Ως πότε θα σε (μας) περιμένει ο Θεός Σπύρε Παπαδόπουλε;

Η είδηση:

– Όχι μόνο δεν φοβήθηκε καθόλου τον καρκίνο, αλλά τον… σνόμπαρε κιόλας ο Σπύρος Παπαδόπουλος 
– Δεν του έδωσε καμία σημασία, ακόμη κι όταν ο γιατρός τού επεσήμανε τον κίνδυνο να έχει κάνει μετάσταση η αρρώστια! 

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος δεν λέει τυχαία, χρόνια τώρα, «Στην υγειά μας, ρε παιδιά» στους Ελληνες τηλεθεατές. Κι αυτό διότι πάλεψε με τον καρκίνο και βγήκε νικητής! 

Μιλώντας για την περιπέτεια που πέρασε σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο γνωστός ηθοποιός ανέλυσε αρχικά τη φιλοσοφία του για τη ζωή και τον θάνατο. «Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά τον θάνατο. Ούτε στον Θεό πιστεύω» είπε χαρακτηριστικά, καταλήγοντας στην άποψη πως «υπάρχει αυτό που ζούμε τώρα». 

«Αμα πεθάνεις, δεν καταλαβαίνεις ότι πέθανες. Και, όταν είσαι ζωντανός, είσαι ζωντανός. Είναι η άποψή μου τέτοια, γιατί έχω και δυο τρία πολύ σοβαρά -τουλάχιστον φαινομενικά- ατυχήματα με τη μηχανή που έχω περάσει. Σε δύο απ’ αυτά ήμουν σίγουρος ότι “τελειώνω”. Και ήμουν απολύτως ψύχραιμος, έλεγα ”ωραία, μέχρι εδώ ήταν”… Για να τύχει τώρα το άλλο, το μαλ…μένο, να βουτήξει το τζιπ του μπαμπά του κρυφά τη νύχτα, να περάσει το κόκκινο και να πέσει πάνω μου εκείνη την ώρα, που ήμουν στη Βουλιαγμένης, και να με πετάξει κάτω, λέω ”ε, αυτό ήταν”» εξήγησε ο πρωταγωνιστής στο oneman.gr 

Και συνέχισε μιλώντας για την αρρώστια του: «Δεν φοβήθηκα ούτε τότε που μου είπαν ότι ”άμα έχει περάσει και στα άλλα όργανα ο καρκίνος, έχεις τρεις μήνες ζωή”. Θυμάμαι, πήρα τον γιο μου τηλέφωνο, του λέω “κοίταξε να δεις, μέχρι εδώ, καλά ήμασταν, αυτό”… Τελικά, τη γλιτώσαμε. Αλλά δεν τραβάω κάνα ζόρι. Και τελικά, απ’ ό,τι μου είπαν οι γιατροί, το γεγονός ότι πήγα τόσο καλά σε μεγάλο βαθμό οφειλόταν και σ’ αυτή τη συμπεριφορά. Στην αρχή ούτε αυτοί με πιστεύανε, μου λέγανε “νομίζαμε ότι το παίζεις, ρε”, και μετά, όταν με γνωρίσανε μέσα στο νοσοκομείο, είδανε και αυτοί ότι όντως δεν φοβόμουνα. Ελεγα “ο καρκίνος τη δουλειά του κι εγώ τη δικιά μου. Εγώ έχω δουλειές. Δεν με χέζετε τώρα, τι μ…κίες είναι αυτές;”. Δεν του έδωσα σημασία. Τον σνόμπαρα!» 

πηγή 

ΣΧΟΛΙΟ


Δυστυχώς κάποιοι την έχουν ψωνίσει για τα καλά...
Οσα κι αν κάνει ο Θεός να τους συνεφέρει, αυτοί το βιολί τους...
Η αμετανοησία στον άνθρωπο, η έπαρση και ο εγωισμός είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι...
Ο διάβολος σε πιάνει μέσα από εκεί που ξέρει πολύ καλά ότι θα ανταποκριθείς και θα βγάλεις από μέσα σου τον χειρότερο ματαιόδοξο και αυθάδη χαρακτήρα σου...


Σπύρε Παπαδόπουλε είσαι συμπαθής παρουσιαστής... Είσαι συμπαθής άνθρωπος...
Τι συνέβει όμως στην ζωή σου και έφτασες σε αυτό το πνευματικό κατάντημα;
Ποιος ευθύνεται για την πρώτη σου απέχθεια προς τον Θεό;
Γιατί το να τα καταλάβεις όλα αυτά τα αστεία που λες, μόνος σου είναι δύσκολο...
Είμαι σίγουρος ότι ούτε μελέτησες τα της πίστης μας, ούτε μίλησες με πνευματικούς ανθρώπους της Ορθοδοξίας μας...
Συνεπώς κάποιος σου δημιούργησε το κενό και εσύ το γέμισες με ανόητες θεωρίες αθεϊας...


Μήπως φταίει το ότι είσαι αριστερός;
Δεν νομίζω...
Γνωρίζω πολλούς αριστερούς Χριστιανούς Ορθοδόξους...
Μήπως φταίει το ότι έβγαλες ένα σκασμό λεφτά στην ζωή σου;
Μπα... ούτε κι αυτό γιατί υπάρχουν και λεφτάδες που πιστεύουν (κι ας είναι λίγοι)...


Ο Θεός όμως αγαπάει τον άνθρωπο... Αγαπάει κι εσένα κι όλους μας...
Οι δοκιμασίες διαδέχονται η μια την άλλη (είσαι ήδη πάνω από τον μέσο όρο) κι όμως παραμένεις ένας άνθρωπος σκληρός απέναντι στον Θεό.
Σηκώνεις το χέρι στον ουρανό και φωνάζεις αυτό που σου ψιθυρίζει ο αντίχριστος σατανάς στο αυτί:
"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ"


Θα έρθει όμως εκείνη η φοβερή στιγμή του θανάτου...
Η στιγμή εκείνη που η ψυχή που έθεσε ο Θεός στο σώμα, με εντολή Του θα αποχωρήσει...
Και τότε την φοβερή εκείνη στιγμή για όλους μας, που θα ακουστεί η φωνή του Κυρίου να λέει "γιατί με αγνόησες;"
Οταν ο άθεος θα διαπιστώσει ότι δεν ήρθε το τέλος, αλλά αρχίζει η αιώνια ζωή την οποία με μανία προσπαθούσε να απορρίψει, τότε θα αρχίσει ο τριγμός των οδόντων...
Τότε όμως θα είναι αργά...


Σπύρε Παπαδόπουλε πως πάνε οι εξετάσεις στην ζωή αυτή;
Σε ρωτάω εγώ ένας συμμαθητής σου στο διπλανό θρανίο...
Γράφεις τίποτα ή πας για κενή κόλλα;


Ο καθηγητής βάζει τα θέματα στο πίνακα...
Εγώ τα βλέπω με τρόμο και φόβο και στίβω το μυαλό μου να γράψω κάτι....
Κι εσύ απο δίπλα κραυγάζεις με κλειστά μάτια και κλείνοντας με τα χέρια σου τα αυτιά σου: "Δεν υπάρχει καθηγητής", "δεν υπάρχει πίνακας", "δεν έχω συμμαθητές", δεν γράφουμε εξετάσεις"....


Τι πρέπει να κάνουμε να σε πείσουμε να τα ανοίξεις πριν τελειώσει η ώρα του διαγωνίσματος;


Κι όχι τίποτα αλλά είναι ένα διαγώνισμα με ανοικτά βιβλία μέσα στα οποία οι μεγάλοι δάσκαλοι και φροντιστές μας, μας έδωσαν τις λύσεις των θεμάτων....
Το μόνο που μένει σε εμάς είναι να έχουμε ανοικτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς και της ψυχής μας....


Βιάσου γιατί το κουδούνι κοντεύει να ακουστεί.....