Βρέθηκαν και ταυτοποιήθηκαν τα οστά του Ηρωα Ταγματάρχη Γεωργίου Κατσάνη που έπεσε μαχόμενος το 1974 στην Κύπρο.

Πριν από περίπου μία εβδομάδα το ειδικό κέντρο ελέγχου DNA των ΗΠΑ, στο οποίο είχαν σταλεί οστά που βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στα κατεχόμενα, ενημέρωσε τις κυπριακές αρχές για τη ταυτότητα 6 αγνοουμένων. Μεταξύ αυτών ήταν και ο διοικητής της 33 Μοίρας Καταδρομών Ταγματάρχης Γεώργιος Κατσάνης.

Οι κυπριακές αρχές ενημέρωσαν το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στην Ελλάδα το οποίο με τη σειρά του ενημέρωσε την οικογένεια (σύζυγο και κόρες) του Γεώργιου Κατσάνη. Αναμένεται πως σύντομα θα προχωρήσουν οι διαδικασίες για παράδοση των οστών στην οικογένεια και μεταφορά για ταφή στην Ελλάδα, ενδεχομένως στις Σέρρες από όπου καταγόταν ο αξιωματικός.

Ο Γεώργιος Κατσάνης είχε σκοτωθεί στις 21 Ιουλίου 1974 από σφαίρα Τούρκου ελεύθερου σκοπευτή σε μάχη στην περιοχή του κάστρου του Αγίου Ιλαρίωνα.

Ο Γεώργιος Κατσάνης γεννήθηκε το 1934 στο Σιδηρόκαστρο, φοίτησε στο 3ο Γυμνάσιο Αρρένων και σε ηλικία 14 ετών εντάχθηκε στο τμήμα στίβου του Ηρακλή.

Διακρίθηκε στα 100μ., τα 200μ., τη σκυταλοδρομία (κατά κύριο λόγο) και το μήκος, προτού εισαχθεί στη Σχολή Ευελπίδων το 1952 και το Σώμα Καταδρομών το 1956.

Σύμφωνα με την κόρη του, είχε κινδυνεύσει σοβαρά να χάσει δύο φορές τη ζωή του σε αγώνες στο Παναθηναϊκό Στάδιο και το Καυτανζόγλειο. 

πηγή 

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η περιγραφή του θανάτου του ηρωικού ταγματάρχη Κατσάνη από τους ίδιους τους Καταδρομείς της ομάδας του.

Την αντιγράφουμε όπως την είδαμε στην σελίδα του Παγκύπριου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων.

Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ

Ξημέρωσε Κυριακή. Ήταν 21 Ιουλίου 1974. Ώρα 9η πρωινή. Στη δεξιά πτέρυγα της 33 Μοίρας Καταδρομών, ο Διοικητής μας Τχης Γεώργιος Κατσάνης, προσπαθεί να εξουδετερώσει την τουρκική αντίσταση βοηθούμενος από τέσσερις καταδρομείς. Κάλυψη και στους πέντε παρείχαμε εγώ με δεύτερο καταδρομέα, που βρισκόμασταν κρυμμένοι πίσω από ένα μεγάλο βράχο, σε απόσταση πενήντα περίπου μέτρων. Άλλες ομάδες μας κάλυπταν πιο πίσω, χωρίς όμως οπτική επαφή με το σημείο, προφανώς λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους στη συγκεκριμένη περιοχή του Αγίου Ιλαρίωνα. 

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο ο Διοικητής σηκώνεται και προσπαθεί να λάβει προωθημένη θέση μάχης. Και ενώ όλοι στοχεύαμε μπροστά προς το μέρος της τούρκικης αντίστασης, σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή, προερχόμενη από την άλλη πλευρά του βράχου, κτυπάει το Διοικητή από αριστερά. Το σημείο απ’ όπου προήλθε η σφαίρα ήταν αδύνατο να ελεγχθεί για δυο λόγους: πρώτον, βρισκόμασταν πίσω από το μεγάλο βράχο και ήταν ορατό μόνο από την αντίθετη κατεύθυνση. Δεύτερον, η ενέργεια των Τούρκων, να διεισδύσουν στις θέσεις μας με αυτό τον τρόπο κατά την ώρα της μάχης, ήταν ύπουλη, επικίνδυνη και άκρως ριψοκίνδυνη.

Ελληνες καταδρομείς της Εθνικής Φρουράς

Τη στιγμή που ο Διοικητής μας έπεφτε στο έδαφος, συνεχείς ριπές αυτομάτων όπλων γάζωναν κυριολεκτικά το σημείο εκείνο για αρκετά λεπτά. Προσπάθειές μας να στρέψουμε τα πυρά μας προς τα αριστερά, έφεραν το αντίθετο αποτέλεσμα. Οι Τούρκοι μας καθήλωσαν με καταιγισμό πυρών, ο δε βράχος έγινε διάτρητος από τις εκατοντάδες σφαίρες που δέχθηκε.

Επανειλημμένες και απεγνωσμένες προσπάθειες δυο καταδρομέων από την ομάδα των τεσσάρων να προστρέξουν και να βοηθήσουν το Διοικητή μας απέβησαν άκαρπες, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσουν άμεσα. Ένας απ’ αυτούς, στην τελευταία προσπάθειά τους, τραυματίζεται και αποχωρεί. Για δεκαπέντε λεπτά, όλοι αμήχανοι, προσπαθούσαμε απεγνωσμένα ν’ αποφύγουμε το θάνατο από την τουρκική υπεροχή των πυρών. Καταφέραμε μετά δυσκολίας να συνεννοηθούμε, ώσπου τελικά εγκαταλείψαμε το φονικό σημείο καταβεβλημένοι και άφωνοι.

Στη σύντομη διαδρομή μας προς τα πίσω τραυματίστηκε και δεύτερος καταδρομέας. Με μεγάλη δυσκολία τον μεταφέραμε μαζί μας, ενώ ο τρίτος χάθηκε για πάντα από τα μάτια μας, κατευθυνόμενος βορείως, προς την απόκρημνη και άκρως επικίνδυνη πλευρά της Κερύνειας.

Ελληνες καταδρομείς

Φτάσαμε σε ασφαλέστερο σημείο, 200 μέτρα πιο πίσω. Με τη βοήθεια συντρόφων μας, οι δύο τραυματίες προωθήθηκαν για περίθαλψη. Οι τρεις που απομείναμε, είχαμε υποστεί νευρικό κλονισμό. Δεχθήκαμε την βοήθεια των υπολοίπων, αλλά για αρκετή ώρα δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε και να μιλήσουμε.

Τούρκοι αλεξιπτωτιστές στο κάστρο του Αγίου Ιλαρίωνα

Η μάχη κράτησε για άλλες δυο ώρες. Απλώς αμυνόμασταν με στόχο τη σωτηρία μας από τα συνεχή και καταιγιστικά πυρά του αντιπάλου. Δεν μπορέσαμε να προχωρήσουμε προς το σημείο όπου βρισκόταν το νεκρό σώμα του Διοικητή μας. Έτσι, ακολουθήσαμε κι εμείς τα τμήματα που άρχισαν εντωμεταξύ να οπισθοχωρούν.

Όσο περνούσε ο χρόνος κι απομακρυνόμασταν, αρχίζαμε να συνειδητοποιούμε τι ακριβώς είχε συμβεί. Ο γενναίος πολεμιστής που μας καθοδηγούσε όλο το βράδυ, ο άξιος Διοικητής, δεν ήταν μαζί μας πια. Ο αείμνηστος Γεώργιος Κατσάνης πέρασε την πύλη των αθανάτων. Πίστεψε στην ελευθερία της Κύπρου κι έχυσε το αίμα του.
 
Γι’ αυτό, αιώνια θα σ’ ευγνωμονούμε. Σου χρωστάμε την Κερύνεια ελεύθερη. Το σπουδαιότερο, οφείλουμε την ταφή σου.

Συγχώρησέ μας για την εγκατάλειψη του άψυχου κορμιού σου. Σ’ αφήσαμε ψηλά στον Πενταδάκτυλο, ανάμεσα στις άγριες κορφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα χέρια των Τούρκων. Πίστεψέ μας, πραγματικά προσπαθήσαμε, μα δεν τα καταφέραμε.

Φάνηκες κατά πολύ ανώτερός μας. Ελπίζουμε η ψυχή σου να μας συγχωρέσει. 
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου!


Τέλος θα ήθελα να κλείσω το αφιέρωμα μας αυτό με το παρακάτω απόσπασμα που βρήκα στο ιστολόγιο Η Φωνή της Κορινθίας: 

Τούρκοι αλεξιπτωτιστές με τον διοικητή τους στον Αγιο Ιλαρίωνα

Είναι συγκλονιστικό ότι σαρά­ντα χρόνια μετά την τελευταί­α μάχη στον Άγιο Ιλαρίωνα, ο δι­οικητής των Τούρκων αλεξιπτω­στών που βρέθηκε απέναντι από τον Κατσάνη και τους λεβέντες του στον Άγιο Ιλαρίωνα, Χαλούκ Ουστεγκέν, συναντήθηκε με επι­ζήσαντες καταδρομείς της 33. Ε­ξέφρασε τον θαυμασμό του για τον Κατσάνη και τη λύπη του για τον θάνατό του.  

Μάλιστα, σε βιβλίο που εξέ­δωσε, πέρυσι, για τις μάχες των αλεξιπτωτιστών και καταδρομέ­ων και το 1974, στον Πενταδά­κτυλο, εκθειάζει την ανδρεία και τη στρατιωτική μεγαλοσύνη και ευφυΐα του μυθικού Έλληνα ταγ­ματάρχη. Το άψυχο σώμα του Κα­τσάνη δεν βρέθηκε ποτέ για να ταφεί με τις δέουσες τιμές. Η ψυ­χή του όμως, παραμένει αλώβη­τη, ριζωμένη στον Άγιο Ιλαρίω­να, και το όνομά του μέχρι σήμε­ρα προκαλεί δέος, αλλά και σεβασμό στο εχθρό.