Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από το λιμάνι του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα.
Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει το λιμάνι της Παροικιάς της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευσταθείας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.
Μεγάλος πανικός προκλήθηκε στους επιβαίνοντες λόγω της συσκότισης στο πλοίο από ηλεκτρική βλάβη καθώς δεν λειτούργησε ούτε η εφεδρική ηλεκτρογεννήτρια (emergency generator) αλλά και από την απουσία ειδοποίησης της σειρήνας έκτακτης ανάγκης αλλά και της σχετικής ενημέρωσης από τα φορητά μεγάφωνα του πλοίου, με αποτέλεσμα πολλοί επιβάτες, τρομοκρατημένοι, να πηδήξουν στη θάλασσα.
Στο καράβι επιβαίνουν και 20 στρατιώτες, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους.
Ανάμεσά τους ο στρατιώτης Πεζικού Βασίλης Ραχούτης, από τη Λαμία. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο άτυχος Βασίλης έσωσε αρκετό κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά.
Λίγο πριν βυθιστεί το πλοίο, ο πατέρας του τηλεφωνικά τον παρακαλούσε να το εγκαταλείψει και να σωθεί. Εκείνος όμως δεν το έκανε! Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει αβοήθητους τους συνανθρώπους του.
Ο Βασίλης μαζί με άλλους 19 συναδέλφους του, έδωσε τον υπερπάντων αγώνα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές. Έχασε την ζωή του, παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα, προσπαθώντας να σώσει ένα μωρό, αφού πρώτα είχε σώσει την μητέρα!
Ο νεαρός Βασίλης και άλλα 80 άτομα έχασαν τη ζωή τους τη νύχτα της 26ης Σεπτεμβρίου 2000.
απόσπασμα από ΕΔΩ
Παραθέτουμε κι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα των συνθηκών του ναυαγίου από ΕΔΩ
Η αρχή του τέλους ξεκινά λίγο μετά τις δέκα το βράδυ, όταν πλέοντας με χρήση αυτόματου πιλότου με ανέμους 8 μποφόρ (!) το «Εξπρές Σάμινα» παρεκκλίνει της πορείας του και προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων στο σύμπλεγμα βραχονησίδων γνωστό ως «Πόρτες», δύο περίπου ναυτικά μίλια από το λιμάνι της Πάρου. Η ζημιά στα ύφαλα του πλοίου είναι πολύ μεγαλύτερη από όση αρχικά πίστεψε και μετέφερε στα Μέσα Ενημέρωσης το Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας.
Το πλήρωμα παραλείπει να κλείσει όλες τις υδατοστεγείς πόρτες με αποτέλεσμα τα ορμητικά νερά να κατακλύσουν το πλοίο μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Από τη στιγμή που εκείνο πήρε κλίση προς τα δεξιά, τα πάντα είχαν τελειώσει.
Η βύθιση είχε ξεκινήσει. Μέχρι τελευταία στιγμή, όμως, οι υπεύθυνοι ζητούσαν από τους επιβάτες να μείνουν στο πλοίο καθώς «δεν συνέτρεχε ο παραμικρός κίνδυνος»!
Και οι ατυχίες δεν είχαν τέλος.
Το νερό προκάλεσε άμεση βλάβη στο σύστημα ηλεκτρισμού, με αποτέλεσμα οι επιβάτες να πασχίζουν να σωθούν χωρίς καν να βλέπουν. Δε λειτούργησε ούτε η εφεδρική ηλεκτρογεννήτρια.
Φωνές, κλάματα, απελπισμένες προσπάθειες επικοινωνίας με συγγενείς και φίλους και δραματική έλλειψη ενδιαφέροντος από πλευράς πληρώματος για την κατάσταση που επικρατούσε, συνέθεσαν τη ντροπιαστική εικόνα του τέλους του «Εξπρές Σάμινα».
Πλέον, τα κανάλια είχαν ενημερωθεί για όσα συνέβαιναν και το Υπουργείο αναγκάστηκε να παραδεχτεί την ήττα του, κινητοποιώντας το Λιμεναρχείο της Πάρου να σπεύσει για βοήθεια. Στο σημείο κατέφθασαν πέρα από τα σκάφη του Λιμενικού και τα βρετανικά πολεμικά σε άσκηση, μέχρι και οι ψαράδες του νησιού για να περισυλλέξουν όσους ναυαγούς μπορούσαν.
Πολλοί από τους επιβάτες κατέληξαν στα φουρτουνιασμένα νερά πριν τη βύθιση του πλοίου στην προσπάθειά τους να σωθούν.
Μέσα σε λιγότερο από 25 λεπτά -άλλοι κάνουν λόγο για μόλις 15- το πλοίο είχε βυθιστεί και περισσότεροι από 500 άνθρωποι βρέθηκαν να παλεύουν με τα κύματα.
Σε αυτούς, όμως, δεν ανήκαν οι 21 στρατιώτες που επέστρεφαν στη Σάμο. Εκείνοι, είχαν μια πολύ δυσκολότερη αποστολή: Να σώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους μπορούσαν. Και πράγματι, σε αυτούς οφείλουν τη ζωή τους δεκάδες επιβάτες.
Το μοναδικό όνομα που μνημονεύεται μέχρι σήμερα, είναι αυτό του Στρατιώτη Πεζικού Βασίλη Ραχούτη από τη Φθιώτιδα, ο οποίος πλήρωσε με τη ζωή του την άρνησή του να εγκαταλείψει το πλοίο νωρίς και να επιβιβαστεί στην πρώτη διαθέσιμη λέμβο – μία από τις ελάχιστες που υπήρχαν.
Μόλις έγινε γνωστή η πρόσκρουση, ο πατέρας του τον παρακάλεσε να απομακρυνθεί από το πλοίο και να προσπαθήσει να σώσει τη ζωή του. Κάτι που ο 19χρονος δεν έκανε. Κι αυτό, διότι θεώρησε τον εαυτό του πιο «δυνατό» από τις γυναίκες και τα παιδιά που βρέθηκαν στο έλεος των κυμάτων.
Ο Βασίλης χάθηκε στην προσπάθειά του να σώσει ένα βρέφος, έχοντας πρώτα βοηθήσει τη μητέρα του να εξασφαλίσει τη δική της σωτηρία. Το μωρό σώθηκε, όχι όμως και ο ίδιος. Εκείνος πνίγηκε το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου, έχοντας πρώτα καταφέρει μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες να σώσει τις ζωές δεκάδων επιβατών.
Οι ευθύνες; Πολλές. Δε βρέθηκε, όμως, κάποιος να τις αναλάβει. Μετά την τραγωδία της απώλειας 81 ανθρώπων, τα μέλη του πληρώματος κατηγορούσαν το ένα το άλλο για μοιραία λάθη και παραλείψεις. Από τον πλοίαρχο στον υποπλοίαρχο και από τους αξιωματικούς του μηχανοστασίου στο… πηδάλιο που δεν υπάκουσε στην εντολή του χεριού που πιθανότατα θα έσωζε το πλοίο από τη φρικτή του μοίρα, οι επιζώντες και οι συγγενείς των θυμάτων έκαναν χρόνια να δικαιωθούν.
Τίνος ήταν η ευθύνη ήταν τελικά; Του πληρώματος, Της πλοιοκτήτρια εταιρείας; Της κυβέρνησης; Ίσως όλοι έφταιξαν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Χαρακτηριστικό αποτελεί το παράδειγμα του υποπλοιάρχου ο οποίος -σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες- την ώρα της πρόσκρουσης παρακολουθούσε τον αγώνα «Παναθηναϊκός – Αμβούργο» του Champions League…
Ο μοναδικός, πάντως, που δεν άντεξε το φορτίο της τραγωδίας ήταν ο εφοπλιστής, αντιπρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της πλοιοκτήτριας εταιρείας «Μinoan Flying Dolphins», Παντελής Σφηνιάς, ο οποίος δύο μήνες αργότερα, στις 29 Νοεμβρίου του 2000, έπεσε από τον 6ο όροφο του κτιρίου της εταιρείας του στην Ακτή Κονδύλη στον Πειραιά, δίνοντας τέλος στη ζωή του στα 55 του χρόνια.
Τελικά, ύστερα από χορό ευθυνών και αποζημιώσεων, η υπόθεση έκλεισε με το όνομα ενός ήρωα γραμμένο σ’ αυτή: Του Βασίλη Ραχούτη. Σήμερα, ελάχιστοι θυμούνται το όνομά του, εκείνοι όμως που σώθηκαν από τα δικά του χέρια δεν τον ξέχασαν ποτέ.
Η προτομή του στα Καμμένα Βούρλα αποδεικνύει πως η αυτοθυσία του αναγνωρίστηκε και πως πράγματι το παιδί αυτό αποτέλεσε τον αφανή ήρωα του γεμάτου αντιεπαγγελματίες «Εξπρές Σάμινα».
Αφορμή για την ανάρτηση αυτή μου έδωσε το μουσικό αφιέρωμα του καναλιού elena1111ful-put on the full armor of God
το οποίο σας παραθέτω μαζί με το σχόλιο που αναρτήθηκε κάτω από το βίντεο:
Oι γονείς του 19 χρονου Βασίλη Ραχούτη, Δημήτρης και Ιωάννα, είχαν χάσει τέσσερα αγόρια στη γέννα τους πριν αποκτήσουν το μονάκριβο Βασίλη τους ..ενα δίμετρο λεβέντη...μια ψυχούλα που και τότε στο 1999 στο σεισμό, ηταν 3 μερόνυχτα στα ερείπια της ρικομέξ ως εθελοντής διασώστης... μέχρι που τραυματίστηκε... και το ίδιο έκανε στα σκοτεινά νερά της Πάρου... για να σώσει άλλους ανθρώπους... δε πνίγηκε... βγήκε απο τη βάρκα να σώσει αυτούς που έπεσαν και χτύπησε στον αυχένα..
Αυτό το σάπιο καράβι δεν έπρεπε να λέγεται Σάμινα αλλά..''Σαν μνήμα'' με ολες αυτές τις ελλείψεις στα σωστικά μέσα... τις ανοιχτές υδατοστεγείς πόρτες του.. κι ενα πλήρωμα ανέτοιμο... με ελλιπή οργάνωση κι εκπαίδευση... Αυτό το καράβι ήταν πραγματικά μια νεκροφόρα που ταξίδευε στις θάλασσες και είχε καπετάνιο και ναύτες που βγήκαν πρώτοι κι άβρεχτοι στο λιμάνι....
Στα Καμένα Βούρλα υπάρχει η προτομή του Βασίλη.... μα..πείτε μου.. πως να παρηγορηθεί μια μάνα κι ενας πατέρας απο τις τιμές και τα αξιωματα που αποδίδονται στο παιδί τους.. όταν δε μπορούν να το αγκαλιάσουν.... να το φιλήσουν... να του χαμογελάσουν.. να σκουπίσουν τα δάκρυά του... Τι μπορεί να γλυκάνει τη ψυχή των γονιών πλέον ...παρά η σκέψη να συναντήσουν το παιδί τους.... στην αιώνια ζωη....
Μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη ενας γενναίος πιτσιρικάς, μόλις 19 ετών, με αυταπάρνηση, έδωσε τη ζωή του προσπαθώντας να βοηθήσει και να σώσει τους συνανθρώπους του.. Ο Κύριος μας λέει ο,τι δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη, απο αυτήν κάποιου, που θυσιάζει τη ζωή του υπερ των φίλων του.... Ο φίλος είναι σχεδόν μέλος της οικογένειας .. μέλος της οικογένειας του Χριστού...
Εύχομαι αδέλφια η ζωη μας να είναι μια ζωη μετοχής στη θεία αγάπη... Και το πρότυπο για την μεταξύ μας αγάπη είναι η αγαπητική σχέση του Υιού με τον Πατέρα... Ο Θεος να αναπαύει μετά δικαίων τούτη την ευλογημένη ψυχούλα...και να είναι κοντά στους γονείς του... το Δημήτρη και την Ιωάννα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.