"Μα ο Gungor είπε!".

Γράφει η Τόνια Αντωνά* 

Δεν ξέρω τι λες εσύ, ο Gungor λέει ότι οι άντρες έχουμε ένα κουτί του τίποτα και αυτό εξηγεί γιατί καμιά φορά δε σε ακούω όταν μιλάς!"
"Αλήθεια; Εμένα μου φαίνεται ότι το κουτί σου λειτουργεί μόνο όταν σου ζητάω να κάνεις κάτι! Όταν σου μιλάω για καλοπέραση, μια χαρά με ακούς!"
"Ο Gungor λέει επίσης όταν ο άντρας χρειάζεται κίνητρο για να συμμετέχει με χαρά στις δουλειές του σπιτιού."
"Τι μας λες βρε παιδί μου; Έτσι λέει ο Gungor, ε; Λοιπόν, το ωροσκόπιο μου λέει ότι πρέπει να σταματήσω να ανέχομαι τους ηλίθιους στη ζωή μου, οπότε άντε στη μαμά σου! Να της πεις για τον Gungor μην ξεχάσεις!"

Η παραπάνω συζήτηση, αν και όχι απόλυτα ρεαλιστική ίσως, είναι μία χιουμοριστική εκδοχή συζητήσεων που έχω ακούσει κατά καιρούς σε επαγγελματικό αλλά και προσωπικό πλαίσιο. Ενημερωτικά, ο Gungor είναι ένας συμπαθέστατος και αρκετά αστείος κύριος, ο οποίος, από τα λίγα που γνωρίζω σχετικά, κάνει περιοδείες μιλώντας για τις διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες. Η αλήθεια είναι ότι έχω παρακολουθήσει μόνο μέρος μίας σχετικής ομιλίας του (A Tale of two Brains), κατά τη διάρκεια της οποίας μιλάει για το πόσο μονοδιάστατος είναι ο αντρικός εγκέφαλος (προφανώς μπορεί να αντέξει μόνο ένα πράγμα τη φορά και όταν υπερφορτώνεται ανατρέχει στο κουτί του τίποτα ή το Nothing Box, όπου απλά αγνοεί τους πάντες και τα πάντα) και πόσο περίπλοκος είναι ο εγκέφαλος της γυναίκας, η οποία μπορεί να ασχολείται με πέντε πράγματα ταυτόχρονα, χωρίς καθόλου να μπερδεύεται.

Όσο τιμητικό και αν ακούγεται αυτό για τις απανταχού γυναίκες, πριν σπεύσετε να περηφανευτείτε λέγοντας "Ε, μα βέβαια! Αφού είμαστε το ανώτερο φύλο. Για αυτό τα καταφέρνουμε όλα τόσο καλά!", σκεφτείτε για λίγο τι σημαίνει αυτή η διάκριση ανάμεσα στους δύο εγκεφάλους: ουσιαστικά, αποδεχόμενες ότι οι άντρες είναι λίγο 'απλοϊκοι", και πάντα με τη "χαρά" της ιδιαίτερης επάρκειας μας, καταλήγουμε να αναλαμβάνουμε περισσότερα από όσα μας αναλογούν, ενώ δίνουμε στους άντρες τη δικαιολογία ότι "δε μπορούν οι καημένοι, είναι λίγο χαζούληδες". 

Αντίστοιχα, οι άντρες, που φυσικά καθόλου χαζοί δεν είναι, καταλήγουν να υποτιμούν τον εαυτό και τις δυνατότητες τους, καταλήγοντας να φθίνουν, γιατί ως γνωστόν ότι δεν εξασκείται, ξεχνιέται, μέχρι να φτάσουν σε σημείο να πιστεύουν ότι η μόνη συνεισφορά που είναι ικανοί να κάνουν είναι η οικονομική. Όταν ξεχνάνε να κάνουν κάποια εργασία σχετική με το σπίτι, το δικαιολογούν, λέγοντας ότι έχουν τόσα στο μυαλό τους που δεν αντέχουν άλλο νοητικό βάρος. Όταν κάνουν κάποια δουλειά, περιμένουν εύσημα γιατί ο άντρας, σαν το σκύλο, χρειάζεται εκπαίδευση και η εκπαίδευση προϋποθέτει λιχουδιές. Πόσο πραγματικά υποτιμητικό για το ανδρικό φύλο...

Τελικά, καταλήγουν και οι δύο σύντροφοι πεπεισμένοι ότι ο ρόλος τους καθορίζεται από τις υποτιθέμενες εγκεφαλικές τους διαφορές και ότι εφόσον μιλάμε για βιολογία, τίποτα δε μπορεί να αλλάξει. Το σώμα έχει μιλήσει. Οι σύντροφοι συνεχίζουν τις ζωές τους, οι γυναίκες συνεχίζουν τη γκρίνια και οι άντρες συνεχίζουν, για να μην την ακούνε, να κρύβονται μέσα στο καβούκι τους (όπου καβούκι μπορεί να είναι η δουλειά, το καφενείο, μία παράλληλη σχέση ή η τηλεόραση και όχι απαραίτητα ένα τμήμα του εγκεφάλου τους που έχει ταμπέλα Nothing) και οι γυναίκες συνεχίζουν να κάνουν τα πάντα, γιατί έτσι πρέπει, και το βράδυ αρνούνται τις σεξουαλικές επαφές γιατί δεν ξέρουν πως αλλιώς να τιμωρήσουν τον, κατά τα άλλα, αδιάφορο σύντροφό τους.

Ας μη γελιόμαστε. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στον ανδρικό και τον γυναικείο εγκέφαλο (πχ. ο γυναικείος εγκέφαλος διαθέτει λεκτικά κέντρα και στα δύο ημισφαίρια ενώ ο αντρικός μόνο στο αριστερό, πράγμα που πιθανόν να εξηγεί γιατί εμείς θέλουμε 3 ώρες να εξηγήσουμε κάτι που ένας άντρας το λέει με πέντε κουβέντες, όπως επίσης και γιατί οι γυναίκες είναι καλύτερες στα φιλολογικά μαθήματα) αλλά αυτές δε συμπεριλαμβάνουν ένα κουτί του τίποτα ή μία μαγική γυναικεία ικανότητα να θυμάται τα πάντα. Αν μη τι άλλο, όπως οι γυναίκες χρειάζεται να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια στο παρκάρισμα, ακριβώς επειδή ο εγκέφαλος τους τις δυσκολεύει στην ανάλυση χώρου, έτσι χρειάζεται και οι δύο να προσπαθούν για τη διατήρηση, όχι του βολέματος ή μίας αλαζονικής αίσθησης επάρκειας τους, αλλά για τη διατήρηση μίας υγιούς και δίκαιης σχέσης. 

Τέλος πάντων, αν δυσκολεύεστε να θυμάστε πράγματα, αφήστε τον Gungor να κάνει αυτά που λέει στο δικό του γάμο (ναι, καλά...) και αγοράστε ένα σημειωματάριο. Εκτός, βέβαια, αν ο σκοπός όλων μας δεν είναι να διαμορφώσουμε μία όμορφη σχέση αλλά να έχουμε μία καλή - έστω αβάσιμη - δικαιολογία για όσα κάνουμε και δεν κάνουμε, για τις αλλαγές που αποφεύγουμε και για τη άρνησή μας να συναντήσουμε το σύντροφό μας στη μέση. Γιατί αυτό φυσικά προϋποθέτει ξεβόλεμα και αγώνα. Σίγουρα πάντως είναι πιο δύσκολο από το να εναποθέτουμε την ευθύνη της ζωή μας σε διάφορους κωμικούς ομιλητές, που σαφώς, στις δικές τους σχέσεις, δεν κάνουν αυτά που συμβουλεύουν...

* Η Τόνια Αντωνά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982, οπού παρέμεινε μέχρι το 2001 όταν έφυγε για να ξεκινήσει τις σπουδές της στην Αγγλία. Σπούδασε Ψυχολογία και Εγκληματολογία στο University of Keele, ενώ κατά τη διάρκεια των σπουδών της επισκεπτόταν σε εβδομαδιαία βάση το τοπικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ικανότητες ως εθελόντρια. Το 2003 επικεντρώθηκε στις σπουδές της Εγκληματολογίας, ενώ έκανε το μεταπτυχιακό της στο University of Kent σε σπουδές Ιατρικής Δεοντολογίας. Από τον Οκτώβριο του 2011, οπότε και ξεκίνησε το Μεταπτυχιακό της σε σπουδές Συνθετικής Συμβουλευτικής και Ψυχοθεραπείας στο University of Derby, βλέπει ασθενείς (ατομικά και σε ομάδες), αρχικά ως μέρος της άσκησης της και αργότερα σε ιδιωτικό πλαίσιο. Από το Μάιο του 2014 και μέχρι σήμερα πραγματοποιεί ομιλίες στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελισσίων. Διεξάγει επίσης συχνά σεμινάρια σχετικά με την αυτογνωσία, την κατάθλιψη, τις διατροφικές διαταραχές κ.α. Η προσέγγιση της είναι συνθετική, δηλαδή έχοντας βάσεις σε 3 διαφορετικές σχολές ψυχοθεραπείας (Προσωποκεντρική, Γνωσιακή και Ψυχοδυναμική), έχει την ευχέρεια να δουλέψει με τον κάθε ασθενή σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες (χρονικές, οικονομικές) που ο ίδιος έχει εκφράσει. Έχει ασχοληθεί επισταμένα με τις διαταραχές προσωπικότητας, το πένθος, το διαζύγιο, τους εθισμούς, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, τις φοβίες και τις δυσκολίες επικοινωνίας στην οικογένεια.