Τα καλά και τα ανάποδα του κορονοϊού

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωαννίκιος Κοτσώνης, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Σοχού 

Είναι γεγονός ότι πολλές φορές από το πικρό βγαίνει γλυκό. Πολλές φορές “ουδέν κακόν αμιγές καλού„. Μια δοκιμασία, μια συμφορά, μια ασθένεια μπορεί να φέρει κάποια ανυποψίαστα καλά. Το πρώτο και το σπουδαιότερο καλό, η πρώτη και η σπουδαιότερη ωφέλεια είναι η αίσθηση και συναίσθηση της μετανοίας. Η συναίσθηση και η ψυχοσωματική αίσθηση της μετανοίας έρχεται απόλυτα φυσική όταν όλοι μας περνάμε ένα πειρασμό, μια δοκιμασία, μια αρρώστεια.

Πόσοι αδελφοί μας εγνώρισαν τον Θεό, μετενόησαν, άλλαξαν ζωή, βρήκαν το “φως το Αληθινόν ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον„ όταν έπεσαν από μια βαριά ασθένεια στο κρεβάτι. Πόσοι άθεοι όταν αρρώστησαν, όταν δοκιμάσθηκαν, μετενόησαν για την μεγάλη τους αποστασία και αθεΐα και έγιναν πιστοί, αληθινοί, συνειδητοί, αυθεντικοί Χριστιανοί. Όταν είμαστε υγιείς όταν όλα πάνε όμορφα όπως τα θέλουμε. Φουντώνει μέσα μας ο εγωισμός. Μάλιστα τότε κάνουμε και τον σπουδαίο, τον ρήτορα, τον πολύξερο ή και τον άθεο. Όταν όμως μας προσβάλλει μια ασθένεια ένας καρκίνος, ή ένας κορονοϊός, τότε κατεβάζουμε το κεφάλι. Βλέπουμε την αδυναμία μας. Τρέχουμε προς τον Θεό και προς την Εκκλησία. Τότε πέφτει, συντρίβεται ο εγωισμός. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο του Θεού σ̓ εμάς. Η συντριβή της υπερήφανης καρδιάς μας, η ευλογημένη, η αγία ταπείνωση.

Η σύμπτυξη αυτή που επέβαλε η παγκόσμια πανδημία του κορονοϊού φέρνει μια σύμπτυξη εσωτερική. Μια φροντίδα αξιόλογη φέρνει την ψυχή μας, προς τον έσω άνθρωπο, τον αληθινό άνθρωπο. Μπορεί να γίνει μια θαυμάσια αφορμή για μια επιστροφή στον εαυτό μας και στην οικογένεια μας, μέσα στο κλίμα της ησυχίας. Δίνει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του συγχρόνου ανθρώπου και της σύγχρονης κοινωνίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που είναι η βιασύνη, η αγχώδης εργασία, η νευρικότης, το άγχος για δουλειά, για επιχειρήσεις, δίψα για χρήμα και ολικά αγαθά. 

Διαπιστώνουμε δηλαδή για άλλη μια φορά ότι προκρίνεται η υγεία από την ύλη, το χρήμα, την διασκέδαση, το ξέφρενο κυνήγημα της γλυκειάς ζωής (κατ̓ ευφημισμόν). Ελάχιστη επικοινωνία μεταξύ συζύγων. Πόσοι λίγοι γονείς παίζουν με τα παιδιά τους, αφιερώνουν χρόνο στην οικογένεια. Για πολλούς το σπίτι είχε καταντήσει ξενοδοχείο. Η ενασχόληση των γονέων με τα παιδιά τους ελλιπής, μηδαμινή. Έτσι το σύνθημα “μείνετε στο σπίτι„ είναι ένα ευεργετικό σύνθημα. Όχι στο ξενύχτι. Όχι στο σκότωμα της ώρας στον τζόγο, στο καζίνο, στο ποτό κ.λ.π. Μέσα στην οικογενειακή φωλειά του σπιτιού μπορεί η ψυχή να απολαύσει τα πνευματικά αγαθά της ησυχίας ή ησυχαστικής ζωής. Την γαλήνη, την ειρήνη, τη χαρά, την μελέτη του λόγου του Θεού, την προσευχή.

Μου είπαν για μια πολύτεκνη οικογένεια ότι το βράδυ πριν αναπαυθούν όλοι κλίνουν τα φώτα, ανάβουν το καντηλάκι, γονατίζουν, όλοι, πατέρας, μάνα, παιδιά και προσεύχονται και ψάλλουν για 5-10 λεπτά. Τι μεγαλείο! Τι ευτυχία, Θεέ μου. Άλλοι θα μπορούσαν να πάνε στα ευλογημένα και προδωμένα χωριά μας. Να ησυχάζουν από τη βοή, από το άγχος της πόλης. Να εργασθούν στο χωραφάκι τους, να σκάψουν τον κήπο τους. Να ζήσουν μέσα στη φύση. Όλοι έχουμε ανάγκη από την ευλογημένη ησυχία. “Ησυχία αρχή καθάρσεως της ψυχής„ λέει ο Μ. Βασίλειος. Και αυτή την περίοδο μη χάσουμε το τεστ που μας οδηγεί στην αυτογνωσία του αγνώστου εσωτερικού μας κόσμου, στη κάθαρση από τα πάθη μας. 

Όσον αφορά την επέμβαση της Πολιτείας στον εκκλησιασμό και στη Θεία Λειτουργία σεβόμεθα μεν τις προφυλάξεις για την πανδημία, αλλά να μάθει να σέβεται και η Πολιτεία τα άγια Μυστήρια της Εκκλησίας μας. “Πειθαρχείν δη Θεώ μάλλον ή ανθρώποις„. Μήπως δεν πέρασαν στην Ιστορία επιδημίες, λοιμοί, ασθένειες και το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας υπήρξε φάρμακο, το μοναδικό φάρμακο, που είναι Σώμα και Αίμα Χριστού; Καιρός να κάνωμε κι αυτή την ομολογία πίστεως, σ̓ ένα πνεύμα Ορθολογισμού, απιστίας, ολιγοπιστίας και εκκοσμίκευσης που ήρθε από την άθεη Ευρώπη και επηρεάζει την αγία μας Ελληνορθόδοξη Παράδοση. 

Η Ιστορία της Πατρίδας μας γράφει πως όταν είχαμε επιδημίες, λοιμούς, θεομηνίες, ανομβρίες, κανένας δεν έμενε στο σπίτι του. Όλοι στην Εκκλησία, στη λιτανεία, στις ευχές και προσευχές σ̓ Εκείνον που «επιβλέπει την γην και την κάνει να τρέμει». Σ̓ Εκείνον που είναι ο Ιατρός ψυχών και σωμάτων. Σ̓ Εκείνον που χωρίς την προσταγή του τίποτε δεν γίνεται. Ας γονατίσουμε, αδελφοί, και ας πούμε: Παναγία Θεοτόκε τον χρόνον της ζωής μου μη εγκαταλίπεις με, ανθρωπίνη προστασία μη καταπιστεύσης με (απορίψης), αλλ̓ αυτή αντιλαβού (βοήθησέ με) και ελέησόν με. 

πηγή