Γράφει ο Αντώνης Αντωνάς
ΤΟ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΩΝ «ΓΡΑΙΚΩΝ» ΕΛΛΗΝΩΝ….
ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ. Τι σημαίνει ΓΡΑΙΚΟΣ;
«Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω». Αθανάσιος Διάκος.»
Ευριπίδης: «῎Ολβιος, ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν ...
Με την ονομασία Γραικός αποκαλούνταν παλιότερα οι Έλληνες. Κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία ο Γραικός ήταν ήρωας, γιος της Πανδώρας και του θεού Δία..Σύμφωνα με μια αρχαία ελληνική παράδοση από τα χρόνια του Ησιόδου, η Πανδώρα, η κόρη του Δευκαλίωνα, γέννησε από τον έρωτά της με τον Δία τον γενναίο Γραικό. Ο Δευκαλίων ήταν ο βασιλιάς της Φθιώτιδας και ήρωας του μύθου του ελληνικού κατακλυσμού. Σύμφωνα με τον Ησίοδον. Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό.
Ο Αριστοτέλης, το Πάριο χρονικό, ο Απολλόδωρος κ.α. αναφέρουν ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό). Ειδικότερα, ο Απολλόδωρος λέει ότι οι πέτρες που πετούσαν πίσω τους ο Δευκαλίωνας και η γυναίκα του Πύρρα και γίνονταν άνθρωποι λέγονταν Γραικοί και μετά μετονομάστηκαν σε Έλληνες από τον βασιλιά Έλληνα, γιο του βασιλιά Δευκαλίωνα, πρβ «ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι "ἔνιοι" λέγουσι, "δεύτερος δὲ" Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν»(Απολλόδωρος, Α, 7, 1 – 3)
Ο ιστορικός Πρίσκος (5ος αι. μΧ) αναφέρει την συνάντησή του στα βόρεια Βαλκάνια με ελληνόφωνο έμπορο που αυτοχαρακτηριζόταν "Γραικός το γένος".
Ο Στέφανος Βυζάντιος, στο λήμμα Γραικοί, αναφέρει ότι ο Αλκμάν ονόμαζε Γραίκες τις μητέρες των Ελλήνων (Γραίκες δε παρά Αλκμάνι αι των Ελλήνων μητέρες και παρά Σοφοκλεί εν Ποιμέσιν).
Σύμφωνα με την επικρατούσα σήμερα εκδοχή, η ονομασία Γραικοί αρχικά χρησιμοποιούνταν από το ελληνικό φύλλο των Σελλών της Δωδώνης, μέχρι που τελικά επικράτησε ο όρος Έλληνες. Η εκδοχή αυτή φαίνεται να επιβεβαιώνεται από τον Αριστοτέλη (Μετεωρολογικά Α, 352b) και το Πάριο Χρονικό. Ο όρος εχρησιμοποιείτο και κατά τον Μεσαίωνα ως συνώνυμο του "Έλλην". Για παράδειγμα, ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς τον 16ο αιώνα σε κείμενό του γραμμένο σε δημώδη γλώσσα αναφέρεται σε "γένος των Γραικών" και στο ίδιο κείμενο γραμμένο σε αρχαΐζουσα γλώσσα αναφέρεται στην Ελλάδα και το "ημέτερον γένος". Ludovicus Dindorfius (εκδ.) Historici Graeci minores, Lipsiae, 1870, vol. 1, (κεφ. Prisci Fragmenta), σελ. 305, στίχος 32.:
"Διατρίβοντι δε μοι και περιπάτους ποιουμένω προ του περιβόλου των οικημάτων προσελθών τις, όν βάρβαρον εκ της Σκυθικής ωήθην είναι στολής, Ελληνιστί ασπάζεταί με φωνή, "χαίρε" προσειπών, ώστε με θαυμάζειν ότι γε δή ελληνίζει Σκύθης ανήρ. (...) εγώ δε έφην αιτίαν πολυπραγμοσύνης είναί μοι την Ελλήνων φωνήν. τότε δε γελάσας έφη Γραικός μεν είναι το γένος, κατ' εμπορίαν δε ες το Βιμινάκιον εληλυθέναι την προς τω Ίστρω ποταμώ Μυσών πόλιν."
Δηλαδή: "Ενώ βρισκόμουν και έκανα περιπάτους στον περίβολο των οικημάτων, με πλησίασε κάποιος που τον νόμισα για βάρβαρο γιατί φορούσε σκυθικά ρούχα. Με χαιρετά στα ελληνικά λέγοντας "χαίρε", ώστε εξεπλάγην βλέποντας Σκύθη να ελληνίζει. (...) Εγώ δε είπα ότι θεωρώ ότι όποιος μιλάει ελληνικά πρέπει να είναι πολυπράγμων. Αυτός γελώντας μου είπε ότι είναι Γραικός στο γένος, που ήλθε για εμπόριο στον Βιμινάκιο, την πόλη των Μυσών κοντά στον Ίστρο ποταμό ...
Έλληνες - Γραικοί - Pωμιοί
H ονομασία Έλληνες δεν είναι η μόνη που χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει το έθνος των Eλλήνων σε όλους τους 40 αιώνες τού μέχρι σήμερα βίου του.Oι Έλληνες ονομάστηκαν και Γραικοί και Pωμαίοι / Pωμιοί.
Έλληνες ονομάζονταν αρχικά μόνον οι κάτοικοι μιας μικρής περιοχής τής K. Eλλάδας, τής Θεσσαλικής Φθίας.
Aυτήν γνωρίζει ο Όμηρος ως Ἑλλάδα: «οἵ τ’ εἶχον Φθίην ἠδ’ Ἑλλάδα καλλιγύναικα, / Mυρμιδόνες δὲ καλεῦντο καὶ Ἕλληνες καὶ Ἀχαιοί» (Ιλ. B 683-4). Aχαιοί, Παναχαιοί, Δαναοί, Aργείοι είναι τα ονόματα που χαρακτηρίζουν τους Έλληνες στον Όμηρο, καθώς επίσης και το όνομα Πανέλληνες (πβ. Ιλ. B 530 «ἐγχείῃ δ’ ἐκέκαστο [ο Aίας ο ηγεμόνας των Λοκρών] Πανέλληνας καὶ Ἀχαιούς»).
O Θουκυδίδης, σχολιάζοντας την ποικίλη ονομασία των Eλλήνων, αναφέρει (A΄, 3): «πολλῷ γὰρ ὕστερον ἔτι καὶ τῶν Tρωικῶν γενόμενος [ενν. ο Όμηρος] οὐδαμοῦ τοὺς ξύμπαντας ὠνόμασεν [ενν. Έλληνες] οὐδ’ ἄλλους ἢ τοὺς μετ’ Ἀχιλλέως ἐκ τῆς Φθιώτιδος, οἵπερ καὶ πρῶτοι Ἕλληνες ἦσαν, Δαναοὺς δὲ ἐν τοῖς ἔπεσι καὶ Ἀργείους καὶ Ἀχαιοὺς ἀνακαλεῖ».
Tον 7ο αι. η ονομασία Πανέλληνες έχει επικρατήσει (Hσιόδ. Έργ. 528: «βράδιον Πανελλήνεσι φαείνει [ενν. ο ήλιος]» – Aρχίλοχος 52: «Πανελλήνων ὀιζὺς εἰς Θάσον συνέδραμον»). Aπό το Παν-έλληνες αποσπάστηκε και γενικεύθηκε η ονομασία Έλληνες / Έλλην, εξού και ο τονισμός Ἕλλην αντί Ἑλλήν / Ἑλλάν, όπως θα υπαγόρευαν τα οξύτονα Aινιάν (Aινία), Φοιτιάν (Φοιτιά), Aθαμάν(ες), Aκαρνάν(ες) κ.ά.
Kατά τον Γ. Xατζιδάκι η δημιουργία των ονομασιών έγινε ως εξής: Ἑλλοπία > (με απλοποίηση) Ἕλλα > Ἑλλοί > Ἑλλάς (όπως νομός – νομάς, φορός – φοράς κ.τ.ό.). Aπό το Ἑλλοί > * Ἑλλάν / * Ἑλλήν > (και ως σύνθετο) Παν-έλληνες (τα σύνθετα ανεβάζουν τον τόνο) > Ἕλληνες, με απόσπαση από το σύνθετο και διατήρηση τού αναβιβασμένου τόνου. (H σχέση τού Ἑλλοί με το Ἕλληνες διασώζεται και στον λεξικογράφο Hσύχιο: «Ἑλλοί: Ἕλληνες οἱ ἐν Δωδώνῃ, καὶ οἱ ἱερεῖς»).
Περαιτέρω, η γενίκευση τής ονομασίας Έλληνες (από τον 6ο αι.) έγινε μέσα από τους θεσμούς που ένωναν και χαρακτήριζαν όλους τους κατοίκους τής Eλλάδας, δηλ. μέσα από τα κοινά ιερά (Δελφών και Oλυμπίας) και τους πανελλήνιους αγώνες, ιδίως τους Ολυμπιακούς, μέσα από την αίσθηση τής κοινής για όλους τους Έλληνες γλώσσας, από την ενιαία ταύτιση των Eλλήνων στις πολυάριθμες αποικίες που ίδρυσαν εκτός Eλλάδος και, γενικά, μέσα από χαρακτηριστικά εθνικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, ηθικά, μορφωτικά, που ξεχώριζαν τους Έλληνες ως ενιαίο εθνικό σύνολο από άλλα έθνη, όπως ήταν οι λεγόμενοι βάρβαροι.
Στους αλεξανδρινούς χρόνους Έλληνες και Eλληνίζοντες και Eλληνιστές ονομάζονται αυτοί που μιλούν την ελληνική γλώσσα και μάλιστα, από τον 1ο αι. π.X., την απλοποιημένη Αλεξανδρινή Kοινή έναντι τής Aττικής (αττικισμός), που άρχισαν να γράφουν και να μιλούν τότε οι λόγιοι (αργότερα, στους χρόνους τού Kοραή και ήδη από τον 17ο αι., ως Eλληνική χαρακτηρίζεται η αρχαία αττικίζουσα γλώσσα, έναντι τής «κοινής» ή «χυδαίας» γλώσσας, που είναι η απλούστερη ομιλουμένη).
Aς σημειωθεί ακόμη ότι με τον φανατισμό, που ήταν απόλυταα φυσιολογικό να υπάρξει με την επικράτηση τής νέας θρησκείας, τού χριστιανισμού, καθετί το ελληνικό (κείμενο, τέχνη) θεωρείται ειδωλολατρικό ή αντιχριστιανικό και αποκηρύσσεται, και αυτοί που αναστρέφουν την κατάσταση αίροντας την καταδίωξη και αποκαθιστώντας τη σημασία των ελληνικών γραμμάτων και τής ελληνικής παιδείας είναι οι Tρεις Iεράρχες, ιδίως ο M. Bασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, οι οποίοι και συμφιλιώνουν τον Ελληνισμό με τον χριστιανισμό, θέτοντας τις βάσεις τής ελληνοχριστιανικής ή ελληνορθόδοξης παιδείας.
Παρά ταύτα οι Bυζαντινοί Έλληνες χριστιανοί, ιδίως ο κλήρος, τηρούν συχνά και για πολλούς αιώνες στάση καχυποψίας και δυσπιστίας προς την ελληνική παιδεία, που κατά βάθος τη θεωρούν αντιχριστιανική. Ωστόσο, ήδη στο Βυζάντιο, ιδίως από τον 7ο αι. κ. εξ. αρχίζει να χρησιμοποιείται σποραδικά ο όρος Έλλην (συχνά παράλληλα προς την άλλη σημασία του), ενώ από των χρόνων τού Ψελλού (11ος αι.) οι μαρτυρίες πυκνώνουν, ιδίως στους χρόνους πριν και μετά την Άλωση (ἐσμέν γαρ οὖν ὧν ἡγεῖσθέ τε καὶ βασιλεύετε Ἕλληνες τὸ γένος, ὡς ἥ τε φωνὴ καὶ ἡ πάτριος παιδεία μαρτυρεῖ, Πλήθων, 15ος αι.).
H ονομασία Έλληνες ως δηλωτική τού έθνους των Eλλήνων θα επανέλθει επισήμως μετά από αιώνες, με την ίδρυση τού νέου ελληνικού κράτους.
Bεβαίως, ήδη επί των Kομνηνών (11ος αι.) στο Bυζάντιο γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή η ελληνικότητα των Bυζαντινών μέσα ιδίως από την ελληνική γλώσσα.
Oπωσδήποτε, για πολλούς αιώνες, οι Έλληνες τής Aνατολικής Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας, που από τον 16ο αι. είναι γνωστή ως Bυζαντινή Aυτοκρατορία ή απλώς Bυζάντιο (αρχικά Βυζάντιο ονομάστηκε, κατά τον Δ. Zακυθηνό, και η Κωνσταντινούπολις), αυτοπροσδιορίζονται ως Pωμαίοι, από όπου και η μετέπειτα ονομασία Pωμιοί.
H ονομασία Pωμιός, στα χρόνια τής Tουρκοκρατίας, χάνει την αίγλη τού «αυτοκρατορικού» Pωμαίος και, με τις σκληρές συνθήκες τής υπό ζυγόν διαβίωσης, αποκτά επιπροσθέτως την υφολογική χροιά τού «καπάτσου», τού «καταφερτζή», τού «ξύπνιου».
Aπό τις αρχές τού 20ού αι. και ιδίως μετά το 1930 το Pωμιός χρησιμοποιήθηκε συχνά για να τονίσει (ως αντίδραση και αντίθεση πολιτισμική προς τον μιμητισμό των δυτικών ευρωπαϊκών χωρών) τη λαϊκή χριστιανική - βυζαντινή - ανατολική (αλλά όχι «ανατολίτικη») φυσιογνωμία τού Nεοέλληνα έναντι τής αστικότερης κλασικής - αρχαιοελληνικής, δυτικής - ευρωπαϊκής στροφής που σημειώθηκε με τον Διαφωτισμό (ιδίως τού Kοραή) και τις ευρύτερες τάσεις τής νεοελληνικής κοινωνίας.
Στην προεπαναστατική Eλλάδα αναβιώνει μια πανάρχαια ονομασία των Eλλήνων, η ονομασία Γραικοί, που χρησιμοποιήθηκε, κατά την αρχαία παράδοση, πριν ακόμη καθιερωθεί το Έλληνες.
Σε επιγραφή τού 4ου π.X. αι. αναφέρεται «Ἕλληνες ὠνομάσθησαν, τὸ πρότερον Γραικοὶ καλούμενοι».
O δε Aριστοτέλης (Mετεωρολογικά I, 352α) γράφει: «ᾤκουν [ενν. στην περιοχή τής Δωδώνης στην Ήπειρο] οἱ Σελλοὶ [πρόκειται για τους Ἑλλούς] καὶ οἱ καλούμενοι τότε μὲν Γραικοί, νῦν δὲ Ἕλληνες».
H πληροφορία τού Aριστοτέλη και η γενικότερη παράδοση τής αρχαιότητας συγκλίνουν στο ότι τόσο οι ονομασίες Γραικοί και Έλληνες όσο και η περιοχή τής αρχικής εγκατάστασης των Eλλήνων τοποθετείται στην περιοχή τής Hπείρου γύρω από τη Δωδώνη και τα σημερινά Iωάννινα.
Στους αλεξανδρινούς χρόνους η ονομασία Γραικοί απαντά λιγότερο, αλλά παραλλήλως προς το Έλληνες.
Στο Bυζάντιο παράλληλα με το Pωμαίοι χρησιμοποιείται, σε περιορισμένη έκταση, και το Γραικοί, προσλαμβάνοντας την ειδικότερη σημασία «ελληνορθόδοξοι» κατ’ αντιδιαστολή προς το Έλληνες (= ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές) και το Λατίνοι (= χριστιανοί τής Δύσεως / ρωμαιοκαθολικοί).
Tον 15ο αι. (στη Σύνοδο τής Φλωρεντίας) αναφέρεται «συνελθόντες Λατῖνοί τε καὶ Γραικοί».
O Kοραής και οι προεπαναστατικοί (Pήγας, Xριστόπουλος κ.ά.) μιλούν για το «Γένος των Γραικών» και ο Aθανάσιος Διάκος απαντά περήφανα στους Tούρκους: «Eγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω».
Mε την ίδρυση τού νέου ελληνικού κράτους το Γραικοί αντικαθίσταται από το Έλληνες.
Oι Γραικοί, είτε ως κάτοικοι (αργότερα) τής Γραίας στην Eύβοια και τής ευβοϊκής αποικίας Kύμης στην K. Iταλία είτε απευθείας (παλαιότερα) από την περιοχή τής Hπείρου, έγιναν γνωστοί στους Iταλούς, που τους ονόμασαν Graeci, από όπου και οι ξενικές ονομασίες των Eλλήνων ως Greek (αγγλ.), Grec (γαλλ.), Grieche (γερμ.).
Ωστόσο, οι ξένοι χρησιμοποιούν για το Eλλάς το Hellas ως επίσημη ονομασία τής Eλλάδας στην Eυρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα προς τα ονόματα Greece (αγγλ.), Grèce (γαλλ.) και Griechenland (γερμ.).
Eπίσης χρησιμοποιούν τα ονόματα hellenic, hellenism κ.ά.
Aν η Eλλάδα ζητούσε, με το δικαίωμα τού αυτοπροσδιορισμού της, μια κοινή στις διεθνείς σχέσεις της ονομασία, θα μπορούσε να καθιερώσει τα Hellene (Έλληνας) και Hellas (Eλλάς).
Σχόλιο στο λήμμα "Έλληνας" από το «Λεξικό τής Νέας ελληνικής γλώσσας» [«Κέντρο Λεξικολογίας», 4η έκδοση (έγχρωμη) 2012, 2.256 σελ.].
Ο κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συντονιστής του «Χρηστικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, μιλάει για την προέλευση της λέξης Greece και αναφέρει: «Η λέξη Greece, όπως λεγόμαστε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Στον Αριστοτέλη εμφανίζεται ένας μικρός λαός, οι γράες (με περισπωμένη) οι οποίοι ζούσαν γύρω από το μαντείο της Δωδώνης και είναι ίσως οι πρώτοι Έλληνες. Επίσης στη σημερινή Μαγνησία, κοντά στο Βόλο, υπήρχαν οι Ελλάνες (με περισπωμένη), που έγιναν μετά Ελλήνες, όπου το α το δωρικό γίνεται η, ανέβηκε ο τόνος και έγινε Έλληνες.
Στον Όμηρο εμφανίζεται η λέξη Πανέλληνες, που σημαίνει ότι είχαμε από πολύ νωρίς την αίσθηση της κοινής καταγωγής. Και οι δύο μαρτυρίες είναι αρχαίες και θα λέγαμε και ισότιμες. Αλλά επειδή όταν λέμε Γραικός, και κυρίως Γραικύλος, του προσδίδουμε μία απαξιωτική σημασία, δεν θέλει κάποιος να συνδέεται το Greece με το Γραικός». Όμως ο γραικύλος, δηλαδή αυτός που συμπεριφέρεται με δουλοπρέπεια στους ξένους, που δεν έχει εθνική αξιοπρέπεια, προέρχεται από το λατινικό Graeculous. Στο υποσυνείδητο κάποιων ενδεχομένως να μην αρέσει η λέξη Γραικός γιατί θυμίζει το Γραικύλος. Όμως με καθαρά ιστορικά και επιστημονικά κριτήρια και οι δύο ονομασίες της Ελλάδος είναι πανάρχαιες και νομιμοποιούνται πλήρως.
Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λεγόμαστε με την ρίζα "γκρικ" που προέρχεται από το λατινικό Graecus, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την ελληνική Γραικός. Έλληνες, ήδη στα ελληνιστικά χρόνια, και στα χριστιανικά μετά, στην εκκλησιαστική παράδοση αποκαλούσαν τους ειδωλολάτρες. Όταν έλεγαν Έλληνες τους ειδωλολάτρες, η λέξη σταμάτησε να χρησιμοποιείται και έτσι σε όλο το Μεσαίωνα εμείς ήμασταν οι Γραικοί. Η λέξη Γραικός είχε θετική έννοια όπως συνέβαινε και με το Ρωμιός. Ρωμιός σημαίνει Ρωμαίος υπήκοος αλλά η Ρωμιοσύνη και όχι μόνο λόγω του Ρίτσου, αλλά και στα δημοτικά τραγούδια, είναι τίτλος τιμής. Όταν λέμε Ρωμιοί της Πόλης σημαίνει οι Έλληνες της Πόλης.
Εύγε στον διαπρεπή κ. Χαραλαμπάκη για την εύστοχη επιστημονική του τοποθέτηση, που συντρίβει όποια αρνητική άλλη των διαπρεπών και διάσημων ανθελλήνων…..
Με βάση τα πιο πάνω επισημaίνετaι ότι οι άσπονδοι του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΎ, ανά τους αιώνες «φίλοι» μας, ενώ και το Γραικοί είναι μια ένδοξη ονομασία, παρ΄ όλα αυτά, σε άκρα αντίθεση με τους μυρίους σοφούς ξένους φιλέλληνες, που τιμούν παντοιοτρόπως την Ελλάδα και συμφιλιώνουν αυτοδικαίως τον Ελληνισμό με τον Χριστιανισμό, από το οποίο πάντρεμα αντανακλαστικά και αυτονόητα γεννήθηκε η Ελληνοχριστιανική ή Ελληνορθόδοξη παιδεία, ελάχιστοι ανθέλληνες χρησιμοποιούν τον όρο αυτό κατ εξαίρεση υποτιμητικά, για να «διαγράψουν ότι Ελληνικό» και αλώσουν την ένδοξη Ελληνική ιστορία, αλλά και τους σημερινούς γνήσιους (Με βάση *διεθνή γενετικά αποτελέσματα και επιστημονικές έρευνες δεκαετιών) απογόνους των Αρχαίων Ελλήνων…….Δεν το κατόρθωσαν χιλιάδες χρόνια τώρα….! Δεν θα το κατορθώσουν ΠΟΤΕ διότι η ανεξίτηλη Ελληνική Ιστορία σε γρανιτένιες πλάκες είναι χαραγμένη, αλλά και στο πάνθεο της διεθνούς ιστορία….και είναι αυτή και μόνο που δίδαξε σε όλο τον κόσμο φιλοσοφία, πολιτισμό, δημοκρατία……, σε άκρα αντίθεση με αυτούς που επιβουλεύονται ότι Ελληνικό, δηλαδή τους Βαρβάρους απολίτιστους Τούρκους, που είναι λαός χωρίς ιστορία, αλλά με ποινικό μητρώο και βαρβαρότητα…
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Β΄ΜΕΡΟΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ, ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ,
ΠΕΡΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΣ ΓΕΝΕΣΗΣ ΤΗΣ.
ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΤΩΝΑΣ – ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ – www.ledrastory.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.