Για να φωτίσουμε τα σκοτάδια στις καρδιές των βασανισμένων Ελλήνων...

Γράφει η ''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου) 

Στις πιο μεγάλες και κρίσιμες ιστορικά στιγμές της πατρίδας μας, όταν τα σκοτάδια της νύχτας κατέβαιναν κατά πάνω της γυρεύοντας τον αφανισμό της, άνοιγαν πάντα κάποια φωτεινά μάτια που έκαναν φωτερά τα σκοτάδια της και έδιναν στις καρδιές των βασανισμένων Ελλήνων τη γλυκιά σιγουριά πως δε χάθηκαν όλα, πως τίποτε ακόμα δεν έχει τελειώσει.

Πως υπάρχουν ακόμα τριακόσιες ψυχές που ασκητεύουν στις ερημιές, ξαγρυπνούν και προσεύχονται για την Ελλάδα κι είναι έτοιμες να θυσιαστούν για χάρη της. Έτοιμες να δείξουν με πράξεις την αγάπη τους γι' αυτήν και να μείνουν στην ιστορία σαν υψηλά παραδείγματα ανθρώπων που θέρμαναν τις ψυχές των Ελλήνων με τη θυσία, την αυταπάρνηση και την ηρωική προσήλωσή τους στο χρέος.

Όχι, δεν έχω ψευδαισθήσεις και δεν ονειροπολώ παρασυρμένη απ' τη σφοδρή επιθυμία μου να δω αλλαγμένη ριζικά την εικόνα της πατρίδας μας, αλλά ελπίζω στην δύναμη της ράτσας μας και τις μυστικές φωνές των προγόνων, που κυλούν θαυματουργικά στο αίμα των παιδιών της.

Ξέρω πως φτάσαμε στην έσχατη εθνική παρακμή, στην πιο ζοφερή πραγματικότητα που υποβόσκει πολλά χρόνια τώρα δηλητηριάζοντας το φρόνημα των Ελλήνων και τις μέχρι τώρα ακατάλυτες αρετές τους.

Είναι μια αίσθηση ήττας, σχεδόν πεισιθάνατη, αυτή της απραξίας και της διάθεσης να πάψεις να αντιστέκεσαι και να θέλεις να παραδοθείς αμαχητί στους εχθρούς σου. Να παραδοθείς παραχωρώντας τα όσια και τα ιερά των πατέρων σου, τις ιερές παρακαταθήκες που σου έδωσαν να διαφυλάξεις με σφραγίδα το ίδιο τους το αίμα, το αίμα των θυσιών τους.

Κι αυτή η διάθεση παραίτησης και υποταγής δε διατρέχει δυστυχώς μόνο την ελληνική κοινωνία, που βρίσκεται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα σε τέλμα, σε σημείο οριακό, όπου δεν έχει πλέον δυνάμεις και δυνατότητες να προχωρήσει παραπέρα.

Διατρέχει όλο το πολιτικό σύστημα και την εκάστοτε εκτελεστική εξουσία, που δείχνει σημάδια αδράνειας και ηττοπάθειας, παραίτησης και υποταγής έναντι των επιβουλέων. Όσο όμως μια χώρα μένει καθηλωμένη στο κατώτατο σημείο της, τόσο ανυπομονούν οι ''βάρβαροι'' να την κατακτήσουν.

Κι όσο αυτή δε δείχνει διάθεση να αναγεννηθεί απ' την τέφρα της, τόσο αποθαρρύνονται οι πολίτες της και μες στην ανία και την απελπισία τους αγωνιούν για τον ερχομό των ''βαρβάρων'', προσδοκώντας να έχουν τη δυνατότητα ανανέωσης μέσα από την παράδοσή τους σ' αυτούς...

Εκεί φτάσαμε λοιπόν σήμερα. Κι αυτό το σήμερα κρατάει χρόνια και φτάνει μέχρι τις μέρες μας, τις μέρες της παράδοσης στον εχθρό μας. Γιατί παράδοση ήταν οι Πρέσπες. Μια ήττα διπλωματική. Ένα χαρτί όπου υπογράψαμε, καθ' υπόδειξη τρίτων, την εκχώρηση των δικαίων της Μακεδονίας μας, σαν να ηττηθήκαμε στο πεδίο της μάχης.

Για παράδοση ετοιμαζόμαστε και τώρα, αφού επιτρέψαμε στους κυβερνήτες μας να μετατρέψουν την αποδεκατισμένη απ' τα μνημόνια Ελλάδα σε μεταναστευτικό παράδεισο για τους απανταχού της γης λαθρεπιβάτες. Το ''μασάζ'' του Χρυσοχοΐδη στους αντιδρώντες, δήθεν, βουλευτές της ΝΔ έχει ολοκληρωθεί επιτυχώς και οι 20.000 μετανάστες μεταφέρονται και διασπείρονται πλέον αθόρυβα στην ηπειρωτική χώρα με ομόθυμη γνώμη του νεοεκλεγμένου πολιτικού και αυτοδιοικητικού προσωπικού της.

Από 1ης Ιανουαρίου, μάλιστα - με τις ευλογίες των ξένων και την υψηλή διαχείριση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ - θα τους τακτοποιήσουμε, πρώτα ο Θεός, σε διαμερίσματα και σε σπίτια. Ποιος τη χάρη τους, δηλαδή, και γιατί να μην έρθουν κι άλλοι, μια που βλέπω πολύ συγκαταβατικό σε αυτό και τον ΚΜ, που προσδοκά να λύσει το θέμα της υπογεννητικότητας ακολουθώντας πιστά την πολιτική Τσίπρα...

Πριν από 79 χρόνια, ωστόσο, ήταν διαφορετικές οι συνθήκες και διαφορετική η ποιότητα αυτού του λαού, που - ενόψει της έλευσης των τότε ''βαρβάρων'' (Ιταλών φασιστών) - συσπειρώθηκε γύρω απ' τον πρωθυπουργό του (που υπέταξε την ιδεολογία του στα συμφέροντα της πατρίδας) και βροντοφώναξε μαζί του το ''ΟΧΙ'', δίνοντας όρκο να υπερασπιστεί με το αίμα του τα όσια και τα ιερά του.

Και το έκανε!.. Αμύνθηκε υπέρ βωμών και εστιών τραγουδώντας την νίκη. Την νίκη που του χάρισαν τρεις προγονικές αρετές: το υψηλό εθνικό φρόνημα, η συνείδηση του καθήκοντος έναντι της πατρίδας και η ομοψυχία όλων προ του κοινού εχθρού, που ζητούσε να τον κατακτήσει.

Τι απέγιναν όμως όλα αυτά; Για κάποιους από εμάς χάθηκαν, δυστυχώς, στη λήθη του χρόνου. Για άλλους σκεπάστηκαν απ' την αχλή της απαξίωσης των αξιών και την ψευδαίσθηση της ''ευημερούσας'' Ελλάδας στα χρόνια του υλικού ευδαιμονισμού, της καταναλωτικής ευωχίας και της φενάκης της ευδαιμονίας...

Και για τους υπόλοιπους Έλληνες, που ήταν και οι περισσότεροι, σαρώθηκαν απ' τη λαίλαπα των μνημονίων, που ήταν αποτέλεσμα της διασπάθισης του δημόσιου πλούτου της χώρας και της διαφθοράς διαχρονικά. Σαρώθηκαν αφήνοντας την πατρίδα απογυμνωμένη απ' τα αξιακά της χαρακτηριστικά. Έρμαιο των ορέξεων μιας αφηνιασμένης Τουρκίας, που βιάζεται να κάνει δικά της τα εδάφη της και τους υποθαλάσσιους θησαυρούς της.

Έρμαιο ενός άρπαγα γείτονα που δεν το 'χει σε τίποτα να εισβάλει σε μια ξένη χώρα και να διαπράξει εγκλήματα πολέμου (εθνοκαθάρσεις, εκτοπισμούς, αντικατάσταση πληθυσμών), δίχως να επιτρέπει σε άλλους να τον αναχαιτίσουν. Να καταρρίπτει μαχητικά των συμμάχων του και να εμπαίζει τις υπερδυνάμεις.

Να χλευάζει δημόσια τον Πλανητάρχη και να μέμφεται απειλώντας την ΕΕ. Να επιβάλλει τη θέληση της ισχύος με τη δύναμη της πυγμής του στους μικρούς και ανήμπορους αντιπάλους του. Να παραβιάζει συνθήκες και να αναθεωρεί κατά το δοκούν τους όρους που δεν τον συμφέρουν. Να προχωρά σε κατάληψη και ντε φάκτο απόσχιση ξένου εδάφους. Να νομιμοποιεί τα παράνομα και να προσαρμόζει τις διεθνείς αρχές και αξίες στα συμφέροντα της Τουρκίας.

- Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς σαν κράτος και σαν λαός έναντι των προκλήσεων που προσβάλλουν εμάς και το προγονικό παρελθόν μας; Πώς απαντάμε στα ''θέλω'' και τις διεκδικήσεις του Τούρκου Προέδρου; Με ποια πατριωτικά ''συνθήματα'' αντικρούουμε τα επονείδιστα λόγια του και τους ανιστόρητους ισχυρισμούς του; θα ρωτούσε κάποιος σοκαρισμένος και απορημένος.

- Απαντούμε με ''στρατηγική ψυχραιμία'', θα του έλεγα καγχάζοντας. Απαντούμε με Ολύμπια ηρεμία, με ''νηφαλιότητα'', που έχει σαν συνακόλουθο τη στρατηγική παράλυση και μια διάθεση συμβιβαστική... Όσο για τα ''συνθήματα'' που είχαμε άλλοτε, στις μεγάλες μας δόξες, αυτά μετακόμισαν ανατολικά, λες και τα πήρε ο αέρας σαν τη σημαία στα Ίμια και τα χάρισε στους απέναντι...

Σιωπή!.. Η σιωπή, λένε, είναι χρυσός..., αλλά όχι σ' αυτήν την περίπτωση που κρύβει την εθνική μας κατάθλιψη και μελαγχολία. Γιατί χάνοντας τα ''συνθήματα'', χάσαμε τα ''πιστεύω'' μας, τους εαυτούς μας τους ίδιους κι ακούμε τώρα με ενδόμυχο φθόνο να τα πιάνουν στο στόμα τους οι Τούρκοι, που έχουν συσπειρωθεί σαν μια γροθιά και, παραμερίζοντας τις διαφορές τους, διεκδικούν, χλευάζουν και απειλούν με όραμα τη ''Γαλάζια Πατρίδα''.

Χλευάζουν και απειλούν εμάς που γίναμε υποτακτικοί των Ευρωπαίων μπολιάζοντας στον παλιό, περήφανο εαυτό μας το μικρόβιο του εθνομηδενισμού και του ''πολιτικού ρεαλισμού''. Η λογική του χρόνιου κατευνασμού έχει κάνει το θαύμα της καθυποτάσσοντας τον πατριωτισμό και το εθνικό φρόνημά μας στον νεοραγιαδισμό, τον πολιτικό ορθολογισμό και την διακομματική υποταγή μας στα κελεύσματα και τις νουθεσίες των ξένων.

Με τα δεδομένα αυτά εκλέγουμε δουλοπρεπείς πολιτικούς που υποστέλλουν τη σημαία στα Ίμια, εκχωρούν τα δικαιώματά μας στις Πρέσπες, δέχονται υποδείξεις από ξένους πρεσβευτές, ενοχλούνται απ' το βέτο φιλικών προς εμάς ηγετών προς τα Σκόπια, δηλώνουν αδυναμία για την υπεράσπιση της Κύπρου σε ώρα ανάγκης και προετοιμάζονται για το μοίρασμα του Αιγαίου και του υποθαλάσσιου πλούτου του στο όνομα της μακροχρόνιας ειρήνης.

Και όλα αυτά τη στιγμή που η πολιτική ηγεσία παρακολουθεί τα συμβάντα ως ουδέτερος θεατής, χωρίς να αντιλαμβάνεται πως η αδυναμία των ΗΠΑ να καλύψουν προστατευτικά τους Κούρδους συμμάχους τους έναντι των Τούρκων και η αποφυγή της ΕΕ να επιβάλει σοβαρές κυρώσεις σ' αυτούς στέλνουν μηνύματα ανάλογης στάσης απέναντι στην Ελλάδα στο μέλλον, αν και όταν βρεθεί εκείνη στη θέση του αμυνόμενου έναντι του επιτιθέμενου εχθρού.

Ανάλογη θα είναι η στάση τους και έναντι της Κύπρου, που δείχνει έτοιμη για λύση αυτοχειριασμού, συγγενούς έμπνευσης με το αλήστου μνήμης ''σχέδιο Ανάν'', που είχε απορρίψει χωρίς συζήτηση ο Τάσος Παπαδόπουλος, ο ήρωας Πρόεδρος της Κύπρου.

Με δεδομένη την αποδυνάμωση των πρώην ''Μεγάλων'' της Δύσης, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν είναι έτοιμη πλέον να επιβάλει τη θέλησή της, ως ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη, για να κυριαρχήσει στο γεωπολιτικό περιβάλλον της Ανατολικής Μεσογείου.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι μετά την τουρκική εισβολή στη Συρία, έρχεται η δική μας η σειρά να νιώσουμε την ''ανάσα'' της στην προσπάθεια του Προέδρου της να εκπληρώσει το όραμά του για τη ''Γαλάζια Πατρίδα'' της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας που θέλει να στήσει.

Στην επεκτατική της προσπάθεια πρέπει να υψώσουμε απροσπέλαστο τείχος αναβαθμίζοντας τη στρατιωτική, πολιτική και διπλωματική ισχύ μας και καταγράφοντας τα συμβάντα στις μεταξύ μας σχέσεις και τις σχέσεις της με την Κύπρο, για να τα χρησιμοποιήσουμε ως διπλωματικό όπλο όταν χρειαστεί (περίπτωση θερμού επεισοδίου, που μπορεί να πάρει διαστάσεις γενικότερης σύρραξης).

Οι αφορμές που θα μας δίνει γι' αυτά, με τη λήξη της επέμβασης στη Συρία, θα είναι πάρα πολλές και θα κορυφώνονται παράλληλα με τις παράνομες γεωτρήσεις στην Κύπρο, οι οποίες ουσιαστικά θα παραβιάζουν την ΑΟΖ της. Ήδη, ενώ βρίσκεται σε εκεχειρία με τους Κούρδους,κλιμακώνει επικίνδυνα τις προκλήσεις της στο Αιγαίο υπενθυμίζοντας σ' όλους ότι δεν έχει εγκαταλείψει τις επιδιώξεις της στην Ανατολική Μεσόγειο λόγω Συριακού.

Έφτασε μάλιστα στο σημείο να δεσμεύσει με NAVTEX την περιοχή μεταξύ Ρόδου και Καστελορίζου ένα εικοσιτετράωρο μετά την αναγγελία διεξαγωγής άσκησης εκεί από την Αθήνα! Η προσπάθεια δημιουργίας κλίματος έντασης είναι φανερή και θρασύτατη.

Η τακτική των προκλήσεων της Τουρκίας είναι γνωστή άλλωστε και διαχρονική, σε κάθε περίπτωση. Στο πρώτο σκέλος της στηρίζεται στην εκμηδένιση του αντιπάλου, που δικαιολογεί και την πεισματική διεκδίκησή της - απ' τη μια - των ελληνικών κεκτημένων στην ΑΟΖ του Καστελόριζου, κι από την άλλη την άρνησή της να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως ανεξάρτητο κράτος.

Στο δεύτερο σκέλος της η τακτική των προκλήσεων στηρίζεται στην επιδίωξη να πετύχει την αναθεώρηση Συνθηκών, τουλάχιστον ως προς τους όρους που δεν τη συμφέρουν.

Γι' αυτόν, άλλωστε, τον λόγο έθεσε θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης (την οποία αναθεωρεί ήδη μερικώς ως προς την αλλαγή συνόρων στα σύνορά της με τη Συρία, με αφορμή τη στρατιωτική της επέμβαση εκεί), ώστε να αποκομίσει στο ορατό μέλλον κέρδη στη Θράκη και το Αιγαίο, αλλά και να ολοκληρώσει το... θεάρεστο έργο του '74 στην Κύπρο με έναν τρίτο Αττίλα, που θα μπει ελευθερωτής στο αδούλωτο τμήμα της.

Κάθε ''αναθεώρηση'' της Τουρκίας φυσικά, όπως αυτή που επικαιροποιεί τώρα στη Συρία κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης, συνεπάγεται προσάρτηση ξένου εδάφους. Του εδάφους - εν προκειμένω - της Συρίας, που κατέλαβε, για το οποίο - μιλώντας ο Πρόεδρός της Ταγίπ Ερντογάν σε συνέδριο της Κωνσταντινούπολης - ξεκαθάρισε ότι δε θα επιστραφεί πίσω, αφού, όπως είπε:

- Ό,τι κερδίζεται με αίμα, δεν επιστρέφεται... Τα σύνορα σχηματίζονται με αίμα και ιδρώτα και όχι στα χαρτιά... Τα κράτη που δημιουργήθηκαν ζωγραφίζοντας τα σύνορά τους σε ένα χαρτί με χάρακα και όχι με αίμα και ιδρώτα, δεν είναι αληθινά κράτη.‟

”...Όλοι όσοι επιχειρούν στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στην Αφρική, στα Βαλκάνια, μπορεί να έχουν άλλες προθέσεις, αλλά εμείς είμαστε εκεί για τους αδερφούς μας. Είναι μια σπουδαία επιδίωξη κι εκείνοι δεν θα την καταλάβουν ποτέ. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ως το τέλος..

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Αν θέλουμε να κάνουμε φωτερά τα σκοτάδια στις καρδιές των Ελλήνων, που αγωνιούν βλέποντας τη σύγκρουση με τον γείτονα να πλησιάζει, αντί της τακτικής του κατευνασμού και της σιωπηλής υποχώρησης που επιλέγουμε πάντα έναντι της Τουρκίας, να αναβαθμίσουμε τη στρατιωτική και διπλωματική μας ισχύ.

Και, επιπλέον, να κάνουμε πιο ευδιάκριτο και αξιόπιστο τον στρατηγικό σχεδιασμό της Εξωτερικής πολιτικής μας, ώστε να ανυψώσουμε το εθνικό φρόνημά τους και την πίστη τους στις Ένοπλες δυνάμεις της χώρας για τις οποίες ήταν πάντα περήφανοι...

πηγή