Το πανηγύρι των ελληνόφωνων

Είμαστε πια άλλος λαός, καμιά σχέση με τους επαναστάτες του 1821. Εκείνοι, σίγουρα, είχαν ελαττώματα, πάθη, μίση, στενοκεφαλιές, ήταν αγράμματοι. Αλλά είχαν ταυτότητα, την αυτοσυνειδησία μιας καταγωγικής αρχοντιάς. Εμείς σήμερα είμαστε μόνο εκτοπλάσματα του μιμητισμού, ένας απρόσωπος καταναλωτικός πολτός, καρικατούρα δήθεν Ευρωπαίων, δήθεν διεθνιστών ή δήθεν εθνικιστών – ένας λαός που δεν ενοχλείται όταν τον φτύνει προκλητικά ο Ερντογάν, όταν τον εμπαίζει συγκαταβατικά ο Ζάεφ, όταν τον ταπεινώνουν απροσχημάτιστα ακόμα και οι Αλβανοί. Τουλάχιστο, στις 25 Μαρτίου του 2021, κάποιος, οποιοσδήποτε, ας οργανώσει ένα μικρό, αθόρυβο μνημόσυνο, για όσους θέλουν να θρηνήσουν την Ελλάδα που χάθηκε.. 

Μερικές ημέρες πριν κατατέθηκε και ψηφίσθηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος ένα νομοσχέδιο που δήθεν αφορούσε την Υγεία – όπου αποκαλύφθηκε τελικά πως είχε πλήθος διατάξεις πολλών υπουργείων, ενώ αφορούσε μεταξύ άλλων τον πανηγυρικό εορτασμό των 200 ετών από την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1821. Στο άρθρο 34 του συγκεκριμένου πολυνομοσχεδίου, προβλεπόταν μεταξύ άλλων τα εξής: 

(1) Η Επιτροπή «Ελλάδα 2021» εξαιρείται από τις διατάξεις του νόμου 3.429/2005 που διέπει τα υπόλοιπα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και μπορεί να προχωρά σε προσλήψεις και δημόσιες συμβάσεις χωρίς τους περιορισμούς της νομοθεσίας. 

(2) Οι συμβάσεις και οι συναλλαγές της Επιτροπής απαλλάσσονται από κάθε έμμεσο και άμεσο φόρο, κρατήσεις, τέλη κλπ. 

(3) Οι κάθε είδους δωρεές, επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις, χορηγίες, χρηματοδοτικές παροχές ή παροχές σε είδος προς την Επιτροπή «Ελλάδα 2021» θα αναγνωρίζονται ως φορολογικά εκπιπτόμενες δαπάνες και θα αφαιρούνται από το φορολογητέο εισόδημα του δωρητή. 

Εν προκειμένω, η Επιστημονική Υπηρεσία της Βουλής, εντόπισε διάφορα προβλήματα στην έκθεση της (πηγή)- κυρίως όσον αφορά τις παρακάτω τρεις διατάξεις του νομοσχεδίου: 

(1) Στην παρ. 2 που ορίζει ότι τα μέλη του Δ.Σ. υπάγονται στο καθεστώς των Ανώνυμων Εταιρειών, η Υπηρεσία ζήτησε διευκρινίσεις για το αν η ανωτέρω διάταξη καταλαμβάνει και τις ποινικές διατάξεις της φορολογικής νομοθεσίας (πλην αυτής του άρθρου 25 του ν. 1882/1990). 

(2) Στην παρ. 5 και ιδιαίτερα «ως προς την απαλλαγή από το τέλος χαρτοσήμου, παρατηρήθηκε πως «από τη διατύπωση της προτεινόμενης ρύθμισης συνάγεται ότι είναι υποκειμενική, και όχι αντικειμενική – επομένως, εφόσον για τη συναλλαγή ή τη Σύμβαση οφείλεται χαρτόσημο, αυτό θα βαρύνει αποκλειστικώς τον αντισυμβαλλόμενο, εκτός αν και αυτός απολαύει υποκειμενικής απαλλαγής».

(3) Τέλος, σχετικά με την φοροαπαλλαγή για τις δωρεές, «παρατηρείται ότι, κατά το άρθρο 19 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος (ν. 4172/2013), τα ποσά των δωρεών δεν εκπίπτουν από το εισόδημα του φυσικού προσώπου, αλλά, σε ποσοστό 20% αυτών, από το φόρο εισοδήματος που αναλογεί στο εισόδημα από µμισθωτή εργασία και συντάξεις. Εξ άλλου, ως προς τις «παροχές σε είδος», δεν είναι σαφές πώς, ενόψει και της απαλλαγής της Επιτροπής από φόρο δωρεάς, θα γίνει η αποτίμηση της αξίας τους, ώστε η αξία αυτή να µμειώσει το εισόδημα από επιχειρηματική δραστηριότητα, κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 22 του Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος» (πηγή).

Φυσικά κανένας από το κυβερνών κόμμα που, διαθέτοντας 158 ψήφους ψηφίζει ότι θέλει, δεν έδωσε σημασία στις παρατηρήσεις – ούτε στο ότι η Ελλάδα το 2021 θα είναι πιο υποδουλωμένη από ποτέ στη μακραίωνη ιστορία της, ούτε καν στην καταστροφή που προκάλεσε η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων από την ίδια κυρία Αγγελοπούλου το 2004. Εύλογα λοιπόν ο κ. Γιανναράς αποκάλεσε τη γιορτή «Η ασχετοσύνη σε πανηγύρι», με την παρακάτω επιφυλλίδα του: 

Ξένη Δημοσίευση 

– του Χρήστου Γιανναρά 

Έγκαιρα κατατέθηκε από την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη η πρόταση: Να γιορτάσουμε, στο μεθεπόμενο έτος, οι θεσμοί και οι πολίτες, τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση του 1821. 

Η πρόταση δεν διευκρινίζει τι ακριβώς θα γιορτάσουμε: Την επιτυχία των στόχων της Επανάστασης ή απλώς τον ρομαντισμό του ξεσηκωμού; Θα είναι μια εθιμοτυπική φιέστα ο εορτασμός ή θα αφορά τη ζωή μας των Ελλήνων, σήμερα και στο μέλλον; Θυσίασαν τη ζωή τους χιλιάδες συμπατριώτες μας για την «εθνεγερσία», ήταν, όλοι όσοι πήραν τα όπλα, αποφασισμένοι να πεθάνουν για κάτι, που χωρίς αυτό η ζωή δεν έχει νόημα. Το πέτυχε αυτό το «κάτι» η Επανάσταση του 1821; 

Ξέρουμε με βεβαιότητα ότι οι λέξεις, στην ίδια την «καθομιλούμενη» ελληνική μας γλώσσα, είχαν τότε άλλο νόημα και έχουν άλλο σήμερα. Παράδειγμα η λέξη «ελευθερία» ή η λέξη «πατρίδα». Σήμερα λέμε «ελευθερία» και εννοούμε θωράκιση ατομικών δικαιωμάτων, νομοθετημένο «άσυλο» που αμνηστεύει ακόμα και «κατά συρροήν», κάθε βράδυ, απόπειρες δολοφονιών εκ προθέσεως. Λέμε «πατρίδα» (αν τολμήσει κανείς τη λέξη) και εννοούμε το αντίπαλο του πολίτη, μισητό «κράτος». Η «ελευθερία» παραπέμπει στην αυτονόητη αντίσταση σε εξουσίες, εκλεγμένες μεν, αλλά ιδιοτελέστατες, και η «πατρίδα» σε κράτος συνώνυμο με τη φαυλότητα, τη διαπλοκή χυδαίων συμφερόντων.

Να γιορτάσουμε λοιπόν την Επανάσταση του 1821, χωρίς να καταλαβαίνουμε, ούτε καν λεκτικά, τους στόχους της; Πραγματικά, εγγίζει τα όρια του εμπαιγμού. Θα έχουμε κληθεί με τον «εορτασμό» σε γιορτή ή σε ξόδι, να γιορτάσουμε ή να θρηνήσουμε; Θα μιλάμε για αγώνα, τότε, ανεξαρτησίας, ζώντας σήμερα την πιο ολοκληρωτική και ατιμωτική εξάρτηση στην οποία μπορεί να εξαναγκαστεί ένας λαός. Είναι σκέτη παράνοια. Θα τιμάμε, με γιορτές και πανηγύρεις, εκείνους που τότε αρνήθηκαν υποταγή και υποτέλεια στους Τούρκους, ποιοι; Εμείς σήμερα, οι ηδονικά υπόδουλοι στους εξευτελιστικούς όρους δανεισμού από το ΔΝΤ και στη βάναυση σκαιότητα του όποιου κ. Σόιμπλε;

Είμαστε πια άλλος λαός, καμιά σχέση με τους επαναστάτες του 1821. Εκείνοι, σίγουρα, είχαν ελαττώματα, πάθη, μίση, στενοκεφαλιές, ήταν αγράμματοι. Αλλά είχαν ταυτότητα, την αυτοσυνειδησία μιας καταγωγικής αρχοντιάς. Εμείς σήμερα είμαστε μόνο εκτοπλάσματα του μιμητισμού, ένας απρόσωπος καταναλωτικός πολτός, καρικατούρα δήθεν Ευρωπαίων, δήθεν διεθνιστών ή δήθεν εθνικιστών – ένας λαός που δεν ενοχλείται όταν τον φτύνει προκλητικά ο Ερντογάν, όταν τον εμπαίζει συγκαταβατικά ο Ζάεφ, όταν τον ταπεινώνουν απροσχημάτιστα ακόμα και οι Αλβανοί. 

Μας έχουν φορέσει, τα αφεντικά μας, τη συνείδηση του «μικρού» και «αδύναμου». Αντίθετα, οι επαναστατημένοι του ’21 έσωζαν τη συνείδηση του κοσμοπολίτη, «ανάσαινε ο Έλληνας τον αέρα μιας περίπου αυτοκρατορίας». Όργωνε τη Μεσόγειο καραβοκύρης, κυριαρχούσε έμπορος στις αγορές της Ευρώπης, διακριτός και σεβαστός στα μεγάλα αστικά κέντρα της εποχής. Και, για να συνεχίσω τον Ελύτη: «οι δυνατότητες του Έλληνα να κινηθεί, χωρίς διαβατήριο γλώσσας, καλύπτανε μεγάλα μέρη της Ιταλίας και της Αυστρίας, ολόκληρη την Αίγυπτο, τη νότια Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία του Καυκάσου και, φυσικά, την Κωνσταντινούπολη με την ενδοχώρα της, ως κάτω, κατά μήκος του Αιγαίου, τη λεγόμενη στις μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία». 

Ο ίδιος αυτός κοσμοπολίτης Έλληνας, άρχοντας στο φρόνημα και ο πιο φτωχός, με την κρατικοποίηση του Ελληνισμού μεταμορφώθηκε σε βαλκάνιο επαρχιώτη, λούμπεν στοιχείο του δυτικού «παραδείγματος». Να πλένει πιάτα στα εστιατόρια της Αμερικής, να γδέρνει ψάρια στα μικροφαγάδικα της Αυστραλίας, ευτελισμένος «γκάσταρμπάιτερ» αργότερα στη Γερμανία. Αλλά και στην έσχατη κατάπτωση, μετά την κρατικοποίηση, καημός και νοσταλγία του Έλληνα ήταν η πατρίδα: Και «πατρίδα» σήμαινε τη γλώσσα του, το χωριό του, τη ζωντανή Πνύκα του καφενείου, την εκκλησιά, ομφαλό του «ιερού» στη ζωή του, τη Γιορτή, το σταυροκόπημα. Ψάξτε αν υπάρχει χωριό στην Ελλάδα, που να μην χρωστάει την πλατεία του, το σχολειό του, την εκκλησιά του, την ύδρευσή του σε απόδημους ντόπιους «δωρητές» και «ευεργέτες». Τους ίδιους που έχτισαν και στην Αθήνα ό,τι κομψότερο και ελληνικό σε αρχιτεκτονική. 

Το πρόσωπο που επελέγη από την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη για να προεδρεύσει στην οργάνωση του εορτασμού για τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση, είναι μια κατεξοχήν εύστοχη επιλογή. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ευστοχότερη. Συμβολική φιγούρα: σαρκώνει αποκαλυπτικά όλους τους λόγους που διαφοροποιούν και απομακρύνουν τελεσίδικα την ελλαδική κοινωνία από το θαύμα του 1821. Συλλογισθείτε το, είναι η συνεπέστερη έκφανση του «προοδευτικού» μηδενισμού, του διπολικού (μαρξιστικού και καπιταλιστικού) Ιστορικού Υλισμού, που κυβερνάει πια, μόνιμα και σταθερά, τη χώρα.

Με τον μαρξιστικό ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό, οι προθέσεις είναι ξεκάθαρες: Θέλουν την Ελλάδα κράτος διεθνικό, επιθετικά άθρησκο, τον λαό άγλωσσο για να ’ναι και άσκεφτος, μόνο οπαδός, όχι πολίτης, χειραγωγούμενος λούμπεν συρφετός. Τα ίδια, για τους δικούς του στόχους, θέλει και ο μηδενισμός, ως ιδεολογία και πρακτική της διεθνικής ασυδοσίας των «Αγορών». Αυτός δουλεύει ακόμα πιο ύπουλα, υποκαθιστά την εμπειρία με τις εντυπώσεις, το πραγματικό με το φαντασιώδες. Η ιδεοληψία γίνεται «πεποίθηση», το χρήμα μέτρο κάθε «επιτυχίας», η ευτυχία μόνο ηδονική ανατριχίλα. 

Τουλάχιστο, στις 25 Μαρτίου του 2021, κάποιος, οποιοσδήποτε, ας οργανώσει ένα μικρό, αθόρυβο μνημόσυνο, για όσους θέλουν να θρηνήσουν την Ελλάδα που χάθηκε. 

ΠΗΓΗ: analyst.gr 
το είδαμε ΕΔΩ