν ξανά μας εγκαταλείψουν εμείς θα αγωνισθώμεν και ας κατασφαγώμεν.... ΟΛΟΙ.
Μια μικρή απλή τιμητική στήλη μνήμης στήστε κάπου εν Αθήναις.... Αφιερωμένη σε κάποιους ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ.... Ω ΞΕΙΝ ΑΓΓΕΛΛΕΙΝ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ(Ν) ΟΤΙ ΤΗΔΕ ΚΕΙΜΕΘΑ ΤΟΙΣ ΚΕΙΝΩΝ ΡΗΜΑΣΙ ΠΕΙΘΟΜΕΝΟΙ....
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΛΑΤΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ ΜΕ ΠΥΡΡΕΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΕΓΡΑΦΕ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΕΣΧΑΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ....ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΚΑ, ΕΠΙΚΑ, ΛΥΡΙΚΑ ΜΕ ΒΑΘΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ.....ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ....
Γράφει ( Μικρό απόσπασμα 1974)
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε. Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα, τι αντίλαλος ήταν εκείνος, τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί! Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν κ’ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει. οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους και τους αδελφούς και τους πατέρες κ’ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια….
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό… ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο κ’ οι αγχόνες της Λευκωσίας γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε, γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα… γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά και ψέμα οι Ιστορίες μας, ψέμα, όλα ψέμα. Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα, κάτι πανηγυρισμούς, κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει, λυπόταν, δεν το περίμενε, ειλικρινά λυπόταν, ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ….. Κ’ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι, και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα κ’ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια, και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος… Δεν κάνω ποίηση, μητέρα, έχω αντίγραφα.»