Οι νεκροί από τον κορωνοϊό κοντεύουν τις 350.000. ‘Ισως πλέον να τις έχουν ξεπεράσει, ενώ ο αριθμός αυτό αφορά μόνο τους επίσημα καταγεγραμμένους. Αλλά, ενώ ένας θάνατος είναι μια τραγωδία, ένα εκατομμύριο είναι απλά στατιστική, όπως φέρεται να είπε κάποτε ο Στάλιν. Τη στατιστική αυτή θέλησαν να εξανθρωπίσουν οι New York Times με μια σελίδα, την πρώτη τους σελίδα, όλο ονόματα. Ονόματα (που καμιά φορά προσδιορίζουν και τις ρίζες όπως Angeline Michalopulos), την ηλικία, την πόλη διαμονής και μια φράση από 5-6 λέξεις. Τόσες λίγες λέξεις χρειάζονται για να αποκτήσει ένας αριθμός πρόσωπο, για να αποκτήσει ένα όνομα υπόσταση.
Αγγελίνα Μιχαλόπουλου, λοιπόν, 92, λάτρευε τον χορό και το τραγούδι. Λάιλα Α. Φένγουικ, 87, πρώτη μαύρη γυναίκα πτυχιούχος της Νομικής του Χάρβαρντ. Τζόε Ντίφι, 62, σταρ της μουσικής κάντρι που διακρίθηκε με Γκράμι. Ρόμι Κον, 91, έσωσε 56 οικογένειες Εβραίων από την Γκεστάπο. Άιπριλ Νταν, 33, δικηγόρος που υπερασπιζόταν άτομα με αναπηρίες. Ρουθ Σκέιπινοκ, 85, τα πουλιά του κήπου έρχονταν να φάνε μέσα από το χέρι της. Τζόρνταν Ντράιβερ Χέινς, 27, ένας γενναιόδωρος νέος με γοητευτικό χαμόγελο. Φίλιπ Καν, 100, βετεράνος του Β΄Παγκοσμίου πολέμου, του οποίου ο δίδυμος αδελφός πέθανε από την ισπανική γρίπη. Σκάιλαρ Χέρπερτ, 5, το νεαρότερο θύμα στο Μίσιγκαν…
Χίλια ονόματα, που αντιπροσωπεύουν το 1% μόνο των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Λευκοί, μαύροι, Ασιάτες, νέοι, μεσήλικες γέροι, ακόμα και παιδιά. Άνθρωποι σαν όλους τους υπόλοιπους που είχαν μια ζωή, μια ιστορία κι ένα μέλλον για το οποίο έκαναν σχέδια. Κανένας δεν ήταν αριθμός. Μέσα στον πανικό μας, μέσα στην προσπάθειά μας να αποστειρωθούμε, αποστειρώσαμε μέχρι εξαφανίσεως την εικόνα των νεκρών. Μας παρηγορούσε να ξέρουμε πως ήταν ευπαθείς, πως έπασχαν από υποκείμενα νοσήματα, πως βρίσκονταν έτσι κι αλλιώς στο κατώφλι…
Οι New York Times με τον τόσο απλό, αλλά ευφυή τρόπο, μας χάλασαν την εικόνα χωρίς καμία εικόνα. Ένα κατεβατό από λέξεις στην εποχή της εικόνας. Κι ενώ κάτω από άλλες συνθήκες θα κούραζε, έγινε το πιο ευρηματικό και το πιο συγκλονιστικό εξώφυλλο στην εποχή της πανδημίας. «Θέλαμε κάτι που οι άνθρωποι να μπορούν να ξαναδιαβάσουν σε 100 χρόνια και να καταλάβουν πόσο βαρύ είναι αυτό που περνάμε», εξήγησε ο Μαρκ Λέισι, διευθυντής εσωτερικών θεμάτων της εφημερίδας. Για να το φτιάξουν ανέτρεξαν στις αγγελίες θανάτων σε ολόκληρη τη χώρα, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε νεκρολογίες, αλιεύοντας στοιχεία για τους νεκρούς της πανδημίας. Στοιχεία που φώτισαν την ύπαρξή τους με τόσο λίγες λέξεις.
πηγή
ΣΧΟΛΙΟ
Θα ήταν ένα υπέρχοχ άρθρο αν δεν κρυβόταν από πίσω η απέχθεια για τον Τράμπ και η συμπάθεια για άτομα όπως η Χίλαρυ Κλίντον...
Δυστυχώς η νεοταξική υποκρισία κρύβεται περίτεχνα πάντα...
Οταν σκοτώθηκαν στο Μπατακλάν του Παρισιού από τους τρομοκράτες οι Γάλλοι όλοι αυτοί εκλαιγαν με μαύρο δάκρυ κι ανέβαζαν στο facebook γαλλικές σημαίες...
Λίγες μέρες αργότερα όταν εκατόμβες νεκρών από τρομοκρατικές σε Λίβανο, Αφγανιστάν και Ιρακ έριξαν στο πένθος αυτές τις χώρες οι ΝΥΤ και όλοι οι νεοταξίτες δεν έριξαν βλέφαρο και τα πέρναγαν χωρίς καν αναφορές...
Τώρα κλαίνε με μαύρο δάκρυ τους νεκρούς (από τον κορωνοϊό!!!) Αμερικανούς, προσπαθώντας να συγκινήσουν τον κόσμο... κατά του Ντόναλντ Τράμπ... αγνοώντας φυσικά επιδεικτικά να αναφερθούν στις εκατόμβες νεκρών Λίβυων που ακόμα σκοτώνονται σε έναν εμφύλιο πόλεμο στην Λιβύη, που προκάλεσε η δολοφόνα Χίλαρυ Κλιντον και ο αγαπημένος τους πρόεδρος Ομπάμα...
Αυτή είναι η Νέα Τάξη...
Προπαγάνδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κορυφαίο
προϊόν της νέας τάξης.
Λεπτοδουλεμένη
εμπνευσμένη
τελειοποιημένη
επικίνδυνη!!!