τι τραβάει ο λαός;
και μάλιστα εμείς οι ηλικιωμένοι
από τα χρόνια και τους αγώνες τσακισμένοι;
Τι να κάνει βέβαια κι’ αυτός
έχει χαθεί ο ανθρωπισμός
επικρατεί ο οικονομισμός κοινώς «κονόμα»
θέατρο του παραλόγου ο κόσμος μας
για να επικρατήσεις «παρανόμα»
και επί πτωμάτων πάτα ακόμα
Μάθε γέρο γράμματα
τώρα στα γεράματα
μάθε τη μάσκα να φοράς
με το κινητό να διεκπεραιώνεις
τη δουλειά
αλλιώς διαρκώς θα περπατάς
θα στέκεις όλη μέρα στην ουρά
και καθημερινά να οδηγείς το αμάξι
για να μην ψοφοπεινάσεις
Πάλι γίνε νέος σαν παιδί
κανείς σε τούτη τη ζωή
δεν θα σου συμπαρασταθεί
ξέχνα τα παλιά που στην ευρύτερη
ζούσες οικογένεια
τότε υπήρχε λίγη ευγένεια και νοιαζόταν η συγγένεια
τώρα μόνος σου φρόντισε τα γένια και τα χτένια
αλλιώς γηροκομείο και ζωή «σκυλένια»
Η κοινωνία έγινε σαν πέτρα σκληρή
ραμολιμέντο σε βλέπουν και σαν τρύπια δραχμή
συνταξιούχος «λεμονόκουπα» στημένη
οι ηλικιωμένοι ήρθαν από άλλη εποχή
κάλλιο νάταν πεθαμένοι παρά ζωντανοί
Γελούν αν σκοντάψεις στο αυλάκι
κανείς δεν θα σηκωθεί να καθίσεις
στο μετρό ή στο παγκάκι
σαν αχρείο σε βλέπουν σαριδάκι
κανείς στα γεράματα δεν δίνει δεκαράκι
όλοι με τα μούτρα σήμερα στο «ταλαράκι»
Σέρνεις τα γεράματα μαζί σου
όχι, σαν πελάτης αλλά σαν ικέτης πας
στο μαγαζί του
και με τις ώρες να εξυπηρετηθείς στέκεις
κι’ αυτός σε κοροϊδεύει δις και τρις
ο πανάθλιος ψεύτης
αφερεγγυότητα και σκληρότητα τον κατέχει
τι κι’ αν το σπίτι σου δεν λειτουργεί
άτεγκτος κι’ αν τον παρακαλείς
αυτός δεν σου παραστέκει
αυτά τα παραπτώματα έπρεπε να τα ελέγχει
κάποια αρχή
στον αφερέγγυο επαγγελματία
να υπάρχει κάποια ποινή
Πελαγοδρομούν οι νέοι της εποχής
δεν βλέπουν τη φάκα μόνο το τυρί
σύντομα στη θέση μας θα έλθουν κι’ αυτοί
συνήθισαν το «φίμωτρο» και δεν τους μέλλει
η κάθε εξουσία στο ταψί τους χορεύει
και τους κλέβει
Το χάος δεν το βλέπουν και στο χείλος προχωρούν
τα αδιέξοδα πληθαίνουν χρόνια δύσκολα τους καρτερούν
κάθε ηθική αξία έχει εκλείψει
ο ένας πατάει στον άλλον για να επιζήσει
και ο ηλικιωμένος σαν πιο ευάλωτος
πρέπει να σβήσει
Κι' εμείς οι απροσάρμοστοι της εποχής
ηλικιωμένοι
από τα παιδιά μας καλοπροαίρετα
παρατημένοι
ανήσυχοι ζούμε και πολύ θλιμμένοι
σέρνουμε τα γεράματα μας κουρασμένοι
σε στενωπούς καλπάζει η οικουμένη
αλαφιασμένη
καμπάνα κρούει ο κορωνοιός και μας
επισημαίνει
τούτος ο κόσμος έγινε για σένα όμορφη Πολυξένη
ικμάδα για άλλους αγώνες για μας δεν απομένει
κάλλιο το «απιέναι» Αριστομένη
Αμφικτύων
7 /8/ 2020
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντινίδης Κωνσταντίνος
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων λογοτεχνών
http://amphiktyon.blogspot.com/
http://amphiktyon.org
..........Αμφικτύων.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποσο με αγγιξε το ποιητικο κειμενακι δεν εχω λογια .
Αληθινο μεν αλλα ''δυστυχως αληθινο'' ! γιατι η αληθεια πρεπει να ειναι για ελπιδα κ ονειρα .
Ομως τα ειπε με ευγενεια ,ολα αυτα που μονο με μια αγενεια τα βιωνουνε οι μεγαλυτεροι αυτην την προοδευτικη εποχη.
Όσοι τσιμπήθηκαν στο δόκανο της ευμάρειας
ΑπάντησηΔιαγραφήτώρα, ήρθε η ώρα να καταλάβουν (κι όλοι μας
τσιμπήσαμε ,άλλος λίγο
άλλος πολύ...),πως
δ υ σ τ υ χ ώ ς
το... δίδυμο (ετεροζυγωτό) αδερφάκι του σταλινισμού που ...
"δημοκρατικά" και
"φιλελεύθερα" μας τάϊζε
...καραμελίτσες...τόσα
χρόνια
μπορεί, αυτό μεν, να μήν έχυνε ποταμούς αίματα...
στα ίσια...αλλά ύπουλα, μάς την είχε στημένη στην έξοδο, για να
ικανοποιήσει όλα τα
αφύσικα βίτσια του...
(Κάποιοι σοφοί γονείς
μας τάλεγαν...
δεν δεχόμαστε γλυκίσματα
απο αγνώστους...
...τώρα...τί κανουμε;
...εκτός από κλάματα, που κάποτε θα στερέψουν κι αυτά...)