Η Τουρκία θέλει να "αρπάξει", χωρίς πόλεμο

Πάντα “τσιμπολογούσε” από τον Ελληνισμό με “ενέδρες” 

Γράφει ο Άρης Πετάσης

Με το παρόν θα προσπαθήσω να μοιραστώ με τον αναγνώστη την άποψη πως για τώρα η Τουρκία δεν στοχεύει σε πόλεμο με τους Έλληνες γιατί είναι επικίνδυνο εγχείρημα και δεν έχει την απαιτούμενη εξωτερική στήριξη, κυρίως αυτή της Αμερικής. Θα ψάχνει όμως για ευκαιρίες ενέδρας πράγμα πιο εύκολο για αυτήν. Βέβαια, η κατάσταση είναι ρευστή και πολλά μπορούν να συμβούν και να ανατρέψουν κάθε πρόβλεψη.

Γιατί νομίζω πως η Τουρκία δεν έχει τα προαπαιτούμενα για πόλεμο:

1.) Προϋποθέσεις πολέμου. Για να θεωρείται μια στρατιωτική πράξη πόλεμος θα πρέπει να συνυπάρχουν τα ακόλουθα τρία στοιχεία: α.) κήρυξη πολέμου από την μια τουλάχιστο χώρα, β.) ανταπόκριση/αποδοχή από την άλλη χώρα και γ.) εκδήλωση πολεμικών εχθροπραξιών.

2.) Ενδο-ευρωπαϊκοί πόλεμοι. Με βάση τον πιο πάνω ορισμό δεν έχει εκδηλωθεί ούτε ένας πόλεμος τα τελευταία 70 χρόνια μέσα στην Ευρώπη. Ο βομβαρδισμός της Σερβίας από την Αμερική αποτελούσε πράξη καιροσκοπισμού και εξαλλοσύνης. Η εισβολή της Κύπρου δεν ήταν πόλεμος αλλά ενέδρα που έστησαν οι Τούρκοι στους δικτάτορες της Ελλάδος και τους εν Κύπρω πραξικοπηματίες, με την βοήθεια του Κίσινγκερ αφού πρώτα ξεγέλασε την Ελληνική πλευρά.

3.) Ακριβοί σε ζωές πόλεμοι. Κατά την διάρκεια του 20ο αιώνα οι πόλεμοι συσσωρευτικά στοίχισαν τις ζωές 160 εκατομμυρίων ανθρώπων (είδε Spectator). Όμως, κατά τα πρώτα είκοσι χρόνια του 21ου αιώνα η Ευρώπη κατάφερε να μηδενίσει τους θανάτους από ενδο-Ευρωπαϊκούς πολέμους–μια απίστευτη επιτυχία της Ευρώπης. Γι’ αυτό, εάν η Τουρκία κηρύξει πόλεμο αυτό θα αποτελέσει το χειρότερο και πιο επικίνδυνο προηγούμενο για ολόκληρη την Ευρώπη του σήμερα. Η Αμερική δεν θα το επιτρέψει γιατί θα είναι καταστροφικό και για την ίδια.

4.) Αλλαγή συνόρων. Μέσα στα πλαίσια της νέας Παγκόσμιας Τάξης η αλλαγή συνόρων θεωρείται ανάθεμα για τις σχέσεις μεταξύ κρατών. Αλλαγή συνόρων θα σήμαινε την απαρχή δεκάδων άλλων πολέμων μεταξύ εθνών που έχουν συνοριακές διαφορές και διεκδικήσεις. Καμία από τις μεγάλες δυνάμεις δεν θα ανεχθεί τέτοια εξέλιξη που θα βυθίσει την Ευρώπη στο χάος. Αυτό εξηγεί και το γιατί η Τουρκία δεν έχει προσαρτήσει το κατεχόμενο μέρος της Κύπρου αλλά ούτε και νομίζω πως έχει ανάγκη να το κάνει. Για τον ίδιο λόγο είναι απίθανο να καταλάβει και να προσαρτήσει Ελληνικά νησιά όσο μικρά και εάν είναι αυτά. Απλά, της το απαγορεύει αυστηρά η ισχύουσα Παγκόσμια Τάξη.

5.) Περιφερειακοί ηγεμόνες. Μέσα στους όρους της σημερινής Παγκόσμιας Τάξης οι μεγάλες δυνάμεις δεν ευνοούν την ύπαρξη περιφερειακών ηγεμόνων (νταήδων τύπου Τουρκίας) γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να ξεφύγουν του ελέγχου τους. Επίσης, μια τέτοια κατάσταση θα δημιουργούσε καταστροφική αστάθεια (‘World Order’ του Κίσινγκερ.) Οι υποταγμένοι απλά δεν θα κάθονται ήσυχα.

6.) Συνεχής στήριξη Τουρκίας. Ακολουθώντας την πρακτική των τελευταίων 70 περίπου ετών η Αμερική θα συνεχίσει να στηρίζει την Τουρκία όπως και πριν γιατί την θεωρεί κλειδί στην πολιτική της ενάντια στην Ρωσία και γι’ αυτό θέλει διακαώς να έχει στενή σχέση μαζί της. Κύριος στόχος της Αμερικής στην περιοχή μας είναι η Ρωσία και ο περιορισμός της επιρροής της. Οι Αγγλοαμερικάνοι πάσχουν από μονομανία με την Ρωσία που είναι δημιούργημα του Βρετανικού μίσους ενάντια στους Ρώσους. Όμως, η στήριξη της Αμερικής προς την Τουρκία δεν στοχεύει στο να την καταστήσει δράκοντα της Ανατολικής Μεσογείου και κίνδυνο για το Ισραήλ.

7.) Ενέδρες κατά της Ρωσίας. Από το 1952 που η Τουρκία κατέστη μέλος του ΝΑΤΟ κάθε στρατιωτική της περιπέτεια προϋπόθετε την ανοχή άλλων χωρών και ιδιαίτερα της Αμερικής. Μέσω της Τουρκίας η Αμερική, το τελευταίο διάστημα, έστησε τις ακόλουθες τρεις ενέδρες στη Ρωσία:
α.) Τούρκικη εισβολή στην Λιβύη μείωσε την εκεί Ρωσική επιρροή, 
β.) Τούρκικη εισβολή στην Συρία αποδυνάμωσε τη Ρωσική παρουσία και 
γ.) Η Τούρκικη εισβολή στο Ιράκ μείωσε την επιρροή του αντι-αμερικάνικου Σιητικού Ιράν φίλου και υποστηριχτή της Ρωσίας.

Γι’ αυτό, τον λόγο Αμερική και χώρες της Ευρώπης σιωπούν και για τις τρεις τούρκικες εισβολές. Εφόσον με εισβολές η Τουρκία χαλά τα σχέδια της Ρωσίας όλα θεωρούνται ως ‘νόμιμα.’ Βέβαια, με τις εισβολές η Τουρκία εξυπηρετεί τον δικό της σκοπό που είναι η καταστολή των Κούρδων.

8.) Καταστροφικός πόλεμος για ΝΑΤΟ. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως η Αμερική δεν θα δώσει το πράσινο φως στην Τουρκία για πόλεμο με την Ελλάδα γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για το πάσχον από ανίατη ασθένεια και απουσία συνοχής ΝΑΤΟ.

9.) Απόδειξη πρόκλησης από Ελλάδα. Για να δώσει η Αμερική έγκριση στην Τουρκία για να επιτεθεί κατά των Ελλήνων (πράγμα σχεδόν αδύνατο κατ’ εμένα) αυτή θα απαιτήσει τις ίδιες αποδείξεις που απαιτεί και από το Ισραήλ πριν του εγκρίνει πολεμική δράση. Δηλαδή, η Τουρκία θα πρέπει να προσκομίσει στοιχεία ύπαρξης:

α.) ‘αναγνωρίσιμης πρόκλησης’ από την Ελλάδα (recognizable provocation) όπως το πραξικόπημα της Χούντας στην περίπτωση της εισβολής στην Κύπρο το 1974,
β.) πρόκλησης που να αναγνωρίζεται από την διεθνή κοινότητα σαν τέτοια (internationally recognizable) και
γ.) αναμφισβήτητη αιτία που να δικαιολογεί πυροδότηση εχθροπραξιών κατά τον δεδομένο χρόνο (“reason enough”).

Η Ρωσία κατέβαλε στρατιωτικά την Γεωργία σε χρόνο ρεκόρ γιατί αυτή της είχε επιτεθεί και η πρόκληση ήταν internationally recognizable. Σε κατάσταση σχιζοφρένειας οι Γεωργιανοί σκότωσαν Ρώσο στρατηγό και 17 στρατιώτες δίνοντας έτσι στην Ρωσία το “reason enough” για να τους επιτεθεί. Ζώντας σε ψευδαίσθηση η Γεωργία πίστεψε πως θα ερχόταν η Αμερική να την βοηθήσει να νικήσει την Ρωσία— Η ψευδαίσθηση έφθασε στα όρια της αφροσύνης!.

10.) Έλεγχος τεχνολογίας από προμηθευτή. Η Τουρκία έχει την ιδιοκτησία των αεροπλάνων, πλοίων και τανκς, δηλαδή έχει ιδιοκτησία του μετάλλου. Δεν έχει όμως ιδιοκτησία της τεχνολογίας γιατί αυτή ανήκει στους προμηθευτές που μπορούν να παραλύσουν τα πάντα σε περίπτωση πολέμου. Άρα, χωρίς άδεια της Αμερικής η Τουρκία δεν μπαίνει σε πόλεμο.

11.) Άρχουσα τάξη. Επίσης, σε περίπτωση πολέμου εάν τα πράγματα δεν πάνε καλά για την Τουρκία, πράγμα πολύ πιθανόν, η σημερινή άρχουσα τάξη της χώρας και οι οικογένειες τους θα μπουν σε πορεία καταστροφής. Έχουν δημιουργήσει άπειρο αριθμό εχθρών μέσα στην χώρα και όλοι αυτοί μαζί τους περιμένουν.

Με υπομονή η Τουρκία αφαιρεί από τους Έλληνες αυτά που θέλει κομμάτι-κομμάτι. Εφόσον η Τουρκία αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχει πειστική αποτροπή εκ μέρους των Ελλήνων, θα δημιουργεί επεισόδια και θα καραδοκεί για ενέδρα θερμού επεισοδίου ώστε να αποκομίσει όφελος. Η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει να δημιουργεί επεισόδια εφόσον πιστεύει πως δεν θα βρει ελληνική αντίσταση.

Όταν η Τουρκία νοιώθει πως υπάρχει αποτρεπτική αδράνεια εκ μέρους των Ελλήνων αυτή θα δημιουργεί επεισόδια και ενέδρες που θα καταλήγουν στο να πάρει κάτι από τους Έλληνες. Γι’ αυτό, η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει να δημιουργεί επεισόδια εφόσον νοιώθει πως δεν θα βρει [ελληνική] αντίσταση.

Ο νοικοκύρης που ζει σε γειτονιά όπου δρα σεσημασμένος ληστής και δεν λαμβάνει μέτρα ασφαλείας για την κατοικία του, με μαθηματική ακρίβεια θα υποστεί τις συνέπειες της απρονοησίας του. Από μόνος του τις προκαλεί. Δεν είναι δυνατόν ν’ αφήνει τις πόρτες και τα παράθυρα προκλητικά ανοικτά και να έχει την ψευδαίσθηση ότι το σπίτι έχει ασφάλεια. Κατ’ ανάλογον τρόπο, μια χώρα που δεν μεριμνά για αξιόπιστη αποτρεπτική άμυνα δεν μπορεί να παραπονιέται όταν καταστεί θύμα θερμών επεισοδίων και στημένων ενεδρών.

Εφόσον ζούμε με την ψευδαίσθηση πως κάποιος αόρατος ‘σύμμαχος’ θα έλθει να μας σώσει και δεν αναβαθμιζόμαστε στρατιωτικά διευκολύνουμε (αν όχι προσκαλούμε) το στήσιμο τουρκικής ενέδρας. Για τα Ελληνοτουρκικά η ιστορία μας λέγει πως όταν ο ‘σύμμαχος’ τελικά θα αναμιχθεί δεν θα είναι για να σώσει εμάς αλλά για να βοηθήσει στο στήσιμο της ενέδρας από την Τουρκία.

Μετά από την τελευταία του συνάντηση με τον Τσάρο στην Αγία Πετρούπολη το 1816, και λίγο πριν αποβιώσει στο Κίεβο, ο Πρίγκιπας Κωνσταντίνος Υψηλάντης φώναξε τον υιό του Πρίγκιπα Αλέξανδρο, μελλοντικό αρχηγό της επανάστασης του 1821, στρατηγό του Ρωσικού Στρατού και aide de camp του Τσάρου.

Στη συνάντηση του άφησε αυτό που οι ιστορικοί αποκαλούν σαν πολιτική διαθήκη, του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, «γιέ μου, μην ξεχάσεις ποτέ πως για να αποκτήσουν την ελευθερία τους οι Έλληνες θα πρέπει να στηρίζονται μόνο στις δυνάμεις τους.» (ίδε, Φιλήμονος Δοκίμιων Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως Αθήναι 1859 τα, 2, σ, 73). Αυτό τα λέγει όλα.

Να πως η Τουρκία μας πιάνει κομμάτι-κομμάτι. Πρώτα εγείρει διεκδικήσεις από τους Έλληνες με στόχο να πάρει το μισό από αυτό που ζητά. Ακολούθως περιμένει υπομονετικά.

α.) Ήγειρε θέμα Καστελόριζου πριν από 60 σχεδόν χρόνια με υπονοούμενα και απειλές. Τελικά τι έγινε; Ήλθε η Αμερική και τις το πρόσφερε μέσω του Σχεδίου Άτσεσον για την Κύπρο το 1964. Ευτυχώς βρήκε αντίσταση από την πλευρά των Ελλήνων και γλύτωσε το Καστελόριζο. Τώρα ζητά από την Ελλάδα να απεμπολήσει την ΑΟΖ Καστελορίζου και σχεδόν έχει φθάσει στον στόχο της,

β.) στο πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974 ο Κίσινγκερ έδωσε στους δικτάτορες της Αθήνας την εντύπωση πως είχαν το πράσινο φως και προχώρησαν. Οι Τούρκοι λούφαξαν μέχρι να εκδηλωθεί το πραξικόπημα. Τελικά, ως αναμενόταν, ο Κίσινγκερ πήγε με την μεριά των Τούρκων και μας έστησαν ενέδρα και χάθηκε η μισή Κύπρος,

γ.) Η Ελλάδα έχει την μεγαλύτερη θαλάσσια έκταση στην Ευρώπη μετά από την Γαλλία και εν εντούτοις για 30 τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να κηρύξει ΑΟΖ. Και εδώ η Τουρκία αφαίρεσε κομμάτι των δικαιωμάτων των Ελλήνων, και

δ.) ενώ στην περίπτωση των Ιμίων η Ελλάδα νόμιζε πως η ‘μεσολάβηση’ της Αμερικής θα ήταν υπέρ του δικαίου τελικά είδε να εκδηλώνεται ενέδρα. Αποτέλεσμα: οι Έλληνες δεν μπορούν πλέον να πατήσουν στα Ίμια χωρίς την άδεια των Τούρκων.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας David Hurst χαρακτηρίζει το Ισραήλ σαν «χώρα που είναι καταδικασμένη να εναποθέτει την πίστη της στην ισχύ των όπλων». Για μας θα έγραφε: «Οι Έλληνες είναι καταδικασμένοι να εναποθέτουν τις ελπίδες τους στις δικές τους δυνάμεις και να μην εμπιστεύονται κανένα.»

Εδώ που φθάσαμε τρία είναι τα ενδεχόμενα: 
α.) πόλεμος,
β.) μη πόλεμος και μη ειρήνη (το πιο πιθανό) και
γ.) διπλωματική διευθέτηση. 

Και τα τρία σενάρια απαραίτητα απαιτούν από εμάς σύγχρονο εξοπλισμό και στέρεα και πειστική αποτρεπτική δύναμη. Η μοίρα μας είναι η ίδια μ’ αυτή που ήταν και πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια όπου το αδύνατο αποτελούσε για μας ηττοπάθεια και το απορρίπταμε.

* Ο Άρης Πετάσης είναι συγγραφέας του βιβλίου: Leadership Triumphs and Failures, 2019, Amazon.co.uk και Αντιπρόεδρος του Διεθνούς Ταμείου Πανεπιστημίου Αεροπορίας Μόσχας.

Defence-Point