Πριν από πέντε μέρες, φτάνοντας στα μισά της συνηθισμένης βραδινής, πεζής διαδρομής μου, παρατήρησα κοντά στο πεζοδρόμιο μία γάτα που κοιτούσε επίμονα πάνω από ένα φρεάτιο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είχε πέσει μέσα κάποιο δικό της γατάκι.
Απορροφημένη από αυτή τη σκέψη και πριν προλάβω να σηκώσω το κεφάλι μου, με πλησίασε μία συμπαθητική κυρία και μου είπε ότι είχε περάσει πριν από λίγα λεπτά με το αυτοκίνητό της από το ίδιο σημείο, είχε δει κι εκείνη- βιαστικά- τη γάτα να κοιτά στο φρεάτιο και φοβήθηκε και η ίδια, μήπως είχε πέσει μέσα το γατάκι της. Έκανε όλο τον κύκλο ξανά με το αυτοκίνητο, πάρκαρε κάπου εκεί κοντά και έσπευσε να ελέγξει και αν χρειαζόταν να βοηθήσει. Δεν αδιαφόρησε, δεν προσπέρασε, δεν έφυγε...
Με συγκίνησε αφάνταστα και μόνο η σκέψη να ξαναγυρίσει με το αυτοκίνητό της και να βοηθήσει απλά ένα ζώο που ενδεχομένως τη χρειαζόταν. Από τα πιο «μικρά» και καθημερινά πράγματα που κάνει κάποιος στη ζωή του φαίνεται και ο χαρακτήρας του, η ψυχή του...
Τη θαύμασα κυριολεκτικά, γιατί ένιωσα ότι όποιος και να την χρειαστεί για οτιδήποτε και σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής του, εκείνη θα είναι απλά εκεί... όπως ήταν και εκείνο το βράδυ για μία γάτα που ευτυχώς δεν χρειάστηκε τελικά την βοήθειά μας...
Ευγε αγαπητή Σοφία... Εκτός από ιις πατριωτικές ευαισθησίες σου βλέπω ότι είσαι και φιλόζωη. Μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφή