Η γλώσσα του θαύματος…

Γράφει ο ΠαπαΗλίας Υφαντής

Οι γιορτές των αγίων αποτελούν ανατομία της ανθρωπότητας και της ιστορίας της.
Καθώς διαχρονικά και παγκόσμια επιβεβαιώνεται το παράδοξο: Ενώ οι ψιλικατζήδες του εγκλήματος καταδικάζονται εν ονόματι του νόμου, οι χονδρέμποροι χειροκροτούνται και καταλαμβάνουν καίριες θέσεις σε κυβερνητικούς θώκους!.Κι ακόμη πιο πέρα πάμπολλοι ήρωες, σοφοί και άγιοι διώκονται σαν οι χειρότεροι των κακούργων.

Μη σας σκανδαλίζει, είπε ο Χριστός στους μαθητές του, το γεγονός ότι θα αντιμετωπίσετε το μίσος των ανθρώπων. Αρκεί να σκεφθείτε ότι ο περισσότερο μισητός στον κόσμο είμαι εγώ ο ίδιος. 

Και ποιοι είναι αυτοί, που μισούν και διώκουν τους αγίους, τους σοφούς και τους ήρωες;

Δεν είναι βέβαια κάποιοι ληστές και κακούργοι, που «φιλοξενούνται» σε τόπους εξορίας ή σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Αλλά, όπως προαναφέραμε, είναι ο καλός υπόκοσμος της άρχουσας αναρχίας. Ο οποίος κηρύσσει διωγμό εναντίον της δικαιοσύνης και όσων αγωνίζονται να τη μεταβάλουν σε πραγματικότητα. Ενώ για τους εαυτούς τους κάνουν νόμο και καθεστώς-συνταγματικά μάλιστα κατοχυρωμένο-την αδικία και το έγκλημα.

Και δεν το κάνουν αυτό μόνο οι κοσμικοί άρχοντες, αλλά και οι θρησκευτικοί: Η ιερή εξέταση, οι σταυροφορίες, οι ιεραποστολικές εκκαθαρίσεις, σε βάρος των Ινδιάνων, είναι έργο των χριστιανών. Και μάλιστα με τις ευλογίες του, λεγόμενου, χριστιανικού ιερατείου. Με αποτέλεσμα να φτάνουν σε τέτοιο σημείο διαστροφής, ώστε να θεοποιήσουν το έγκλημα και να δολοφονήσουν τον ίδιο το Θεό.

Μέσα στα πλαίσια αυτά μπορούμε να κατανοήσουμε τα βασανιστήρια σε βάρος των αγίων, των σοφών και των ηρώων. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση του Αγίου Χαραλάμπου: Γιατί για κανέναν άλλο λόγο δεν στιγματίστηκε ως επικίνδυνος ταραχοποιός, παρά μόνο γιατί πάλευε για το δίκιο και ευεργετούσε ποικιλοτρόπως τους συνανθρώπους του.

Και πρέπει να τονιστεί ότι αυτοί, που τον εδίωξαν, τον εδίωξαν στο όνομα της θρησκείας τους, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η ειδωλολατρία: Αυτοί, που θα σας διώκουν, είπε ο Χριστός στους μαθητές του, θα πιστεύουν ότι εκδηλώνουν την αγάπη τους απέναντι στο Θεό.

Όμως τον τελευταίο λόγο στην αναμέτρηση ανάμεσα στους αγίους και τους εκπροσώπους της εγκληματικής εξουσίας δεν τον έχει η εγκληματική εξουσία αλλά οι άγιοι. Και για ν’ αποδειχθεί αυτό περίτρανα αρκεί να αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό:

Ιούλιος 1944. Οι αντάρτες στήνουν ενέδρα κοντά στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας και σκοτώνουν μερικούς Γερμανούς. 
Οι Γερμανοί -σύμφωνα με τα ναζιστικά αντίποινα- αποφασίζουν να τουφεκιστούν 100 (εκατό) κάτοικοι των Φιλιατρών και να καεί η μισή η πόλη. Η εκτέλεση αποφασίστηκε να γίνει στις 19 Ιουλίου.

Το βράδυ παρουσιάζεται στον ύπνο του τοπικού Γερμανού διοικητή Κοντάου, αλλά και του Γερμανού στρατηγού στην Τρίπολη ένας γέροντας ασκητής, που απαιτεί να μην πραγματοποιηθεί η εκτέλεση.

Οι Γερμανοί βέβαια είναι σκληροί και αγέρωχοι. Αλλά και ο ασκητής, επιβλητικός και απαιτητικός, δεν εννοεί να τους αφήσει να ησυχάσουν, αν δεν τους μεταπείσει να ματαιώσουν το κακούργημα, που έχουν αποφασίσει. Υποσχόμενος ότι, εφόσον ικανοποιήσουν το αίτημά του, θα τους βοηθήσει να επιστρέψουν αυτοί και οι άνδρες τους σώοι και αβλαβείς στην πατρίδα τους.

Την επόμενη ο Γερμανός διοικητής Κοντάου συγκεντρώνει τους ιερείς της πόλεις. Κι αφού διαπιστώνει ότι ο καλόγερος δεν ήταν μεταξύ τους, περιέρχεται τους ναούς της πόλης, προκειμένου να διαπιστώσει ποιος ήταν αυτός, που τους αναστάτωσε όλη τη νύχτα και τους έκαμε να αλλάξουν τη σκληρή τους απόφαση.

Και να, που τον αναγνωρίζει στην εικόνα του πολιούχου της πόλης Αγίου Χαραλάμπου. Μπροστά στην οποία γονατίζει και προσεύχεται. Παρότι ως διαμαρτυρόμενος δεν πίστευε, ως τότε, στη μεσιτεία, όχι μόνο των αγίων, αλλά ούτε και της Παναγίας…

Ύστερα από ένα χρόνο, όταν πια ο Κοντάου είχε γυρίσει στην πατρίδα του, ο Άγιος Χαράλαμπος και πάλι παρουσιάζεται στο όνειρό του και του ζητάει να τον επισκεφτεί στη γιορτή του (10 Φεβρουαρίου).

Επίσκεψη και προσκύνημα, που γινόταν κάθε χρόνο, ενόσω ο Κοντάου, που στο μεταξύ έγινε ορθόδοξος, ζούσε, και, όπως λέγεται, συνεχίζεται να γίνεται από τους απογόνους του, που κι αυτοί έγιναν ορθόδοξοι…

Το θαύμα αυτό δεν κυκλοφορήθηκε από κάποιες θρησκόληπτες γριούλες ούτε επινοήθκε από κάποιους επαγγελμαίες κληρικούς ούτε ανήκει σε κάποιο αβέβαιο και μακρινό παρελθόν. Είναι τωρινό πασίγνωστο και πανθομολογούμενο. Και βεβαιωμένο από αλλοεθνείς και αλλόδοξους, που θα είχαν κάθε λόγο να το αμφισβητήσουν και να το απορρίψουν. Και γι’ αυτό είναι πομπός πολλαπλών μηνυμάτων: 

Πρώτα-πρωτα της ακατανίκητης δύναμης της προσευχής. Που ασφαλώς τη νύχτα εκείνη μέσα στο καμίνι του ανείπωτου πόνου οι κάτοικοι των Φιλιατρών ομοθυμαδόν, με ολονύκτια και διάπυρη προσευχή είχαν κάνει. 

Κι ακόμη της αθανασίας των αγίων και πολλών άλλων κεκοιμημένων. Που είναι πολύ περισσότερο ζωντανοί και ισχυροί από εμάς τους θεωρητικά ζωντανούς, που μπορεί να είμαστε ουσιαστικά νεκροί και ανίσχυροι. Αφού, και όταν ζουν και μετά το βιολογικό τους τέλος, γνωρίζουν να μιλούν την πειστικότερη απ’ όλες τις γλώσσες, που είναι η γλώσσα του θαύματος. Στην οποία υπακούουν και υποτάσσονται και τα βουνά και οι θάλασσες και τα ουράνια σώματα και τα ζώα. Ακόμη και οι κακούργοι…Και αυτήν ακριβώς μίλησε και ο Άγιος Χαράλαμπος στους Γερμανούς…

«Ανάγκα τε και θεοί πείθονται», έλεγαν οι αρχαίοι. Κι ακόμη πως «την προαίρεση των ανθρώπων ούτε ο Δίας δεν μπορεί να την αλλάξει». Όμως… Στο χριστιανισμό ισχύει το αντίστροφο. Αφού το καθετί και ο καθένας-και η ανάγκη και η προαίρεση- υπακούουν στη θέληση του Θεού. Αλλά και στη μεσιτεία των αγίων…. 

Παπα-Ηλίας Υφαντής