Η χαρά μας είναι λύπη τους και η λύπη τους χαρά μας... (ένα επετειακό άρθρο αλλοιώτικο από τα άλλα)

Γράφει ο Δημήτρης Περδίκης 

Ήτανε 26 Αυγούστου 1071, στο Μαντζικέρτ, κοντά στην λίμνη Βαν, στα ανατολικά της σημερινής Τουρκίας.

Ο Άλπ Ασλάν και το ιππικό του 

Εκεί έφτασε η τουρκική ορδή του Άλπ Ασλάν, της δυναστείας των Σελτζούκων. Έσπευσε να τον αντιμετωπίσει ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ ο Διογένης. Οι Τούρκοι με ένα ταχύτατο ιππικό και με τακτικές των ορδών της στέπας, αλλά και χάρη στις διαμάχες των φατριών στην Βασιλεύουσα μπόρεσαν να νικήσουν και να εισβάλουν στην Μικρά Ασία μέχρι και την Νίκαια της Βιθυνίας. Στην συνέχεια με πρωτεύουσα το Ικόνιο ίδρυσαν το Σουλτανάτο του Ρούμ. Από εκεί με το ταχύτατο ιππικό τους, με επιθέσεις προς πάσα κατεύθυνση επέκτειναν την επικράτειά τους. Το καρκίνωμα είχε δημιουργηθεί και συνεχώς μεγάλωνε.

Ο Οσμάν 

Το έτος 1299 ο Οσμάν ιδρύει μία νέα τουρκική δυναστεία που έχει σαν συνέχεια την αυτοκρατορία που φέρει το όνομά του. Οι Τούρκοι μετά τον Οσμάν συνεχίζουν να επεκτείνονται. Αποβιβάζονται σε ευρωπαϊκό έδαφος και μεταφέρουν την πρωτεύουσα στην Αδριανούπολη.

Στις 29 Μαΐου 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β’ καταλαμβάνει και την Κωνσταντινούπολη, η αποφράδα ημέρα. Ολοκληρώνεται η κατάκτηση του Ελλαδικού χώρου, του τόπου των Ρωμιών, όπου πλέον διαφεντεύουν οι Τούρκοι. Οι Ρωμιοί είναι πλέον οι ραγιάδες. Σκλάβοι στην ίδια την πατρίδα τους.

Παντού όμως βλέπει κάποιος μνημεία και ερείπια κτισμάτων ενός πανάρχαιου λαμπρού πολιτισμού εντελώς διαφορετικού του σουλτανικού με τα τζαμιά, τα σαράγια, τα χαρέμια και όλα τα άλλα στοιχεία της ανατολής. Μια κλεμμένη πατρίδα με σκληρούς δυνάστες τους εισβολείς και δούλους τους αυτόχθονες κατοίκους. 

Από το 1071 και το Μαντζικέρντ μέχρι σήμερα έχουν περάσει 949 έτη. Χρόνια μίας αέναης πάλης του πολιτισμού κατά της βαρβαρότητας, του φωτός προς τον σκοταδισμό.

Χρόνια με γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις, εξισλαμισμούς, παιδομαζώματα, σφαγές, καταπίεση και βαρβαρότητα.

Χρόνια με νίκες και ήττες. Ο Ελληνισμός πάλεψε με νύχια και με δόντια. Το 1821 μπόρεσε και έδιωξε τους δυνάστες δημιουργώντας ένα πρώτο μικρό ελληνικό κράτος το οποίο μεγάλωνε κατά καιρούς.

Πριν 100 χρόνια σε μία φοβερή αναμέτρηση η Ελλάδα έφτασε να δει το όραμα της τελικής λύτρωσης να έρχεται. 

Αριστερά ο Ατατούρκ δείχνει προς την Ελλάδα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης δεξιά δείχνει με το χέρι του προς τους Τούρκους. 

Όμως η καταστροφή που στην συνέχεια ήλθε γκρέμισε τα όνειρα.

Αριστερά: Ο μαύρος καβαλάρης Νικόλαος Πλαστήρας, Δεξιά ο Ατατούρκ στον Σαγγάριο πηγαινοερχόταν σκυφτός και συλλογισμένος. Αποφάσισε να διατάξει οπισθοχώρηση. Τον συμβούλεψαν να γίνει το πρωί της επομένης.
Το πρωί, με το πρώτο φως με έκπληξη είδε τις ελληνικές δυνάμεις να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους. 

Κάθε επέτειο νίκης την γιορτάζουμε με χαρά, σημαιοστολισμούς και παρελάσεις . Κάθε νίκη τους οι Τούρκοι την γιορτάζουν με γιορτές και φανφάρες.

Η χαρά μας είναι λύπη τους και η λύπη μας χαρά τους.

Αριστερά: Η δόξα στεφανώνει τον Ελληνικό Στρατό που απελευθερώνει ελληνικά εδάφη
Δεξιά: Ο γκρίζος λύκος οδηγεί την τουρκική ορδή.

Ο θαλάσσιος αγώνας το 1912-13 

πηγή