Αρρωστοκρατία!…

Γράφει ο ΠαπαΗλίας Υφαντής

Ειπώθηκε τελευταία από δεσποτικά χείλη ότι «η ανυπακοή στον επίσκοπο συνιστά παναίρεση». Αποδεικτικό του ότι η ουρανομήκης δεσποτική αλαζονεία συνοδοιπορεί με αβυθομέτρητη ανοησία. Και παρόμοια αποδεικτικά της ολέθριας αυτής για την Εκκλησία διπολικότητας οργιάζουν πάμπολλα στο πάνθεο της δεσποτικής πανίδας:

Εφημέριος μεταβαίνει στο μητροπολιτικό μέγαρο «για υπόθεση του»! Ο Δεσπότης χρησιμοποιεί απέναντι στον παπά το ανάλογο με τις δεσποτικές πράξεις του λεκτικό. Αυτά, που λέτε, είναι παράνομα διαμαρτύρεται ο παπάς. Και ο δεσπότης απ’ το απύθμενο βάθος της οργιώδους αφροσύνης του αποφαίνεται: «Νόμος είναι η υπογραφή μου»!

Δηλαδή το νιτσεϊκό ιδεώδες: Ο Δεσπότης, ως άλλος Πάπας και Δαλάι Λάμα γίνεται «νομοθέτης του εαυτού του και εκτελεστής του νόμου του»! Ευαγγέλιο, κανόνες της Εκκλησίας, νόμοι της Πολιτείας πετιούνται απ’ την σεβασμιώτατη μωραλαζονεία στον κάλαθο των αχρήστων. 

Δεσποτικό δόγμα αποφαίνεται: Η οικονομική διαχείριση του δεσποτικού πακτωλού είναι προνόμιο του Μητροπολίτη και των εμπίστων του. Και κανενός άλλου. Οπότε ο προαναφερθείς μωραλαζόνας δεσπότης, ανέθεσε την οικονομική διαχείριση σε ανθρώπους του περιβάλλοντος του. Οι οποίοι βέβαια διέπραξαν διαχειριστικά «σημεία τέρατα». Αφού ο νόμος είναι η υπογραφή του Δεσπότη. Με αποτέλεσμα να βρεθεί κατηγορούμενος και στον προθάλαμο της φυλακής. Αν δεν μεριμνούσε για την απαλλαγή του το πολλαπλά διαπλεκόμενο πανάθλιο κατεστημένο. Για να μας θυμίσει το δίχτυ της αράχνης του σοφού Επιμενίδη. Το οποίο φυλακίζει τα μυγάκια, αλλά δίνει διαβατηήριο ελευθέρας στους χρυσοκανθάρους.

Ένα από τα αποφθέγματα του τωρινού Αρχιεπισκόπου (Ιερωνύμου Β΄) ήταν, στην αρχή της θητείας του, πως «οι άρρωστοι άνθρωποι αρρωσταίνουν τους θεσμούς». Όμω η πραγματικότητα φωνάζει ότι εξίσου μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο: Ότι, δηλαδή, οι άρρωστοι θεσμοί μπορεί να αρρωσταίνουν τους ανθρώπους. Και απόδειξη; Το πολίτευμα της Εκκλησίας.

Κάθε φορά, που θα ξεσπάσει κάποιο σκάνδαλο οι ευσεβείς και ορθόδοξοι χριστιανοί θρηνούν και οδύρονται και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους…Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν πως το σκανδαλωδέστερο των σκανδάλων, είναι το ίδιο το πολίτευμα της Εκκλησίας. Το αντιευαγγελικό και δυσώνυμο πολίτευμα της δεσποτοκρατίας. Που θέλει τους δεσποτάδες να αποφασίζουν και να διατάσσουν «όταν, όπως και ο, τι θελήσουν», σύμφωνα με δεσποτικό απόφθεγμα…

Ρωτείστε τον οποιονδήποτε λαό του κόσμου για το πολίτευμα, που προτιμάει. Μάλλον θα σας αποκριθεί ότι η δημοκρατία είναι το άριστο και η τυραννία το χείριστο!πολίτευμα. Και ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως το χείριστο για την πολιτεία πολίτευμα, είναι το…άριστο για την Εκκλησία!

Και μια και ο χαρακτήρας της Εκκλησίας είναι θεανθρώπινος, ας ρωτήσουμε, πέρα απ’ το λαό, τον ίδιο το Χριστό: Ποιο, δηλαδή, θέλει ο Χριστός να είναι το πολίτευμα της Εκκλησίας του;

Ο Χριστός αναμφίλεκτα καταδικάζει κάθε μορφή δεσποτοκρατίας και ανατρέπει εκ βάθρων την περί εξουσίας αντίληψη, που επικρατεί στα κοσμικά καθεστώτα:

«Γνωρίζετε, είπε στους μαθητές του, ότι οι κοσμικοί άρχοντες συμπεριφέρονται απέναντι στους λαούς, όπως οι αφεντάδες απέναντι στους δούλους. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν θα συμβαίνει με σας. Όποιος θέλει να είναι μεγάλος ανάμεσά σας, θα είναι στην υπηρεσία των άλλων».

Και ανάλογη με το πνεύμα του Χριστού ήταν και η πολιτεία των Αποστόλων. Οι οποίοι μαζί με όλους τους συμπαριστάμενους εξέλεξαν δημοκρατικά τον αντικαταστάτη του Ιούδα. Και δημοκρατικά επίσης έγινε η εκλογή των επτά διακόνων και η σύνοδος των Ιεροσολύμων, κλπ, κλπ.

Και μάλιστα η εκκλησιαστική δημοκρατία δεν ήταν δημοκρατία των τύπων και των λόγων. Όπως είναι οι κοσμικές δημοκρατίες. Όπου «ος μεν πεινά, ος δε μεθύει»(Α΄ Κορινθίους:ΙΑ:21). Όπου, δηλαδή, άλλοι σπαταλούνε και άλλοι υποφέρουν. Αλλά ουσιαστική δημοκρατία, που διαχεόταν σε όλες τις πτυχές του κοινωνικού βίου των χριστιανών. Αφού «ήταν όλα για όλους κοινά» (Πράξεων: Δ,32, κλπ).

Περιχαράκωσαν, λοιπόν, οι Απόστολοι το εκκλησιαστικό πολίτευμα, με τρόπο που δεν επιδεχόταν παραχάραξη. Και την παράδοσή τους διατήρησαν και οι Πατέρες της Εκκλησίας….

Τι έγινε όμως αργότερα; 
Αργότερα δεν παραχαράχτηκε απλώς, αλλά αναποδογυρίστηκε κυριολεκτικά το…
πολίτευμα της Εκκλησίας. Και από δημοκρατικό, που ήταν, έγινε…προκλητικά δεσποτικό. 

Και τι γίνεται σήμερα; 
Σήμερα λένε στους εκπροσώπους της δεσποτοκρατίας: «Γιατί, δεν αφήνετε το λαό να εκλέγει τους μητροπολίτες; Και εκείνοι αποκρίνονται: «Αλίμονο, αν αφήναμε το λαό να εκλέξει»! Που, με άλλα λόγια, σημαίνει: «Αλίμονό» μας, αν είχαμε δημοκρατία και ευτυχώς, που έχουμε δεσποτοκρατία! … 

Αλήθεια, θα τολμούσαν να πουν “αλίμονο” στην εκκλησία του δήμου της αρχαίας Αθήνας; Όταν έστηνε ανδριάντες στους τυραννοκτόνους και είχε θεσπίσει τον εξοστρακισμό, για όποιον κινούσε έστω και την παραμικρή υποψία ότι θα μπορούσε να γίνει τύραννος! Και όπου ο μεγάλος Σοφοκλής διακήρυσσε ότι «ύβρις φυτεύει τύραννον»! Αλίμονό τους, αν το έλεγαν…

Και ποιος θα τολμούσε, ύστερα απ’ όλα αυτά, να διατυπώσει τον βλάσφημο ισχυρισμό ότι μπορεί η τυραννία να καταδικάζεται ως πολιτικό καθεστώς, αλλά ως εκκλησιαστικό είναι άριστο και ευλογημένο;

Αν θα μπορούσαν; Μα και βέβαια! Μήπως αυτό δεν κάνουν; Δεν μας έχουν καταντήσει απ’ την αριστοκρατία του Χριστού και των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας στην αρρωστοκρατία της δεσποτοκρατίας! Την πηγή και ρίζα, το σκανδαλωδέστερο όλων των άλλων σκανδάλων!…

Γιατί, αν η οποιαδήποτε τυραννία είναι αποτρόπαιη και αποκρουστική, η τυραννία εν ονόματι του Χριστού, που θυσιάστηκε για την καθολική απελευθέρωση του ανθρώπου, είναι η τραγικότερη τραγική ειρωνεία…

Που σημαίνει ότι η δεσποτοκρατία δεν είναι απλώς αίρεση, αλλά η εκ βάθρων ανατροπή του Ευαγγελίου και το καθεστώς της εκ θεμελίων κατεδάφισης της Εκκλησίας!.. 

ΥΠΕΡΒΑΣΗ