Ο μεγάλος εγκλεισμός

Ενέργειες – Παρενέργειες – Συνέργειες 

Του Ανδρέα Κλαυδιανού 

Είναι δυνατόν ο νεοφιλελευθερισμός να βρίσκεται σε αρμονία με τον ανθρωπισμό; Κατηγορηματικά όχι! Αυτή η απάντηση είναι το ιστορικά, από τη δεκαετία του 1970, τεκμηριωμένο συμπέρασμα απ’ όλα τα σημεία του πλανήτη όπου εφαρμόστηκε η οικονομική πολιτική της «Σχολής του Σικάγου», του Μίλτον Φρίντμαν, μέχρι τη σημερινή Ελλάδα της «αφανούς κατοχής» από την γερμανική ΕΕ.

Η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η κάλυψη του κενού από τον ιδιωτικό τομέα είναι θεμελιώδες γνώρισμα του νεοφιλελευθερισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατεδάφιση του ΕΣΥ και η ιδιωτικοποίηση της υγείας. Βασικοί διαχρονικοί πρωταγωνιστές της διάλυσης του ΕΣΥ υπήρξαν προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και πρωτοκλασάτα στελέχη της ΝΔ, που πανηγύριζαν με τις μνημονιακές πολιτικές. Οι ίδιοι διεκδίκησαν και πήραν «επάξια» τα πρωτεία από την Τρόϊκα και μαζί με τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ ευαγγελίζονταν την ολοκλήρωση του καταστροφικού έργου τους μέχρι και ελάχιστους μήνες πριν το ξέσπασμα της πανδημίας του κορωναϊού.

Κεντρικός πυρήνας του κυβερνητικού σχεδιασμού κατά του «αόρατου εχθρού» ήταν να μη καταρρεύσει το καταρρακωμένο ΕΣΥ, γεγονός που θα συμπαρέσυρε στην κατάρρευση τούς καταστροφείς του. Επιπλέον η παντελής έλλειψη πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας θα πολλαπλασίαζε την επιβάρυνση των απογυμνωμένων νοσοκομείων. Φρόντισε επίσης η κυβέρνηση, να μετατοπίσει τις ευθύνες προς τους πολίτες δια του δόγματος της «ατομικής ευθύνης» όπως σε άλλα άρθρα μας στην ιστοσελίδα www.ellinikiantistasi.gr έχουμε αναλύσει. Ο ύψιστος πολιτικός στόχος της στρατηγικής αντιμετώπισης του κορωναϊού, ήταν η διάσωση τής ίδιας της κυβέρνησης με τις καταστροφικές παρενέργειες στην υγεία, στη ψυχολογία και τα οικονομικά αδιέξοδα των ανθρώπων να γίνονται εμφανή την επομένη του «μεγάλου εγκλεισμού». 

Ως μέσο για την εφαρμογή της κυβερνητικής στρατηγικής χρησιμοποιήθηκε η επιστήμη. Όπως συμβαίνει με όλα τα πρωτόγνωρα φαινόμενα, έτσι και με την υπόθεση του κορωναϊού, ο δρόμος για την επιστημονική γνώση απαιτεί χρόνο και δεν είναι ανθόσπαρτος, αλλά περνάει μέσα από έντονες συγκρούσεις και αντιμαχίες μεταξύ των μελών της επιστημονικής κοινότητας. Αν όμως θέλεις να χρησιμοποιήσεις την επιστήμη ως μέσον για να πετύχεις έναν πολιτικό στόχο, δε σε ενδιαφέρει η επιστημονική αλήθεια στην ολότητά της αλλά τμήματα αυτής, τα οποία φαινομενικά αιτιολογούν τον προαποφασισμένο πολιτικό σκοπό. Έτσι, προβάλεις μόνο εκείνες τις επιστημονικές απόψεις που υπηρετούν το στόχο σου.

Ακόμα χειρότερα, δε χρησιμοποιείς όλα τα μέσα που σου παρέχει η επιστήμη, εν προκειμένω δεν κάνεις τεστ, καλείς το πληθυσμό να συμπεριφερθεί ως μολυσμένος για να αιτιολογηθεί η τακτική του «μεγάλου εγκλεισμού». Γιατί αν με τα τεστ διαπιστωνόταν ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού πέρασε ασυμπτωματικά τη νόσο, θα κατέρρεε αυτοστιγμεί η τακτική του φόβου. Με λίγα λόγια είχαμε ένα επιστημονικοφανές επικάλυμμα της στρατηγικής, που προφανώς δεν έπειθε ούτε το επιστημονικό επιτελείο, με αποτέλεσμα να πέφτει από τη μια αντίφαση στην άλλη και να εκδηλώνει κωμικοτραγικές συμπεριφορές. Επιπλέον, χωρίς τα τεστ, δηλαδή χωρίς να γνωρίζεις τα επίπεδα ανοσίας του πληθυσμού, βαδίζεις απροετοίμαστος σ’ ένα ενδεχόμενο νέο κύμα της πανδημίας.

Αν καραντίνα σημαίνει, απομόνωση εκείνων των ανθρώπων που θεωρείται ότι αποτελούν σημαντικό κίνδυνο για την υγεία του πληθυσμού, τότε αυτό που εφαρμόστηκε από την κυβέρνηση μόνο καραντίνα δεν ήταν, γιατί:

1. Οι μολυσμένοι «έγκλειστοι» προκάλεσαν ενδοοικογενειακές μολύνσεις.
2. Στους κλάδους της υγείας, της τροφικής αλυσίδας και τους σχετιζόμενους με αυτούς, στο δημόσιο κλπ, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι ερχόταν σε καθημερινή επαφή στους χώρους δουλειάς και στη συνέχεια με τους οικείους τους. Επιπλέον, δεν μπορεί να εφαρμοστεί καραντίνα όταν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν μολυσματικό παράγοντα που μεταδίδεται με το αναπνευστικό, επιβιώνει στις διάφορες επιφάνειες (τρόφιμα, χρήματα, συσκευασίες κλπ) μέχρι και τρία 24ωρα και όπου οι ασυμπτωματικοί φορείς είναι εκατονταπλάσιοι από τους συμπτωματικούς.

Αντί των τεστ για τον ιό, είχαμε τεστ ανοχών και αντοχών της κοινωνίας. Ασκήσεις προσομοίωσης για το μέχρι που μπορεί να συμπιεστεί το κοινωνικό ελατήριο, μέχρι να εκτιναχθεί. Τα διάφορα εργαστήρια σκέψης θα έχουν να βγάλουν πολλά συμπεράσματα για τις κοινωνικές συμπεριφορές σε καταστάσεις πραγματικών ή τεχνητών εκτάκτων αναγκών, αφού ακόμα και η κατάργηση του Πάσχα για πρώτη φορά μετά από 2.000 χρόνια μπορεί να γίνει ανεκτή.

Ο κορωναϊός αποτέλεσε το μάνα εξ’ ουρανού για τη κυβέρνηση ώστε να κάνει ένα μεγάλο βήμα στην επιχείρηση εποικισμού της χώρας στα πλαίσια της πολυπολιτισμικότητας που έχει εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός. Σε μια περίοδο όπου οι κινητοποιήσεις των νησιωτών και οι υβριδικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στον Έβρο συνετέλεσαν στο να αρχίσει να καταλαβαίνει ο κόσμος την εθνική διάσταση του «μεταναστευτικού», ο κορωναϊός αποτέλεσε το προπέτασμα που επέτρεψε στην κυβέρνηση να προχωρήσει στη μετεγκατάσταση μεταναστών από τα νησιά στην ενδοχώρα.

Η πολυδιάσπαση των αντισυστημικών δυνάμεων και ο συστημικός εγκλωβισμός δυνητικά αντισυστημικών υποκειμένων, είναι χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε. Απορρέει από την απουσία γηγενούς πολιτικής σκέψης, εντείνεται δε και επιδεινώνεται από την ομοβροντία τοπικών και διεθνών γεγονότων όπως το «Μακεδονικό», το «μεταναστευτικό», τα ελληνοτουρκικά, τους «λαϊκιστές» ηγέτες (Τράμπ, Τζόνσον, Σαλβίνι κλπ) και πλείστων όσων παραγόντων ακόμη, που λειτουργούν ως δυναμίτες και κάνουν σκορποχώρι τις αυτοπροσδιοριζόμενες ως αντισυστημικές δυνάμεις. Η σύγχυση στο λεγόμενο αντισυστημικό χώρο, γίνεται ακόμα πιο εμφανής όταν η κουβέντα φτάνει στο χρέος και στο νόμισμα, δηλαδή, στα «οπλικά συστήματα» του εχθρού. Στο δια ταύτα, όλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Η «ομίχλη του πολέμου» κατά του κορωναϊού συσκότισε το πολιτικό σκηνικό προκαλώντας απώλεια προσανατολισμού πολλών, πρώτης γραμμής, «αντισυστημικών μαχητών» των εθνικών συμφερόντων, σε βαθμό τέτοιο που έγιναν φανατικοί συνοδοιπόροι των γκλομπαλιστών – εθνομηδενιστών και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, ξεπλένοντας τον απάνθρωπο χαρακτήρα του νεοφιλελευθερισμού που φόρεσε τη μάσκα του ανθρωπισμού, προφασιζόμενος προστασία από τον θάνατο, το φόβο του οποίου έσπειρε.

Μετουσιώνοντας το αίσθημα του προσωπικού φόβου τους σε πολιτική θέση και συμπεριφορά αποδεκτή από το σύστημα εξουσίας, τάχθηκαν ψυχή τε και σώματι υπέρ των μέτρων του «μεγάλου εγκλεισμού». Αυτόπροσδιοριζόμενοι ως αντισυστημικοί» στην προ του ιού εποχή, φτάνουν στο σημείο να δοξάζουν τους πλέον συστημικούς υπαλλήλους των Γερμανών για τη μεσαιωνική, αντιφατική, αντιεπιστημονική στρατηγική που ακολούθησαν κατά του «αόρατου εχθρού», ενώ παράλληλα κατηγορούν για συνωμοσιολόγους όσους προσπαθούν να ανιχνεύσουν την αλήθεια αφουγκραζόμενοι όλες τις τρέχουσες επιστημονικές απόψεις. Αλλά και από την αντίθετη πλευρά έχουμε ένα κυνήγι μαγισσών στηριγμένο, αβασάνιστα, σε υποτιθέμενα σενάρια περί τον ιό.

Όλα αυτά ενώ η πανδημία του κορωναϊού παρέχει απλόχερα στη χώρα ένα οπλοστάσιο εθνικών, δημοκρατικών, οικονομικών, νομικών και ηθικών αιτιάσεων και επιχειρημάτων αποχώρησης από το παγκοσμιοποιητικό οικοδόμημα της γερμανοκρατούμενης ΕΕ. Ο ακολουθούμενος δρόμος, ο γνωστός, αυτός της υποταγής στα άνομα γερμανικά πολιτικά και οικονομικά επιτελεία, συνεπάγεται με απόλυτη βεβαιότητα την ολοκληρωτική οικονομική καταστροφή των πολιτών, των επιχειρήσεων και του ίδιου του εναπομείναντος κράτους. Μόνο ιδιωτικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα μπορούν να αιτιολογήσουν την επιμονή για παραμονή στο «ευρωπαϊκό μόρφωμα». Η κοινωνία ως συλλογική οντότητα θα οδηγηθεί σε πλήρες αδιέξοδο.

Δεν είναι το πρόβλημα της κύησης για να γεννηθεί το καινούργιο… το έμβρυο λείπει! 

Ελληνική Αντίσταση