Μια συναρπαστική ανάρτηση για το remdesivir, τη χλωροκίνη, την ιβερμεκτίνη, τον Dr. Fauci

Hμερολόγιο κορωνοϊού, 2 Μαΐου 2020, ελπιδοφόρα γκρινιάρικο: πόσο προχωρήσαμε και γιατί δεν καταφέραμε ακόμη περισσότερα, πώς απομυθοποιούνται είδωλα, remdesivir και χλωροκίνη, λες και ιβερμεκτίνη τελικά;, ευχάριστα θεραπευτικά και διαγνωστικά, αλλά και άνθρωποι σε υπεύθυνες θέσεις που δεν ξέρουν να μιλάνε: 

Γράφει ο Giorgos Pappas 

1. Τέλη Απριλίου έπρεπε να έχουμε θεραπείες, υπολόγιζα. Κάτι έχουμε. Με διαφωνίες, αλλά με ισχυρές ενδείξεις. Και πολύ χλωροκίνη σε πρώιμες φάσεις ίσως έχουμε, και remdesivir αδειοδοτημένο με το γράμμα του νόμου (; ) έχουμε, και αυξανόμενα στοιχεία για το tocilizumab, τον βιολογικό παράγοντα έχουμε, και ότι πρέπει να δώσουμε αντιπηκτικά ξέρουμε. Φοβάμαι πολύ λιγότερο, τόσο ως δυνητικός θεραπευτής όσο και ως δυνητικός ασθενής. Και μην ξεχνάμε, ότι η Ελληνική επιτροπή, ανεξάρτητα με το πώς σχολιάζω την τρέχουσα στάση της για σημαντικά ζητήματα, στον τομέα αυτό είχε δώσει από την αρχή έως και πρωτοπόρο κατεύθυνση: όλα αυτά ήταν από την πρώτη στιγμή στον θεραπευτικό αλγόριθμο.

2. Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερα; Ασφαλώς. Αν, μέσα σε όλο αυτό τον πανικό δεν εξελισσόταν ταυτόχρονα αυτή η απομυθοποιητική σαπουνόπερα που μόνο κακό κάνει στους λαμπρούς επιστήμονες οι οποίοι πρωταγωνιστούν (πιθανώς και σε πολλούς κομπάρσους, όλοι μιλάμε δυστυχώς περισσότερο από όσο πρέπει σε αυτή την ιστορία).

Μεγάλωσα με δέος για το όνομα του Fauci-κεντρική photo, φοιτητής ήμουν και στο ευαγγέλιο της παθολογίας, τον Χάρισον, το όνομά του ήταν πρώτο πρώτο. Αργότερα είδα με δέος τον τρόπο που σκεφτόταν ακούραστα ο Ραούλ και πώς άνοιγε ορίζοντες σε κοινά αγαπημένους μας τομείς, στις ζωονόσους. Λίγο νωρίτερα είδα πώς δομείται επαγωγική μελετητική σκέψη από την, όποια, επαφή μου με τον Ιωαννίδη. Τι βλέπω σήμερα; Τρεις μεγάλους επιστήμονες που στα μάτια μου έγιναν πολύ μικρότεροι, κι ας ελπίζω ακόμη στους δυο πρώτους (που παραμένουν μεγάλοι με πολλούς αστερίσκους πια) για την θεραπεία του νέου ιου. Δεν μπορεί ο Fauci από την θέση του να παρουσιάζει το remdesivir ως game changer, πρώιμα, χωρίς ακόμη την πλήρη μελέτη, μόνο με αυτά τα στοιχεία της μελέτης ACTT. Nαι, έχει δίκιο πως είναι η πρώτη προοπτική διπλή τυφλή δοκιμή που δείχνει όφελος για κάποιο φάρμακο, αλλά ποιο όφελος; Μείωσε την δυσμενή εξέλιξη στατιστικά σημαντικά; Όχι, και το ότι βγήκαν από την ΜΕΘ οι ασθενείς κάποιες (11 αντί για 15) ημέρες νωρίτερα, δεν είναι game changer. 

Είναι κάτι, αλλά όχι για τέτοιες τυμπανοκρουσίες. Κατανοώ ότι επιθυμούσε η Gilead να αλλάξει το κλίμα γιατί ταυτόχρονα δημοσιεύτηκε και η Κινεζική μελέτη για το remdesivir (που το έβγαζε αναποτελεσματικό), κατανοώ ότι διέρρεε η Gilead κάτι μεσοβέζικες πληροφορίες από την άλλη μελέτη της, την SHAPE, δεν κατανοώ γιατί πρέπει ο Fauci να συμμετέχει (ακόμη και ακούσια, με κάθε καλή του πρόθεση ως οπαδός της ιατρικής των αποδείξεων) σε μια συντονισμένη προσπάθεια να πειστούμε ότι το remdesivir είναι game changer. Δεν αλλάζει με το remdesivir η εξέλιξη της πανδημίας, με τα τρέχοντα δεδομένα. Εδώ που τα λέμε, και η μετοχή της Gilead, που ανέβηκε μετά τις πανηγυρικές ανακοινώσεις της Τετάρτης, έπεσε την επόμενη ημέρα. Πολύ. Κάποιοι δεν πείστηκαν.

3. Αλλά πάμε και στην χλωροκίνη και τον Ραούλ. Είναι φαιδρό αυτό που γίνεται με το φάρμακο, ενώ θα έπρεπε να έχει ήδη τελειώσει μια μεγάλη καλή προοπτική μελέτη και να έχουν δοθεί οριστικές απαντήσεις. Έχω διευκρινίσει ότι πιστεύω στην χλωροκίνη, και στον συνδυασμό της με την αζιθρομυκίνη, υπό προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις ενδεχομένως βγάζουν πολύ κόσμο εκτός δυνατότητας χορήγησης. Δεν διαφωνώ. Σε πρώιμη φάση είναι αυτή όμως που έχει προσφέρει τις καλύτερες ενδείξεις. Και γιατί δεν κάνουμε μελέτη λοιπόν σωστή; Γιατί στύλωσε τα πόδια ο Ραούλ, ως πριμαντόνα, και λέει “δεν χρειάζεται”, και να τα υπαινικτικά σχόλια στο twitter έναντι του Fauci, δεν ζει και η Τασώ Καββαδία να παίξει ΚΑΙ τους τρεις ρόλους (να μην ξεχνάμε και τον συμπατριώτη μας). 

Και στύλωσαν τα πόδια και οι απέναντι (γιατί αυτό το φαιδρό γίνεται, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο της επιστημονικής σοβαροφάνειας), και πήξαμε στις μελέτες για το κακό της χλωροκίνης: διάβαζα σήμερα μελέτη για τις καρδιολογικές επιπλοκές του συνδυασμού της με αζιθρομυκίνη, και είχαν βάλει οι αθεόφοβοι στην μελέτη ασθενείς που έπαιρναν αμιοδαρόνη (γνωστό καλό αλλά στριφνότατο αντιαρρυθμικό)!!! Όχι έναν και δυο, αρκετούς. Και είναι αυτό σοβαρή μελέτη ; Ή το σημερινό editorial στο Νο 1 New England Journal of Medicine, όπου προτείνεται να μην δίνεται χλωροκίνη αν δεν υπάρξουν οι σωστές μελέτες: Σοβαρά; Να μην δίνουμε τίποτε μέχρι να υπάρξουν οι σωστές μελέτες; Κι έτσι μείναμε ακόμη να τσακωνόμαστε για την χλωροκίνη, και να μην εστιάζουμε ακόμη στο αν είναι η απάντηση στην ανάγκη να έχουμε ένα φθηνό, διαθέσιμο, από του στόματος φάρμακο για χρήση σε πρώιμο στάδιο: ένα τέτοιο φάρμακο θα είναι game changer. Παρεμπιπτόντως, έρχεται και άλλη μελέτη για την χλωροκίνη, ελεγχόμενη, από την Κίνα, θάνατοι στην ομάδα που έλαβε 18.8%, έναντι 45.8% σε αυτούς που δεν έλαβαν.

4. Παράλληλα συνεχίζουμε να έχουμε όμορφα νέα, άλλη μια μικρή μελέτη για το μονοκλωνικό tocilizumab από την Κίνα, και οι 20 που το έλαβαν σε δύσκολη φάση πήγαν σπίτι τους. Όρθιοι. Κι αυτό το φάρμακο για πολλούς, αποδεικνύεται game changer, ατομικά. Ίσως βέβαια να μην πρέπει να το χορηγήσουμε κι αυτό “μέχρι να γίνουν σωστές μελέτες” που λέει και το editorial του New England…Είπαμε, όλοι μιλάμε υπερβολικά πολύ σε αυτή την ιστορία και πρέπει πια να μιλάμε λιγότερο.

5. Εν τω μεταξύ ενδέχεται να υπάρχει και ακόμη καλύτερη και φθηνότερη θεραπεία αν πιστέψουμε μια μελέτη που έχει κατατεθεί προς δημοσίευση, χωρίς κρίση ακόμη, και η οποία λέει ότι η ιβερμεκτίνη είναι το κλειδί: ένα απλό φθηνό αντιπαρασιτικό. Λέει λοιπόν αυτή η μελέτη (την συζητούσα στα σχόλια της προηγούμενης δημοσίευσης με τον Dimitrios Moscholeas που μου επέστησε την προσοχή γι’ αυτήν) ότι σε ένα παγκόσμιο δίκτυο νοσοκομείων, συγκέντρωσαν δεδομένα και κατέληξαν ότι όσοι ανά τον κόσμο πήραν ιβερμεκτίνη πήγαν φανταστικά, σε αντίθεση με αντίστοιχων χαρακτηριστικών ασθενείς που δεν πήραν.

Μιλάμε για 704 ασθενείς και 704 μάρτυρες, όχι παίξε γέλασε. Και αποτελέσματα, θάνατοι στο 1,4% έναντι 8.5%. Το διάβαζα και δεν το πίστευα, δεν είμαι σίγουρος ότι το πιστεύω ακόμη, έτσι τακτοποιημένο και όμορφο που παρουσιάζεται το συμπέρασμα. Σκεφτόμουν ότι “σιγά μην βρέθηκαν 704 ασθενείς που πήραν ιβερμεκτίνη”. Και ότι πολύ ασαφές είναι αυτό το παγκόσμιο δίκτυο νοσοκομείων (Ελλάδα δεν έχει μέσα, τρία Τουρκικά νοσοκομεία έχει). Το απέρριψα ως πλάκα. Μέχρι που προχτές οι ίδιοι συγγραφείς, με το ίδιο δίκτυο, παρουσίασαν πάλι τακτοποιημένα στοιχεία για το καρδιαγγειακό και το νέο κορωνοϊό, δημοσιευμένα στο New England!!! Στο Νο1 δηλαδή. Οπότε πρέπει να πιστέψουμε και τα στοιχεία για την ιβερμεκτίνη; Και να έχουμε φάρμακο από το πουθενά; Ας κρατήσουμε μια μικρή επιφύλαξη ακόμη.

6. Κι άλλα όμορφα νέα: βγήκαν οι Κορεάτες και ανακοίνωσαν πως δεν υπάρχουν επαναμολύνσεις και καλώς έδωσαν πάσα σε διάφορους τρομολάγνους που την λέξη “επαναμόλυνση” την είχαν καραμέλα. Όσοι βγαίνουν ξανά θετικοί στο τεστ λέει, είνα επειδή ανιχνεύονται θραύσματα του ιου, μη “βιώσιμα”, μη μολυσματικά, μη νοσογόνα. Ό,τι ειπώθηκε κι εδώ στις 11 Απριλίου.

7. Άλλος ένας που μιλά πολύ και δυστυχώς είναι της WHO: O Michael Ryan, μεγαλοστέλεχος, μας είπε ότι η Σουηδία πρέπει να αποτελεί το μοντέλο μας για το μέλλον. Κάτι άλλο ενδέχεται να εννοούσε, όμως κι αυτό λάθος ήταν που εννοούσε. Κι ακόμη πιο λάθος ήταν η εντύπωση που έδωσε. Αμαυρώνοντας ζωές που χάθηκαν. Και δεν ζει κι ο Μπέργκμαν της φωτογραφίας να το αποτυπώσει όλο αυτό. Ας σιωπήσει κι αυτός. Αρκετά εκτέθηκε η WHO, αλλά δεν είναι της ώρας.

Πηγή: kourdistoportocali 
ΑΒΕΡΩΦ