Άραγε, πως θα είναι τα επόμενα Χριστούγεννα

Άραγε, πως θα’ ναι τα επόμενα Χριστούγεννα σε αυτή τη μικρή γωνιά της γης;  
… 22:30, δεύτερο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου του 2019. Γυρίζω σπίτι από τη δουλειά˙ μπαίνω στο μετρό.
Η αίσθηση ασφάλειας που ένιωθα παλιότερα χρησιμοποιώντας αυτό το μέσο μαζική μεταφοράς φαίνεται να έχει βαθμηδόν μειωθεί. Μόλις το ίδιο απόγευμα ένας μελαψός άντρας, προφανώς ψυχικά διαταραγμένος κινήθηκε απειλητικά εναντίον τριών γυναικών μέσα σε βαγόνι συρμού του μετρό.

Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας. Οι γυναίκες από τον φόβο τους έβαλαν τις φωνές. Θα μπορούσα να είμαι στη θέση τους. Για καλή μου τύχη, αντίκρυ μου καθόταν ένας κύριος που με συμβούλεψε με το βλέμμα του να παραμείνω ψύχραιμη μέχρι να απομακρυνθεί αυτός ο άντρας που ουρλιάζοντας μπουσουλούσε στα τέσσερα. Ευτυχώς, στον επόμενο σταθμό, ο εν λόγω κύριος, ειδοποίησε τον οδηγό του συρμού για το συμβάν. Κάποιοι έσπευσαν να επισημάνουν πως ο ‘’ταραξίας’’ είναι γνωστός ‘’θαμώνας’’ των βαγονιών.

Θα μου πείτε, μεμονωμένο περιστατικό. Κι όμως! Στο μετρό πια, βλέπεις πως η κοινωνία αλλάζει. Έχουν πολλαπλασιαστεί οι άνθρωποι, κυρίως άντρες μελαμψοί που μιλούν κάποια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις.

Μα αυτό δεν είναι πρόβλημα.
Το χρώμα τους, δεν είναι πρόβλημα. Η γλώσσα τους δεν είναι πρόβλημα. Ούτε η παρουσία τους είναι πρόβλημα. Αρκεί να μην νιώθεις ανασφάλεια. Αρχίζεις να μαθαίνεις, λοιπόν, πώς να προφυλάσσεσαι.

Άλλη κουλτούρα… μια γυναικεία ματιά γι αυτούς σημαίνει και υπόσχεται πολλά. Και αυτήν ακριβώς προσπαθούν επίμονα να αποσπάσουν όταν στέκονται αντίκρυ σου στο βαγόνι του μετρό. Η άμυνα σου;… να προσποιηθείς πως δεν τους βλέπεις… να μην διασταυρωθούν οι ματιές σας.

Σήμερα, τρεις νέοι μελαμψοί άντρες καθώς περίμενα στην αποβάθρα, μου απεύθυναν το λόγο σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα και με δυνατή φωνή γελούσαν μεταξύ τους σαν να μοιράζονταν κάποιο κοινό αστείο.

Και πάλι για μένα παρέμειναν αόρατοι… για τη δική μου ασφάλεια.
Ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο σου μπορείς να νιώσεις μια τέτοια ανασφάλεια… όταν κάποιοι μελαμψοί άντρες δεν δέχονται το όχι που λες στην πρόταση τους να σου καθαρίσουν το τζάμι του αυτοκινήτου. Τότε, κολλάνε το πρόσωπο τους στο τζάμι της γυναίκας οδηγού, σε κοιτούν επίμονα και θυμωμένα, σου φωνάζουν σε μια γλώσσα που πάλι δεν καταλαβαίνεις. Είναι και αυτή μια στιγμή ανασφάλειας. Και κάποια στιγμή, αρχίζεις να ανησυχείς.

Θα μου πεις, λιγοστά περιστατικά… που όμως κάνουν αισθητή την παρουσία τους και προβληματίζουν.
Δεν νομίζω πως είμαι η μόνη γυναίκα που έχει αισθανθεί έτσι. Όμως, όπως έγραψε και ο Μπρέχτ στην ‘’Εβραία’’ του, «… οι μισοί ακούνε και οι άλλοι μισοί σωπαίνουν». Για να μη χαρακτηριστούν ρατσιστές. Γιατί η εποχή μας μοιάζει σαν την εποχή ανόδου του ναζισμού. Βλέπεις ότι η θύελλα πλησιάζει, μα απλά δεν κάνεις τίποτα και προσπαθείς να είσαι
καλοπροαίρετος/η και ανεκτικός/η.

Όλοι επισημαίνουν την δύσκολη κατάσταση που βιώνει η χώρα λόγω των μεταναστευτικών ροών. Κανείς όμως δεν δίνει λύση. Κλείσε τα αυτιά σου και τα μάτια σου… η χώρα σου αλλάζει και συ δεν κάνεις τίποτα. Υπνωτίσου από τα λαμπάκια της γιορτής που αναβοσβήνουν. Επικεντρώσου στο γιορτινό τραπέζι και άσε αυτές τις δυσάρεστες σκέψεις
για το νέο έτος. 

Άραγε, πως θα είναι τα επόμενα Χριστούγεννα σε αυτή τη μικρή, μα τόσο σπουδαία, γωνιά της γης;

Καλά Χριστούγεννα. 

Π.Α.

πηγή