Τζωρτζ Σόρος, ο Νονός

Του Γιώργου Ρακκά 

Στο μακρινό Φθινόπωρο του 2009, η οικογένεια Στυλιανού Ζαββού (προέδρου του Solidarity Now) – Σοφίας Δοξιάδη βάφτιζε την κόρη τους, Σοφία Ισαβέλλα. Το κοσμικό γεγονός θα είχε απασχολήσει μόνον τα περιοδικά εκείνα που καταπιάνονται με τον βίο των ελίτ, αν ένας από τους δύο νονούς δεν ήταν άνθρωπος με ιδιαίτερη οικονομική και πολιτική εξουσία, διεθνούς μάλιστα βεληνεκούς – ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Τζωρτζ Σόρος. 

Ο Σόρος, καταφθάνοντας στην Ελλάδα, μόνο με την βάφτιση δεν ασχολήθηκε. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ελληνο-αμερικανικής National Herald, ο Σόρος θα πραγματοποιήσει αλλεπάλληλες συναντήσεις και γεύματα εργασίας όπου θα συγκεντρώσει γύρω του την αφρόκρεμα της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, μιας και στην κυβέρνηση τότε βρισκόταν το, εξαιρετικά φιλικά διακείμενο προς αυτόν, ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου του νεότερου. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο ήταν ιδιαίτερες στενές, από την εποχή της θητείας του τελευταίου στο υπουργείο Εξωτερικών της χώρας, στην τελευταία περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη. Ο Παπανδρέου θα αξιοποιήσει και έναν άνθρωπο με σημαντική διαδρομή στο δίκτυο Σόρος, τον Άλεξ Ρόντος. Το δίδυμο του υπουργού και του ειδικού του συμβούλου θα εκτοξεύσουν τη δραστηριότητα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στην Ελλάδα, αλλά και θα παρέχουν διευκολύνσεις στην προσπάθεια του ίδιου του Ιδρύματος για την Ανοιχτή Κοινωνία ώστε να εδραιώσει σε όλη τη Βαλκανική το δίκτυο επιρροής που ο Σόρος κατέστρωνε.

Στο κοσμικό γεγονός του φθινοπώρου του 2009, ο Ζαβός θα παραθέσει στην οικία του ένα γεύμα, με τον Σόρος ως τιμώμενο πρόσωπο, στο οποίο θα παραβρεθεί η ελίτ της βιομηχανίας και του εφοπλισμού για να συζητήσουν τις κυριότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις ολόκληρης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Την επομένη, κάτι αντίστοιχο θα συμβεί στην Αθηναϊκή Λέσχη, ωστόσο το αντικείμενο της συνάντησης, αυτή τη φορά, θα είναι η γεωπολιτική. Η συγκέντρωση ήταν ιδιωτική και θα κληθούν σε αυτήν πρέσβεις, υπουργοί, πολιτικοί παλαιών κυβερνήσεων καθώς και της παρούσης, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες. Μεταξύ αυτών, σύμφωνα με την εφημερίδα, παρόντες θα είναι και οι εξής: Οι τότε πρέσβεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας, Ντάνιελ Σπέκχαρτ και Ντέιβηντ Λάνστσμαν, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, η τότε υπουργός Ναυτιλίας και Ανταγωνισμού, Λούκα Κατσέλη, ο Λουκάς Πανάρετος, που τότε εκτελούσε χρέη υφυπουργού Παιδείας, ο Πέτρος Ευθυμίου, ο Γεράσιμος Αρσένης και ο Γιάννος Παπαντωνίου, ακόμα, από το ΠΑΣΟΚ. Από την ΝΔ, θα παραβρεθούν ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο βουλευτής και σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Τον κλάδο των εφοπλιστών εκπροσωπούσαν οι εφοπλιστές Γιώργος Εμπειρίκος, Νικόλας και Αντώνης Λαιμός, Γιώργος Προκοπίου, και Παναγιώτης και Νικόλας Τσάκος, ενώ επίσης παρόντες από τον επιχειρηματικό κόσμο ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος (τότε πρόεδρος του ΣΕΒ), ο Ευθύμιος Βιδάλης (αντιπρόεδρος του Solidarity Now και συνέταιρος του Ζαββού στην εταιρία Zeus Capital), ο Τάκης Κανελλόπουλος, ο Αναστάσης Λεβέντης, ο Πάνος Μαρινόπουλος, ο Γιώργος Περιστέρης και ο Ευτύχης Βασιλάκης. 

Ενδιαφέρον είχαν και οι διεθνείς συμμετοχές από την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου. Κάποιοι από αυτούς θα καταφέρουν να κατακτήσουν τα ανώτερα αξιώματα στις χώρες τους, όπως ο Έντι Ράμα, τότε δήμαρχος Τιράνων, o Ντανιέλ Νταϊάνου, πρώην υπουργός Οικονομικών της Ρουμανίας, που μετέπειτα θα υπηρετήσει σε σημαντικές θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ο Ράμι Μαχζούμι, γόνος μιας οικογένειας πολυεκατομμυριούχων από τον Λίβανο με σημαντική επιρροή και παρουσία στην άστατη πολιτική ζωή της χώρας. 

Σκοπός των συναντήσεων, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ήταν η επισκόπηση της παρούσας οικονομικής και πολιτικής κατάστασης στα Βαλκάνια, αλλά και η διερεύνηση από τον Σόρος της πιθανότητας να επενδύσει στην ευρύτερη περιοχή και ιδίως την Ελλάδα. 

Αν κρίνουμε από την εξέλιξη των πραγμάτων, οι επαφές του Σόρος θα αποδώσουν καρπούς. Ο Σόρος θα παίξει ιδιαίτερα με την ευρωπαϊκή κρίση που θα ακολουθήσει, και η οποία θα έχει την Ελλάδα στο επίκεντρό της· εξάλλου, κάτι αντίστοιχο είχε ξανακάνει το 1992, όταν και θα συμμετάσχει στη διάλυση ενός μηχανισμού σύνδεσης των νομισμάτων της Ε.Ε., κερδοσκοπώντας ασύστολα εναντίον της αγγλικής λίρας. Επίσης, το 2012, θα ανακηρύξει μια μεγάλη πρωτοβουλία για το ευρωπαϊκό προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα, την οποία θα ξεκινήσει από την Ελλάδα το 2013, με το πασίγνωστο πλέον Solidarity Now, το οποίο σήμερα διευθύνει η εξαδέλφη του πρωθυπουργού, Αντιγόνη Λυμπεράκη. 

Το πλασάρισμα του Σόρος στην Ελλάδα αποδείχθηκε στρατηγικής σημασίας. Από το 2013 ως το 2015, θα ασκεί επίμονα lobbying και παρεμβάσεις τόσο εντός της χώρας όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προκειμένου να αλλάξει την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου στα θαλάσσια σύνορα της χώρας – ιδίως στο Βορειοανατολικό Αιγαίο. Ενώ θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη μεταναστευτική και προσφυγική κρίση που θα πυροδοτήσει η αλλαγή εξουσίας στην χώρα, και η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, ο οποίος θα εγκαινιάσει μια πολιτική ανοιχτών συνόρων με την Τουρκία, προκαλώντας τη μετακίνηση πάνω από 1 εκ. ανθρώπων μέσα σε μια μόνο χρονιά. Ήταν η αναταραχή που ο Σόρος περίμενε για να ενεργοποιήσει τα δίκτυα επιρροής του και να μετεξελιχθεί σε ανεξάρτητο παράγοντα της ευρωπαϊκής πολιτικής για τη μετανάστευση, προτείνοντας διάφορα σχέδια κανονικοποίησης των μεταναστευτικών ροών και διαχείρισής του από καθεστώτα ανοιχτών συνόρων. 

Όσο για τα… βαφτίσια, είναι γνωστό από πολύ παλιά στην ιστορία ότι οι συμμαχίες συμφέροντος επικυρώνονταν με διάφορες μορφές συγγένειας, ιδίως κουμπαριές, γάμους κ.ο.κ. Η πρακτική αυτή ήταν ευρέως διαδεδομένη μεταξύ των ευρωπαϊκών βασιλικών αυλών και της αριστοκρατίας, ενώ από εκεί θα περάσει και στα ήθη των νεωτερικών ελίτ και προφανώς της… Μαφίας. 

Έτσι, τα κοσμικά γεγονότα του 2009 εξέπεμψαν ένα «σήμα» ότι ο Σόρος ενδιαφέρθηκε σοβαρά για την Ελλάδα, και ήρθε εδώ για να μείνει. Η εξάπλωση των δραστηριοτήτων που αναπτύσσουν τα ιδρύματά του, και ιδίως το Solidarity Now, εν έτει 2020 (όπως φαίνεται και στον χάρτη παρακάτω), αποδεικνύουν του λόγου το αληθές… 

ardin-rixi.gr 
πηγή

Μέσα από το Ιερό Βήμα ακούστηκαν άγριες φωνές: «φύγε από εδώ και μην ξαναπατήσεις το πόδι σου και μη τυχόν κάνεις ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ»

Εχθές περί την μεσημβρία έγινε κάτι συγκλονιστικό όπως μας το περιέγραψαν με δέος. 
Το παρακάτω γεγονός έγινε σε ένα χωρίο της Μακεδονίας, ούτε της Βόρειας όπως πλέον με αυτό το όνομα ευφημίζονται οι γείτονες μας, ούτε της Κεντρικής, ούτε της Δυτικής αλλά ούτε της Αν. Μακεδονίας. 

Για εμάς η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ μας πέρα από τους αυτοδιοικητικούς προσδιορισμούς είναι ΜΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΗ όπως έλεγε ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Παντελεήμων ο Β΄. 

Μεσημεριανές ώρες, τώρα που καλυτέρεψε ο καιρός πήγε ο Ιερέας του Χωριού μαζί με τον νεωκόρο για να καθαρίσουν το εσωτερικό του Ναού και την αυλή του. 

Πρώτα εισήλθαν στον Ιερό Ναό, αλλά ξαφνιάστηκαν από κάτι άγριες φωνές που ακουγόταν μέσα από το Ιερό. 
Προς στιγμή νόμιζαν ότι μπήκαν κλέφτες, αλλά μεσημεριάτικα ήταν λίγο παράξενο να συμβεί αυτό. 
Ο Παππούλης έκανε να πλησιάσει, αλλά οι φωνές στα αυτιά του γινόταν ξεκάθαρες και τον προειδοποιούσαν: 
«φύγε από εδώ και μην ξαναπατήσεις το πόδι σου και μη τυχόν κάνεις ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ» 
Ο Ιερέας κατάλαβε αμέσως τι συνέβαινε (φυσικά δεν υπήρχε κανείς μέσα στο Ιερό Βήμα υποστατικά). 
Έπεσε στα γόνατα και έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε για τις αμαρτίες μας. 
Έκλαιγε για την κατάντια μας, έκλαιγε για τις ημέρες που ζούμε. 

Έκλαιγε πως στις ημέρες μας και μάλιστα τέτοια αγία περίοδο Μεγάλης Σαρακοστής και Πασχαλιάς λόγω της φονικής αυτής πανδημίας επέτρεψε ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ να ζήσουν οι σημερινοί χριστιανοί κάτι που δεν είχαν ζήσει όλες οι προηγούμενες γενιές δηλ. να κλείσουν οι εκκλησίες μας. 

Έκλαιγε με αναφιλητά και έλεγε ότι « για να συμβαίνουν όλα αυτά πρέπει να έχουμε παροργίσει τόσο τον ΑΓΙΟ ΘΕΟ και ότι είμαστε η χειρότερη γενιά χριστιανών κατ όνομα» 

Εκλαιγα και εγώ μόλις το έμαθα αυτό και με αποπήρε ύπνος, μας είπε το παλληκάρι που περιέγραψε το συγκλονιστικό αυτό γεγονός. 
«ακόμα και μέσα στον ύπνο μου πονούσα, όταν εμφανίστηκε μπροστά μου μια ΜΑΥΡΟΦΟΡΕΜΕΝΗ που έκλαιγε και αυτή και μου είπε:
¨δάκρυα θέλω παιδία μου, δάκρυα πολλά για να σας βάλω από την Αυλή του σπιτιού μου μέσα στο Σπίτι του ΥΙΟΥ ΜΟΥ¨»  

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/ 

ΣΤΩΜΕΝ καλώς 

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΙΣΠΑΝΙΑ ΙΙΙ, IV και V,

συνέχεια από τα προηγούμενα μέρη Ι και ΙΙ. ΕΔΩ

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

Πρόλογος 

Στις μέρες του εγκλεισμού που ζούμε, αναλογιζόμενοι τα του οίκου μας και συναισθανόμενοι την σοβαρότητα της κατάστασης, όπως αυτή εκφράζεται και από τη γλώσσα του σώματος των Τσιόδρα-Χαρδαλιά, οι οποίοι καθημερινά κατά την τηλεοπτική ενημέρωση του κοινού εμφανίζονται συνεχώς με τα πόδια τους ενστικτωδώς σταυρωμένα (χιαστί), δείγμα άμυνας, πίεσης, ανασφάλειας και αβεβαιότητας, δεν παύουμε παράλληλα να σκεφτόμαστε και τις φίλες γειτονικές μας χώρες, με την Ισπανία σήμερα να βρίσκεται στο μάτι του ιογενούς κυκλώνα.  

Σαν αφιέρωμα στην δοκιμαζόμενη Ισπανία σας αποστέλλω τμηματικά (σε πέντε μέρη) το πόνημά μου που παρουσίασα τον Οκτώβριο του 1986, στο περιοδικό ΕΠΟΠΤΕΙΑ, το σχετικό με μια περιληπτική ανάπλαση, αναδιάταξη και ανασυγκρότηση του έργου του μεγάλου Ισπανού διανοητή José Ortega y Gasset, πόνημα που συμπεριέλαβα αργότερα στο βιβλίο μου Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ (Εκδόσεις «Άγνωστο», 2005). Σε αυτό αναλύονται οι ιδιαίτερα επίκαιρες σκέψεις του σχετικά: 

I) με τον Τεχνολογικό Πολιτισμό και την απελευθέρωση της Επιστήμης  
II) με τις δυνατότητες που προσφέρει η γλώσσα στο ελεύθερο πνεύμα,  
ΙΙΙ) με τη δομή της κοινωνίας και το ρόλο του ατόμου,  
IV) με τη Φιλελεύθερη Δημοκρατία και 
V) με την πολυδιάστατη Ενωμένη Ευρώπη και τους κινδύνους που περικλείει η εγκαθίδρυση ενός κεντρικού κράτους επάνω της. 

III. Σκέψεις για τη δομή της κοινωνίας και το ρόλο του ατόμου

Η κοινωνία είναι μία δυναμική ενότητα δύο παραγόντων, δύο αλληλεπιδράσεων, των μειονοτήτων και των μαζών. Οι μειονότητες απαρτίζονται από άτομα ή ομάδες ατόμων με εξειδικευμένες ικανότητες και προσόντα σε συγκεκριμένους τομείς. Η μάζα είναι όλοι αυτοί που δεν νοιώθουν ότι έχουν κάποια αξία, που νοιώθουν πως είναι «σαν όλο τον κόσμο», που δεν έχουν το αισθητήριο της διαφοροποίησης. Στο σύμπαν όλα είναι διαφορετικά και όλα μοιάζουν μεταξύ τους, ένα συνεχές διαφοροποιήσεων που η μάζα δεν τις νοιώθει. Όχι μόνον αυτό, αλλά θεωρεί ντροπή να είσαι διαφορετικός από τους άλλους. Η μάζα ισοπεδώνει κάθε τι το διαφορετικό, το ατομικό, το ποιοτικά διακριτό, το επίλεκτο. Κάθε τι που δεν είναι όπως «όλος ο κόσμος» διατρέχει κίνδυνο εκμηδενισμού.

Η διάκριση σε μειονότητες και σε μάζες είναι διάκριση μεταξύ αυτών που ζητούν πολλά από τον εαυτό τους, βάζουν στόχους, με στόχο την υπέρβαση του εαυτού τους, και αυτών που απλώς ζουν για να ζουν, χωρίς προβληματισμούς, χωρίς προσπάθεια. Είναι διάκριση μεταξύ αυτών που προτιμούν το «μεγάλο (δυσκολοκυβέρνητο) όχημα» των ολίγων και εκλεκτών – Mahayana – και εκείνων που επιλέγουν το «μικρό (ανέμελο) όχημα» των πολλών – Hinayana – για να εκφραστεί κανείς με όρους της Βουδιστικής ορθοδοξίας. Αυτών που διαλέγουν τα μονοπάτια και τις ατραπούς και εκείνων που κινούνται άνετα αλλά νωχελικά στις καλοστρωμένες λεωφόρους.

Η διάκριση σε μειονότητες και μάζα δεν είναι ταξική γιατί απαντάται μέσα σε κάθε κοινωνική τάξη. Οι μειονότητες είναι φύσει και ουσία αριστοκρατικές. Όχι κληρονομικώ δικαιώματι. Η κληρονομική αριστοκρατία των Βερσαλλιών δεν είναι παρά το νεκρό απολίθωμα μιας προϋπάρχουσας αυθεντικής αριστοκρατίας. Είναι ο εκφυλισμός της έννοιας της ευγένειας. Η πρωτογενής ευγένεια είναι στη βάση της έννοια δυναμική, όπου τα προνόμια απορρέουν μέσα από δράση, προσπάθεια και ικανότητα. Η ευγένεια εξ αίματος, η κληρονομική, είναι ιδιότητα στατική και παθητική που μεταβιβάζεται σαν αδρανές αντικείμενο. 

Η ζωή του κληρονόμου αριστοκράτη είναι μια ζωή χωρίς προσανατολισμό, δεν ανήκει ούτε στον ίδιο ούτε στον προκάτοχό του. Γιατί χάνει την αυθεντικότητά της και μετατρέπεται σε εκπροσώπηση της άλλης ζωής. Είναι καταδικασμένος να εκπροσωπεί κάποιον άλλο, χωρίς να είναι ούτε ο εαυτός του ούτε ο άλλος. Η σκιά των μέσων που είναι αναγκασμένος να χρησιμοποιεί δεν τον αφήνει να ζήσει τη δική του ιδιαίτερη, προσωπική μοίρα, κάνει τη ζωή του ατροφική. Γιατί η ζωή όλη κι όλη δεν είναι παρά πάλη, προσπάθεια να γίνει αυτό που είναι. Οι δυσκολίες που κάνουν τον άνθρωπο να σφάλλει, να παραπατά στην προσπάθειά του να εκφράσει τη ζωή του, είναι ακριβώς αυτές που ξυπνούν και κινητοποιούν τις δραστηριότητές του, την ενεργητικότητά του, τις δυνατότητές του, αυτές που τον μετασχηματίζουν σε άνθρωπο μέσα από την ελευθερία των επιλογών του. 

Αντίθετα, ο άνθρωπος–μάζα είναι κλειστός σε όλα αυτά. Κλειστός στην αλήθεια και στην κριτική σκέψη. Η διανοητική αδράνεια είναι το κύριο χαρακτηριστικό του. Πιστεύει ότι η ζωή είναι εύκολη, χωρίς τραγικούς περιορισμούς. Θεωρεί τον εαυτό του ηθικά και διανοητικά τέλειο, πλήρη, πράγμα που έχει σαν συνέπεια την αυτοαπομόνωσή του, τον αυτοαποκλεισμό του από κάθε εξωτερικό ερέθισμα. Δεν ακούει, δεν θέτει τις γνώμες του προς αξιολόγηση, δεν αποδέχεται κριτήρια αξιολογήσεως. 

Ο δογματικός άνθρωπος, ο άνθρωπος–μάζα παρεμβαίνει σε όλα, επιβάλλοντας την κοινή–κοινότυπη γνώμη του χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς διερευνήσεις, χωρίς επιφυλάξεις. Είναι αυτός που, όταν ενεργοποιείται, επεμβαίνει στο δημόσιο βίο με «άμεση δράση». Δεν θέλει να δικαιολογήσει τις πράξεις του, δεν ενδιαφέρεται αν οι πράξεις του έχουν λογική ή δίκαιο. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να επιβάλλει τις απόψεις του. Θεωρεί δικαίωμά του να μην έχει λογική, ασπάζεται τη λογική του παράλογου. Ο κλειστός κοινωνικός χαρακτήρας του τον κάνει βίαιο και ανελαστικό, χωρίς περιθώρια ανοχής. «Να τελειώνουμε τις συζητήσεις» είναι συχνή έκφραση που ακούγεται σε φασιστικά, κομμουνιστικά, και συνδικαλιστικά κινήματα πριν από την ανάληψη άμεσης δράσης.

Άμεση δράση για μετασχηματισμό της κοινωνίας με ένα μόνο χτύπημα. Επανάσταση. Κομμουνισμός. Φασισμός. Ουτοπίες που εμπεριέχουν ψήγματα αλήθειας. Αλλά υπάρχει κανείς σ’ ολόκληρο τον κόσμο που να μην διαθέτει κι από ένα μικρό κομματάκι αλήθειας; Το επιθυμητό όμως απέχει πολλά βήματα από το δυνατό. Για να υπερκεράσει κανείς το παρελθόν πρέπει να το κατανοήσει, όχι να το αγνοήσει ή να το διαγράψει από τη μνήμη του. Αυτό είναι και το κύριο λάθος σε κάθε επανάσταση. Προσπαθεί να καταπατήσει το νόμο της συνέχειας. Ο πραγματικός θησαυρός του ανθρώπου είναι ο θησαυρός των λαθών του. Η γνώση και η πείρα μέσα από την προσπάθεια. 

Ο νιτσεϊκός υπεράνθρωπος, ο άνθρωπος που θα υπερκεράσει τον εαυτό του είναι ο άνθρωπος με τη μεγάλη μνήμη. Σπάζοντας τη συνέχεια με το παρελθόν, αρχίζοντας από μια καινούργια αρχή, θυμίζει ενέργειες ουρακοτάγκου – όντος χωρίς μνήμη. Το παρελθόν, ακριβώς γιατί πέρασε από μέσα μας άφησε τα ίχνη του, υπάρχει σαν καταβολή. Οι λαοί συνεχίζουν να προχωρούν με τις εμπειρίες του παρελθόντος, χωρίς να πάψουν να κοιτάζουν το μέλλον. Η εξέλιξη της κοινωνίας στηρίζεται στην πάλη της συνέχειας, μια πάλη εναντίον τόσο των παραλυτικών όσο και των επιληπτικών κοινωνικών στοιχείων, εναντίον δηλαδή και των παλαιοσυντηρητικών απολιθωμάτων και των αναρχοεπαναστατικών σπασμών.

IV. Σκέψεις για την Φιλελεύθερη Δημοκρατία

Για να αντιληφθεί κανείς την εποχή μας θα πρέπει να την δει από κάποια απόσταση. Ο καινούργιος κόσμος που ανέτειλε στην Ευρώπη τον 19ο αιώνα και μέσα στον οποίο ζούμε σήμερα, στηρίχθηκε στην τεχνολογία και στην πολιτική φόρμα που εκφράζει τη θέληση για συμβίωση, τη Φιλελεύθερη Δημοκρατία. Η φιλελεύθερη πολιτική φιλοσοφία είναι εγγενώς συνδεδεμένη με τον σύγχρονο πολιτισμό, γιατί πολιτισμός, πάνω από όλα, είναι θέληση για συνύπαρξη, αντίθετα με τη βαρβαρότητα, κύριο χαρακτηριστικό της οποίας είναι η απομόνωση και ο κοινωνικός ερμητισμός. Ο τρόπος αυτός της δημόσιας ζωής που θεωρείται σήμερα σαν το πιο κατάλληλο έδαφος για να ευδοκιμήσει το φυτό «άνθρωπος», ξεπήδησε μετά από μακρόχρονες διεργασίες μέσα από το γιγαντιαίο εργαστήρι της Ιστορίας.

Η Φιλελεύθερη Δημοκρατία μετρά τον πλησίον και αποτελεί το πρότυπο της «εμμέσου δράσεως» στην κοινωνία. Είναι το καθεστώς που πρεσβεύει ότι σε μια κοινωνία έχουν δικαίωμα να ζήσουν και αυτοί που δεν συμφωνούν με την πλειοψηφία ή με τους ισχυρούς. Διακηρύσσει την απόφαση να συμβιώσει με τον εχθρό και με τον αδύναμο αντίπαλο. Είναι απίστευτο ότι το ανθρώπινο γένος έφτασε σε μια τέτοια όμορφη, παράδοξη, κομψή, «αντι-φυσική» θα έλεγε κανείς πολιτική ιδεολογία. Γι’ αυτό και είναι εκπληκτικό ότι η μάζα θέλει να την απορρίψει. Είναι μια, άσκηση υπερβολικά δύσκολη και πεπλεγμένη για να σταθεροποιηθεί στη Γη. Να συμβιώσεις με τον αντίπαλο. Να κυβερνήσεις λαμβάνοντας υπόψη την αντιπολίτευση. Το πόσο δύσκολο είναι φαίνεται από τον αριθμό των χωρών στις οποίες δεν υπάρχει καθόλου αντιπολίτευση. Η ομογενής μάζα εκμηδενίζει κάθε ομάδα που της αντιτίθεται, δεν θέλει να συμβιώσει μ’ αυτό που δεν είναι όμοιο με την ίδια. Μισεί μέχρι θανάτου κάθε τι που δεν είναι όμοιό της.

Σ’ αυτό μεγάλη ευθύνη φέρει η σημερινή παιδεία. Το σχολείο μαθαίνει στον άνθρωπο την τεχνική της μοντέρνας ζωής, δεν τον διαπαιδαγωγεί. Τον εφοδιάζει με όργανα για να ζήσει και όχι για να κατανοήσει το ιστορικό του χρέος. Τον εμβολιάζει με την υπερηφάνεια και την αλαζονεία των σύγχρονων μέσων, όχι όμως με το πνεύμα και την ιστορική του εξέλιξη που τον οδήγησε σε μια τέτοια πρόοδο. Έτσι οι νέες γενιές τείνουν να αποδεχθούν τον κόσμο σαν παράδεισο χωρίς αρχαία ίχνη, χωρίς προβλήματα, παραδοσιακά και επίκτητα.

Ο κοινότυπος άνθρωπος σήμερα βρίσκεται σ’ έναν κόσμο προηγμένο κοινωνικά και τεχνολογικά και νομίζει ότι αυτό είναι προϊόν της φύσης και όχι αποτέλεσμα ιδιοφυών προσπαθειών εξαίρετων ατόμων. Ανθρώπων που αντιμετώπισαν το αύριο όχι όπως το σήμερα σαν ένα δρόμο- φυλακή που μακραίνει χωρίς να μας απελευθερώνει, αλλά σαν ένα αύριο στο οποίο το κάθε τι είναι δυνατό, από το καλύτερο ως το χειρότερο. Αυτό ακριβώς το απροσδιόριστο αύριο σημαίνει ορίζοντες ανοικτούς σε κάθε δυνατότητα, σε κάθε επιλογή. Αυτή η αύξηση δυνατοτήτων πλούτισε τον κόσμο μας, τον έκανε πιο μεγάλο. Τον έκανε να απομακρυνθεί από την αναγκαιότητα της μιας λύσεως, του επέτρεψε να δράσει, όχι να αντιδράσει αδρανειακά. Και μέσα απ’ αυτή τη διεργασία του πολιτισμού μας τον έκανε να νοιώσει την πληρότητα της ζωής με την διηνεκή ένταση της επιλογής και της δράσεως. Και μέσα από την αδιάκοπη προσπάθεια δημιούργησε τον φιλελεύθερο ασκητή. Και είναι αυτή ακριβώς η ιδιότητα που τον διαφοροποιεί από τη μάζα. Γιατί μάζα δεν είναι ο μεγάλος αριθμός, οι πολλοί, το πλήθος αλλά η αδράνεια που ενυπάρχει σ’ αυτό. Αντίθετα ο φιλελεύθερος άνθρωπος αντικρίζει τη ζωή σαν ρεπερτόριο δυνατοτήτων που το συνθέτουν οι περιστάσεις και οι επιλογές. Η πορεία της ζωής δεν είναι προκαθορισμένη, δεδομένη. Μας εξαναγκάζει να επιλέξουμε. Το να ζεις είναι για τον φιλελεύθερο άνθρωπο να νοιώθεις την ανάγκη ότι πρέπει να κάνεις επιλογές. Η Φιλελεύθερη Δημοκρατία είναι ο τρόπος δημόσιας ζωής που παρέχει τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο. Είναι η ίδια τρόπος ζωής.

V. Σκέψεις για την Ενωμένη Ευρώπη και τον κίνδυνο ενός Κεντρικού Κράτους

Η ενότητα της Ευρώπης αποτελεί ιστορικό ρεαλισμό από τον 11ο αιώνα μ.Χ. και μετά. Η συνύπαρξη των λαών της μέσα σ’ ένα κοινό γεωγραφικό χώρο, ειρηνική ή μαχητική, δεν παύει να είναι συνύπαρξη. Οι πόλεμοί της μοιάζουν περισσότερο με οικογενειακούς καυγάδες γύρω από κληρονομικές υποθέσεις παρά πόλεμοι ριζικής εξολοθρεύσεως του αντιπάλου. Το αποδίδει ίσως καλύτερα η φράση του Κάρολου του Ε’ που αναφερότανε στον πόλεμο με τον Φραγκίσκο τον Α’. «Ο εξάδελφός μου ο Φραγκίσκος και εγώ συμφωνούμε πλήρως. Και οι δυο μας θέλουμε το Μιλάνο».

Απ’ αυτή τη σκοπιά η ενότητα της Ευρώπης είναι πραγματικότητα. Φαντασία είναι η ύπαρξη ανεξάρτητης Αγγλίας, Γαλλίας ή Γερμανίας. Η αλληλεπίδραση και η αλληλεξάρτηση αποτέλεσε ιστορικό κανόνα για τον Ευρωπαϊκό χώρο. Η Ευρώπη θα πρέπει να διατηρηθεί ενωμένη σαν δυναμική ισορροπία ενός πολυδιάστατου πολιτισμικού πλουραλισμού με κοινές ρίζες. Η κύρια δύναμη της ήταν και παραμένει η ικανότητα της να αρνείται τους θεούς, τον Θεό, το Δόγμα, το Απόλυτο. Ουδέποτε στο χώρο της θριάμβευσε ολοκληρωτικά μια ιδέα, μια αρχή, μια ομάδα ή μια τάξη. Πάντα υπήρχε χώρος για εναλλακτικό τρόπο ζωής και σκέψης. Πάντα το περιθώριο γινότανε αποδεκτό. Πάντα στύλωνε τα πόδια για να αντισταθεί στο ρεύμα, το ρευστό και το εφήμερο. «Υπάρχω σημαίνει αντιστέκομαι» ήταν και είναι το έμβλημά της. Ευρώπη, η διηνεκής εγρήγορση του πνεύματος. Αυτή η Ευρώπη πρέπει να μείνει πολυδιάστατη, να μη λειώσει, να μη μετασχηματισθεί σ’ ένα εφιαλτικό ομογενές τμήμα ή σε μια εξίσου εφιαλτική, αυστηρά ιεραρχημένη, μυρμηγκοφωλιά.

Γιατί ο μεγάλος κίνδυνος του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι σήμερα το Κεντρικό Κράτος. Αυτό που με τον παρεμβατισμό του απορροφά κάθε κοινωνικό αυθορμητισμό και συμβάλλει στην αποτελμάτωση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Σ’ ένα τέτοιο κράτος, κανένας καινούργιος σπόρος δεν επιτρέπεται να καρποφορήσει. Η κοινωνία ζει για το κράτος και ο άνθρωπος, στερημένος από τον ιστορικό αυθορμητισμό του που τον στήριζε, τον έτρεφε, και τον ωθούσε, στην αναζήτηση του προορισμού του, ζει για την κυβερνητική μηχανή. Η ζωή γραφειοκρατικοποιείται, ο πλούτος ελαττώνεται, οι γυναίκες μοιάζουν όλες μεταξύ τους, η κοινωνία στρατιωτικοποιείται. Μια τέτοια Ευρώπη σίγουρα δεν θα είναι ο τάφος των θεών, θα είναι το Κράτος, ο τάφος της Ευρώπης.

Ο Καποδίστριας, η πανούκλα και το νέο τερατούργημα της αποδόμησης

Του Νεκτάριου Δαπέργολα
Διδάκτορος Ιστορίας

Ζούμε μέρες κορωνοϊού, μέρες υπαρκτού μεν κινδύνου αλλά και πρωτοφανούς τρομο-υστερίας, μέρες που μία ασθένεια έχει παραλύσει τα πάντα στη χώρα μας (καθώς και σε μεγάλο μέρος του πλανήτη), χρησιμοποιούμενη ως βασικό μέσο ενός παγκόσμιου νεοταξικού πειράματος. Στον βωμό αυτό έχουν φυσικά επιστρατευτεί σχεδόν άπαντα τα ΜΜΕ (που πλέον αφιερώνουν στην υπόθεση αυτή όχι μόνο εξ ολοκλήρου τα δελτία ειδήσεων, αλλά και μέγα ακόμη μέρος του τηλεοπτικού χρόνου τους), καθώς και όποια ακόμη καθεστωτικά συγκοινωνούντα δοχεία θα μπορούσαν να συνεισφέρουν. Τα πάντα επιτρέπονται άνωθεν (ή μάλλον ενδείκνυνται), ακόμη και παραπομπές στο ιστορικό παρελθόν, για να δικαιολογηθεί ο εγκλεισμός μας στα σπίτια, ο περιορισμός της κυκλοφορίας και κυρίως το χειρότερο όλων: το κλείσιμο των ναών και η απαγόρευση της ορθόδοξης λατρείας. Μια απαγόρευση μάλιστα απόλυτη και ολοκληρωτική, χωρίς έστω αστερίσκους, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς να αφήνει περιθώρια εξαιρέσεων με κάποιες έστω προφυλάξεις.

Και φυσικά επειδή τέτοιες περιπτώσεις από το ιστορικό παρελθόν δεν υπάρχουν, τουλάχιστον έτσι όπως προβάλλονται, η μόνη λύση είναι να προβληθούν και να παρουσιαστούν μέσα από τα γνωστά παραμορφωτικά γυαλιά της αποδόμησης. Προσοχή: δεν λέμε να επινοηθούν, γιατί τα μέλη αυτής της πολυπληθέστατης ομολογουμένως πλέον ομάδας που υποδύονται τους ιστορικούς (ή και άλλους δήθεν επιστήμονες των λεγομένων Ανθρωπιστικών Επιστημών) και που κυριαρχούν πλήρως εδώ και χρόνια στις σχετικές πανεπιστημιακές σχολές, είναι αρκετά προσεκτικά, ώστε να μην επινοούν ανύπαρκτα πράγματα, να μη λένε εξολοκλήρου ψεύδη. 

Η μέθοδός τους είναι όχι η επινόηση αλλά η διαστρέβλωση, η προκρούστεια αντιμετώπιση των μαρτυριών των ιστορικών πηγών (αλλού η αυθαίρετη προέκταση κι αλλού η αποσιώπηση). Έτσι είναι που ξαναγράφουν συνολικά την Ιστορία, έτσι μάς είπαν για τους συνωστισμούς και για τον μεταρρυθμιστή Κεμάλ, για την ελληνοτουρκική συνύπαρξη πέντε αιώνων, για το ανύπαρκτο Κρυφό Σχολειό, για τη φωτισμένη δεσποτεία του Αλή Πασά, για την ταξική (και όχι εθνική) Επανάσταση του 1821, για το ελληνικό έθνος που διαμορφώθηκε μετά το 1830 και για τόσα πολλά ακόμη. Βρίσκοντας κάποιες μαρτυρίες, τις οποίες ερμηνεύουν αυθαίρετα (μέσα από το πρίσμα των προκατασκευασμένων εθνομηδενιστικών ιδεοληψιών τους), ενώ αποσιωπούν εσκεμμένα όλες εκείνες (σχεδόν πάντα πολύ περισσότερες) που τους «ξεβολεύουν». Αλλοίωση και παραχάραξη είναι ο τρόπος τους.

Και να τι βρήκαν επ’ εσχάτων κάποιοι από αυτούς για να δικαιολογήσουν την κυβερνητική απόφαση για το κλείσιμο των εκκλησιών, αλλά ταυτόχρονα να σαρκάσουν και τους χριστιανούς. Τα ίδια ακριβώς, μας λένε, έκανε και ο Καποδίστριας, όταν τον Απρίλιο του 1828 κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πανώλη. Σφράγισε εκκλησίες, απαγόρευσε όλες τις θρησκευτικές τελετές, απαγόρευσε μέχρι και να χτυπούν οι καμπάνες. Έβγαλε έως και σχετικό νόμο. Και «αφού τόσο πιστός χριστιανός ήταν ο Καποδίστριας (που μέχρι και τις προειδοποιήσεις για απόπειρα δολοφονίας του αγνόησε το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, για να μη στερηθεί για 2η συνεχή Κυριακή τον εκκλησιασμό) και τόσο τον αγαπάτε εσείς οι σημερινοί πιστοί ως πρότυπο αγνού και ελληνορθόδοξου ηγέτη, σταματήστε λοιπόν τις διαμαρτυρίες για τα τωρινά μέτρα» μάς λένε εμμέσως πλην σαφώς με θριαμβευτικά υπομειδιάματα οι τοιούτοι «ερευνητές». Πιστεύοντας ασφαλώς πως κάτι μέγα εποίησαν και ότι πλέον μας αποστόμωσαν παντελώς. Αφού όμως εμείς διασκεδάσαμε ήδη με τα ψέματα, ας δούμε τώρα και ποια είναι η αλήθεια.

Κατ’ αρχάς βέβαια θεωρώ χρέος μου να πω ότι ακόμη και αν τα πράγματα είχαν συμβεί έτσι όπως μας λένε τα παπαγαλάκια της αποδόμησης, δεν σημαίνει πως επειδή το έκανε ο Καποδίστριας, είναι απαραιτήτως και σωστό. Το ότι υπήρξε πράγματι ο υποδειγματικός Έλληνας ηγέτης, ο πρώτος και ίσως ο τελευταίος της Σύγχρονης Ιστορίας μας, κι ένας άνθρωπος όχι μόνο με τεράστιες ικανότητες, αλλά και πύρινη ορθόδοξη πίστη και φιλοπατρία, δεν σημαίνει πως ήταν και αλάνθαστος. Λάθος εκτιμήσεις και αποφάσεις πήραν πριν από αυτόν και άλλοι σπουδαίοι ηγέτες, ικανοί και φιλόχριστοι. Τα λάθη όλων αυτών δεν δικαιώνονται από το ότι υπήρξαν οι ίδιοι μεγάλοι. Ακόμη λοιπόν κι αν ο Καποδίστριας είχε όντως προβεί σε κλείσιμο ναών, θα λέγαμε απερίφραστα ότι έκανε ξεκάθαρα λάθος. Όμως, πολύ απλά, δεν το έπραξε.

Όπως προαναφέρθηκε, η μέθοδος των αποδομητών είναι η διαστρέβλωση υπαρκτών γεγονότων. Και στην προκείμενη περίπτωση τα υπαρκτά γεγονότα είναι δύο: το ότι ο Καποδίστριας λίγο αφότου έφτασε στην Ελλάδα, ήρθε πράγματι αντιμέτωπος με κρούσματα πανούκλας, από τον Απρίλιο έως και τον Ιούλιο του 1828 και κυρίως στα νησιά του Σαρωνικού (πρωτίστως δε στην Ύδρα και τις Σπέτσες). Και το ότι τον Αύγουστο του 1828 φαίνεται πως συνετάχθη πράγματι ένας νόμος, όπου περιεχόταν και η διάταξη να εμποδίζονται οι θρησκευτικές τελετές και να μη χτυπούν οι καμπάνες σε περιπτώσεις λοιμωδών επιδημιών. Δε υπάρχει όμως τίποτε άλλο πέρα από αυτά: όλα τα υπόλοιπα που γράφονται είναι κακοήθεις εικασίες και ευφάνταστες ερμηνείες. Κακοήθης αυθαιρεσία είναι κυρίως η προληπτική προέκταση του νόμου του Αυγούστου του 1828 (που ελήφθη εκ των υστέρων και αφορούσε αναφανδόν μελλοντικές ενδεχόμενες καταστάσεις), για να εξαχθούν «συμπεράσματα» για όσα συνέβησαν αρκετούς μήνες πριν. 

Αντιθέτως, γνωρίζουμε ότι ο Καποδίστριας τον Απρίλιο του 1828 πήρε όντως μέτρα για την πανούκλα, συνιστώντας μεταξύ άλλων να περιοριστούν οι κάτοικοι των συγκεκριμένων περιοχών στα σπίτια τους και να αποφεύγονται οι μεγάλες συναθροίσεις, για κλείσιμο ναών όμως δεν γνωρίζουμε το παραμικρό. Και ακόμη και αν υποθέταμε πως μεταξύ των συστάσεων συγκαταλεγόταν το να μη διεξάγονται πανηγύρεις ή και ακολουθίες με πολυπληθή εκκλησιάσματα (πράγμα όχι απίθανο, αλλά και πάλι εξαιρετικά αμφίβολο), πολύ περισσότερο δεν υπάρχει απολύτως καμία ένδειξη (πόσο δε μάλλον απόδειξη) για το ότι την άνοιξη εκείνη είχαν κλείσει οι ναοί, δεν τελέστηκαν οι Χαιρετισμοί, δεν γίνονταν Θείες Λειτουργίες, δεν πραγματοποιήθηκαν οι Ακολουθίες της Μ.Εβδομάδας, δεν εορτάστηκε το Πάσχα. Το να φανταστούμε λοιπόν κάποια μέτρα ασφαλείας, δείχνει λογικό. Ελλείψει όμως άλλων μαρτυριών και γνωρίζοντας και τη βαθιά ορθόδοξη πίστη του Κυβερνήτη (όπως και τη στενή σχέση του με τη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας), δεν έχουμε δικαίωμα να ισχυριστούμε τίποτε περισσότερο. 

Όσο για τον νόμο του Αυγούστου του 1828, η απλή φράση ότι εμποδίζονται οι θρησκευτικές τελετές και δεν σημαίνονται οι κώδωνες, αποτελεί μία εξαιρετικά γενικόλογη διατύπωση που και πάλι δεν γνωρίζουμε έως ποίου σημείου απαγορεύσεις περιλαμβάνει και πάντως καθόλου δεν υπονοεί κατ’ ανάγκη την κατάργηση των Ακολουθιών και ειδικά της Θείας Λειτουργίας (που μπορούν κάλλιστα να γίνονται και υπαίθρια ή γενικότερα σε ελεγχόμενες συνθήκες). Ο νόμος αυτός πάντως έχει και άλλα «προβλήματα», καθώς παρότι συνετάχθη τον Αύγουστο, δεν εστάλη προς ψήφισιν παρά αρκετούς μήνες αργότερα (μέσα στο 1829) και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δεν ανεγράφη ούτως ή άλλως ποτέ. Αλλά ακόμη κι αν όντως ψηφίστηκε, δεν εφαρμόστηκε ποτέ από τον ίδιο τον Καποδίστρια, παρότι κρούσματα πανούκλας υπήρξαν και μέσα στο 1829 στην Πελοπόνησο. 

Και γενικότερα μέτρο που περιλάμβανε κλείσιμο ναών, δεν εφαρμόστηκε ποτέ έκτοτε στην Ελλάδα, παρά μόνο μία φορά στη διάρκεια της Βαυαροκρατίας. Αλλά και τότε, είχε πολύ περιορισμένη χρονικά και τοπικά εφαρμογή (αφορούσε μόνο στο νησί του Πόρου), ενώ και πάλι δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι παρά το προσωρινό κλείσιμο των ναών, έπαυσαν να τελούνται Θείες Λειτουργίες έστω και υπαίθρια ή γενικά υπό τις ελεγχόμενες υγειονομικά συνθήκες που προαναφέραμε. Αντίθετα, εκείνο που σίγουρα μαρτυρείται, είναι ότι και οι ναοί συνέχιζαν να λειτουργούν, έστω και με τους ιερείς μόνο μέσα.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν στοιχειοθετούν ένα πολύ χαρακτηριστικό και νωπό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο «ξαναγράφουν» την Ιστορία κάποιοι, διαστρεβλώνοντας και αποδομώντας το παρελθόν. «Επιτυγχάνουν» έτσι στην προκείμενη περίπτωση και την απαράδεκτη απόφαση της σημερινής κυβέρνησης να δικαιολογήσουν, και στους πιστούς να κουνήσουν το δάχτυλο και τον μεγάλο Ιωάννη Καποδίστρια να σπιλώσουν. 

Και δεν διστάζουν βεβαίως να διασπείρουν και άλλες περίεργες ανακρίβειες, όπως αυτό που διάβαζα πρόσφατα σε άρθρο πανεπιστημιακού τινός (μετέχοντος μάλιστα και στο εθνομηδενιστικό εγχείρημα «Ελλάδα 2021»), που δεν αρκείται στα περί δήθεν κλεισίματος των ναών από τον Καποδίστρια, αλλά αναφέρει κιόλας πως η πανούκλα εθεωρείτο παλαιότερα ότι προήλθε από αιγυπτιακό πλοίο του στόλου του Ιμπραήμ (που είχε φέρει αιχμαλώτους προς ανταλλαγήν), αλλά αυτό δεν ισχύει, γιατί οι επιδημίες στην Ελλάδα είχαν ξεκινήσει «από τα πτώματα Τούρκων, Εβραίων και Αλβανών» που είχαν μείνει για πολύ καιρό άταφα μετά την εκτεταμένη σφαγή που διέπραξαν οι άνδρες του Κολοκοτρώνη στην Τριπολιτσά! Και έτσι, παρότι η πανούκλα όντως προερχόταν από αιγυπτιακό πλοίο, όπως προκύπτει από τις πηγές της εποχής, και επίσης τυγχάνει τουλάχιστον κωμικό να συνδέει κανείς αιτιακά γεγονός του 1828 με κάτι που συνέβη 7 χρόνια πριν, επιχειρείται ύπουλα η σπίλωση και του Κολοκοτρώνη και των Ελλήνων επαναστατών και για τη σφαγή που διέπραξαν αλλά και για τα πτώματα που άφησαν άταφα, προκαλώντας κινδύνους για τη δημόσια υγεία. 

Συνοψίζοντας, όσοι ισχυρίζονται ότι ο Καποδίστριας έκλεισε το 1828 τις εκκλησίες και απαγόρευσε τις ιερές ακολουθίες και τη Θεία Λειτουργία, ψεύδονται καταφανώς. Ούτε οι εκκλησίες έκλεισαν ποτέ επί των ημερών του (τα μέτρα κατά της επιδημίας εφαρμόστηκαν σε άλλους τομείς), ενώ και η «προβληματική» νομική διάταξη του Αυγούστου του 1828 όχι μόνο δεν εφαρμόστηκε, αλλά αποτελεί θέμα προς διευρεύνηση ακόμη και το αν ψηφίστηκε και δημοσιεύθηκε καν ποτέ. Υποτιμούν μάλιστα οι εν λόγω «επιστήμονες» και τις συνθήκες εκείνης της εποχής (με μία Ελλάδα κατεστραμμένη, γεμάτη χήρες, γέροντες και ορφανά, γεμάτη αποκαΐδια κι ερείπια, χωρίς γιατρούς και νοσοκομεία και με τον στρατό του Ιμπραήμ λίγο πιο πέρα), καθώς και τη φύση της συγκεκριμένης ασθένειας, που καμία σχέση δεν έχουν με τα σημερινά δεδομένα. Και παρά ταύτα, παρότι υπό το κράτος της αδήριτης ανάγκης ο Καποδίστριας θα μπορούσε να φτάσει έως και σε ακραία μέτρα, ωστόσο δεν το έπραξε. 

Τώρα κάποιοι (μεταξύ αυτών δυστυχώς και αρκετοί ρασοφόροι) τον επικαλούνται, για να μας πείσουν ότι καλώς έκλεισαν σήμερα οι ιεροί ναοί, σε μία εντελώς διαφορετική Ελλάδα και για μία όχι ασφαλώς ακίνδυνη ασθένεια, που ωστόσο καμία σχέση δεν μπορεί κανείς σοβαρά έστω και να υπαινιχθεί πως έχει με τον πάλαι ποτέ αποτρόπαιο Μαύρο Θάνατο. Επειδή όμως η ιστορική αλήθεια είναι πάντα πιο δυνατή από τα αβάσιμα ψεύδη και κακοήθη μυθεύματα, η απόπειρά τους οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα εντέλει: αφού ακόμη και η φρικτή πανούκλα δεν έφερε παύση της ορθόδοξης λατρείας σε μία κατεστραμμένη μάλιστα και πλήρως εξαθλιωμένη Ελλάδα, τα γεγονότα του 1828 μας οπλίζουν στην πραγματικότητα με ένα ακόμη επιχείρημα, όταν καταγγέλουμε ως πρωτοφανή και απαράδεκτα όσα συμβαίνουν τώρα…

Ο προεδρικός «νέος Πατριωτισμός» ως alter ego του κοσμοπολίτικου «νέου Διεθνισμού»

Σύντομα ο «νέος πατριωτισμός» στον οποίο κατέφυγε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα επιστρατευτεί ως όχημα με στόχο την καθυπόταξη των πολιτών, και τον εκφυλισμό της κοινωνικής ζωής και δράσης σε διαχειριστικό δεκανίκι, με το οποίο θα επιδιωχτεί η αναστήλωση των ερειπίων ενός οικονομικού μοντέλου που απέτυχε και καταρρέει σπέρνοντας θάνατο και καταστροφή σε ολόκληρο τον πλανήτη… 

Του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Ως «νέος πατριωτισμός» προσδιορίζεται η δουλοπρέπεια ενός πολιτικού προσωπικού που παραδέρνει στον παρασιτισμό, πρόθυμο να παραμυθιάσει την κοινωνία με ελπίδα και υποσχέσεις, στην βάση του εναλλακτικού μοντέλου διαχείρισης που θα του υποδείξουν οι πάτρωνες… 

Ως «νέος πατριωτισμός» θα επιχειρηθεί επίσης να προσδιοριστεί και μια ευρύτερη διεργασία αλλοτρίωσης της αυθεντικότητας και της πρωτογενούς ιδεολογίας των πολιτών, σε μια προσπάθεια να αμβλύνονται αντιθέσεις και να ισοσκελίζονται τα συγκρουσιακά φορτία που θα ανακύψουν, ως συνεπακόλουθο των αδιέξοδων προσπαθειών ανάκαμψης που διαφαίνεται ότι πρόκειται να υιοθετηθούν… 

Ο προεδρικός «νέος πατριωτισμός» της ανοχής, των αποσυμβολισμών και της αποκοινωνικοποίησης, κινείται στην λογική της απόλυτης αντιστοίχισης με τον κοσμοπολίτικο «νέο διεθνισμό» του δικαιωματισμού, των αυτοπροσδιορισμών και...
της πολυεθνικής σούπας, και διαμορφώνει μαζί του το προσχηματικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο θα γίνει προσπάθεια να οικοδομηθεί η αρχιτεκτονική μιας «νέας αντίληψης», με κυρίαρχα προσδιοριστικά τις νεοαποικιακές προσαρτήσεις, τους νεοπαγείς θεσμικούς εκφυλισμούς και την δημιουργία νέων μηχανισμών καθυπόταξης και ελέγχου, αλλά και μια σειρά από νεοπλασματικές κοινωνικές συμφύσεις, που θα διευκολύνουν τον παροπλισμό των κοινωνιών και την αποδυνάμωση των οργανωμένων κοινωνικών αντιστάσεων. 

Η επιτυχία του εγχειρήματος θεωρείται κρίσιμη για τους εμπνευστές του. Αποτελεί δομικό στοιχείο στα μεταμοντέρνα πρότυπα οικονομικής ανάταξης που μορφοποιούνται, και τα οποία θα δοκιμαστούν μέσα σε ένα έντονα συγκρουσιακό περιβάλλον με πολλαπλά κέντρα ισχύος να διεκδικούν αυξημένο μερίδιο στις υπό διαμόρφωση ισορροπίες της νέας εποχής.

Ο αγνός και άδολος… Ο αυθεντικός πατριωτισμός με την ισχυρή ιστορική του παρακαταθήκη, είναι το μοναδικό ανάχωμα σε αυτήν την γενικευμένη εκφυλιστική διεργασία, και ίσως είναι η πρώτη φορά στην μεταπολεμική εποχή , που οι λαοί έχοντας γευτεί τα επίχειρα του παρασιτικού προστατευτισμού και των οικονομικών και πολιτικών ενοποιήσεων, μπορούν να διεκδικήσουν την δική τους ιστορική ρεβάνς, με όχημα τον Εθνισμό τους και με το μοντέλο του Έθνους – Κράτους να αναβαθμίζεται στρατηγικά και να δίνει την δική του αποστομωτική απάντηση με καταλυτική την παρέμβασή του στις εξελίξεις.

Το πολιτικό υποκείμενο βεβαίως που θα ενεργοποιήσει επιτελικά και θα τροχοδρομήσει πολιτικά αυτήν την πολυσύνθετη διεργασία, παραμένει ζητούμενο σε μια Ευρώπη και φυσικά σε μια Ελλάδα, που παραδέρνει δεκαετίες ολόκληρες στο διεκπεραιωτισμό και στην καθολική κυριαρχία άβουλων ανδρείκελων και πειθαρχημένων χαρτογιακάδων.

Ωστόσο, η ανάγκη δημιουργίας του είναι μονόδρομος. Η «άλλη προοπτική» είναι ο απόλυτος γεωπολιτικός Καιάδας. Γι’ αυτό… Όσοι ζωντανοί… 

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Ο “άγιος” εγκληματίας πολέμου… Το “δοχείο με 3 κιλά μάτια Σέρβων”…

Μετά το πέρας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας, δημιουργήθηκε η Γιουγκοσλαβία, ως ομόσπονδο κράτος, παρά την αντίδραση Κροατών, Βοσνίων και Σλοβένων, οι οποίοι επιθυμούσαν την ανεξαρτησία τους. Στην Κροατία το υπέρ της ανεξαρτησίας κίνημα γρήγορα πήρε εξτρεμιστική μορφή, κατευθυνόμενο υπό τον διαβόητο Άντε Πάβελιτς, αρχηγό της οργάνωσης Ούστασι. 

Υποβοηθούμενοι από τον Μουσολίνι, ο οποίος επεδίωκε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, εποφθαλμιώντας δαλματικά εδάφη, οι Ούστασι δολοφόνησαν τον βασιλιά της Γιουγκοσλαβίας Αλέξανδρο, το 1934. 

Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής εισβολής οι Κροάτες που υπηρετούσαν στον Γιουγκοσλαβικό Στρατό, είτε λιποτάκτησαν, είτε ενώθηκαν με τους Γερμανούς. Σε αντάλλαγμα, τον Απρίλιο του 1941, Χίτλερ και Μουσολίνι συμφώνησαν στην δημιουργία ενός ανεξάρτητου κροατικού βασιλείου, βασιλιάς του οποίου ορίστηκε ένας ανεψιός του Ιταλού βασιλιά κα πρωθυπουργός ανέλαβε ο φανατικός Πάβελιτς. 

Αμέσως μόλις έλαβε την αρχή ο Πάβελιτς, με τη στενή συνεργασία της κροατικής Καθολικής Εκκλησίας, υπό τον καρδινάλιο Αλοίσιους Στέπινατς, άρχισε τον διωγμό των 2.000.000 Σέρβων που ζούσαν στα εδάφη του νέου κροατικού κράτους. Ο διωγμός αυτός, που διήρκεσε μέχρι τις αρχές του 1945, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την εποχή των Ούννων του Αττίλα και της Ιεράς Εξέτασης – ίσως μάλιστα ο Αττίλας και οι ιεροεξεταστές να μπορούν να χαρακτηριστούν πιο φιλάνθρωποι. 

Οι Ούστασι, με τις ευλογίες του Στέπινατς και την ανοχή, τουλάχιστον, του Βατικανού, διέπραξαν απερίγραπτα εγκλήματα κατά των Σέρβων. Ακόμα και λιγότερο φανατικοί Κροάτες, όπως ο πολιτικός Πρβόσλαβ Γκρίζογκονο, δεν άντεξε τόση βαρβαρότητα και απέστειλε επιστολή, το 1942, στον καρδινάλιο Στέπινατς, ζητώντας του να επέμβει για να σταματήσει η σφαγή – ματαίως βέβαια. 

Γράφει στην επιτολή του ο Γκρίζογκονο: «Η σφαγή των Σέρβων άρχισε την πρώτη μέρα της ίδρυσης του ανεξάρτητου κράτους της Κροατίας και συνεχίζεται ως σήμερα. Ο τρόμος δεν συνίσταται μόνο στη δολοφονία. Η σφαγή περιλαμβάνει τα πάντα και τους πάντες, γέρους, γυναίκες, παιδιά. Τα ποτάμια Σάβα και Ντράβα, ο Δούναβης με τους παραποτάμους του έχουν μεταφέρει χιλιάδες πτώματα Σέρβων… 

“Η περίπτωση της Μιλέβα Μπόζινιτς είναι ιδιαίτερα φρικτή. Το παιδί της ξεριζώθηκε από τα σπλάχνα της. Υπάρχει επίσης η περίπτωση των ψητών κεφαλιών (Σέρβων) στη Βοσνία, των γεμάτων με σερβικό αίμα δοχείων, η περίπτωση Σέρβων που υποχρεώθηκαν να πιούν το ζεστό αίμα των συγγενών τους που είχαν δολοφονηθεί… Έγιναν βιασμοί ακόμα και στα ιερά των ορθοδόξων εκκλησιών. Στην πόλη Πέτρινια ένα παιδί υποχρεώθηκε να βιάσει τη μητέρα του… 

“Υπάρχουν λεπτομερείς αναφορές για τα εγκλήματα. Οι Ιταλοί και οι Γερμανοί έμειναν έκπληκτοι από τα εγκλήματα αυτά… Οι Ιταλοί φωτογράφισαν ένα δοχείο που περιείχε περισσότερα από 3 κιλά μάτια Σέρβων, έναν Κροάτη που φορούσε ένα κολιέ από μάτια σέρβων, έναν άλλο Κροάτη, από το Ντουμπρόβνικ, που φορούσε μια ζώνη με κρεμασμένες γλώσσες Σέρβων… 

“Δεν υπάρχουν ανάλογες περιπτώσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Θα πρέπει να προστρέξουμε στην Ασία, την εποχή του Ταμερλάνου ή του Τζένκινς Χαν…για να συναντήσουμε παρόμοια κατάσταση» (Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλλι, «Ο Αρχιεπίσκοπος της Γενοκτονίας», Εκδόσεις Προσκήνιο, Αθήνα 2000). 

Κροάτες φωτογραφίζονται με το κομμένο κεφάλι Σέρβου.

Αξίζει να σημειωθεί, επίσης, ότι διοικητής του μεγαλύτερου στρατοπέδου εξόντωσης των Σέρβων, των Εβραίων και των Τσιγγάνων, στο Γιασένοβατς, όπου δολοφονήθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου, ήταν ένας καθολικός ιερέας, ο Μίροσλαβ Μαϊστόροβιτς, o οποίος,προσωπικά, έσφαξε εκατοντάδες. 

Στο στρατόπεδο διεξάγονταν «διαγωνισμοί» ταχείας σφαγής, με νικητή τον Κροάτη που, σε δεδομένο χρονικό διάστημα, θα έσφαζε τους περισσότερους. Πρωταθλητής αναδείχτηκε ένας Κροάτης φρουρός, ο οποίος, εντός έξι περίπου ώρες, έσφαξε, 1386 Σέρβους. 

Ο “άγιος” καρδινάλιος με τον φασίστα Κροάτη ηγέτη Πάβελιτς.

Το 1998 πάντως το Βατικανό ανακήρυξε τον Στέπινατς άγιο. Ενώ ο Άντε Πάβελιτς, προστατεύτηκε από το Βατικανό, το 1945 και τελικά, μετά από περιπλάνηση στην Ισπανία του Φράνκο και στην Αργεντινή του Περόν, ο Πάβελιτς, θα πεθάνει ήσυχος και πάμπλουτος, στον Άγιο Δομίνικο, προστατευόμενος από τον δικτάτορα Τρουχίγιο. Συνολικά οι Κροάτες εξόντωσαν, με φρικτά βασανιστήρια, τουλάχιστον 700.000 Σέρβους, 50.000 Εβραίους και 30.000 Τσιγγάνους.

πηγή 

ΣΧΟΛΙΟ

Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μετά την προσευχή του Πάπα για τον κορωνοϊό στις 18 Μαρτίου, φούντωσαν οι θάνατοι σε Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία... (δηλαδή στις κυριότερες ρωμαιοκαθολικές χώρες της Ευρώπης...)

"Το Πρόβλημα είναι που ΔΕΝ πεθαίνουν οι άνθρωποι" Κων/νος Μητσοτάκης. Η Παγκόσμια εντολή της Νέας Τάξης (βίντεο)

από το κανάλι Βίντεο Ορθοδοξίας 

Στο 1ο μέρος θα δείτε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος αποκαλύπτει δημόσια ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΣΗΜΕΡΑ το οποίο είναι καθώς λέει, Η 3η ΗΛΙΚΙΑ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ !!! Με αυτές τις ιδέες γαλουχούσε τους νέους της εποχής του !!! ================ 

Στο 2ο μέρος του βίντεο, θα δείτε επιλεγμένα αποσπάσματα από την ταινία του αμερικανού δημοσιογράφου Alex Jones του 2007 "ENDGAME - Το Σχέδιο για την Παγκόσμια Υποδούλωση", αλλά και άλλες πηγές, όπου αποδεικνύεται οτι Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΛΙΤ ΤΩΝ ΠΛΟΥΣΙΩΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ. 

Λες και ο ΘΕΟΣ, που φέρνει στη ζωή τόσους ανθρώπους (7,5 δις σήμερα), ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ, διότι δεν μπορεί να τους θρέψει η Γη, που ο ίδιος ο Θεός δημιούργησε!!! Αντί να στρέψουν το βλέμμα τους, όλοι αυτοί οι "άσοφοι" της παγκόσμιας ΕΛΙΤ στα θησαυροφυλάκιά τους, για να βρουν την απάντηση στην παγκόσμια φτώχια και δυστυχία που εκείνοι δημιουργούν, τους φταίει ο Θεός που φέρνει στον κόσμο τόσες ψυχές, αλλά και αυξάνει τη διάρκεια ζωής των ανθρώπων. Γι αυτό η ΕΛΙΤ αυτή είναι υπέρ των εκτρώσεων, και του ελέγχου των γεννήσεων, ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός της γης, για να τον κυβερνήσουν ευκολότερα, μέσω μιας ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!!! 

Στην ταινία αυτή του Alex Jones αποδεικνύεται φανερά οτι η παγκόσμια ΕΛΙΤ των πλουσίων τάσσεται υπέρ της "ΑΝΑΓΚΗΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ", την οποία προωθούν μέσω της επιστήμης της "Ευγονικής" πάνω από 1 αιώνα τώρα, αλλά και άλλες πιο σύγχρονες αντιλήψεις, περί "δήθεν" προστασίας του περιβάλλοντος, ανάγκης παγκόσμιων ( "πονηρών" ) εμβολιασμών κλπ. Στο 8.30 λεπτό του βίντεο μιλάει ο Dr. Michael Coffman - Ph D.Forest Science, ερευνητής οκοσυστημάτων, ο οποίος συνετέλεσε στο μπλοκάρισμα της Συνθήκης για την Παγκόσμια Βιοποικιλότητα (1995) των Ηνωμένων Εθνών, στο προσχέδιο της οποίας δηλωνόταν ΞΕΚΑΘΑΡΑ πως πρέπει να μειωθεί ο ανθρώπινος πληθυσμός από τα 6 δις τότε στο 1 δις. Τα συμπεράσματα δικά σας, για τη σχέση που μπορεί να έχει η ταινία αυτή του Alex Jones (και τα άλλα αποσπάσματα) με: 

1. Την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ λόγω Κορωνοϊού σήμερα, 
2. ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, που θα παγιοποιηθεί (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού), 
3. Τη μετατροπή των πόλεων σε ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ, 
4. Τον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ("πονηρό") ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ, που ψηφίστηκε πρόσφατα και στην Ελλάδα (ΦΕΚ 42/Α 25-2-2020) και 
5. Την ανάγκη ελέγχου των εμβολιασμένων μελλοντικά, μέσω ενός ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ (!!!)

Οι καλύτεροι Χαιρετισμοί

Του Σπυρίδωνος Ζομπαλά

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2020. Δ’ Χαιρετισμοί. 

Πλησιάζω περπατώντας τον ναό του Αγ. Νικολάου στην Πάτρα. Στην τσέπη η ταυτότητα και η βεβαίωση για σωματική δραστηριότητα.
Έχει προηγηθεί (στις 25) η εισβολή γνωστού δημοσιογράφου στον ναό και η κατόπιν ενόχληση του Μητροπολίτη και της Αστυνομίας από τον ίδιο δημοσιογράφο, για μέτρα κατά του ιερέα του ναού*.

Φθάνω έξω από το ναό. Βλέπω παραταγμένους τουλάχιστον 5-6 αστυνομικούς. Πλησιάζω.
- Που πάτε κύριε; Δώστε μου την βεβαίωσή σας. 
Tη δίνω.
- Που μένετε;
- Σ……..
- Είσαστε λίγο μακριά από το σπίτι σας. Θα πρέπει να επιστρέψετε.
- Και πόσο επιτρέπεται να πηγαίνουμε;
- 1 με 1,5 χιλιόμετρο.
- Και είναι μακρύτερα από το σπίτι μου έως εδώ; 

Ο αστυνομικός σκέπτεται και μάλλον δυσκολεύεται να απαντήσει. Λογικό γιατί στην πραγματικότητα η απόσταση είναι λίγο λιγότερο από 1 χιλιόμετρο.
- Καλά, περάστε.
- Μπορώ να ανάψω ένα κεράκι στο ναό;
- Μπορείτε.

Περνάω έτσι τον έλεγχο. Κάποιοι δεν τα κατάφεραν και χρεώθηκαν με πρόστιμο. Η γριούλα που δεν είχε φτιάξει βεβαίωση. Ο νέος που είχε μεν βεβαίωση αλλά είχε έρθει από προάστιο των Πατρών και δεν μπορούσε να δικαιολογήσει σωματική άθληση τόσο μακριά από το σπίτι του.

Είχε προηγηθεί νωρίτερα, η απόπειρα της αστυνομίας να κλείσει εντελώς ο ναός, όμως η σθεναρή στάση του π. Αναστασίου την απέτρεψε. Το γιατί επιχειρήθηκε κάτι τέτοιο, τη στιγμή που δεν υπάρχει κρατική ή εκκλησιαστική απόφαση κλεισίματος των ναών, παραμένει άγνωστο.

Μπαίνω στο ναό. Ο φωτισμός χαμηλός. Στο βάθος του ναού 2-3 μέτρα μπροστά από το ιερό στέκεται η εικόνα την Παναγίας. 2 λαμπάδες καίνε αριστερά και δεξιά της. 

Ασπάζομαι (φιλώντας) τις άγιες εικόνες. Ίσως και με περισσότερη ζέση από ότι συνήθως. Πλησιάζω και ασπάζομαι και την Παναγία. Ο π. Αναστάσιος στέκεται 2-3 μέτρα μακριά της προσευχόμενος σιωπηλά. Το βλέμμα του πέφτει επάνω μου και μία έκπληξη ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Λίγα νέα παιδιά (αγόρια και κορίτσια) στέκονται προσευχόμενα, διασπαρμένα μέσα στο ναό. Άτυποι εύζωνες, φρουροί του Μητέρας του Παντός. Από τα ηχεία του ναού ακούγεται η ψαλμωδία της ακολουθίας των Χαιρετισμών που τελείται σε κάποιον άλλο ναό εκείνη τη στιγμή και μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της Εκκλησίας των Πατρών. 

Είναι γνώριμη η φωνή αυτή. Είναι του επισκόπου μας. Τραγικοί άνθρωποι σε τραγικές στιγμές. Στιγμές που και σίδερα λυγίζουν. Στιγμές που θέλεις να μείνεις σιωπηλός, ανέκφραστος και όμως είναι τόσο δύσκολο. Στιγμές που σε πολιορκεί η κατάνυξη. Και είναι τόσο απερίγραπτη. Μυστηριώδης. Εξωπραγματική. Το μυαλό ταξιδεύει ασυναίσθητα στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Στην μεγάλη προδοσία της θυσίας του Χριστού. Στην ακύρωση της εντολής Του για την απρόσκοπτη τέλεση του Μυστηρίου Του. 

Αχ, αρχιερείς μου, τι θα απολογηθείτε που αντί να υπακούσετε τον Χριστό υπακούσατε τους κοσμικούς άρχοντας;
Αχ, ιερείς μου, τι θα απολογηθείτε που και εσείς προτιμήσατε αντί για τον Χριστό να υπακούσετε στους επισκόπους σας;
Και εσύ Λαέ του Θεού, τι θα απολογηθείς που άδειασες τους ναούς και κλείστηκες στο σπίτι σου χωρίς να υποστηρίξεις την Αλήθεια, ακόμα και από τότε που δεν είχε απαγορευθεί η Θεία Λατρεία;

Η ακολουθία φτάνει κάποτε στο τέλος της.
Ήταν πράγματι οι καλύτεροι Χαιρετισμοί. 
Μέχρι τους επόμενους…

(*) του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου

Κορονοϊός και «Μεγάλος Αδερφός»

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης 

Κοινωνικές έριδες και διαφωνίες εν μέσω πανδημίας και απαγόρευσης κυκλοφορίας. 
Μέχρι σήμερα, είχαμε τους «μένουμε σπίτι» εναντίον των «γεμίζουμε τις παραλίες και τα πάρκα». 
Αυτούς που έφυγαν για τα χωριά τους, εναντίον αυτών που παρέμειναν στις πόλεις. 
Μόνιμοι κάτοικοι χωριών και νησιών, εναντίον περιστασιακών επισκεπτών. 
Χειροκροτητές μπαλκονιών εναντίον σκεπτικιστών των πληκτρολογίων. 
Άπληστοι συλλέκτες χαρτιών υγείας, μασκών και αντισηπτικών εναντίον όλων. 
Fake news εναντίον αληθινών ειδήσεων. 
Ανεύθυνοι πολίτες εναντίον υπεύθυνων. 
Νέοι άνθρωποι εναντίον γεροντότερων. 
Γέροι άνθρωποι, εναντίον των μέτρων καραντίνας. 

Και από αύριο, τους υποστηρικτές της καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας, εναντίον των αρνητών και παραβατών. 

Και μέσα σε όλο αυτό το χαοτικό κλίμα, μια κυβέρνηση που προσποιείται πως για κάθε αρνητική εξέλιξη στο θέμα της καταπολέμησης του COVID – 19, φταίνε αποκλειστικά και μόνο οι ανυπότακτοι πολίτες. 
Και πως πρέπει να δεχτούν κάθε μέτρο και κάθε απαγόρευση που εφαρμόζει η κυβέρνηση, αδιαμαρτύρητα και απροβλημάτιστα, διότι γίνεται πάντοτε για το «γενικό καλό». 

Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, φροντίζουν να στηρίζουν σθεναρά αυτήν τη «γραμμή» με όλους τους τρόπους. Ακόμα και «παραφουσκώνοντας» γεγονότα και ειδήσεις, προκειμένου να συντηρήσουν αμείωτο τον φόβο που εκπέμπεται ανεξέλεγκτος από τους τηλεοπτικούς δέκτες. 

Ενώ οι πολίτες βρίσκονται εύλογα σε ένα κλίμα σύγχυσης και φόβου, την ίδια στιγμή ανοίγεται ένα «λαμπρό» πεδίο για να εφαρμοστούν νεοταξικές πολιτικές που υπό κανονικές συνθήκες θα χρειαζόντουσαν χρόνια ή και δεκαετίες για να γίνουν αποδεκτές από τις πλειοψηφίες. 

Όσο εμείς βρισκόμαστε σε θέση άμυνας και αναγκαστικής ή ηθελημένης παραχώρησης ατομικών ελευθεριών και εκτοξεύοντας ευθύνες ο ένας στον άλλον, φαίνεται πως στο παρασκήνιο, κάποια κέντρα εξουσίας ξεκίνησαν να εργάζονται πυρετωδώς, για να επωφεληθούν από αυτήν την (παγκόσμια και εγχώρια) κρίση και να πετύχουν όσα περισσότερα μπορούν. 

Έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε πως όταν η Ελλάδα πέρασε από μία άλλου είδους εθνική κρίση, τα capital controls το 2015, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, η χρήση του πλαστικού χρήματος από τους Έλληνες πολίτες, τριπλασιάστηκε. 

Έτσι και στην παρούσα κρίση, για την οποία ουδείς γνωρίζει για πόσο διάστημα θα κρατήσει, βλέπουμε πως και πάλι προωθείται μαζικά η χρήση καρτών και το ηλεκτρονικό εμπόριο. 

Ο καταναλωτής θα εξοικειωθεί και θα συνδεθεί ακόμα περισσότερο με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές, και τα μετρητά ήδη αντιμετωπίζονται από πολλούς σαν μιαροί, εν δυνάμει φορείς του ιού που πρέπει να εκλείψουν. 

Παράλληλα, διαβάζουμε για προτάσεις και έρευνες πολυεκατομμυριούχων μεγιστάνων όπως ο Bill Gates, να εφαρμοστούν σε πολίτες μαζικά μέτρα «ψηφιακής πιστοποίησης» για να πιστοποιείται ηλεκτρονικά, το ποιος νόσησε από τον κορονοϊό, ποιος έκανε το (μελλοντικό) εμβόλιο και ποιος όχι. 

Ως ψηφιακό πιστοποιητικό, εννοούν την υποδόρια ή επιδερμική τοποθέτηση ενός μικροτσίπ που θα εσωκλείει το ακριβές ιατρικό ιστορικό κάθε πολίτη. Δηλαδή ό,τι ακριβώς ισχύει και για τα κατοικίδια ζώα. 

Ακόμα, διαβάζουμε για νέες εφαρμογές κινητών στη Νότια Κορέα, οι οποίες εντοπίζουν σε πραγματικό χρόνο και δείχνουν σε χάρτη, που ακριβώς βρίσκεται ο κοντινότερος άνθρωπος – φορέας κορονοϊού. 

Ενημερωθήκαμε για ανησυχητικές δηλώσεις όπως αυτή του Ιταλού περιφερειάρχη του Βένετο, Λούκα Ζάια, ο οποίος εκτίμησε ότι η παρακολούθηση των ατόμων μέσω των κινητών τους τηλεφώνων «είναι μια εξαιρετική λύση», προκειμένου να γίνονται σεβαστά τα μέτρα περιορισμού. 

Παρακολουθήσαμε στους δέκτες μας τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη, Νίκο Χαρδαλιά, να δηλώνει με αυστηρό και δυσοίωνο ύφος, πως «η ελληνική πολιτεία γνωρίζει και γνώριζε ποιοι περνούν τα διόδια». 

Ακούσαμε και διαβάσαμε δηλώσεις από πρώην και νυν Έλληνες πολιτικούς, που μίλησαν για την επιτακτική ανάγκη μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης, ώστε να επιτευχθεί μια πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση εναντίον της απειλής της πανδημίας. 

Βλέπουμε την αργία της Κυριακής να «ξηλώνεται» σιγά σιγά στις συνειδήσεις του λαού, μέσα από «περίεργες» αποφάσεις της κυβέρνησης. Τα super markets να παραμένουν ανοιχτά και τις Κυριακές, ενώ είναι αυτονόητο, πως οι υπόλοιπες έξι ημέρες της εβδομάδας είναι υπεραρκετές για να ψωνίσουν οι πολίτες τις απαραίτητες προμήθειες. 

Είδαμε να γίνονται πρωτοφανή γεγονότα, όπως η απαράδεκτη σύλληψη του Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ, και ο σχηματισμός δικογραφίας εις βάρος του, επειδή… τόλμησε να πάει κόντρα στη φασιστική απαγόρευση όλων των ακολουθιών, και να τελέσει τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. 

Όλα αυτά, και άλλα πολλά γεγονότα που συμβαίνουν αυτές τις παράξενες μέρες που διανύουμε, θα πρέπει σίγουρα να μας θέτουν σοβαρούς προβληματισμούς και να μας κρατούν σε εγρήγορση και επαγρύπνηση. 

Το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο ξεμπροστιάστηκε μέσα σε λίγες μόνο μέρες, από έναν ιό. Τα σύνορα των χωρών έγιναν ως δια μαγείας και πάλι χρήσιμα και αναγκαία για όλους. Οι κρατικοποιήσεις ήρθαν ξανά στο τραπέζι των πιθανών επιλογών. Η δήθεν «Ευρωπαϊκή οικογένεια» ξεγυμνώθηκε και αυτή, στροβιλιζόμενη μέσα σε μία δίνη εσωστρέφειας όλων των Ευρωπαϊκών κρατών. 

Βασικές ατομικές ελευθερίες γίνονται από μέρα σε μέρα, αντικείμενα διαπραγμάτευσης ή και απαγόρευσης. 

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει σίγουρα, αν κάποια από αυτά τα μέτρα είναι προσωρινά ή ήρθαν για να μείνουν. 

Είναι ανάγκη να έχουμε την προσοχή μας στραμμένη, όσο στο προσκήνιο, τόσο και στο παρασκήνιο των εξελίξεων. 

Ίσως, οι μεγαλύτεροι κοινωνικοί αγώνες δεν δίνονται τώρα, αλλά θα δοθούν μετά την εξαφάνιση της πανδημίας… 

Πηγή: Sportime 
ΑΒΕΡΩΦ

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αθήνα 30.3.2020

Ο Μανώλης Γλέζος, η μνήμη του έθνους, δεν είναι πια ανάμεσά μας. 

Ο ακαταπόνητος αγωνιστής, ο επαναστάτης, ο πρώτος παρτιζάνος της Ευρώπης, ο άνθρωπος που μαζί με τον συναγωνιστή του Λάκη Σάντα κατέβασαν τον αγκυλωτό σταυρό, το μισητό σύμβολο του ναζισμού από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, τον Μάιο του 1941, δίνοντας το σύνθημα για την παλλαϊκή Εθνική Αντίσταση στον ελληνικό λαό και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, έφυγε σήμερα από κοντά μας, βυθίζοντας στην θλίψη όλους τους Έλληνες αλλά και τους δημοκράτες όπου γης. 

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν φλογερός και ακάματος πατριώτης, αλλά ταυτόχρονα και έμπρακτος διεθνιστής. Παιδί του ελληνικού λαού, ο Μανώλης Γλέζος, εμπνεόμενος από το δημοκρατικό λαϊκό πατριωτισμό, τις αγωνιστικές παραδόσεις και μορφές της μακραίωνης ιστορίας αυτού του έθνους, έκανε πράξη ζωής την αλληλεγγύη στους μαχόμενους ανθρώπους όπου γης, στους αγωνιζόμενους λαούς και έθνη απέναντι στην τυραννία, την εξάρτηση, την ξένη κατοχή, την καταπίεση οποιασδήποτε μορφής. 

Κάθε μέρα της ζωής του, μέχρι την ύστατη ώρα, ήταν αφιερωμένη ως λόγος, πράξη, παράδειγμα, στην ανεξαρτησία και τη λευτεριά της πατρίδας, στη δημοκρατία, στην κοινωνική προκοπή των ανθρώπων και την ανάπτυξη του τόπου, στα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς.

Τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, έδωσε φωνή και περιεχόμενο στο δίκαιο αγώνα της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών, αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της δράσης του στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

Αποχαιρετούμε με πόνο ψυχής τον Πρόεδρό μας, έχοντας την ακράδαντη πεποίθηση ότι η μνήμη και το έργο του ενώνουν όλους τους Έλληνες. Τον μαχητή, τον διανοούμενο, τον συγγραφέα. Αποχαιρετούμε τον αγνό άνθρωπο, τον αγωνιστή, τον φίλο, τον ακέραιο χαρακτήρα, που έζησε μια ζωή πλούσια σε αγώνες και θυσίες για το σύνολο των Ελλήνων. Μια ζωή ασκητική και χωρίς έπαρση, παρ’ όλο ότι το όνομα και η φήμη του έφτανε έως τα πέρατα της γης. 

Εκφράζουμε θερμά συλλυπητήρια στην σύντροφο της ζωής του, την αγαπημένη μας Γεωργία, καθώς και στα παιδιά του και τα εγγόνια του. Είναι κρίμα που ο Πρόεδρός μας κηδεύεται υπ’ αυτές τις συνθήκες απαγόρευσης της κυκλοφορίας και περιορισμού των εκδηλώσεων εξαιτίας της πανδημίας, κάτι που οφείλουμε όλοι να σεβαστούμε. Διαβεβαιώνουμε όμως τους συμπολίτες μας ότι μόλις αρθούν οι απαγορεύσεις θα τον τιμήσουμε με ανοιχτή εκδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος. 

Αγαπημένε μας Πρόεδρε, σπάνιε φίλε και συναγωνιστή Μανώλη, η μνήμη σου αιώνια, ο αγώνας σου, ο αγώνας του ελληνικού λαού και όλων των καταπιεσμένων, συνεχίζεται και το παράδειγμά σου θα δείχνει πάντα «φωτεινό το δρόμο για τη λευτεριά». Και σου δίνουμε ιερή υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα για Δικαιοσύνη κι Αποζημίωση, τον αγώνα για τη δικαίωση της Αντίστασης και της θυσίας του ελληνικού λαού μέχρι τη νίκη!  

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η ευημερούσα (;) γενιά

Γράφει ο Παναγιώτης Κωστόπουλος

Ανήκω στη γενιά των σαραντάρηδων. Η γενιά μας είναι απ’ αυτές που μέχρι σήμερα, δεν έζησαν κάποιο πόλεμο σε πεδίο μάχης, ενώ αντίθετα, σύμφωνα με την γνώμη των περισσοτέρων, ζει σε ευμάρεια. Η ευμάρεια αυτή, όπως υποστηρίζουν, προέρχεται από το εύκολο χρήμα και την μεταπολιτευτική καλοπέραση που δημιούργησε, την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης, από την τεχνολογική ανάπτυξη που υλοποιείται με γεωμετρική πρόοδο και από την κατάργηση των συνόρων στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Είναι όμως έτσι;

Το πρώτο σοκ που θυμάμαι ως νεαρός, ήταν η μετάθεση συγγενικού μου προσώπου λόγω πολιτικών φρονημάτων στα χρόνια της μεγάλης κόντρας πράσινων και μπλε. Το δεύτερο τράνταγμα ήταν ο πόλεμος και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, που έφτασε μέχρι τον βομβαρδισμό της από τους «συμμάχους» και παρά το νεαρό της ηλικίας μου, καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά με το «δίκαιο» και το «άδικο».

Στο μεσοδιάστημα, στην χώρα μας, ως μαθητές, ζήσαμε την περίοδο του σημιτικού εκσυγχρονισμού, που πολεμούσε ανοιχτά τα ταυτοτικά στοιχεία του έθνους μας.

Παράλληλα βιώσαμε και την απώλεια ελληνικού εδάφους με το γκριζάρισμα τον Ιμίων, ενώ μετά από λίγα χρόνια, ζήσαμε την προσπάθεια επιβολής του επαίσχυντου «σχεδίου Ανάν» στην Κύπρο μας και την αντίδραση των αδελφών μας, με προεξάρχοντα τον εθνάρχη Τάσο Παπαδόπουλο και την προσπάθεια άλωσης της σχολικής ιστορίας, με το βιβλίο της Ρεπούση.

Μετά ζήσαμε την κατάρρευση της οικονομίας. Μιας οικονομίας που στηριζόταν στα δανεικά που κάποιοι έπαιρναν αφειδώς μερικά χρόνια πριν για να βολέψουν τους δικούς τους και καλείται να πληρώσει η γενιά μας και οι επόμενες γενιές. Τότε ήταν που μπήκαμε στα μνημόνια που δίχασαν τον λαό, υποθήκευσαν την περιουσία του κράτους και μας κατέστησαν «φόρου υποτελείς». Ύστερα ήρθε το κλείσιμο των κυπριακών τραπεζών και τα capital controls. 

Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, ζούμε όλο και πιο έντονα το ζήτημα της μετανάστευσης/ λαθρομετανάστευσης, το οποίο εκτός από κάποιους πραγματικούς πρόσφυγες που έχριζαν ασύλου, εγκατέστησε στη χώρα μας ένα πλήθος κόσμου που εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι για να πλουτίσουν και κάποιοι όπως ο Ερντογάν, για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους, κάτι που επιβεβαιώθηκε και από τα πρόσφατα γεγονότα του Έβρου που βιώνουμε. 

Τελευταία γεγονότα ήταν στην πατρίδα μας το ξεπούλημα της Μακεδονίας και σε παγκόσμιο επίπεδο η πανδημία του κορονοϊού που ζούμε, η οποία εκτός από φόβο, μας γεμίζει με σκέψεις και μας κάνει να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα και πολλές βεβαιότητες, ακόμα και για την ιδέα της ελευθερίας και για τον ίδιο τον πολιτισμό μας. 

Με όλα τα παραπάνω, μικρότερα ή μεγαλύτερα γεγονότα, δημιουργείται το ερώτημα, αν τελικά η κοινωνία μας ευημερεί… 

Δημοσιεύτηκε στις 28/3/20 στην εφημερίδα “Δημοκρατία”.
πηγή

Ο σημαιοφόρος του Θ. Κολοκοτρώνη πέθανε «ως κακούργος επί της ψάθης»

Διαβάζοντας τα Απομνημονεύματα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, του Γέρου του Μοριά, ο επιμελής αναγνώστης επισημαίνει πως υπάρχουν «πρόσωπα κλειδιά», τα οποία στήριζαν τις επιλογές του. Άνθρωποι της εμπιστοσύνης του, οι οποίοι αφενός γνώριζαν τον χαρακτήρα και τις διαθέσεις του, και αφετέρου υλοποιούσαν τους σχεδιασμούς και τις αποφάσεις του. Οι σχέσεις του γέρου με τους ανθρώπους που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού ξεπερνούσαν κατά πολύ τις τυπικότητες και τα τετριμμένα και μετατρέπονταν σε σχέσεις ζωής και συγγένειας. Εξάλλου αναλάμβαναν αποστολές που απαιτούσαν τυφλή υποταγή και σε πολλές περιπτώσεις έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους.

Ένας εξ αυτών των ανθρώπων του Θ. Κολοκοτρώνη ήταν και ο Νικόλαος Καραχάλιος, ο μπαϊρακτάρης του, όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε. Δηλαδή ο σημαιοφόρος του, αξίωμα το οποίο βρισκόταν υψηλά στην ιεραρχία των καπεταναίων. Το μπαϊράκι, το οποίο έχει τη ρίζα του στο περσικό μπαϊράκ (=σημαία), σημαίνει το μικρό λάβαρο ή τη μικρή σημαία. Εξ ου και ο μπαϊρακτάρης (=σημαιοφόρος) από παραφθορά του μπαργιάκ = νταρ = σημαία + ο φέρων. Τα μπαϊράκια ήταν διακριτικό ομάδων της κλεφτουριάς. 

Οι σημαντικότεροι οπλαρχηγοί είχαν το δικό τους μπαϊράκι, με ιδιαίτερα χρώματα ή γράμματα για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Το μπαϊράκι, το φλάμπουρο, σήκωνε ο πιο ανδρείος άντρας της ομάδας που ονομαζόταν μπαϊρακτάρης ή φλαμπουριάρης. Τον ρόλο αυτό διαδραμάτιζε ο Ν. Καραχάλιος, τον οποίο ο γέρος χρησιμοποιούσε και σε διάφορες σημαντικές και επικίνδυνες αποστολές. Όπως συνέβη στην πολιορκία της Κορίνθου, όπου τις συνεννοήσεις με τους κλεισμένους στο Κάστρο ανέλαβε ο Ν. Καραχάλιος. 

Σε συνεργασία με τον αγιουτάντε του Κολοκοτρώνη, δηλαδή τον υπασπιστή του Φωτάκο, αναλάμβαναν τέτοιου είδους αποστολές. Σε μία από αυτές μάλιστα, όπως περιγράφει ο Θ. Κολοκοτρώνης, ο Ν. Καραχάλιος τραυματίστηκε στο κεφάλι. Σύντομα όμως αποκαταστάθηκε και συνέχισε τον αγώνα. Ήταν τέτοια η εμπιστοσύνη που έδειχνε στους ανθρώπους του αυτούς ο Κολοκοτρώνης, ώστε υπήρξαν περιπτώσεις που τους άφηνε στο πόδι του σε κρίσιμες στιγμές, όταν είχε ανάγκη από ξεκούραση ή έπρεπε να απομακρυνθεί.

Ο Ν. Καραχάλιος ακολούθησε τον αρχηγό του σε όλες τις πολεμικές περιπέτειες και έζησε μαζί του τις μεγάλες συγκινήσεις. Μετά την απελευθέρωση οι δρόμοι τους χωρίστηκαν. Ο μεν Θ. Κολοκοτρώνης υπέστη τις γνωστές περιπέτειες, ενώ ο Ν. Καραχάλιος, μακριά από τους μηχανισμούς εξουσίας, προσπαθούσε να επιβιώσει αξιοπρεπώς φέροντας τον βαθμό του λοχαγού και αποκτώντας πολυμελή οικογένεια. 

Εκείνο που δεν αναφέρεται στις γνωστές πηγές είναι τι απέγινε ο λοχαγός Ν. Καραχάλιος όταν απελευθερώθηκε η πατρίδα. Ακολούθησε δυστυχώς την τύχη που είχαν τόσοι και τόσοι αγωνιστές. Ο γραμματικός αγωνιστής της μεγάλης Εθνεγερσίας και εκδότης μετά την απελευθέρωση Ιωάννης Φιλήμων φρόντισε να γράψει λίγες λέξεις για το δραματικό τέλος του Ν. Καραχάλιου. 

Ήλθε στην Αθήνα για να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειάς του, αλλά δεν άντεξε. Ο άνθρωπος που αντιμετώπισε κατά μέτωπο στα πεδία των μαχών τους Τούρκους υπέκυψε στις στερήσεις και τις κακουχίες που γνώρισε μετά την απελευθέρωση. Πέθανε στις 17 Αυγούστου 1847 σε κατάσταση απόλυτης πενίας. Όπως χαρακτηριστικά γράφει ο Φιλήμων «απεβίωσεν ως κακούργος επί ψάθης, ένεκα δυστυχίας εσχάτης, αφήσας ταύτην και μόνην κληρονομίαν εις σύζυγον και τέκνα». Το μόνο που βρήκε στην Αθήνα ήταν ένας τάφος κοντά σε εκείνον που είχε θαφτεί πέντε χρόνια νωρίτερα ο αρχηγός του Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Οι πραγματικοί αγωνιστές έφευγαν ο ένας μετά τον άλλον, κακήν κακώς, χωρίς να απολαύσουν τα αγαθά της ελεύθερης πατρίδας. Έφευγαν πικραμένοι βλέποντας να κυριαρχούν οι άκαπνοι και χωρίς να γνωρίζουν τις οδούς των ραδιουργιών που μετέρχονταν οι άνθρωποι της εξουσίας.

πηγή 

ΣΧΟΛΙΟ

Δυστυχώς σήμερα κυβερνούν οι πολιτικοί απόγονοι των προδοτών και διεφθαρμένων εκείνων πολιτικών που μας επιβλήθηκαν εκείνη την εποχή...
Και εμείς οι απόγονοί του Γένους μας και των ηρώων και αγωνιστών του, παραμένουμε υπόδουλοι του θελήματος όλων αυτών των αισχρών ξενόδουλων υπάρξεων....